ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 168

เนลล์พยักหน้าและหลับตา ทั้งสองนั่งลงที่ยอดเขาเป็นเวลานานมาก แต่ฝนดาวตกก็ยังไม่ปรากฏ เนลล์นั่งลงบนตักของเขาและมีเสื้อคลุมของเขาอยู่บนตัวเธอ ในไม่ช้าเธอก็รู้สึกง่วงนอนในท่าที่สบาย

อุณหภูมิลดลงอีกในภายหลัง แม้ว่าเธอจะสวมเสื้อโค้ทของเขา แต่เธอก็ยังรู้สึกหนาว เธอมุดใบหน้าเข้าไปใกล้ร่างกายของเขาเพื่อความอบอุ่นและการสนับสนุน

กิดเดียน มองผู้หญิงบนตักของเขาอย่างลึกซึ้ง ดวงตาสีดำของเขาจับจ้องที่ใบหน้าของเธอนิ้วที่แข็งแกร่งของเขาลูบไล้ศีรษะของเธอและรู้สึกถึงเส้นผมของเธอทุกเส้น ความต้องการปกป้องเธอล้นอยู่ในหัวใจของเขา

ในเวลาต่อมากลางคืนก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาว แสงแรกฉีกผ่านความมืดจากขอบฟ้าและเปล่งประกายความสดใสบนผืนดินที่เงียบสงบ เนลล์ตื่นขึ้นมาหลังจากแตะไหล่ของเธอสองสามครั้ง ทันทีที่เธอลืมตาเธอก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของกิดเดียน ต่อหน้าเธอ มันสวยงามมากจนดูเหมือนรูปสลักและมีแสงเรืองรองยามเช้าอยู่บนตัวเขาทำให้เขาดูเหมือนเทพ

เธอตกใจกับความงามของใบหน้าของเขา เธอหรี่ตาและหยิกแก้มของเขาอย่างมีความสุข

“มันยอดเยี่ยมมากที่ได้ตื่นขึ้นมาบนตักของคนหล่อ” กิดเดียน ไม่ได้หยุดเธอไม่ให้หยิกเขาเพราะเขายอมให้เธอหยิกตามที่เธอชอบ จากนั้นเขาก็พูดว่า

“พระอาทิตย์ขึ้นแล้วไปกันเถอะ”

“ฝนดาวตกที่ไหน? เมื่อคืนนี้มันเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

“ไม่บางทีพวกเขาอาจให้ข้อมูลผิด” กิดเดียน ลุกขึ้นและช่วยเธอขึ้นมา

"ฮะ?" เนลล์มองอย่างผิดหวัง ตอนนั้นอาการชาที่ขาทำให้เธอเสียการทรงตัว กิดเดียน คว้าตัวเธออย่างรวดเร็ว

"คุณสบายดีไหม? ขาไม่มีความรู้สึกเหรอ?”

"ใช่" เนลพยักหน้าแล้วก้มไปแตะที่ขาที่ชาของเธอ กิดเดียน เห็นสิ่งที่เธอทำจึงรีบหยุด เขาสวมเสื้อโค้ทอย่างรวดเร็วและนั่งยองๆต่อหน้าเธอ

"ขึ้นมา" เนลล์ตะลึง เธอเห็นหลังกว้างของชายคนนี้ทำให้เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“ถนนสูงชันฉันเดินเองได้ แค่ให้เวลาฉันพักฟื้นสักหน่อย”

“ขึ้นมา” กิดเดียน พูดซ้ำ เนลล์เม้มริมฝีปากแล้วค่อยๆคลานไปที่หลังของกิดเดียน เขาอุ้มเธอขึ้นและเดินลงจากภูเขา

เส้นทางบนภูเขาสูงชันและคดเคี้ยว มีน้ำค้างปกคลุมต้นไม้และพืชตลอดทางและชั้นหมอกปกคลุมทุกสิ่งที่อยู่ในสายตาของพวกเขา อากาศชื้น ใครก็ตามที่เดินบนเส้นทางภูเขาจะเต็มไปด้วยความเย็นจากอากาศ เนลล์ผลักกิ่งไม้ที่ยื่นออกมาจากต้นไม้ตามเส้นทางภูเขาแล้วถามว่า

