ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 249

วันรุ่งขึ้นเนลล์ได้รับโทรศัพท์จากฮันนา

เมื่อเซลีนถูกตำรวจจับตัวไปทำให้เกิดความวุ่นวาย ครอบครัวเจนนิงส์ได้รับการแจ้งเตือนแล้ว

เมื่อคืนนี้พวกเขาเดินนำเจสันไปหนึ่งก้าวในการรับข่าวสาร มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ค่อยๆ คิดและไตร่ตรองเพื่อสังเกตว่ามอร์ตันจะทำอะไร

ด้วยความตกใจของพ่อลูก ไม่เพียงแต่ไม่สามารถประกันตัวเซลีนออกมาได้ แต่พวกเขายังโทษเซลีนด้วยเมื่อครอบครัวเจนนิ่งส์มาหาพวกเขาที่หน้าประตูบ้าน

ต้องขอบคุณเซลีน ที่ทำให้เกิดความไม่สงบในคณะกรรมการและผู้บริหารระดับสูง แม้แต่การรับรองของคาร์ลแสลนว่ามอร์ตันใช้เงินมหาศาลอย่างล้มเหลว แต่มอร์ตันไม่ได้คุยกับเธอเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้เลย

มันดีพอที่พวกเขาไม่เอะอะเรื่องรายละเอียดแล้วทำไมพวกเขาต้องเป็นคนหาวิธีประกันตัวเธอด้วยล่ะ?

โทมัสถึงกับออกปากว่าจะดีมากถ้าหากเซลีนตอบตกลง แต่ถ้าเธอทำอย่างนั้นจริง ๆ มอร์ตันจะไม่เข้าข้างเธอ

ไม่ต้องพูดอะไรมากเมื่อถึงเวลานั้นเจสันและเซลีนอาจจะต้องหย่ากัน

เจนนิงส์โกรธมากจนควันออกหู ซิลเวียขว้างถ้วยน้ำชาต่อหน้าและชี้ไปที่โทมัส แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเธอ

ในท้ายที่สุดครอบครัวเจนนิงส์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เผชิญกับความจริงที่ไร้ความเมตตาของมอร์ตัน

ไม่นานพวกเขาก็ออกจากที่พักของมอร์ตันซึ่งพวกเขายังไปต่อที่ซิงฮุย

เนลล์ได้รับโทรศัพท์จากฮันนาเนื่องจากครอบครัวเจนนิงส์สร้างความวุ่นวายในซิงฮุย

สื่อมวลชนกำลังสะกดรอยตามอยู่ข้างนอกและมีศิลปินจำนวนมากอยู่กับซิงฮุย มันจะไม่ดีต่อบริษัทหรือศิลปินถ้ามีเสียงหนวกหูยังรบกวนพวกเขาอยู่

ดังนั้นฮันนาจึงต้องแอบโทรหาเนลล์เพื่อขอความช่วยเหลือ

เนลล์ครุ่นคิดก่อนจะพึมพำ “ส่งโทรศัพท์ให้เธอ”

ดวงตาของฮันนาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

“พี่... พี่แน่ใจเหรอ? มีผู้สื่อข่าวหลายคนอยู่ข้างนอกนะ”

"ไม่เป็นไร เพียงแค่เรียกเธอไปที่อีกด้านหนึ่ง จำไว้ว่าเธอต้องอยู่คนเดียว อย่าให้โทรศัพท์กับเธอถ้ามีคนมาเพิ่ม”

หลังจากคิดนานมากฮันนาก็ทำตาม

เธอเรียกซิลเวียมาที่ห้องทำงานของเนลล์และล็อคประตูไว้ก่อนที่จะส่งโทรศัพท์ให้เธอ

“คุยสิ!”

ซิลเวียตกตะลึงเพราะไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอเลยที่เนลล์จะยอมคุยกับเธอ ดูเหมือนว่าความสับสนวุ่นวายครั้งใหญ่ในครั้งนี้ประสบความสำเร็จ

เมื่อคิดว่าเนลล์กลัวเธอซิลเวียจึงรับโทรศัพท์และตรงไปที่ประเด็น “นังสารเลว! ฉันเดาว่าแกไม่กลัวอย่างที่คิด! ฉันคิดว่าแกมีความกล้ามากแกถึงไม่ยอมปรากฏตัว”

ในอีกด้านหนึ่งของสาย เนลล์ ขมวดคิ้ว

เธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมหญิงชรายังคงสามารถใช้น้ำเสียงอวดดีพูดอะไรที่ไร้สาระได้ขนาดนี้

