ศึกเดือด มหากาฬ นิยาย บท 59

"ไอ้สวะ อีกอย่างฉันยังไม่ได้ว่านาย"

เฉินอีกวาดมองไปหนึ่งรอบ สามสิบคนทั้งหมดสะท้อนในม่านตาของเขา "พวกนายเป็นไอ้สวะทั้งหมด"

"ไม่ใช่ฉันชื่นชมตัวเอง ต่อให้พวกนายทั้งสามสิบคนมาพร้อมกัน พวกนายไม่มีทางเอาชนะคนของพวกเราได้หรอก"

"......."

ทุกคนกลืนน้ำลายอย่างรุนแรง แล้วมองเฉินอีด้วยความโมโห

หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยของวังซื่อกรุ๊ปเดินออกมาก้าวใหญ่ แล้วมองเฉินอีเพียงชั่วพริบตา และทำท่ามวยหวิงชุนออกมา

"ฉันมาประลองกับคุณหน่อย ดูว่าแกที่พูดจาโอ้อวดนั้นเก่งแค่ไหนกันเชียว"

"ฮ่าๆ น่าสนใจ"

เฉินอียกมุมปากขึ้นซึ่งดูจะคาดไม่ถึงเล็กน้อย แต่ดูเหมือนเขาจะดูถูกเหยียดหยาม

เขาเดินเข้าไปใกล้ทีละก้าว ด้วยความเร็วที่ค่อนข้างช้า หัวหน้าวังซื่อกรุ๊ปชกไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง

"ให้ตายเถอะ หัวหน้าเตรียมจู่โจมด้วยแรงทั้งหมด มันจะหนักเกินไปหรือเปล่า"

"หึหึ อีกฝ่ายดูถูกเรา เลยให้สีหน้าดูถูกเขาบ้างก็ได้"

"แต่ยังไงก็คือแขกผู้มีเกียรติที่ประธานวังส่งมา ถ้าเกิดเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาเราก็คงรับผิดชอบไม่ไหว"

คำพูดสุดท้ายทำให้เป็นจุดสนใจของทุกคน พวกเขาก็อยากรั้งหัวหน้าของตัวเองไว้ ทว่าคนด้านหลังว่องไวเกินไป จึงไม่ทันได้ขัดขวาง

"ปึง!"

"เพี๊ยะ!"

เสียงพุ่งชนเหล็กดังขึ้นก่อน จากนั้นก็มีเสียงตบดังสนั่นขึ้น

โดนตบอีกแล้ว!

ทั้งตัวของหัวหน้าวังซื่อกรุ๊ปราวกับว่าวที่ขาดจากสายจนร่วงหล่นกลับไป

"พู่ว!"

หัวหน้าวังซื่อกรุ๊ปกระอักเลือดออกมา

"หัวหน้า!"

"พี่ใหญ่!"

"ฉันแม่งจะสู้กับแก!"

ทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่าหัวหน้าคนนี้มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีมาก พนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มนั้นมุ่งหน้าสู้กับเฉินอี

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

หัวหน้าวังซื่อกรุ๊ปตะโกนให้ลูกน้องไม่กี่คนของเขา แล้วลุกขึ้นเดินไปที่เฉินอี พร้อมพูดด้วยความเคารพ "ขอบคุณคุณเฉินแล้ว"

"หัวหน้า หัวหน้าบ้าไปแล้วเหรอ?" ลูกน้องตกใจ

หัวหน้าวังซื่อกรุ๊ปส่ายหัวเล็กน้อย ชี้หยดเลือดที่อยู่บนพื้น แล้วพูดว่า "หลายปีมานี้ร่างกายของผมมีแผลเก่าอยู่ไม่น้อย ยิ่งกว่านั้นก็คือมีเลือดคั่งที่ไม่สามารถระบายออกมาได้ ท่านเฉินอีเป็นคนช่วยฉัน"

"ฉันในตอนนี้ กลับสู่สภาพสุดยอด"

"ซือๆๆ!"

