ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 341

เซลีนพยักหน้ารับ

“คุณปู่ หนูเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง และมีหลายสิ่งเกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น หนูกลัว...”

ท่าทางของนายท่านใหญ่การ์เร็ตต์ดูซึมลง

“นั่นคืออดีต อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป หนูอย่าไปจมอยู่กับมัน เกรแฮมคนเล็กเป็นคนใจกว้างและเขาก็ไม่ได้รังเกียจหนู ดังนั้นหนูไม่ต้องกังวลเรื่องนี้”

เซลีนกัดริมฝีปากของเธอและส่ายหัวด้วยความแน่วแน่

“ไม่ มันเป็นความผิดของหนูทั้งหมด ถ้าหนูไม่ไปเจอคนผิดและรู้เรื่องของคุณพ่อและคุณย่าก่อนที่ผลจะออกมาแตกต่างแบบนี้ แม้ว่าหนูจะกลับมาที่ตระกูลการ์เร็ตต์แล้ว หนูรู้ดีว่าใคร ๆ ก็คิดว่าอดีตของหนูเป็นตราบาป”

“หนูอายค่ะคุณปู่ ทำไมหนูต้องสร้างปัญหาให้คนอื่นด้วย? มันจะยุติธรรมพอถ้าหากนายน้อยเกรแฮมใส่ใจ แต่เขาไม่และเขาก็ใจดีมาก นี่ก็เป็นเหตุผลมากพอแล้วที่หนูจะไม่ทำร้ายเขาและปล่อยให้ใคร ๆ ฉีกหน้าเขาด้วยการพูดว่าเขาแต่งงานกับลูกสาวของฆาตกร หนูทำไม่ได้!

ขณะที่เซลีนพูด เธอปิดใบหน้าของเธอเอาไว้พลางสะอื้น

นายท่านใหญ่การ์เร็ตต์โกรธมากจนสีหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึก และบรรยากาศภายในห้องก็ตึงเครียดขึ้น

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็คำรามขึ้น “พวกสวะ! ใครคือลูกสาวของฆาตกร? หนูเป็นลูกบุญธรรมของพวกเขา! แม่ที่แท้จริงของหนูคือ ลูกสาวของตระกูลแจ็คแมน และไม่มีความเกี่ยวใด ๆ กับตระกูลเจนนิงส์ทั้งสิ้น! ความชั่วร้ายของตระกูลเจนนิงส์เกี่ยวอะไรกับหนูด้วย?”

เมื่อเขาพูดไปได้ครึ่งทาง นายท่านใหญ่การ์เร็ตต์ก็เริ่มไออย่างรุนแรงเพราะเขาโกรธจนเกินไป

อย่างรวดเร็ว เซลีนปลอบเขาด้วยการยื่นน้ำให้กับเขาและลูบหลังของเขาเบา ๆ หลังจากนั้นไม่นาน นายท่านใหญ่ก็รู้สึกดีขึ้น

เซลีนมองเขาอย่างทุกข์ใจ “คุณปู่ ดีขึ้นหรือยังคะ? หนูขอโทษ มันเป็นความผิดของหนูเอง หนูไม่ควรพูดเรื่องนี้ขึ้นมา...”

นายท่านใหญ่การ์เร็ตต์โบกมือและตอบกลับอย่างอ่อนแรง

“ปู่ไม่เป็นไรแล้ว หลานรัก อย่ากังวลไปเลย ปู่จะจัดการเรื่องนี้ให้หนูเอง คำพูดที่หนูได้ยินนั้นไม่สำคัญ ดังนั้นอย่าไปใส่ใจ ปู่รู้ว่าหนูมีความขัดแย้งกับลูกสะใภ้ตระกูลลีย์ และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมหนูถึงต้องแต่งงานกับเกรแฮมคนเล็ก เมื่อมีพวกเกรแฮมหนุนหลังหนู ลูกสะใภ้ตระกูลลีย์ก็จะไม่กล้ารังแกหนู แม้ว่าปู่จะจากไปแล้วก็ตาม

“นอกจากนี้หุ้นส้วน 15% ที่แม่ของหนูทิ้งเอาไว้ให้ จะถูกโอนไปเป็นชื่อของหนู จำเอาไว้ ไม่ว่าเกรแฮมคนเล็กจะพูดอะไรกับหนู หนูต้องไม่โอนหุ้นให้กับเขา เงินนี้มีไว้ให้หนูปกป้องตัวเอง หนูต้องเรียนรู้ที่จะต้องปกป้องตัวเองและไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ”

ขณะที่เขาพูด เสียงไอของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของเซลีนเต็มไปด้วยน้ำตา

“คุณปู่...”

