ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 230

ในทางกลับกันเซลีนถูกบอดี้การ์ดส่งตัวกลับบ้าน

เมื่อสองวันก่อนโทมัสไปทำธุระ นอกจากคนรับใช้แล้วมีเพียง เซลีนและเจสันเท่านั้นที่อยู่บ้าน

พวกคนรับใช้ต่างตกอกตกใจเมื่อเซลีนถูกบอดี้การ์ดพากลับมา

คนรับใช้ตามบอดี้การ์ดขึ้นไปและดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่บอดี้การ์ดกลับจ้องมองเธอ

บอดี้การ์ดที่แข็งแรงทั้งสองมองไปยังคนรับใช้และพูดอย่างดุว่า

“นี่เป็นคำสั่งของคุณชาย คืนนี้คุณผู้หญิงต้องอยู่ในห้องของเธอ ไม่อนุญาตให้ใครปล่อยเธอออกมาหรือเยี่ยมเธอ เข้าใจไหม?"

“ทำไม?”

“ทำไมคุณถึงมีคำถาม? นี่เป็นคำสั่งของคุณชาย และเรากำลังทำตามคำสั่งดังนั้นอย่าถามในสิ่งที่คุณอยากรู้” จากนั้นบอดี้การ์ดก็เดินจากไป

เสียงตะโกนและเสียงร้องของเซลีนดังออกมาจากในห้องและเธอก็เริ่มขว้างสิ่งของไปรอบ ๆ

คนรับใช้มองหน้ากันอย่างสับสน แต่ไม่กล้าพูดหรือทำอะไร

เช้าวันที่สอง เจสันกลับมายังบ้าน

ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้านคนรับใช้มองเขาด้วยสายตาโหยหาราวกับว่าเขาเป็นผู้ช่วยชีวิต

เขาถามอย่างเมินเฉยด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“คุณผู้หญิงอยู่ไหน?”

“เธออยู่ชั้นบน เธอขว้างปาสิ่งของทั้งคืน เธอจะหยุดตอนประมาณตีห้า”

เขายิ้มเล็กน้อย

เมื่อใดก็ตามที่เซลีนไม่มีความสุขเธอก็จะขว้างสิ่งของไปรอบ ๆ เพื่อระบายอารมณ์ของเธอ

ต่างจากเนลล์ที่จะแก้ปัญหาทั้งหมดอย่างใจเย็นและมีเหตุผล

เมื่ออยู่กับเธอ เจสันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะไม่ชอบด้านที่สงบและมีเหตุผลของเนลล์

แต่เขารู้สึกเหมือนว่าเนลล์ขาดอารมณ์อ่อนไหวของความเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

ในตอนนั้นความบ้าบิ่นและอารมณ์ร้อนของเซลีนนั้นดูน่ารักสำหรับเขาเพราะมันเป็นด้านที่บริสุทธิ์ที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่ง

เจสันเดินขึ้นไปชั้นบน

บางทีหลังจากขว้างของมาทั้งคืนอารมณ์ฉุนเฉียวเซลีนก็หมดแรงลงเมื่อคนรับใช้เปิดประตูและเจสันก็เดินเข้ามาสิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นไม่ใช่ห้องรก แต่เป็นผู้หญิงที่หลับสนิทบนพรม

เธอตัดเตียงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยมีดจากกระจกกรอบรูปบนผนัง โต๊ะแต่งหน้า เสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า ทุกอย่างพังพินาศ

ควรเรียกห้องนี้ว่าเป็นการปล้นมากกว่าไม่ใช่มาจากการทำลายเธอ

แม้ว่าคนรับใช้จะเตรียมใจพร้อมสำหรับเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะเลวร้ายขนาดนี้

ทุกคนตกใจยกเว้นเจสัน

เขารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นดังนั้นห้องที่ยุ่งเหยิงจึงไม่ทำให้เขาตกใจ

อย่างไรก็ตามเขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นหลับสนิทบนพรม

ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่ใช้แรงจนหมด

เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ออกไปก่อน”

คนรับใช้มองหน้ากันก่อนที่พวกเขาจะทำเสียงไม่พอใจและเดินจากไป

เจสันปิดประตูขณะที่เขาเดินเข้าไป

เซลีนกำลังงีบหลับอยู่ เธอรู้สึกได้เลยว่ามีใครบางคนกำลังเดินอยู่ แต่เธอไม่อยากตื่นหรือขยับตัว

หลังจากที่เธอถูกทรมานในห้องมาตลอดทั้งคืนเธอก็หมดเรี่ยวแรงและหมดความอดทน

สิ่งที่เหลืออยู่ในใจของเธอตอนนี้คือความพ่ายแพ้ และความมึนงง

จากนั้นรองเท้าแตะนุ่ม ๆ คู่หนึ่งก็หยุดลงตรงหน้าเธอ

เจสันกล่าวต่อว่า

“โชคดีที่ผมสามารถหยุดข่าวไม่ให้แพร่กระจายได้ ผู้คนรู้ว่าคุณดื่มมากเกินไป ดังนั้นพวกเขาจะไม่คิดถึงเรื่องอื่น มิฉะนั้นเงินที่บริษัท เฟิงฮัว ลงทุนให้กับคุณและการรับรองจากคาแรงจี้ จะสูญเปล่าทั้งหมดทันที”

เมื่อเห็นว่าเซลีนยังคงนิ่งเฉยเหมือนตุ๊กตา เจสันจึงเลิกคิ้วมองเธออย่างช่วยไม่ได้

“มีอะไรอยากจะพูดไหม?”

เซลีนหัวเราะคิกคัก

“ฉันจะพูดยังไงดี? ฉันควรขอโทษไหม ฉันควรพูดขอโทษหรือเปล่า? หรือฉันควรขอความเมตตา หรือความสงสารจากคุณ และขอให้คุณรักฉันอีกครั้ง? สิ่งนั้นจะมีประโยชน์หรือเปล่าล่ะ? คุณเป็นคนใจร้าย คุณสนใจแต่ผลประโยชน์ และกำไรของคุณเท่านั้นไม่มีอย่างอื่นเลย! ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมฉันต้องเสียพลังงานไปกับคุณ”

เจสันยิ้ม

“วันนี้ผมรู้แล้วว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ฉลาด อย่างน้อยหลังจากนี้คุณก็ไม่โง่ถึงขนาดร้องไห้ และขอร้องให้ผมกลับไปหาคุณ”

เซลีนเยาะเย้ยตัวเองพร้อมยิ้มเยาะไม่ตอบเจสันด้วยคำพูด

เจสันกล่าวต่อว่า

“ผมเริ่มชื่นชมคุณอีกครั้ง ผมจะทำอย่างไงดี?”

“ขอบคุณสำหรับคำชื่นชม แต่มันไม่จำเป็น บอกฉันสิ คุณต้องการอะไรจากฉัน?”

“คุณเป็นภรรยาของผม ผมจะขออะไรจากคุณได้อีก? ผมแค่อยากให้คุณใช้ชีวิตในแบบของคุณ และหยุดสร้างปัญหา คุณรู้ไหมว่าการจัดการกับปัญหามันเป็นเรื่องยุ่งยาก และผมไม่ชอบแก้ปัญหา”

เซลีนประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณจะไม่หย่ากับฉันเหรอ?”

“ทำไมผมถึงควรหย่าล่ะ?”

เขาก้มลงเล็กน้อย และขยับเข้าใกล้ใบหน้าของเธอเพื่อที่เธอจะได้มองใบหน้าของเขาได้ชัดเจน

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา มันเย็นชาไร้ความปรานีและรุนแรง มันเป็นรอยยิ้มที่ส่งผลให้กระดูกสันหลังของคน ๆ หนึ่งหนาวสั่นและทำให้ขนลุกได้