ศึกเดือด มหากาฬ นิยาย บท 45

"แม่คะ แม่พูดเกินไปแล้ว！”

ฉินปิงหลันพูดขึ้น ด้วยความไม่พอใจอย่างมาก

แต่หลินหลันกลับไม่แคร์แม้แต่น้อย พุ่งเป้าไปที่ฉินปิงหลัน "ฉินปิงหลัน ฉันให้เวลาแกหนึ่งชั่วโมงรีบไปคฤหาสน์หมายเลขแปดเดี๋ยวนี้ ถ้าแกปรนนิบัติรับใช้คุณชายหลี่เจ๋อได้ดี ไม่แน่ว่าตระกูลฉินกับตระกูลหลี่จะสามารถร่วมงานกันได้"

"สิ่งสำคัญคือ ขอแค่แกแต่งเข้าตระกูลหลี่ได้อยากจะได้อะไรก็ได้ทุกอย่าง ทำไมต้องใช้ชีวิตลำบากกับไอ้ขยะตลอดชีวิตด้วย"

"แกไม่อยากเห็นพ่อกับแม่มีบั้นปลายชีวิตที่สงบสุข เห็นน้องชายได้แต่งงานมีลูกหรือไง?"

พ่อแม่

น้องชาย

ยังคงคิดถึงแต่ตัวพวกเขา ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของตน

ฉินปิงหลันหลับตา พูดเสียงเคร่งขรึม："หนูไม่มีวันไปค่ะ"

เธอให้คำตอบที่หนักแน่น

อย่าพูดว่ามีลูกถึงแม้จะไม่มีลูกเธอก็ไม่มีวันไป

ในฐานะผู้หญิงที่ทระนงตน หลังจากเกิดเรื่องในตอนนั้นขึ้น เธอถูกตระกูลฉินทอดทิ้ง แน่นอนว่ามีคนรวยอยากจะเลี้ยงดูเธอให้เธอเป็นเมียเก็บ แต่ฉินปิงหลันปฏิเสธทั้งหมด

เธอรู้ดี ในฐานะแม่ต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้ลูกสาว

ถ้าแม้แต่ตัวเธอยังเดินเส้นทางที่ผิดเพี้ยน แล้วจะสอนลูกสาวได้อย่างไร แล้วจะเลี้ยงดูให้ลูกสาวเติบโตเป็นคนได้อย่างไร?！

"แค่นี้นะคะ"

ฉินปิงหลันวางสายด้วยความเด็ดขาด สำหรับสองสามประโยคสุดท้ายที่หลินหลันด่านั้นคืออะไรเธอเองก็ไม่ได้ฟัง และไม่อยากจะฟัง

เฉินอีมองเธอด้วยแววตาลุ่มลึก แล้วพูด："คุณอยากกลับบ้าน กลับตระกูลฉินไหม?"

"ฉันไม่อยากกลับไป"

ฉินปิงหลันตอบ

ทว่าแววตาของเธอหม่นหมองลงอย่างรวดเร็ว

ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเป็นเด็กประเภทลูกบ้านอื่น เป็นผู้หญิงที่มีความสามารถและความพยายาม เป้าหมายก็คืออยากจะได้รับการยอมรับจากพ่อแม่และคุณย่า

แต่ตอนนี้ เธอพบว่าไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหน ในฐานะผู้หญิงเธอมีแค่ทางเดินเดียว ซึ่งก็คือยอมเสียสละให้กับตระกูลฉิน เพื่อให้ครอบครัวได้รับผลประโยชน์มากยิ่งขึ้น

แต่แม้จะเป็นแบบนี้ เธอยังคงอยากจะเอาชนะคนในครอบครัว ได้รับการยอมรับจากคนในครอบครัว！

เฉินอีอ่านความคิดของหญิงสาวออก อยากจะคล้องผมของเธอแต่กลับถอนมือกลับราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

"ถ้าคุณอยากจะกลับไป ผมจะช่วยคุณ"

คำพูดของเฉินอีน่าตะลึงงันอย่างมาก

ฉินปิงหลันแปลกใจเล็กน้อย จู่ๆก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เอ่ยถาม："บ้านหลังนี้คุณซื้อเองเหรอคะ?"

"อืม"

"โกหก"

"......"

เฉินอีชะงัก

เขาพบว่าเวลาตนเองโกหกทุกคนต่างเชื่อ เวลาพูดความจริงกลับไม่มีใครเชื่อ

"ฉันไม่รู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้คุณทำอะไร และไม่รู้ว่าทำไมคนอื่นถึงเรียกคุณว่าเจ้ามังกร แต่ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเป็นหน่วนทหารใช่ไหมคะ"

"ฉันเองก็ดูข่าวแล้ว เพราะตระกูลหลินมีปัญหากับหน่วยทหาร คุณใช้เส้นสายทำให้หน่วยทหารข่มตระกูลหลินใช่รึเปล่าคะ?"

