ถ่านไฟเก่า 20+ นิยาย บท 1

@สนามบินฯ

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าบูทหนังสีดำของผู้หญิงคนหนึ่งกระทบกับพื้นกระเบื้องในสนามบินฯ อย่างเป็นจังหวะตามการก้าวเดินของหญิงสาวที่กำลังเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากสนามบินคนเดียว เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างในบริเวณนั้นให้มองมาที่เธอเป็นตาเดียว แต่เธอก็เดินผ่านคนเหล่านั้นไปด้วยใบหน้าที่เริ่มปรากฏรอยยิ้มบางๆ

"ที่นี่ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลยแฮะ" จัสมินหยุดฝีเท้าเมื่อเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาถึงหน้าสนามบิน แสงแดดในตอนสายๆ ของเมืองไทยยังคงร้อนเหมือนเดิม ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ เพื่อสำรวจว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างรึเปล่าระหว่างที่เธอย้ายไปอยู่เมืองนอกมาหลายเดือน

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อดังขึ้น ทำให้จัสมินละสายตาจากภาพเบื้องหน้า เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วระบายยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นเบอร์โทรของเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันมานานปรากฏอยู่บนหน้าจอ

"ว่าไง"

(กรี๊ดดดดดดด!! แกรับสายได้แล้วแสดงว่าแกมาถึงไทยแล้วเหรอ ลงเครื่องตอนไหนไม่เห็นบอกฉันบ้างเลย) เสียงกรี๊ดของคนปลายสายทำเอาจัสมินแสบแก้วหูจนต้องเลื่อนมือถือออกมาเล็กน้อย ก่อนตอบกลับไป

"มาถึงสักพักแล้ว แต่หาอะไรกินในสนามบินนิดหน่อยเลยไม่ได้โทรหาแก"

(ตอนนี้แกอยู่ไหน ให้ฉันไปรับไหม)

"ฉันกำลังจะออกจากสนามบินแล้ว"

(แกน่าจะบอกฉันก่อนว่ามาถึงประมาณตอนไหน)

"เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้วน่า"

(ยินดีต้อนรับกลับเมืองไทยนะ สรุปแกกลับมาเรียนต่อที่ไทยเหมือนเดิมใช่ไหม)

"อืม ฉันให้พ่อเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว"

(ไม่ได้เจอแกหลายเดือนอยากเห็นหน้าชะมัด แกเดินทางมาเหนื่อยไหม ถ้ามาเจอกันคืนนี้แป๊บนึงไหวรึเปล่า หรืออยากให้ฉันไปหาแกที่คอนโด แกจะอยู่ที่คอนโดเดิมไหม หรือย้ายคอนโดใหม่)

"ขอตอบคำถามตอนเจอกันคืนนี้นะ"

(อ๊ายยย! รักแกก็ตรงนี้แหละ เจอกันคืนนี้นะ เดี๋ยวฉันบอกอีกทีว่าไปดื่มกันที่ไหนดี)

"โอเค"

(ตอนนี้แกกลับห้องไปพักผ่อนก่อนเถอะ เจอกันคืนนี้นะ)

"บาย" จัสมินเลื่อนโทรศัพท์มือถือออกมากดวางสาย แล้วรีบเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ทันที

@ผับหรูใจกลางเมือง

เสียงเพลงภายในผับหรูดังกระหึ่ม ท่ามกลางเสียงตะโกนพูดคุยกันเสียงดังของผู้คนมากหน้าหลายตาที่กำลังสนุกไปกับแสงสีและเสียงเพลง จัสมินในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำค่อยๆ เดินฝ่าฝูงชนเข้ามาในโซนวีไอพีของชั้นหนึ่ง พลางกวาดสายตามองหาเพื่อนไปด้วย

"ยัยมีนนนน!" เสียงตะโกนเรียกของเพื่อน ทำให้จัสมินหันไปยังต้นทางของเสียงอัตโนมัติ เธอโบกมือทักทายกลับไปด้วยความดีใจเมื่อเห็นเพื่อนรักกำลังโบกมือเรียกอย่างกระดี๊กระด๊า

"ให้ไปเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่เป็นไร แกดื่มต่อเถอะ"

"เดินตรงออกไปแล้วเลี้ยวขวานะ" จัสมินพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินออกไป

"น่าจะนอนพักมากกว่านี้อีกหน่อยแฮะ" หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางยกสองมือขึ้นมานวดคลึงขมับ การเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลติดต่อกันหลายชั่วโมงมันทำให้ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนล้า

ปึก!

"โอ๊ย!" จัสมินร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อเหม่อลอยจนเผลอเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินสวนกันในโถงทางเดินก่อนถึงห้องน้ำเข้าอย่างจัง เพราะไม่ทันระวังจึงเสียหลักเซถอยหลังไปสองสามก้าวจนเกือบจะล้มลงบนพื้น แต่ท่อนแขนแกร่งของคนตรงหน้าก็ช่วยจับประคองตัวเธอเอาไว้ได้ทัน

"ขอบคุณคะ...!!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมากล่าวขอบคุณแล้วได้เห็นใบหน้าคมคายของชายหนุ่มที่กำลังมองเธอด้วยสายตาเย็นชายากจะคาดเดา ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทาไม่ต่างจากหัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

เธอจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริก ก่อนจะรีบผละตัวออกมา เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าของเขาความหวาดกลัวก็ถาโถมเข้าใส่

"คะ..คราม"

"...ไง" ชายหนุ่มเจ้าของชื่อเอ่ยทักทายกลับมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ในขณะที่ใบหน้ายังไม่แสดงความรู้สึกเหมือนเดิม "ยังจำชื่อฉันได้อยู่เหรอ"

"..." คำทักทายน่าขนลุกของสงครามทำเอาหญิงสาวรีบก้าวถอยหลังอัตโนมัติ เขาคือคนที่เธอไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด

ผู้ชายที่เธอเรียกว่าแฟนเก่า