เธอเย้ยหยัน

“คุณนายเจนนิงส์คุณดูไม่ออกเหรอว่าใครเป็นฝ่ายเหนือกว่าในตอนนี้และใครเป็นฝ่ายเสียเปรียบ น้ำเสียงแบบนี้ ... พูดจาเสียดแทงแบบนี้ทำไมเราไม่คุยกันวันอื่นแแทน"

หน้าอกของซิลเวียแน่นขึ้น

ในที่สุดเธอก็รู้ว่าการโทรศัพท์ในวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย นี่เป็นโอกาสที่ไม่ควรพลาด

ดังนั้นเธอจึงรวบรวมความรู้สึกของตัวเองและทำให้น้ำเสียงของเธออ่อนลง “เอาล่ะไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ บอกฉันสิทำไมแกถึงออกไปกับเซลีน?

“นอกจากนี้ ทำไมแกไม่ปรากฏตัว? เราทุกคนรู้ว่าแกไม่ได้หายไป แกแอบซ่อนเพื่อจะทำลายเซลีนของเรา!”

ใบหน้าของเนลล์แข็งทื่อขึ้นมาเล็กน้อยในขณะที่เธอจ้องมองออกไปอย่างไม่ลดละ

เซลีนของเรา?

ฮา! เมื่อไม่นานมานี้ เธอเคยเป็นเนลลี่ของพวกเขา!

ความทรงจำในอดีตท่วมท้นมันยังคงเป็นปริศนาที่เธอไม่สามารถไขได้ว่าทำไมซิลเวียและณอร์นที่เคยดีกับเธอมาสามชั่วอายุคนทั้งที่อยู่ร่วมกันภายใต้หลังคาเดียวกันอย่างเข้ากันได้ดี

อย่างไรก็ตามทุกคนเปลี่ยนไปตอนที่เซลีนและแม่ของเธอปรากฏตัว

เมื่อแม่ของเธอจากไปเนลล์ก็จากหลานสาวที่รักที่สุดไปเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง

ซิลเวียประหลาดใจมาก

เมื่อเห็นซิลเวียกลัวจนตกตะลึงฮันนาก็สงสัยว่าเนลล์พูดอะไรกับเธอซึ่งทำให้เธอมีปฏิกิริยาแบบนี้

อย่างไรก็ตามเธอส่งซิลเวียออกมาโดยไม่ต้องร้องขอ ฮันนาก็พูดว่า “พอแล้วตอนนี้ คุณลีย์ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ฉันจะเรียกเจ้าหน้าที่หากคุณยังสร้างปัญหา จะดีที่สุดถ้าคุณออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ! อย่าให้ความอดทนจนถึงขั้นตัดความสัมพันธ์ มันจะไม่ดีกับเรา”

ณอร์นดูถูกดูแคลนเนลล์ แล้วเขาก็คิดเช่นเดียวกับฮันนาที่ทำงานให้เนลล์

เขากำลังจะเบะปากเมื่อซิลเวียหยุด

ซิลเวียอ่อนแอ เธอดึงหน้าขึ้นปกติ

เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของซิลเวียที่ดูแปลกไปแซลลีก็พูดเบา ๆ ว่า “แม่เป็นอะไรไป?”

“ไม่มีอะไร”

ซิลเวียส่ายหัวแล้วเหลือบไปมองสื่อข้างนอกก่อนจะตอบเบา ๆ ว่า “กลับกันเถอะ เราจะคุยกันเมื่อเราถึงบ้าน”

ในที่สุดพวกเขาก็ออกจากตัวอาคาร

หลังจากที่เธอแน่ใจว่าพวกเขาออกไปแล้วฮันนาก็โทรหาเนลล์

เนลล์แจ้งให้เธออย่างไม่ใส่ใจและเตรียมงานก่อนที่จะตัดใจ

บ้านพักของเจนนิงส์

ในห้องนั่งเล่นเงียบอย่างผิดปกติ ทุกคนนั่งที่นั่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ซิลเวียเล่าเรื่องการโทรและคำขอของเนลล์ให้ทุกคนฟัง

บรรยากาศเงียบลงอย่างน่าประหลาดใจด้วยเหตุผลนั้นที่เนลล์ขอ

ณอร์นนั่งอยู่ที่นั่นด้วยดวงตากระหายเลือดที่ส่องแสงสีจางเหมือนหมาล่าเนื้อ มีความมุ่งร้ายที่ไม่ได้เอ่ยขึ้นในดวงตาของเขา

แซลลี่กำนิ้วของเธอแน่นและพูดด้วยเสียงสั่นว่า “เรายอมแพ้เรื่องเซลีนไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ทุกอย่างจะจบลงถ้าเธอต้องเข้าคุก ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนั้น”