ดวงตาคู่นั้นของฉินปิงหลันทำให้คนอ่อนไหวมาก โดยเฉพาะตอนที่จ้องเขม็ง

เฉินอีตกตะลึง จนกระทั่งถูกหยิกอย่างแรงกว่าจะดึงสติกลับมาได้

"ใช่ ใช่ครับ เป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่งของพ่อผมในอดีต"

เขาเพิ่งพูดถึงเรื่องตระกูลเฉินแห่งเมืองอสูร ฉินปิงหลันเคยเรียนที่เมืองอสูรแน่นอนว่าพอจะรู้บ้าง

"อืม"

"แต่ว่าถึงอย่างไรก็ตามนั่นเป็นน้ำใจที่พ่อของคุณสั่งสมเอาไว้ อีกทั้งเคลื่อนย้ายอำนาจของหน่วยทหาร กลัวว่าจะชดใช้ยาก"

ฉินปิงหลันพูดด้วยความจริงจัง

หน่วยทหารเป็นถึงอาวุธประจำประเทศ เกรงว่าคนๆนั้นนำมาใช้ไม่ใช่ง่ายๆ แค่ว่ากลัวจะถูกวิจารณ์ สำหรับเฉินอีแล้วไม่ใช่เรื่องที่ดี

สิ่งนี้ทำให้เฉินอีแปลกใจ "ทำไมถึงอยากเจอคุณตาครับ?"

เห็นได้ชัด ไม่ว่าจะเป็นโต๋วโต๋วหรือว่าโนว่โน่วต่างไม่รู้สึกผูกพันอะไรกับคุณยายหลินหลัน แต่กับคุณตาฉินกลับมีความผูกพัน

โนว่โน่วแกล้งทำเป็นครุ่นคิด หลังจากนั้นพูดเสียงอ่อน："เพราะคุณตาชอบแอบมาหาพวกหนู แล้วยังของอร่อยๆมาให้พวกหนูด้วยค่ะ！”

"เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่！”

ฉินปิงหลันผลักเฉินอีออก ย่อตัวลงแล้วถามลูกสาวทั้งสองคน

"หลายครั้งมากๆค่ะ ตั้งแต่โนว่โน่วเกิดมาคุณตาก็ชอบมาที่บ้านของพวกเรา แต่ว่าคุณตาไม่มีกุญแจก็เลยเล่นกับพวกหนูโดยมีประตูรักษาความปลอดภัยกั้นเอาไว้ค่ะ"

โต๋วโต๋วพูดกัดฟัน

ฉินปิงหลันตกตะลึง

ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอเข้าใจมาตลอดว่าตนเองเป็นห่วงโต๋วโต๋วและโนว่โน่วแค่คนเดียว

สำหรับพ่อแม่และน้องสาว รังเกียจเด็กทั้งสองคนมาก

แต่หวนคิดถึงภาพที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน รวมถึงท่าทีของพ่อที่ผ่านมา ล้วนคือนิ่งเงียบ

"คุณพ่อของคุณท่านขี้ขลาดไปหน่อย"

เฉินอีพูดเสียงเคร่งขรึม "แต่เขารักคุณ และรักโต๋วโต๋วกับโนว่โน่ว"

ดวงตาของฉินปิงหลันแดงก่ำ ถูจมูก พูด："ตอนนั้นคุณพ่อทำความผิด บวกกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้สิทธิ์ในการพูดของคุณพ่อที่คุณย่าและที่บ้านถูกอารองและแม่มาแทนที่ คุณพ่อท่าน......"

"คุณพ่อของคุณเองก็ลำบากมาก หลายอย่างที่ท่านไม่เห็นด้วย แต่สิ่งที่พูดออกไปไม่เคยมีใครฟังแม้แต่คำเดียว"

เฉินอีพูดแทนฉินปิงหลันจนจบ

ฉินปิงหลันพยักหน้าเล็กน้อย

"ถ้าหากจะบอกว่าที่บ้านมีใครควรค่าให้ฉันกลับไป นั่นคือคุณพ่อ คุณพ่อกับคุณแม่ต่างกัน"

"คุณแม่รักฉันตั้งแต่เด้ก แต่หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นขึ้นท่าทีของท่านที่มีต่อฉันก็เปลี่ยนไปมาก ตอนนี้ยิ่งบีบบังคับอย่างหนัก ให้ฉันทำเรื่องแบบนั้นเพื่อครอบครัว เพื่อน้องชาย"

"เทียบกันแล้วคุณพ่อเข้มงวดมาก ตอนเด็กฉันเกลียดคุณพ่อ แต่หลังจากที่เกิดเรื่องในตอนนั้นขึ้นก็มีแค่พ่อเท่านั้นที่มาเยี่ยมฉันบ่อยๆ สุดท้ายถูกคุณแม่บีบบังคับก็เลยไม่มา"

"แต่ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ว่า ที่แท้คุณพ่อเป็นห่วงโต๋วโต๋วและโนว่โน่วมาโดยตลอด รวมถึงฉัน......"