ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 148

ย้อนกลับไปในห้องน้ำ เจเน็ตกำลังเกาะโถชักโครกขณะที่โก่งคออาเจียน

เนลล์ลนลานเข้ามาและสายตาของเจเน็ตก็เต็มไปด้วยความสับสนเป็นสิ่งที่ยืนยันถึงความสงสัยของเธอ

เธอไม่ได้เสแสร้งในขณะนั้น

เธอเดินออกมาเพื่อเทน้ำใส่แก้วและกลับมาพร้อมกับกระดาษทิชชู่ด้วย

ขณะที่ลูบหลังของเธอ เนลล์แสดงความกังวลออกมา “เป็นยังไงบ้าง? คุณสบายดีหรือเปล่า?”

เจเน็ตโบกมือในอากาศและส่ายศีรษะ

ใช่เวลาสักครู่ก่อนเจเน็ตจะเปล่งเสียงของเธอออกมา “ฉันไม่เป็นไร ฉันโอเค”

เจเน็ตจิบน้ำจากแก้วที่เนลล์ส่งให้ เธอบ้วนปากและเช็ดปากของเธอด้วยกระดาษทิชชู่ หลังจากที่เธอทำเสร็จแล้ว เธอจึงพูดขึ้น “ฉันขอโทษที่ทำลายช่วงเย็นของคุณ”

เนลล์ส่ายศีรษะ “คุณพูดอะไรของคุณ? คุณเป็นคนที่ไม่สบาย คุณขอโทษทำไมกัน?”

เธอหยุดชั่วขณะก่อนที่จะถามอย่างโกรธ ๆ “ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันถึงเรื่องสำคัญแบบนี้? เกิดอะไรขึ้น?”

เจเน็ตจ้องมองเธอ เมื่อเธอรู้ว่าเนลล์สงสัย เจเน็ตจึงกัดริมฝีปาก

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ตอบคำถาม “อย่างที่คุณก็บอกได้แล้วว่าฉันกำลังตั้งครรภ์”

เนลล์พยักหน้า “ฉันเดาว่าใคร ๆ ก็สามารถบอกได้ด้วยอาการที่รุนแรงนั้นของคุณ”

รอยยิ้มของเจเน็ตที่ระบายอยู่บนใบหน้าของเธอบ่งบอกถึงความอ้างว้างไม่สิ้นสุด

“ฉันทะเลาะกับพ่อเพราะเรื่องนี้”

เนลล์ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณถึงทะเลาะกับพ่อของคุณ? ใครคือพ่อของเด็ก? ทำไมเขาถึงไม่แสดงตัวออกมา?”

“พ่อของเด็ก...”

เจเน็ตพึมพำภายใต้ลมหายใจของเธอก่อนที่จะระบายยิ้มอย่างรวดเร็ว

“ลืมมันไปเถอะ ไม่ขอพูดถึงมัน เนลล์ คุณช่วยฉันเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับได้ไหม?”

เนลล์หน้าบึ้ง งงที่เจเน็ตหลีกเลี่ยงการตอบปัญหาเรื่องพ่อ

อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าเจเน็ตก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ถ้าเจเน็ตตัดสินใจที่จะไม่บอกใคร เธอในฐานะเพื่อนควรจะเคารพในการตัดสินใจของเธอ

เธอถอนหายใจและพยักหน้า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่คุณมีแผนอะไรที่จะทำกับเด็ก? คุณไม่สามารถซ่อนท้องของคุณได้ตลอดไปนะ คุณเองต้องถ่ายภาพยนตร์ทุกวันเหมือนกัน!”

เจเน็ตจ้องมองอย่างเลื่อนลอยดวงตาของเธอว่างเปล่า

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ส่ายศีรษะ “ฉันไม่รู้ แต่การถ่ายทำจะเสร็จในอีกสองเดือน ฉันจะพยายามเก็บมันไว้เพื่อไม่ให้ใครรู้ สำหรับในอนาคต...ฉันคิดว่าค่อยว่ากัน!”

