ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 103

“หยุด! เดี๋ยว!" เนลล์หยุดเดินชั่วคราว เธอหันกลับมามอง

“ยังมีอะไรอีกไหม?” อาวุโสเค ลังเลก่อนที่จะพูดว่า

“กองทหารมังกรไม่สงบสุขเมื่อเร็ว ๆ นี้ และมีหลายคนแอบหาคุณระวังตัวไว้!" เนลล์ตะลึง หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็ยิ้ม

"ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะ” อาวุโสเคก็ยิ้มเช่นกัน

“ฉันแค่เตือนเพื่อนเก่าแบบสบาย ๆ ในฐานะคนที่รู้จักไม่กี่คนที่นี่และที่นั่น ยินดีครับ” เนลล์พยักหน้าและไม่พูดอะไรอีกแล้วหันจากไป

ภายในรถเก๋งโรลส์รอยซ์ แมทธิวมองดูคนทั้งสองที่แยกทางกันหน้าร้านกาแฟและดูตื่นตระหนกเล็กน้อย เขามองไปที่ใบหน้าของเจ้านายและถามอย่างระมัดระวัง

“ท่านประธานเราจะไปต่อหรือไม่?” กิดเดียนขมวดคิ้วเมื่อมองดูร่างเพรียวที่เดินหายไปในตอนเย็น หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า

“ไม่ต้อง”

จากนั้นประตูก็ปิดลงอีกครั้ง และรถโรลส์รอยซ์ก็ขับออกไป เนื่องจากมุมดังกล่าวทำให้เนลล์ไม่เห็นรถโรลส์รอยซ์ที่จอดอยู่อีกด้าน เมื่อเธอเข้าไปในรถเธอได้รับโทรศัพท์จากกิดเดียนเสียงของชายคนนั้นค่อนข้างเย็นชาขณะที่เขาถามว่า

“คุณอยู่ที่ไหน?” เนลล์เลิกคิ้วและมองไปที่ฝูงชนรอบ ๆ ตัวเธอก่อนจะพูดอย่างเป็นกันเอง

“ที่บริษัท ทำไม?" ลมหายใจของอีกฝ่ายหยุดลงชั่วคราว ด้วยเหตุผลบางอย่างเนลล์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย และมองไปทางซ้ายและขวาของเธออย่างระมัดระวังเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใบหน้าหรือรถที่คุ้นเคย เธอรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เธอถามอย่างรวดเร็วว่า

“คุณทำงานเสร็จหรือยัง?”

"ยัง"

“ถ้าอย่างนั้น ... ตั้งใจทำงานของคุณ แล้วเจอกันคืนนี้?”

“อืม แล้วเจอกัน” หลังจากวางสายแล้วเนลล์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่มืดลงครู่หนึ่งและทันใดนั้นก็เผยให้เห็นรอยยิ้มรู้สึกผิดของตัวเอง

เธอรู้สึกผิดเรื่องอะไร? ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่สามีที่แท้จริงของเธอ

แล้วถ้าเธอนอนกับเขาสองครั้งก่อนหน้านี้ล่ะ? แล้วถ้าพวกเขามีใบสมรสล่ะ? เขาไม่ได้ซ่อนบางอย่างจากเธอด้วยเหรอ? ทำไมเธอถึงต้องทุ่มเทและซื่อสัตย์กับเขาคนเดียวด้วย?

เนลล์พยายามอย่างหนักในการโน้มน้าวตัวเองและทำได้เพียงแค่ระงับความรู้สึกไม่สบายใจและรู้สึกผิดหลังจากนั้นไม่นาน

ในทางกลับกันหลังจากที่กิดเดียนวางสายโทรศัพท์ เขานึกถึงร่างที่เขาเพิ่งเห็นหน้าร้านกาแฟและจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นโกหกเขา ดวงตาของเขาก็เย็นชา เขายิ้มอย่างเย็นชาและสั่งแมทธิว

“ไปค้นหาว่าเขาเป็นใคร?” แม้จะไม่ลงรายละเอียดแมทธิวก็รู้ว่ากิดเดียนหมายถึงใคร เขาตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

ในตอนกลางคืนเมื่อเธอกลับบ้านกิดเดียนก็กลับมาแล้ว เมื่อเนลล์เข้าไปป้าจอยซ์ก็ต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้ม

