ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 19

การเดินเล่นกินเวลาตั้งแต่เที่ยงถึงเย็น

ท้องของเนลล์ร้องออกมาด้วยความหิว กิดเดียนชวนเธอไปทานอาหารค่ำเพื่อขอบคุณที่เธอช่วย ‘เลือก’ เสื้อผ้า เนลล์หิวเธอจึงไม่ปฏิเสธเขา

ดังนั้นเวลา 19.00 น. พวกเขาจึงไปที่ร้านอาหารใกล้เคียงเพื่อรับประทานอาหาร เธอกินปูก้ามขน เป็นสิบตัวที่จับได้จากทะเลสาบหยางเฉิง

ชายที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปเฝ้าดูเธอและคิดในใจว่า “ผู้ชายคนนั้นดูดีและหล่อขนาดนี้เขาให้แฟนอดยากแบบนั้นได้ยังไง? เธอไม่ได้กินข้าวมากี่วันแล้ว?”

เมื่อเนลล์หิวเธอก็กินโดยไม่สนใจว่าเธอจะหน้าตายังไง นี่คือสิ่งที่เธอฝึกฝนในช่วงสองสามปีที่ผ่านมาขณะทำงาน นั่นเป็นเพราะปกติแล้วเธอจะยุ่งเกือบตลอดเวลาดังนั้นการกินอาหารให้ตรงเวลาจึงเป็นเรื่องหรูหรามาก เธอจะมีจิตใจสนใจภาพลักษณ์ของเธอที่ไหน สิ่งที่เธอคิดคือต้องกินให้เสร็จเร็วขึ้นเพื่อที่เธอจะได้กลับไปทำงาน

เมื่อเธอแกะปูตัวที่สิบเสร็จแล้ว เธอก็เอื้อมมือออกไปเพื่อหยิบเพิ่มอีก แต่จู่ ๆ ปูในจานก็ถูกแย่งไป เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่กิดเดียนอย่างว่างเปล่า "คุณกำลังทำอะไร?" กิดเดียนยื่นจานให้บริกรเพื่อนำออกไปและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า

“ร่างกายของคุณจะเย็นถ้าคุณกินปูมากเกินไป กินอย่างอื่นแทน” เนลล์ทำหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ แต่รู้ว่าเขาพูดถูกเธอจึงทำได้แค่ฟังเขา

อย่างไรก็ตามหลังจากดูจานอื่น ๆ บนโต๊ะแล้วเธอก็เริ่มรู้สึกอิ่มและไม่รู้สึกอยากกินอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงวางตะเกียบลง กิดเดียนเห็นเธอวางตะเกียบลงและหยุดกินเช่นกัน เขาเรียกบริกรมาจ่ายบิลก่อนที่ทั้งสองจะลุกขึ้นและเดินออกไปด้วยกัน

โรลส์รอยซ์สีดำจอดอยู่ริมขอบถนน แมทธิว สตาร์ก ลงจากรถและเปิดประตูให้พวกเขาด้วยความเคารพ

เนลล์ทักทายเขาด้วยเสียงหัวเราะ “คุณสตาร์ก คุณกินข้าวหรือยัง?” แมทธิวรู้สึกว่ามีบางอย่างที่น่าขนลุกในเสียงหัวเราะนั้นและรีบยิ้มอย่างขอโทษ “กินเรียบร้อยแล้วครับ”

“ดีแล้ว” เนลล์เข้าไปในรถและกระซิบกับกิดเดียน “ประธานลีย์ ผู้ช่วยของคุณคนนี้กล้าขับรถออกไปทานอาหารเย็นหลังจากทิ้ที่งคุณไว้ในร้านอาหาร ฉันคิดว่าเขาหยิ่งเกินไป” แมทธิวชะงักทันทีและอธิบายด้วยใบหน้าที่ขมขื่น

“ประธานลีย์ ผมไม่ได้ทำแบบนั้นนะครับ ผมเพิ่งกินที่ร้านอาหารใกล้ ๆ นะครับ”

อย่างไรก็ตามกิดเดียนดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของเขาและแทนที่จะพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “หืมคุณพูดถูก เขาเป็นคนหยิ่งเล็กน้อย ผมจะลงโทษเขาในภายหลัง”

“ดีค่ะ” เนลล์แก้แค้นเธอได้สำเร็จ แมทธิวดูขมขื่น แต่กิดเดียน ลูบหัวเนลล์ด้วยความรัก

เมื่อสตาร์ทรถกิดเดียนก็หยิบกระเป๋าออกมาจากด้านหลังและยื่นให้เธอ "นี่ของคุณ" เนลล์ประหลาดใจและเข้าไปดู เป็นชุดที่เธอลองในร้านมาก่อน “เป็นยังไงบ้าง” กิดเดียนยิ้ม

