ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 203

เนลล์ประหลาดใจมากขึ้น

เธออยากรีบปฏิเสธทันที แต่ทันใดนั้นสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเลานจ์อีกแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล เมื่อมองไปอีกรอบ เธอก็ตอบตกลง

“ได้เลย เข้ามา!”

เจสันเดินตามเธอเข้ามาในห้องรับรอง

เนลล์ไม่ได้ต้องการจะเล่นตลกกับเขา เมื่อเข้าไปข้างในเธอพิงขอบโต๊ะและยกมือขึ้นกอดอก เธอมองเขาและตัดบทตรงเข้าประเด็น “คุณมีอะไรอยากจะคุยกับฉัน?”

ความตรงไปตรงมาของเธอทำให้แจ็คสันยากจะคาดเดา

ด้วยเหตุผลบางอย่างคำพูดที่เขาเตรียมเอาไว้ในใจนับไม่ถ้วนไม่สามารถหลุดออกมาเป็นคำพูดได้เมื่อเขาต้องเผชิญกับดวงตาที่จับจ้องและเย็นชาของเธอ

หลังจากนั้นสักครู่เขาก็ฝืนยิ้ม “ไม่เป็นไร มันแค่นานแล้วที่เราพูดคุยกันอย่างจริงจัง ดังนั้นผมจึงอยากคุยแบบสบาย ๆ “

เนลล์ยกริมฝีปากขึ้นยิ้ม แต่ไม่มีรอยยิ้มในดวงตาของเธอ

“ฉันขอโทษจริง ๆ แต่ฉันไม่ใช่เซลีน ดังนั้นฉันจึงไม่สนใจคนที่จะแต่งงานแล้ว เพราะไม่มีอะไรที่คุณต้องการอีกแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องพูดคุยอะไรมากอีกต่อไป”

ในขณะที่เธอพูดเธอยืดตัวตรงและเดินออกไป

หัวใจของเจสันเต้นรัวและเขารีบเอื้อมมือออกไปดึงเธอกลับมา

“เดี๋ยวก่อน”

เนลล์ขมวดคิ้ว

ความรู้สึกสะอิดสะเอียนเกิดขึ้นภายใต้จิตใต้สำนึกและรู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมาทันที เธอสะบัดมือออกและถอยหลังไปอีกสองก้าว มองไปที่เขาด้วยสายตาเย็นชา

มือของเจสันแข็งค้างกลางอากาศ

เขายังคงตกตะลึงเมื่อเห็นการแสดงออกของเนลล์ที่เปลี่ยนไป เธอดึงผ้าเช็ดหน้าที่ทำจากผ้าไหมออกจากกระเป๋าและเช็ดข้อมือที่เขาเพิ่งจับก่อนจะโยนมันลงถังขยะข้าง ๆ เธออย่างลวก ๆ

“ถ้าคุณอยากจะคุยอะไรก็รีบคุย อย่าเอาแต่น้อยใจ!”

ลำคอของเจสันถูกปิดกั้น ความรู้สึกเจ็บปวดเกิดขึ้นในทันที

มันเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างหนัก ๆ กำลังบดขยี้หัวใจของเขา มันชาและอู้อี้ แต่ก็ไม่รุนแรงเกินไปจนทำให้เขาพูดไม่ได้

เขาเม้มริมฝีปากของเขาและพูดเบา ๆ ขึ้นหลังจากนั้นไม่กี่วินาที “เอาล่ะ ผมจะไม่อ้อมค้อม”

เนลล์ยังคงไม่แสดงออกและไม่แม้แต่จะมองไปที่เขา

แม้ว่าหัวใจของเจสันจะรู้สึกอึดอัด แต่เขาก็รู้ว่าเขาเพียงแค่เก็บเกี่ยวเมล็ดพืชที่เขาหว่านและเขาก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดอะไรได้

ดันนั้นเขาจึงตรงไปที่ประเด็น “ผมไปเมืองหลวงเมื่อสองสามวันก่อน”

เนลล์เลิกคิ้วของเธอ “มันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”

เจสันตอบด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ไม่ต้องรีบ คุณเดาได้ไหมว่าผมเจอใคร?”

เนลล์ไม่ได้สนใจที่จะคาดเดาอะไรเกี่ยวกับเขา ดังนั้นเธอจึงตอบง่าย ๆ “ไม่”

เจสันจนตรอก

การปฏิเสธอย่างโจ่งแจ้งและความไม่อดทนในทัศนคติของผู้หญิงทำให้ความเจ็บปวดที่หายไปเขารู้สึกว่าหัวใจของเขาแข็งแกร่งขึ้น

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ผมพบกับกิดเดียน ลีย์”

เนลล์นิ่งไป

“ผมเห็นกับตาของตัวเองว่าเขาอยู่กับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อายุประมาณสี่ถึงห้าขวบ และเด็กคนนั้นเรียกเขาว่าพ่อ ผมคิดว่าคุณพอจะเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไรใช่ไหม?”

