ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 281

เลียมขมวดคิ้ว “ผมมาที่นี่เพื่อลูกชายของผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตระกูลแจ็คแมน และตระกูลกริฟฟิน”

หน้าอกของเจเน็ตแน่นขึ้น เธอยิ้มพร้อมกับแววตาที่ยิ้มเยาะ “ทุกคนรู้ว่าคุณเป็นแก้วตาดวงใจของพวกเขา ตั้งแต่คุณกลับไปพวกเขาก็ต้อนรับคุณ คุณทวดแห่งตระกูลกริฟฟินไม่ได้ดูแลคุณอย่างรักใคร่เหรอ? พวกเขาอาจจะกระโดดตึกลงมาได้นะถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ”

ใบหน้าของเลียมตึงเครียด "โอ้จริงดิ? ถ้าคุณรู้แล้ว ทำไมคุณยังจะหลบซ่อนตัวจากผมอยู่ละ?”

“เลียม แจ็คแมน คุณอาจจะเป็นที่รักของพวกเขา แต่สำหรับฉัน คุณไม่ใช่ ฉันเตือนคุณอย่าบังคับฉันไม่งั้น ... '

“อะไรหรือ?”

"ฉัน..."

เจเน็ตโกรธอย่างบ้าคลั่ง คน ๆ นี้ช่างน่ารำคาญจริง ๆ ?

เขารู้ว่าเธอกำลังแก้ไขและต้องสูญเสียทุกอย่างไป ทำไมเขายังผลักเธอไปยืนที่ตรงขอบด้วย?

เลียมเย้ยหยัน

"คุณวางแผนที่จะหยุดผมได้ไหมล่ะ ถ้าผมยืนยันที่จะยังมีลูกคนนี้? หรือกับกังฟูที่น่ากลัวของคุณ? หรือคุณจะบอกพ่อของคุณให้เขามาตีผม เหมือนที่เขาเคยทำไว้เมื่อสี่ปีก่อน?"

จิตใจของเจเน็ตว่างเปล่า

ราวกับว่าเธอตกลงไปในน้ำแข็ง ความหนาวสั่นเข้ามาครอบงำเธอ

เธอจ้องมองเขาอย่างเย็นชา “คุณจะลองดูก็ได้นะ”

เลียมชะงักก่อนจะพูดเสริมว่า “ผมเดาว่า พ่อของคุณจะไม่ทำแบบนั้นกับผม เมื่อสี่ปีที่แล้วผมเป็นแค่คนจนที่ไม่คู่ควรกับลูกสาวที่แสนดีของเขา

“แต่ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ได้เปลี่ยนไปแล้ว ผมเป็นทายาทของตระกูลกริฟฟิน ถ้าเขารู้ว่าลูกสาวของเขากำลังอุ้มท้องลูกของผม เขาจะไม่เสียใจเลยและเขาก็จะให้เกียรติผมกับคุณด้วย ถูกไหม?”

“เลียม แจ็คแมน อย่าล้ำเส้น!”

“ผมก็แค่พูดความจริงเท่านั้น มันไม่ใช่หรือไง?”

ทั้งคู่ยืนอยู่ตรงนั่นด้วยความเงียบสนิทจนได้ยินแต่เสียงหายใจ

สายตาของเจเน็ตมองเขาไปด้วยความไม่พอใจ

ในขณะเดียวกันเลียมก็เยาะเย้ยและปล่อยเธอไป

เขาหันไปจุดบุหรี่ และพ่นควันออกมาแล้วเขาก็นั่งลงบนโซฟาเพื่อดูผู้หญิงตรงหน้าเขา

เธอจ้องไปที่เขาพร้อมกับกอดอก ไม่เหลือความอ่อนโยนก่อนหน้านี้เธอเป็นเหมือนเม่นที่เต็มไปด้วยหนามพร้อมที่จะฟาดฟันและโจมตีใส่ทุกคนที่เข้ามาใกล้เธอ

เขาถูกโจมตีด้วยความหงุดหงิดอย่างทันที

เลียมมีความสุขมาก ๆ ทันทีที่เขารู้ว่าเด็กที่เธออุ้มท้องนั้นเป็นลูกของเขา

ในความคิดของเขา เขาไม่เคยคิดที่จะแยกแม่และลูกเลย

อย่างไรก็ตาม เธออยากอยู่ห่าง ๆ เขา เธอเลยมองเขาเหมือนกับว่าจะกินเขาเข้าไป

เขาไปทำอะไรให้เธอแค้นขนาดนั้น?