“คุณไม่ชอบสิ่งนี้เหรอ? แมทธิวเห็นว่าคุณจะซื้อชุดนี้ ดังนั้นเขาเลยซื้อมันมา” เนลล์หันไปหาแมทธิว แมทธิวได้รับสัญญานจากกิดเดียน และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“ใช่ครับ ผมซื้อมันครับ คุณเจนนิงส์ อืม…เกี่ยวกับการโกหกเพื่อนคุณ ก่อนหน้านี้มันเป็นเพียงคำพูดธรรมดา ๆ คุณเป็นคนใจกว้างดังนั้นโปรดอย่าถือกับเรื่องนี้เลยนะครับ!” จู่ ๆ เนลล์ก็หัวเราะ เธอแค่แกล้งแมทธิวและไม่คิดว่าเขาจะประหม่าขนาดนี้ เธอพยักหน้าและหยิบโทรศัพท์ออกมา

“ฉันจะโอนเงินให้คุณ”

“มะ ไม่ไม่จำเป็นครับ” แมทธิวรีบปฏิเสธ เงินมาจากประธานเขากล้ารับได้ยังไง เขายิ้มและอธิบาย

“ความจริงก็คือ…ผมคิดไอเดียนี้ขึ้นมา เป็นประธานที่ตัดสินใจทำดังนั้นถ้าคุณต้องการจ่ายคืนใครก็ควรคืนให้ประธานแทนนะครับ!” จากนั้นเขาก็รีบหุบปากและปฏิเสธที่จะพูดอะไรอีก

เนลล์หันไปหากิดเดียนด้วยความประหลาดใจและเขาพูดเบา ๆ ว่า“ผมไม่ขาดแคลนเงิน”

เนลล์ “ ... ”

เธออาจจะไม่รู้ตัวหรือเปล่า? เขาต้องพูดออกมาดัง ๆ จริง ๆ เหรอ? กิดเดียนยิ้มให้เธอ “ถ้าคุณอยากจะตอบแทนผมจริง ๆ ทำไมคุณไม่ทำอะไรให้ผมแทนล่ะ”

ส่วน ไซมอน วิลเบิร์น เขาเป็นลูกคนเดียวของน้องสาวของแม่ แม้ว่าทั้งสองครอบครัวจะไม่ได้ติดต่อกันมานานมากนักในช่วงหลายปีที่ผ่านมาพวกเขาก็ยังคงช่วยเหลือหากอีกฝ่ายมีปัญหา เนลล์มีความสุขมากเมื่อเธอได้ฟังเรื่องราว

“ใครจะรู้ว่าพ่อของคุณมีความสามารถขนาดนี้ พ่อแม่ของคุณอยู่ด้วยกันต้องมีความสุขมาก ๆ แน่เลย!” กิดเดียนไปมองนอกหน้าต่าง เสียงของเขาถูกแต่งแต้มด้วยความเศร้า “พวกเขาจะเป็นเช่นนั้นถ้าพวกเขายังมีชีวิตอยู่!” เนลล์สะดุ้งรอยยิ้มตรึงบนริมฝีปากของเธอ

เธอใช้เวลาหลายวินาทีในการตอบสนอง เธอรีบอดกลั้นการแสดงออกและกระซิบว่า “ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้…”

"ไม่เป็นไร" กิดเดียนหันกลับมามองเธอ “มันผ่านมาหลายปีแล้ว ผมยอมรับความเป็นจริงแล้ว”

ครู่หนึ่งเนลล์ไม่รู้จะพูดอะไร บรรยากาศก็ตึงเครียดและน่าอึดอัดขึ้นมาทันที เธอนำหัวข้อกลับไปสู่กรณีของ ไซมอน วิลเบิร์น “ฉันช่วยคุณได้ในเรื่องนี้ มันบังเอิญมากที่เมื่อตอนนี้ฉันว่าง แต่ฉันจะต้องไปพบเขาก่อน!”

“หืม?” กิดเดียนพยักหน้า “งั้นทำวันมะรืน! เขาเพิ่งไปต่างประเทศเพื่อพักผ่อนดังนั้นฉันจะให้เขาจองเที่ยวบินกลับในวันพรุ่งนี้”

“ได้เลย” หลังจากสรุปแผนได้ไม่นานพวกเขาก็มาถึงด้านล่างของอาคารอพาร์ตเมนต์ที่เนลล์อาศัยอยู่ เธอเปิดประตูลงจากรถและโบกมือลากิดเดียน

ในคืนที่มืดมิดจู่ ๆ เธอก็รู้สึกได้ว่าชายผู้อ่อนโยนและสง่างามที่นั่งอยู่ในรถนั้นดูเงียบเหงาเล็กน้อยราวกับว่าเขาเป็นตะเกียงดวงเดียวที่ส่องแสงอยู่คนเดียวในค่ำคืนอันยาวนาน

ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็รู้สึกเหมือนถูกบางอย่างทิ่มแทงและเริ่มเปิดใจ กิดเดียนยิ้มให้เธอและบอกให้เธอขึ้นไปชั้นบน เนลล์พยักหน้าและหันหลังเดินไปยังอาคารอพาร์ตเมนต์โดยไม่คิดอะไรอีก

รถที่อยู่ข้างหลังเธอไม่ได้ออกไปจนกว่าร่างของเธอจะหายเข้าไปในอาคาร เนลล์มองย้อนกลับไปในทิศทางที่รถออกและครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและโทร

“สวัสดีค่ะ ฉันอยากถามเกี่ยวกับใครบางคน คุณรู้จักกับไซมอน วิลเบิร์น หรือเปล่า?”