“เซลีน ปู่ทำผิดกับแม่ของหนู ย้อนกลับไปถ้าปู่ไม่เรียกร้องให้เธอทิ้งผู้ชายคนนั้น หนูคงจะไม่โดนลักพาตัวไปและพลัดพรากจากตระกูลการ์เร็ตต์ และหนูจะไม่ต้องทนทุกข์มากขนาดนี้”

“แม่ของหนูเสียชีวิตด้วยโรคซึมเศร้า และมันเป็นเพราะหนู ปู่เพียงหวังให้หนูมีชีวิตที่ดีเพื่อเป็นการชดใช้สิ่งที่ปู่ทำกับแม่ของหนูและหนู”

เซลีนจับมือของเขาและร้องไห้ออกมา

ในขณะเดียวกันที่นอกบ้าน

จิม การ์เร็ตต์ แอบฟังบทสนทนาในบ้านและสีหน้าของเขาก็ดูไม่มีความสุข

หลังจากถอนหายใจอย่างรุนแรงเขาก็เดินจากไป

ณ การ์เร็ตต์ เรสซิเด้น ประกอบไปด้วยวิลล่าสามหลังที่เชื่อมต่อกัน นายท่านใหญ่อาศัยอยู่ในวิลล่าหลังหนึ่งส่วนลูกชายทั้งสองของเขาอาศัยอยู่ในอีกสองหลังตามลำดับ

“ฉันพูดเรื่องไร้สาระ หรือแกรู้สึกผิดกันแน่? ฉันรู้เรื่องนี้มาตลอด ฉันแค่เก็บมันไว้เป็นความลับเพื่อให้พ่อมีความสุข แต่แกมันโง่ที่คิดว่าฉันไม่รู้! ฉันจะบอกแกให้นะ ถึงจะไม่มีใครห้ามจากสิ่งที่แกกำลังทำ แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้แกได้หุ้นทั้งหมดไป ถ้าแกไม่เชื่อฉัน ค่อยดูแล้วกันว่าสุดท้ายใครจะชนะ!”

จากนั้นเขาก็เดินออกไป

เธอขมวดคิ้ว แฮเรียตจับแขนโจเซฟและพูดขึ้นเบา ๆ “โจเซฟ พี่ชายจะบอกตัวตนที่แท้จริงของเซลีนให้พ่อรู้ไหม?”

โจเซฟส่ายหัว

“ไม่หรอก พ่อยังไม่ได้ทำพินัยกรรม การเปิดเผยตัวตนของเธอในเวลานี้ไม่เป็นผลดีกับเขา สมมุติว่าเขาจะเริ่มสู้ เขาจะรอจนกว่าพ่อจะทำพินัยกรรม”

แฮเรียตถอนหายใจอย่างโล่งออก

“เราทำทุกอย่างเพื่อให้คุณพ่อได้อยู่นานขึ้นอีกหน่อย คุณไม่สังเกตหรือว่าตั้งแต่เซลีนกลับมา พ่อก็สุขภาพดีขึ้นมากและดูมีกำลัง? คราวนี้เขาป่วยเพราะอุบัติเหตุ”

โจเซฟพยักหน้า

“นั่นคือความจริง พวกเราการ์เร็ตต์ต้องพึ่งพาคุณพ่อในตอนนี้ เมื่อเขาจากพวกเราไป ครอบครัวจะต้องแตกแยกจากกันเหมือนกับเม็ดทรายที่กระจัดกระจาย ไม่สามารถร่วมมือกันได้ เมื่อเวลานั้นมาถึงครอบครัวการ์เร็ตต์จะไม่มีทางสู้กับใครได้ ผมกลัวว่าเมื่อถึงตอนนั้น พวกเราจะถูกแยกออกจากสี่ตระกูลใหญ่”

แฮเรียตก็เป็นกังวลกับเรื่องนี้เช่นกัน

อย่างไรก็ตาม โจเซฟลูบมือของเธออย่างแผ่วเบาและปลอบเธอ “โชคดีที่คุณพ่อไม่เป็นอะไร ดังนั้นเราจึงไม่ต้องกังวลมากนัก เราแค่ต้องคอยดู ถ้าอาการของเขายังทรงตัว พวกเราค่อยกลับไปนอน”

แฮเรียตพยักหน้า