ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 371

ห้องนี้เป็นห้องที่กิดเดียนขอให้เจ้าหน้าที่จัดเตรียมเป็นพิเศษ

ห้องไม่ใหญ่เกินไปมันเพียงแค่สองพันตารางฟุต อย่างไรก็ตามมันได้รับการตกแต่งอย่างประณีต ที่สำคัญเขามีเจ้าหน้าที่ตกแต่งให้เป็นห้องสวีทคู่เป็นพิเศษเลย

ตั้งแต่ห้องน้ำกระจกใส ไปจนถึงกลีบกุหลาบและเทียนที่กระจัดกระจายไปทั่วห้องทุกอย่างล้วนแฝงไปด้วยความโรแมนติก

เมื่อกิดเดียนหั่นสเต็กในจานเสร็จแล้ว เขาก็ยื่นให้เธอแลกกับสเต็กที่ยังไม่ได้ตัดที่มันยังอยู่ที่เดิมในจานของเธอ

เนื่องจากทั้งสองมีรสนิยมที่คล้ายกัน พวกเขาจึงมักสั่งสิ่งเดียวกัน ดังนั้นเนลล์จึงไม่ปฏิเสธข้อเสนอนี้ เพราะเธอเพิ่งเริ่มกินสเต็กที่หั่นบาง ๆ ด้วยส้อมของเธอ

“กิดเดียน ลีย์ วันนี้โอกาสอะไรที่คุณจะพาฉันออกมาพักผ่อนในสถานที่โรแมนติกแบบนี้?”

ชายที่กำลังยุ่งอยู่กับการหั่นสเต็กชิ้นที่สองเลิกคิ้วขึ้นขณะที่เขามองเธอ

“คุณจำไม่ได้เหรอ?”

เนลล์ตะลึง “จำอะไรเหรอ?”

ความรู้สึกหมดหนทางปรากฏให้เห็นในสายตาของชายคนนั้น มันเหมือนกับว่าเขารู้ว่ามันจะต้องเกิดขึ้น

ในขณะที่เนลล์ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ ทันใดนั้นเขาก็วางส้อมและช้อนลงก่อนจะดึงกล่องของขวัญสีแดงออกมาจากใต้โต๊ะ

“เนลล์ สุขสันต์วันครบรอบหนึ่งปีของเรา!”

เนลล์ตกใจมาก

อ่าาา วันครบรอบ?

“แค่ก ๆ แค่ก ๆ!”

เมื่อได้ยินสามคำ เธอก็แทบจะสำลักชิ้นสเต็กที่เธอยังเคี้ยวอยู่ หลังจากที่ไอเบา ๆ ออกมาเธอก็มองตรงไปที่กิดเดียนด้วยตาที่เบิกกว้าง

“คุณหมายถึง…วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานปีแรกของเราใช่ไหม?”

สีหน้าของกิดเดียนแข็งทื่อทันที

ไม่กี่วินาทีต่อมาในที่สุดเขาก็เปิดปากด้วยรอยยิ้ม "คุณคิดว่าไงล่ะ?"

เนลล์พูดไม่ออก

ในที่สุดเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้ชายคนนี้ทำตัวแปลก ๆ !

เขาไม่เพียง แต่ขอให้เธอออกมาจากกองถ่ายเพื่อไปกับเขาเพียงวันเดียว แต่เขายังบังคับให้เธอเปลี่ยนชุดอีกด้วย

เขายังจองห้องสวีทคู่รักสุดโรแมนติกและหยิบไวน์แดงสองสามขวด ...

วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของพวกเขา!

สิ่งเดียวที่เนลล์รู้สึกได้ในตอนนี้คือ ความอับอายและความเสียใจอย่างแท้จริง

เพื่อความเป็นธรรม เธอรู้สึกว่าความจำของเธอยังค่อนข้างดี มีคำกล่าวว่าการตั้งครรภ์ทำให้สมองโตขึ้นสามปี แต่เธอยังไม่ได้ตั้งครรภ์ความจำของเธอจะแย่ขนาดนี้ได้อย่างไร?

คิดว่าเธอจำอะไรง่าย ๆ อย่างวันครบรอบแต่งงานไม่ได้ด้วยซ้ำ

เนลล์หัวเราะเล็กน้อยอย่างเชื่องช้า “อืมม…ฉันขอโทษ…ฉันไม่รู้ว่าวันนี้คือ…ฉัน…ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญ แต่ฉันจะให้คุณพรุ่งนี้!”

แม้ในขณะที่เธอพูดทเธอก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด!

วันครบรอบคือวันนี้! อะไรคือจุดสำคัญของการให้ของขวัญหลังจากผ่านวันครบรอบล่ะ?