“คุณผู้หญิงกลับมาแล้ว อาหารเย็นพร้อมแล้ว คุณลีย์รอคุณอยู่ที่ห้องอาหารด้วย!” เนลล์พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องอาหาร ที่นั่นกิดเดียนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและนั่งตัวตรง

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาตึงและปลายคิ้วของเขานั้นเยือกเย็นและแข็งกร้าวในสายตาที่หาดูได้ยาก เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอเข้ามาและไม่ได้พูดอะไร เนลล์ตระหนักดีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับบรรยากาศของวันนี้

เธอมองไปที่ป้าจอยซ์ที่มองมาที่เธอขณะยืนอยู่ข้างหลังกิดเดียน

วันนี้คุณลีย์อารมณ์ไม่ดีดังนั้นทุกคนจึงทำงานในขณะที่กังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้น เนลล์เข้าใจและยิ้มหลังจากนั่งลง

“ช่วงนี้คุณยุ่งมากหรือเปล่า? คุณเหนื่อยไหม?" กิดเดียนไม่ตอบเธอ

“ตอนนี้คุณกำลังถามฉันอยู่หรือเปล่า?”

“ในฐานะสามีผมไม่ควรถามคำถามสองสามข้อหากถูกภรรยาของตัวเองหลอก?” เนลล์ยิ้มอย่างเย็นชา

“ถ้าในสายตาของคุณ คู่สามีภรรยาควรซื่อสัตย์ต่อกันโดยไม่มีความเป็นส่วนตัวฉันก็อยากจะรบกวนคุณลีย์ เพื่อเป็นตัวอย่างก่อน” เนลล์รู้สึกว่าเธอสูญเสียความอยากอาหารไปหมดในคืนนี้ เธอวางชามและตะเกียบในมือลงแล้วลุกขึ้นเพื่อออกไปเมื่อกิดเดียนหยุดเธอ

“หยุดอยู่ตรงนั้น!” เนลล์หยุดและขมวดคิ้ว

“คุณหมายความว่ายังไง? พูดให้ชัดเจน!" เนลล์หัวเราะเยาะ ความคับแค้นใจและความโกรธที่เธอเก็บกดมาตลอดทั้งวันระเบิดออกมาในคราวเดียว

“ฉันหมายความว่ายังไง? คุณเดาไม่ได้เหรอ? ความสัมพันธ์ของคุณกับคู่หมั้นและลูกของคุณตามมุมมองของคุณฉันในฐานะภรรยาควรมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องนี้เช่นกันหรือเปล่า?” ห้องอาหารจมดิ่งสู่ความเงียบทันที

ความเงียบนั้นอึกทึกจนได้ยินเสียงเข็มหมุดหล่น คนรับใช้จ้องตาเบิกกว้างและรู้สึกตกใจด้วยการแสดงออกที่ไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าทุกคนหยุดหายใจในขณะนั้น พวกเขาแอบชื่นชมในความกล้าหาญของเนลล์!

พวกเขาไม่เคยเห็นใครที่กล้าโกรธนายท่าน คุณผู้หญิงเป็นคนแรก! …คุณลีย์โกรธไหม?

เมื่อพวกเขาหันไปมองก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดำคล้ำราวกับน้ำ อากาศเย็นที่หลั่งออกมาจากร่างกายของเขาสามารถทำให้ใครบางคนตายได้ เอ่อโอ้! ไม่นะ!

พวกเขาควรทำอย่างไรถ้าเขาโกรธจริง ๆ ? ก่อนที่คนรับใช้จะตอบสนองกิดเดียนก็พูดอย่างเย็นชา

“ทุกคนออกไป!”

คนรับใช้สบตากันและทุกคนก็รีบถอยหนี เนลล์ยืนอยู่ตรงที่เธออยู่และมองเขาด้วยสายตาเย็นชา มีร่องรอยแห่งความเสียใจอยู่ในใจของเธอ เธอบอกอย่างชัดเจนว่าเธอจะไม่สนใจแล้วทำไมตอนนั้นเธอถึงโกรธขนาดนี้?

เธอโกรธมากจนอดไม่ได้ที่จะถามเขาตรง ๆ! ถ้าความจริงกลายเป็นอย่างที่เธอได้ยินเธอจะรับมือได้อย่างไร? เธอรู้สึกแย่เพียงแค่คิดถึงมัน!