“เมื่อคืนคุณไม่ได้นอนเหรอ?” กิดเดียน ฮึดฮัด

“คุณคงเหนื่อย วางฉันลงแล้วเราก็เดินช้าลงได้” กิดเดียน ไม่ทำตามที่บอก เขายังคงเดินไปข้างหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“ผมไม่เหนื่อย” เขากลัวว่าเธอจะไม่เชื่อเขาเขาจึงกล่าวเสริมว่า

“ผมเคยนอนไม่หลับทั้งคืนเมื่อผมยุ่งกับงาน” เนื่องจากกิดเดียน ยืนกรานเนลล์จึงไม่โต้เถียงกับเขาอีกต่อไป เธอพิงหลังชายของเธออย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุขอันแสนหวาน

“กิดเดียน ลีย์เมื่อคุณแก่และอ่อนแอฉันจะแบกคุณแทน ทุกที่ที่คุณต้องการฉันจะพาคุณไป”

กิดเดียน หัวเราะเบา ๆ กับคำพูดเด็ก ๆ ของเธอ เขาถามเบา ๆ ว่า

“แน่ใจเหรอว่าจะแบกผมได้”

"แน่นอน! ฉันอาจจะตัวเล็ก แต่ฉันแข็งแรง!”

“โอเคคุณจะต้องแบกผมตอนแก่”

กิดเดียน ยิ้ม เขาวางสเต็กลงในจานตกแต่งและบอกให้เธอเอาออกไป ที่ระเบียงซึ่งมองเห็นทะเลที่สวยงามและผืนดินกว้างขวางมีสเต็กสองจานและสลัดหนึ่งชามวางอยู่บนโต๊ะกลม กิดเดียน ยังเติมไวน์แดงหนึ่งขวดลงบนโต๊ะ มีการเสิร์ฟอาหารค่ำแบบเรียบง่าย แต่สวยงามและพวกเขาก็รับประทานอาหารเมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า

เนลล์หั่นสเต็กด้วยส้อมและมีดอย่างแรง แต่กิดเดียน วางจานสเต็กของเขาที่หั่นสดต่อหน้าเธอ เธอยิ้มหวานและคีบชิ้นเนื้อเข้าปาก สเต็กปรุงมาอย่างดี เนื้อหายากขนาดกลางนุ่มและฉ่ำ เธอเคี้ยวขณะจับจ้องไปที่ชายตรงหน้าเธอ การเคลื่อนไหวของเขาสง่างามราวกับว่าเขาเป็นผู้สูงศักดิ์ เสริมด้วยพระอาทิตย์ตกและทะเลอันกว้างใหญ่เขาดูเหมือนคนที่มาจากภาพวาดที่สวยที่สุดในโลก มันทำให้มึนเมาเมื่อมองไปที่

กิดเดียนเลิกคิ้วใส่เธอ

“เกิดอะไรขึ้น?” เนลล์เหล่ตาแล้วส่ายหัว

“ไม่มีอะไร แค่ว่าคุณหล่อมาก” คำเยินยอของหญิงสาวทำให้กิดเดียน มีความสุข เขายิ้มเบา ๆ และพูดอย่างภาคภูมิใจว่า

“แน่นอน ผมหล่อ”

“คุณหล่อพอ ๆ กับเคย์ซัน”

“เคย์ซันคือใคร?”

“นักร้องของวงดนตรียุโรปที่เพิ่งเดบิวต์ เขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา” กิดเดียน ดูมืดมนทันที เขาเคาะหัวเธอด้วยมือของเขาแล้วพูดว่า

“คุณไม่ได้รับอนุญาตให้หลงใหลกับผู้ชายคนอื่น ๆ ” เนลล์หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เธอลูบหัวของเธอ

“การหลงผู้ชายที่หล่อเหลาถือเป็นการแสดงความเคารพอย่างน้อยที่สุดที่คุณสามารถแสดงได้คุณเข้าใจหรือไม่?” กิดเดียน ดูมืดมนยิ่งขึ้น เนลล์สังเกตเห็นว่าบทสนทนากำลังดำเนินไปทางทิศใต้เธอจึงรีบพูดว่า

“แต่ฉันหลงใหลแค่คุณคนเดียวและนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน”