ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 343

ท่าทางของธาราเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทว่าความรู้สึกผิดของเธอกลับชัดเจนมากยิ่งขึ้น

ณ จุดนี้ แม้จะเสียความรู้สึก โอเวนก็สังเกตเห็นเช่นกันว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เขามองไปที่เนลล์ก่อนจะมองไปที่ธาราด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น

“ธารา คุณรู้อะไร? ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ตรงนี้ พูดออกมาเลยถ้าคุณต้องการ”

ในขณะที่เขาพูด เขาก็จับมือของเธอเอาไว้เพื่อให้ความเข้มแข็งกับเธอ

แววตาที่สับสนฉายแววผ่านดวงตาของธาราออกมา ทว่าเธอก็ไม่ได้พูดอะไร

อย่างไรก็ตาม เนลล์ไม่ได้กังวลและรอฟังคำตอบของเธอเงียบ ๆ

แม้ว่าโซ่ของสร้อยคอเส้นนั้นจะค่อนข้างยาว ดังนั้นแม้ว่าเธอจะสวมมันเอาไว้ตัวจี้ก็มักจะซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าของเธอ

นอกเหนือจากนี้เธอไม่เคยสวมเสื้อคอลึก หากก่อนหน้านี้เธอจำสร้อยคอไม่ได้ เธอคงไม่มีทางรู้ว่ามีทับทิมประดับอยู่ที่จี้

นึกถึงปัญหาที่ธาราติดพันอยู่ในตอนนี้ ต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น

ตอนนี้เรื่องราวได้ถูกเปิดเผย เธอรู้ว่าถ้าธาราต้องการจะพูดออกมา เธอจะต้องพูดมันออกมาอย่างแน่นอน ถ้าเธอไม่ต้องการจะพูดถึง ไม่ว่าเรื่องนั้นจะฉุกเฉินมากแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปบังคับเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น ความสัมพันธ์ของเธอกับธาราตอนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายนัก เพราะในขณะนี้โอเวนกับกิดเดียนเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน เธอและธาราก็มีสถานะที่ค่อนข้างคล้ายกันคือเป็นภรรยาของพวกเขา

ถ้าธาราอยากจะมีอนาคตที่ดีกับโอเวน เธอจะต้องไม่ทำอะไรที่ทำให้เนลล์เสียหายอย่างแน่นอน

ความจริงแล้ว เนลล์พูดถูก

หลังจากที่ธาราต่อสู้กับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ตัดสินใจที่จะบอกความจริง

เธอมองไปที่เนลล์ด้วยความลังเลและพูดขึ้น “เนลลี่ ความจริงแล้ว ฉัน...เคยเห็นสร้อยคอที่คุณสวมมาก่อน”

เนลล์เลิกคิ้วขึ้น

“คุณเห็นมันที่ไหน?”

“ฉันก็จำไม่ค่อยได้ ในตอนนั้นฉันยังเด็กมาก ฉันคิดว่ามันเป็นตอนที่ฉันกลับไปที่บ้านเก่าเพื่อเล่นกับป้าของฉัน ฉันเห็นสร้อยเส้นนั้นในห้องของเธอ แต่ฉันจำรายละเอียดของสร้อยเส้นนั้นได้ไม่ค่อยชัดเจนนัก เพราะเรื่องนั้นมันผ่านมานานมากแล้ว”

สีหน้าของเนลล์เปลี่ยนไป “ป้าของคุณคือใครคะ?”

โอเวนอธิบาย “ตระกูลการ์เร็ตต์มีลูกสาวเพียงแค่คนเดียวและแน่นอนว่าป้าของธาราคือจูเลียต”

เนลล์ประหลาดใจ

จูเลียตเหรอ? เป็นไปได้อย่างไร?

เมื่อเห็นสีหน้าที่ตกใจของเธอ ธาราก็รีบพูดเสริมขึ้นมา “แต่ฉันจำได้ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร และฉันก็พบว่าสร้อยเส้นที่คุณเคยสวมมาก่อนหน้านั้นคล้ายกับที่ฉันเคยเห็นตอนเด็ก ๆ มาก ส่วนที่จะเหมือนกันจริง ๆ ไหม ฉันก็ไม่แน่ใจจริง ๆ บางทีฉันอาจจะคิดมากไปเอง”

ใบหน้าของเนลล์หม่นลงและเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าสิ่งที่ซิลเวียที่เคยบอกกับเธอเมื่อนานมาแล้วตอนที่เธอเอาสร้อยเส้นนี้คืนนี้

ซิลเวียเคยพูดว่า “เนลล์ สักวันเธอจะเสียใจ!”

ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น?