ลูกน้อยกลุ่มหนึ่ง แม้กระทั่งกลุ่มเสือฟ้าก็ยังทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป

หมัดเมื่อกี้ของหัวหน้าวังซื่อกรุ๊ปเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ออมแรงเลยสักนิด ต่อให้พวกเขาต่อสู้พร้อมกันก็ไม่สามารถรับมือได้ สุดท้ายไม่ใช่ว่ายังคงเป็นฝ่ายตรงข้ามที่มีกำลังสุดยอดหรอกเหรอ?

หัวหน้าวังซื่อกรุ๊ปก็รู้สึกสะดุ้งตกใจอย่างมาก

สถานฝึกอบรมของที่นี่มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่เรียบง่ายมาก ทว่าทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยได้เห็นและได้ยินมาก่อน

นอกจากทหารรับจ้างไม่กี่คนที่มีภูมิหลังที่ดี

"นี่ หรือว่านี่จะเป็นสนามฝึกระดับราชาแห่งทหาร!"

พวกเขาต่างก็ร้องอย่างตกตะลึง ทำให้เป็นคนสนใจของคนอื่น

"เจ้าดำ เจ้าเหลือง พวกนายรีบพูดมาเร็ว!"

หัวหน้าวังซื่อกรุ๊ปก็ถูกดึงดูดเหมือนกัน

เจ้าดำสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดด้วยความจริงจัง "พวกนายก็รู้ ที่ผ่านมาฉันคือทหารรับจ้างที่เขตแดนหยวนตง อีกอย่างโรงเรียนฝึกมหาทหารนานาชาติหยวนตง พวกนายน่าจะเคยได้ยินมาก่อน"

"เคยได้ยิน เหมือนลุ่มแม่น้ำอเมซอนจะมีชื่อเสียงกว่าโรงเรียนฝึกมหาทหาร แต่คนที่เข้าไปล้วนเป็นนักรบยอดฝีมือที่มีพลังการรบเดี่ยว หลังจากออกมาแล้วก็ยิ่งมีความสามารถเป็นปรมาจารย์"

หัวหน้าวังซื่อกรุ๊ปเห็นได้ชัดว่าเคยเจออะไรมามาก

เจ้าดำส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น "ที่นายพูดนั้นเว่อร์เกินไปหน่อย แต่ก็ถูกต้องมาก เพราะว่าคนที่สามารถเข้าไปได้ล้วนเป็นปรมาจารย์ที่คัดมาจากหนึ่งในร้อย และหลังจากออกมาก็ยิ่งมีความสามารถที่แข็งแกร่งจนคาดคิดไม่ถึง เพียงคนเดียวก็สามารถเทียบได้กับกำลังของกองกำลังพิเศษหนึ่งหน่วยแล้ว"

"ไม่ใช่หรอกมั้ง"

มีคนถึงกับอึ้งไปเลย

เดิมทีนักรบกองกำลังพิเศษก็เป็นชนชั้นนำอยู่แล้ว และคนที่ออกมาจากโรงเรียนฝึกมหาทหารหยวนตงเพียงคนเดียวก็สามารถเทียบได้กับกำลังของนักรบกองกำลังพิเศษสิบนายงั้นเหรอ?!

เจ้าดำไม่ได้ปฏิเสธ กลับพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"ทหารรับจ้างที่หวังเป็นอย่างเป็นมากว่าจะได้เข้าไปในสถานที่แห่งนั้น แค่สามารถเข้าไปและสามารถรอดชีวิตออกมา ก็เพียงพอที่จะกลายเป็นราชาแห่งทหารที่มีพลังการรบเดี่ยวชั้นหนึ่งแล้ว!"

"และที่สำคัญที่สุดคือ รุ่นอาวุโสที่เคยฝึกจากโรงเรียนฝึกมหาทหารนานาชาติหยวนตงบอกฉันว่าสิ่งอำนวยความสะดวกในนั้น สามส่วนในนั้นเหมือนที่นี่เด๊ะๆ!"