ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 244

รูม่านตาของเซลีนขยายออกเพราะความตกใจ

“คุณกำลังพูดว่า...”

สกายลาร์เย้ยหยัน

“สิ่งหนึ่งที่ประชาชนเกลียดชังมากที่สุดคือ การสมรู้รวมคิดโดยใช้เงินและอำนาจ แล้วถ้าเนลล์มีกิดเดียนหนุนหลังล่ะ? ยิ่งกิดเดียนอยู่เคียงข้างเธอมากเท่าไร ยิ่งทุกคนคิดว่าคนร่ำรวย และผู้มีอิทธิพลสามารถใช้อำนาจเท่าที่พวกเขาต้องการ”

“ผู้คนจะเริ่มเกลียดเธอ คุณคิดว่าลีย์อยู่ในอันดับต้น ๆ ของเมืองหลวงโดยไม่มีศัตรูคอยจับตามองเขาอย่างนั้นหรือ? ฮา! กองกำลังบางส่วนได้เปลี่ยนไปเพราะผู้นำ”

“ลีย์ คอร์ปอเรชั่น เมื่อเผชิญกับคำวิพากษ์วิจารณ์ ฉันแน่ใจว่าลีย์จะไม่เมิน เมื่อตกเป็นเป้า มาดูกันว่ากิดเดียนจะให้ความสนใจกับครอบครัวของเขาหรือผู้หญิงเป็นหลัก”

เซลีนตะลึง

ใช้เวลาชั่วครูก่อนที่เธอจะหลุดออกจากภวังค์ ใบหน้าของเธอมีความสุขปรากฏอยู่

“ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว! พี่สกายลาร์ ความสำคัญอันดับแรกของเราคือตามหาเนลล์?”

“ใช่ เราต้องพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้หายไปไหน ด้วยวิธีนี้ทุกคนจะเชื่อว่าเป็นข่าวปลอมที่เธอสร้างขึ้น!”

เซลีนพยักหน้า

“เอาล่ะ ฉันรู้ว่าต้องทำอะไร ให้ฉันหาวิธีแกะรอยเธอ”

...

ในอีกด้านหนึ่งที่เซลีนกำลังหาวิธีรับมือกับเนลล์

ในด้านนี้ เนลล์ได้รับคำพูดล่าสุด

ท้ายที่สุด เธอมีความสงสัยว่าเซลีนเป็นคนถือหาง เฟอร์นันเดซคนขับที่ถูกเปิดเผย

กิดเดียน ลีย์ ยังคงไม่เคลื่อนไหว แม้ว่าเซลีนจะไม่กล้าบุกรุกเข้ามา แต่ตำแหน่งของเธอระบุชัดเจนเกินไป อาจจะมีคนสังเกตเห็นเธอได้

เนลล์ครุ่นคิดถึงพื้นที่ที่หลบซ่อนได้ดี เมื่อท่านผู้หญิงควินตันโทรเข้ามา

“คุณกำลังทำอะไรเนี่ยเนลลี่? คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”

ท่านผู้หญิงควินตันโทรเข้าที่เบอร์โทรศัพท์ของกิดเดียนและให้เนลล์เข้ามารับสาย

เขากลัวว่าท่านผู้หญิงและลูกอาจจะเป็นห่วง กิดเดียนจึงบอกเรื่องนี้ล่วงหน้าแล้ว

เนลล์ตอบว่า “ฉันสบายดีค่ะและตอนนี้อยู่ที่บ้าน แล้วคุณล่ะคะ? สบายดีใช่ไหม?”

“ทุกอย่างดีมาก ลิซซี่คิดถึงคุณมาก เธอถามหาคุณด้วย ทำไมฉันถึงไม่พาเธอไปพักสักวันสองวัน คุณว่างไหม?”

“เอ่อ...”

เนลล์ลำบากใจ

นี่เป็นช่วงเวลาที่มีปัญหา ในขณะที่เธอกำลังจัดการให้ครอบครัวเซลีนยอมรับความผิดที่พวกเขาเคยก่อเอาไว้กับแม่ของเธอ มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะปรากฏตัว

อย่างไรก็ตามนี่เป็นลิซซี่...

เมื่อสังเกตเห็นอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ ท่านผู้หญิงควินตันรีบตอบกลับ “ฉันเพิ่งซื้อเกาะที่ทางใต้ ทิวทัศน์ที่นั่นอาจจะทำให้คุณชอบ ฉันมีคนมาเปิดโรงแรมที่นั่นด้วย มีเชฟที่เคยร่วมงานเลี้ยงของรัฐและมีทักษะในการทำอาหารมาก ทำไมเราไม่ไปพักผ่อนบนเกาะนั้น คุณมีเวลาไหม?”