เนลล์ตะลึงไปหมด

เมื่อเห็นว่าเธอตอบสนองในที่สุด เจสันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและพูดต่อ “ผมไม่อยากบอกคุณเรื่องนี้ แต่ผมก็ไม่อยากเห็นคุณถูกนอกใจจริง ๆ กิดเดียน ลีย์ ไม่ใช่ผู้ชายที่ดี แม้ว่าคุณจะอยู่กับเขา แต่คุณก็ไม่มีความสุข”

“เขากล้าหลอกคุณเกี่ยวกับการมีลูก คุณไม่รู้ว่าเขาซ่อนอะไรจากคุณ เนลลี่ คุณต้องคิดให้รอบคอบ สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตที่เหลือของคุณ คุณไม่สามารถทำให้มันเป็นเหมือนเรื่องตลกได้”

ในที่สุดเนลล์ก็ตอบสนองหลังจากนั้นไม่กี่วินาที

เธอมองเจสันด้วยความสับสน “ใครบอกว่าเขาโกหกฉัน”

เจสันเริ่มรู้สึกขมขื่น “คุณยังคงไม่เชื่อผมอีกเหรอ? เขามีลูก...”

“ดี แม้ว่าคุณจะไม่เกลียดเขาเพราะซ่อนเรื่องนั้นจากคุณ แต่เด็กคนนั้นก็ไม่ใช่ลูกของคุณ! คุณเคยคิดบ้างไหมว่าการอยู่ร่วมกันในอนาคตจะยากแค่ไหน? คุณไม่รู้เหรอว่าการเป็นแม่เลี้ยงนั้นยากแค่ไหน?”

เนลล์หัวเราะเยาะ

“ขอบคุณสำหรับความกังวลของคุณ แต่ไม่ต้องห่วง แต่ลิซซี่ชอบฉันมากและฉันก็ชอบเธอมากเช่นกัน ฉันไม่คิดว่ามันจะยากสำหรับการที่เราจะอยู่ด้วยกัน!"

เจสัน “...”

เขาโกรธมากจนอยากจะอาเจียนเป็นเลือด

“เนลล์ ตื่นเถอะ แม้ว่าตอนนี้เธอจะชอบคุณ แต่เธอก็ยังมีแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอเอง!”

“คุณเคยคิดไหมว่าตอนนี้กิดเดียน ลีย์ และคุณจะสนิทกันแค่ไหน แต่ครั้งหนึ่งเขาเคยรักผู้หญิงคนอื่นและมีลูกกับผู้หญิงคนนั้น”

“เพราะตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณจึงสามารถมีครอบครัวที่มีความสุขและอยู่ด้วยกันอย่างดี แต่อะไรจะเกิดขึ้นถ้าเธอกลับมา?”

“คุณแน่ใจได้เหรอว่าผู้ชายอย่างกิดเดียน ลีย์ จะไม่ทิ้งหัวใจของเขาไว้เพื่อผู้หญิงที่เขาเต็มใจให้กำเนิดลูกของเขา”

“ถ้าพวกเขายังคงรักกันและผู้หญิงคนนั้นกลับมาในสักวัน เด็กคนนั้นจะยังคงชอบคุณเหมือนตอนนี้ไหม คุณคิดว่าคุณสามารถแทนที่แม่ผู้ให้กำเนิดเธอได้จริง ๆ หรือ? คุณคิดว่าตัวเองสามารถเข้าไปแทนที่ในหัวใจของกิดเดียน ลีย์ ได้หรือไม่?”

นิ้วของเนลล์กระตุก

เธอมองไปที่เขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เจสันหอบและพูดด้วยความขื่นขม “เนลล์ อย่าโง่ เขาไม่เหมาะกับคุณเลย! อย่าเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ไม่เพียงแต่คุณจะไม่ได้ในสิ่งที่คุณต้องการเท่านั้น แต่คุณยังต้องจบกับความเจ็บช้ำและไม่เหลืออะไร! นี่คือคำแนะนำที่จริงใจที่สุดที่ผมสามารถให้คุณได้!”

เนลล์เงียบไปสักครู่

หลังจากนั้นสักครู่ เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจ “โอ้ ตกลง”

เจสัน “???”

‘ทำไมคุณถึงตอบอย่างเย็นชาอย่างนี้?’

เนลล์ฝืนยิ้ม

“เจสัน มอร์ตัน คุณนี่แปลกจริง ๆ”