ร่องระหว่างคิ้วของเนลล์ลึกขึ้น

อย่างไรก็ตาม เนลล์จะช่วยเธอโดยไม่พูดอะไร

เธอกัดริมฝีปากเอาไว้พลางก้มศีรษะลง หลังจากนั้นไม่นานเธอกระซิบพูดด้วยเสียงอันสั่นเทา “ขอบคุณนะเนลล์”

ด้วยดวงตาที่คลอหน่วยไปด้วยน้ำตา เนลล์ฝืนยิ้ม สักครู่หนึ่งหลังจากนั้นเธอเช็ดน้ำตาของเธอและยิ้ม “เอาล่ะตอนนี้มันไม่เหมือนกับว่าฟ้าจะถล่มลงมาแล้ว นี่ไม่ใช่แจนที่ฉันรู้จัก อย่าคิดมากและคลอดถ้าคุณต้องการลูก คุณมีแม่ทูนหัวคนนี้ที่พร้อมจะหนุนหลังคุณอยู่! ไม่มีอะไรเป็นปัญหา สำหรับพ่อของเด็ก ก็ให้เขาลงนรกไปไม่ว่าเขาจะปรากฏตัวหรือไม่ก็ตาม ไม่ใช่ว่าพวกเราจะไปอ้อนวอนให้เขามาเป็นพ่อของเด็ก!”

เจเน็ตรู้ว่าเนลล์พยายามที่จะปลอบโยนเธอ แม้ว่าความทุกข์จะยังคงอยู่ในตัวเธอ แต่อย่างน้อยเธอก็สบายใจขึ้น

ยอมรับในความใจดีของเนลล์ เจเน็ตหัวเราะเบาๆ ในที่สุดบรรยากาศที่เลวร้ายในช่วงที่ผ่านมาก็เริ่มจางลง

เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เนลล์ไม่อยากให้เจเน็ตเดินเล่นที่ถนนกับเธอ เนื่องจากอาการป่วยของเธอในตอนนี้ ดังนั้นเนลล์จึงขับรถของเธอตรงกลับไปที่กองถ่าย

ไม่นานหลังจากที่ไปส่งเจเน็ตแล้ว เนลล์จึงขับรถกลับบ้านและระหว่างทาง เธอโทรหากาเร็ธ

ไม่มีการพูดถึงว่าเจเน็ตตั้งครรภ์ เธอเปิดเผยเพียงว่า มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่สะดวกสำหรับเธอที่จะเข้าร่วมการถ่ายทำ

ในการโทร แม้ว่ากาเร็ธจะเตรียมรับมือกับมัน แต่เขาก็ยังรู้สึกผิดหวังเมื่อได้ฟังคำตอบ

เนลล์เข้าใจ ความเป็นเอกลักษณ์ของตัวละครมีแนวโน้มที่โคจรอยู่ในละครโทรทัศน์

หากครีเอเตอร์ให้ความสำคัญกับส่วนของนักแสดง พวกเขาจะมีแนวโน้มที่จะใช้นักแสดงเป็นพื้นฐานในตัวละครในระหว่างกระบวนการการสร้าง

มันจะเหมือนกับว่าทุกอย่างจะพังลงทั้งหมดเมื่อพบว่าคน ๆ นี้ไม่สามารถเข้าร่วมในการผลิตได้ในตอนท้าย

เธอเอ่ยคำปลอบโยน “ไม่มีอะไรมากที่ฉันทำได้ คุณสามารถให้เพื่อนของคุณขยายเวลาค้นหาของเขาออก ตัวละครอย่างแจนอาจจะมีไม่มาก แต่ถ้าผ่านการตรวจสอบอย่างละเอียดฉันมั่นใจว่าเขาจะหาคนมาทดแทนได้”

กาเร็ธปล่อยความชื่นชมและพูดว่า “พูดตรง ๆ ฉันมีส่วนร่วมในการผลิตด้วย พวกเราตัดสินใจแล้วว่าเจเน็ตจะรับบทนี้ แต่ไม่กล้าพูดออกไปเพราะพวกเรายังไม่แน่ใจว่าจะให้เธอยืนตรงไหน พวกเรามั่นใจว่าพวกเราต้องการให้เธอเข้าร่วมการผลิตหลังจากร่วมงานใน ‘แม่น้ำที่ซ่อนอยู่: แอชลีย์’ มันไม่งานเลยที่จะหานักแสดงใหม่ในตอนนี้”