หลังจากนั้นความรู้สึกอับอายของเธอก็เปลี่ยนเป็นความโกรธ โดยเฉพาะกับใครบางคน

เขารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น แต่เขาก็ยังไม่เตือนเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้เธอถูกบังคับให้ดูอึดอัดต่อหน้าเขา ... ผู้ชายคนนี้ก็แค่ ...

กิดเดียนยิ้มแก้มปริ "ไม่ต้องห่วง เปิดของขวัญดูว่าชอบไหม?”

เนลล์กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นกล่องของขวัญสีแดงบนโต๊ะ

จากนั้นเธอก็เหลือบมองไปที่กิดเดียนอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะยิ้มปลอม ๆ แบบดูดี และดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะไม่ได้โกรธ ด้วยความรู้สึกที่โล่งใจชั่วครู่เธอก็เอื้อมมือออกมาอย่างระมัดระวังและเปิดของขวัญ

ภายในกล่องของขวัญสีแดงมีกำไลหยกสีเขียวบริสุทธิ์วางอยู่บนผ้าไหมสีดำ

ดวงตาของเนลล์เป็นประกาย

"ว้าว! ช่างเป็นกำไลที่สวยงามจริง ๆ!”

กิดเดียนมองเธออย่างตั้งใจ "คุณชอบมันไหม?"

"ชอบ!"

หยกที่ใหญ่และคุณภาพที่ดีนั้นหายากพอสมควร แต่จากการลงสีของกำไลข้อมือนี้นั้นมีคุณภาพสูงกว่าเครื่องประดับหยกของจักรพรรดิที่เธอเคยเห็นในการประมูล

“ ... ”

“ผมแค่เศร้านิดหน่อย…ไม่เป็นไรทานอาหารของคุณต่อเถอะ…คุณไม่จำเป็นต้องสนใจผม…”

เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาก็ยังคงหั่นสเต็กในจานต่อไป

เห็นแบบนี้แล้วเนลล์เหมือนอกหักเลย ตอนนี้เธอสนใจอะไรได้อีกนอกจากการทำของเขา? เธอวิ่งเข้าไปกอดเขาจากด้านหลังทันที

“ที่รัก…ฉันขอโทษ…มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด…ฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันลืมมันอีกในอนาคต! จริง ๆ นะ! คราวนี้คุณช่วยยกโทษให้ฉันได้ไหม?”

เนลล์กอดเขาจากด้านหลัง ดังนั้นเธอจึงมองไม่เห็นรอยยิ้มที่ฉายไปทั่วใบหน้าของชายคนนั้น

กิดเดียนทำหน้าลูกหมาของเขาต่อไปและพูดว่า “อ๋อ เราก็แค่ลืมมันไปสินะ?”

เนลล์หนักใจ

'เฮ้! มีคำแนะนำใด ๆ ไหมเกี่ยวกับวิธีการปลอบโยนสามี? รอคำตอบ! ด่วน! '

หลังจากคิดเรื่องนี้ได้ไม่นานเธอก็ดึงมือข้างหนึ่งกลับมาและค้นหาร่างกายของเธอ ทันใดนั้นเธอก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งเป็นความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

“พูดตามตรงไม่ใช่ว่าวันนี้ฉันไม่ได้เตรียมอะไรเลย…ฉันแค่กลัวว่าคุณจะไม่ชอบสิ่งนี้ที่ฉันเตรียม…ดังนั้นฉันเลยไม่กล้าที่จะนำมันออกมา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นกิดเดียนก็เลิกคิ้ว "นั่นอะไร?"

เนลล์รีบปล่อยมือจากเขา และเดินไปข้างหน้าเขาดึงเชือกสีแดงออกเพื่อทำเป็นสร้อยข้อมือเส้นเล็ก

กิดเดียนพูดไม่ออก

สร้อยข้อมือนี้ดูเรียบง่ายเกินไป มันธรรมดามากที่…มันไม่ได้ดูเหมือนของขวัญอีกต่อไป

มันเป็นเพียงสายสีแดงที่ผูกเป็นวงแหวน สิ่งเดียวที่พิเศษกว่านั้นคือลูกปัดนำโชคสีทองเรียบง่ายซึ่งมีคำว่า "ความเจริญรุ่งเรือง" เขียนไว้อย่างชัดเจน

โชคดีอยู่แล้วที่ กิดเดียนไม่ได้โยนสร้อยข้อมือนั้นออกไปนอกหน้าต่าง

เขาจ้องมองไปที่เนลล์ขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเริ่มแสดงความเศร้าหมอง “นี่คือของขวัญวันครบรอบที่คุณเตรียมไว้ให้ผมเหรอ?”

เนลล์ยิ้มอย่างดีที่สุดขณะที่เธอมองเขาด้วยความคาดหวัง "ใช่! ฉันทำเอง! ดูสิฉันยังเพิ่มความมีไหวพริบตรงนี้! มันดูน่าทึ่งไม่ใช่เหรอ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของชายคนนั้นกลับมืดมนยิ่งขึ้น