เธอจะต้องเสียใจเรื่องอะไร?

เนลล์ไม่กล้าคิดเรื่องนี้ มันก็เหมือนกับเมล็ดพืชที่ฝังอยู่ใต้ดินแล้วจู่ ๆ มันก็ผุดขึ้นมาจากดิน

เมื่อธาราสังเกตเห็นสิ่งที่เธอแสดงออกมาดูไม่ดี เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่ที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา

ในขณะนั้นเอง ลิซซี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถัดไปจากเธอ เบิกตากว้างจ้องมองไปที่ผู้ใหญ่ที่กำลังพูดคุย เธอไม่ค่อยเข้าใจขณะที่เธอกินอมยิ้มของเธอ ทันใดนั้นเองดวงตาของเธอก็เป็นประกาย

เธอตะโกนขึ้นมาว่า “คุณพ่อขา” อย่างมีความสุขและวิ่งไปที่ประตู

“ได้ค่ะ”

ไม่นานนัก เนลล์ก็พบโอกาสที่จะคุยกับธาราตามลำพัง

อย่างไรก็ตาม ธาราจำเรื่องราวต่าง ๆ ได้ไม่ค่อยชัดเจนจริง ๆ ยกเว้นตอนที่เธออายุเพียงไม่กี่ขวบ เพราะในตอนนั้นพ่อของเธอยังคงสนิทกับพวกการ์เร็ตต์ ดังนั้นเธอจึงมีโอกาสไปเล่นที่นั่นบ่อย ๆ

น่าเศร้าที่พ่อของเธอถูกพวกการ์เร็ตต์ทอดทิ้งและพวกเขามีโอกาสที่จะไปที่บ้านหลังเก่าน้อย เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาจะไม่ได้ที่นั่นนอกเสียจากมีโอกาสพิเศษ

ช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา ในขณะที่เธอเติบโตขึ้นและโดดเด่นในหมู่คนรุ่นใหม่ จากนั้นจึงมีโอกาสมากขึ้นที่ที่เธอจะไปเยี่ยมเยือน

ดังนั้น ถ้าความทรงจำของเธอก็จำได้เท่าที่เธอสามารถจำ เพียงครั้งเดียวที่เธอได้เห็นสร้อยคอเส้นนั้นคือตอนที่เธออายุไม่กี่ขวบ

เมื่อเนลล์ได้ฟังเรื่องนี้ เธอดูไม่ผิดหวังแม้จะไม่สามารถยืนยันเวลาที่แน่นอนไม่ได้

สุดท้ายแล้ว มันก็เป็นเพียงการคาดเดาของพวกเขา

ตั้งแต่ที่จูเลียตเสียชีวิตไป ไม่ว่าสร้อยคอเส้นนั้นจะมีส่วนเกี่ยวของกับเธอหรือไม่ มันก็ไม่มีความหมายกับเธออีกต่อไป

สำหรับเธอแล้ว มันเป็นเพียงแค่ของที่ระลึกและความทรงจำที่แม่ของเธอทิ้งเอาไว้ให้ก็เท่านั้น

หลังจากที่คิดถึงเรื่องนี้ เนลล์ก็ไม่ดิ้นรนอีกต่อไป เมื่อทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว เธอก็เดินตามทุกคนไปที่สวนกลางแจ้งที่อยู่ด้านหลัง

สวนนี้ถูกสร้างที่ริมน้ำโดยมีน้ำพุแฟนซีขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง ใกล้กับสนาม มีโต๊ะและบาร์เล็ก ๆ ที่มีเครื่องดื่มและขนมขบเคี้ยวมากมาย มีวงดนตรีมืออาชีพแสดงอยู่บริเวณมุมของสนามหญ้า ซึ่งวงดนตรีของพวกเขานั้นได้รับอิทธิพลมาจากตะวันตกอย่างแน่นอน

เมื่อนายท่านใหญ่พาลิซซี่ไป เนลล์และกิดเดียนจึงอยู่ตามลำพัง

โจเอล เลียม และคนอื่น ๆ ก็ได้รับเชิญเช่นกัน แม้ว่าเนลล์จะยังคงมีปัญหามากมายกับเลียม เธอไม่ได้พูดอะไรเพราะวันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของนายท่านใหญ่การ์เร็ตต์

ผู้คนสองสามคนรวมตัวกันและพูดคุยกันสักพัก ในไม่ช้า พวกเขาก็เห็นร่างที่บอบบางเดินมาหาจากที่ไม่ไกลนัก

“นายน้อยลีย์ นายน้อยฟอสเตอร์ นายน้อยแจ็คแมน คุณแฮนค็อก พี่สาว คุณอยู่ที่นี่ด้วย”