เมื่อก่อนเธอเคยเป็นคนอ่อนโยน แต่ตอนนี้เธอตั้งใจที่จะหนีไปพร้อมกับลูกของเขา ซ่อนตัวและหลบหนีการติดต่อกับเขาไปตลอดชีวิต?

นี่มันอะไรกัน? แก้แค้น?

ใบหน้าของเลียมเปลี่ยนไปหลังจากคิด

ในที่สุดเจเน็ตก็ได้รวบรวมสติของตัวเอง

หลังของเธอที่ยืดตรงมองเขาอย่างใจเย็นและตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ฉันขอโทษ สำหรับเมื่อสี่ปีก่อน ฉันยอมรับว่าคืนนั่นมันเป็นความผิดของฉัน แต่ฉันไม่ใช่ความตั้งใจ เพราะงั้นช่วยปล่อยให้ฉันเป็นอิสระได้ไหม?

“เราไม่เหมาะสมกัน มันคือสิ่งที่คุณเคยพูดไว้คราวก่อนไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมคุณถึงไม่ปล่อยฉันไปล่ะ?

“ฉันแค่อยากมีชีวิตที่เรียบง่ายและเงียบสงบ คุณแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่าเด็กอยู่ที่นี่ มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อคุณ อย่างแน่นอน

“ถ้าคุณกังวลกับเรื่องนี้จริง ๆ ฉันสามารถไปในที่ที่ห่างไกลได้นะ เพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องเห็นลูกไปตลอดชีวิต คุณไม่ต้องกังวลด้วยซ้ำว่าเด็กจะเป็นภัยอันตรายต่อคุณหรือเปล่า มันไม่ดีหรือไง?”

สายตาของชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นสายตาเย็นชาทันที

เขาจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเยือกเย็น การจ้องมองของเขาเป็นน้ำแข็งเย็นมากจนมันสามารถตรึงสิ่งมีชีวิตได้

“จะไม่เป็นภัยอันตรายงั้นเหรอ? ฮา! คุณคิดว่าผมจะเชื่อหรือไง?”

แน่นอนว่าเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับมัน

เขาดูถูกเธอ ในวันที่เธอยืนอยู่ข้างพ่อของเธอและเลิกกับเขา

เมื่อมองดูแล้วเวลาก็หมุนเป็นวงกลมและเธอก็กลับมาที่ที่เธอเคยอยู่ เธออาจจะยังเป็นเธอคนเดิมแต่เขาไม่ใช่

ทันใดนั้นเจเน็ตก็รู้สึกเหนื่อยล้า

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “มันดึกแล้วฉันควรจะได้พักแล้ว ถ้าคุณไม่มีอะไรก็ออกไปซะ อย่าให้ฉันต้องเรียกตำรวจ”

เลียมเย้ยหยันอย่างเย็นชา "โทรหาตำรวจ? คุณคิดว่าผมจะกลัวไหมล่ะ?"

สายตาของเขาจ้องมองไปที่ท้องของเธออย่างอ้อยอิ่ง

เจเน็ตกัดฟันอย่างหงุดหงิด

คนอันธพาล

เธอตอบอย่างไร้ประโยชน์ "คุณต้องการอะไร? ฉันต้องทำอย่างไรคุณถึงจะออกไป?"

เลียมลองคิดดู เขาเดินเล่นไปที่โซฟาและนั่งลงโดยไม่เร่งรีบ

“ผมจะพาเด็กไปด้วยอย่างแน่นอน เพราะผมไม่เคยคิดที่จะปล่อยให้ลูกหลงไปในทางที่ผิด ดังนั้นผมจะคอยเฝ้าดูแลและอยู่ใกล้ ๆ คุณในตอนนี้ อย่ารำคาญจนวิ่งหนีไปล่ะ คุณจะไปที่ไหนก็ได้ตามที่คุณต้องการ แต่หลังจากที่เด็กเกิด”

"เออใช่ เพื่อเป็นการขอบคุณ ผมจะให้เงินจำนวนหนึ่งเผื่อในอนาคตคุณต้องการอะไร ไม่ต้องกังวลผมไม่โกงผู้หญิงเรื่องเงินหรอก”

จากความโกรธแค้น สีหน้าของเจเน็ตก็ซีดลง

“ไปไห้พ้น! ไม่มีใครต้องการเงินสกปรกของคุณ!”

เธอตะโกนขณะพยายามผลักเขาออกไป

เจเน็ตรู้ว่าเลียมพยายามจะเข้าไปในความคิดของเธอ

ท้ายที่สุด ทุกคนรู้ดีว่าลูกสาวคนโตของแฮนค็อก หญิงสาวจะขาดเหลืออะไรถ้าไม่ใช่เงิน