เนลล์คงไม่ได้เรียนรู้อะไรในชีวิตเลยของเธอ ถ้าเธอยังคงไม่เข้าความหมายที่แฝงอยู่เบื้องหลัง

เธอตอบ “โอเคค่ะ ฉันสบายดี คุณนัดมาได้เลยค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น ก็เป็นพรุ่งนี้ ฉันจะให้กิดเดียนมาส่งคุณ”

“ได้เลย”

หลังจากที่กำหนดวันเรียบร้อยแล้วท่านผู้หญิงก็วางสายไป

ข้าง ๆ กิดเดียนมองเธอด้วยสายตาที่คาดหวัง เมื่อวางสายแล้วเขาจึงถามขึ้น “คุณบอกตกลงหรือเปล่า?”

เนลล์พยักหน้า “ใช่ค่ะ ท่านผู้หญิงบอกให้เราไปพรุ่งนี้ค่ะ”

“โอ้”

แววตาของเขาไม่ได้เปิดเผยความคิดเห็นของเขา

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เนลล์ถามขึ้น “ท่านผู้หญิงบอกกับฉันว่าเธอซื้อเกาะที่ทางใต้หรือคะ? ที่เกาะต้องเสียค่าใช้จ่ายมากใช่ไหมคะ? ท่านผู้หญิงวางแผนสำหรับธุรกิจการท่องเที่ยวหรือเปล่าคะ?”

กิดเดียนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

คุณผู้ชายมีสุขภาพไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มาร่วมทริปนี้

อย่างไรก็ตามท่านผู้หญิงควินตันเธอเป็นคนช่างพูด แม้จะอยู่ในวัยทองอายุของเธออยู่ระหว่างหกสิบถึงเจ็ดสิบ เธอยังมีหัวใจเป็นเด็กสาว และไม่อาจอดทนต่อการแสดงความดูถูกที่ชั่วร้าย

เมื่อพบว่าเนลล์ถูกรังแกเธอก็ไม่สามารถระงับความไม่พอใจต่อความชอบธรรมที่อยู่ภายในและคร่ำครวญที่ปกป้องเธอไม่ได้

ปฏิกิริยาของท่านผู้หญิงแสดงความชื่นชมเมื่อเห็นเช่นนั้นเนลล์จึงยิ้ม อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าท่านผู้หญิงคิดว่าเธอเป็นคนในครอบครัวและเป็นห่วงเธอ เช่นนี้เนลล์จึงรู้สึกประทับใจเกินจะบรรยายได้

“คุณย่า อย่าเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย เนลล์มีแผนของเธอ”

เมื่อไม่สามารถทนต่อสายตาเช่นนั้นได้ กิดเดียนจึงพูดขึ้น

ท่านผู้หญิงกรอกตามองมาที่เขา

“โอ้ย ประสาท! คุณไม่แม้แต่จะปกป้องภรรยาของคุณได้ คุณเป็นสามีแบบไหน? ภรรยาของคุณจำเป็นต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองในเวลาแบบนี้หรือ? โตขึ้นมาแล้วสมองหายไปไหนหมดกิดเดียน?”

ท่านผู้หญิงต่อว่าหลานชายของเธอ

สีหน้าของกิดเดียนเปลี่ยนไปทันที เนลล์จึงช่วยอธิบาย

“คุณย่าคะ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ช่วยฉันนะคะ แต่เป็นฉันเองที่ไม่ให้เขาช่วย”

จากนั้นเธอก็พูดถึงความบาดหมางระหว่างเธอกับเซลีน รวมถึงสาเหตุการตายของแม่ของเธอ แคธี่ เมอร์ริสัน

นี่รวมถึงการที่เธอถูกไล่ออกจากตระกูลเจนนิงส์เมื่อห้าปีก่อน และวิธีที่สองแม่ลูกนั่นยึดมรดกไปอย่างไร เธอจนตรอกหลายครั้งในการพยายามเอาข้าวของของแม่คืนมา

ท่านผู้หญิงเดือดดาลตลอดเวลาที่เนลล์เล่าเรื่องทั้งหมดจนจบ

“น่าแค้นใจอะไรอย่างนี้! โลกนี้ยังคงมีกฎหมายอีกไหม? แม่ลูกคู่นี้ช่างไร้ยางอายจริง ๆ ทำไมฟ้าถึงไม่ผ่าพวกเขาให้ตายไปเลย”

เนลล์หัวเราะเบา ๆ

“แม้แต่ผู้พิพากษาที่เก่งที่สุดก็ไม่สามารถตัดสินความขัดแย้งนี้ได้ค่ะ ไม่มีใครจับได้ นอกจากนั้นเมื่อห้าปีที่แล้วฉันก็ยังเด็ก ฉันไม่ได้จำเอาไว้ในหัวของฉันเลย ถ้าฉันฉลาดกว่านี้ ถ้าฉันสังเกตมาก่อนว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติเกี่ยวกับการตายของแม่ ฉันคงไม่ต้องมาเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดครั้งใหญ่เช่นนี้”

เมื่อหัวใจของท่านผู้หญิงกำลังสงสารเนลล์ เธอจึงลูบแขนของเนลล์อย่างแผ่วเบา

ด้วยความคิดนั้นเธอถามด้วยความอยากรู้ว่า “แม่ของคุณทิ้งสร้อยคอเอาไว้ให้คุณก่อนที่เธอจะจากไปอย่างนั้นหรือ?”