ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 373

คำตอบจะได้รับการเปิดเผยในไม่ช้า

ในวันนี้ เนลล์ได้รับคำเชิญให้ไปร่วมงานแฟชั่นโชว์

เนื่องจากผู้จัดงานเป็นแบรนด์ที่เธอชื่นชอบเป็นพิเศษ เธอจึงตัดสินใจเข้าร่วมงานนี้

บังเอิญมีเจเน็ต ลูซี่ ไซมอนและผู้กำกับเอริคอยู่ในที่งานด้วย

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในแวดวงเดียวกัน แต่ก็ไม่ค่อยมีโอกาสรวมตัวกันมากนัก

ด้วยเหตุนี้เนลล์จึงรู้สึกยินดีและเมามากกว่าที่เคย

บางทีความอดทนต่อแอลกอฮอล์ของเธออาจต่ำมาก หรือว่าเธอไม่ได้กินอะไรก่อนที่เธอจะมา ในไม่ช้าเนลล์ก็พบว่าตัวเองท้องอืดเป็นแก๊สและรู้สึกมึนงง

จากนั้นเธอก็ไม่ได้ดื่มต่อไปและขอตัวออกจากกลุ่มไปที่ห้องน้ำ

แนนซี่ติดตามเธออย่างใกล้ชิดมาโดยตลอด เธอสวมสูทแบบตะวันตก ท่าทางของเธอเย็นชาและคล้ายกับผู้หญิงที่เข้มแข็ง

เนลล์ยื่นกระเป๋าถือให้เธอ และสั่งให้เธอออกไปรอข้างนอก เธอวางแผนที่จะออกทันทีหลังจากใช้ห้องน้ำเสร็จ

ทางเดียวที่ออกจากห้องน้ำก็คือ ทางเข้าแนนซี่จึงไม่กังวลมากเกินไปและอนุญาตให้เธอเข้าไปได้

หลังจากที่ เนลล์ทำเสร็จแล้วเธอก็ไปล้างมือและรู้สึกหนาวสั่นที่กระดูกสันหลัง ความรู้สึกคล้ายกับการถูกจ้องมองโดยสัตว์กินเนื้อผู้หิวโหย

เธอได้รับการแจ้งเตือนทันทีและหันร่างกายของเธออย่างรวดเร็วและถามว่า "ใครอยู่ที่นั่น?"

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เนลล์จะหมุนตัวเสร็จคนที่ไม่รู้จักก็รีบเอื้อมมือมาจากข้างหลังเธอปิดปากของเธอแล้วลากเธอเข้าไปในห้องเล็ก ๆ

แสงไฟในห้องเล็ก ๆ นั้นมืดสลัว

เนลล์ถูกกดลงบนประตูเล็ก ๆ ปากของเธอยังคงปิดอยู่ เธอไม่กล้าขยับกล้ามเนื้อแม้แต่ตัวเดียว

เธอพยายามมองผู้ที่ทำร้ายเธออย่างใกล้ชิด น่าเสียดายที่แสงไฟสลัวมาก จนเธอไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของพวกเขาได้ชัดเจน

ท่ามกลางความมืดเธอได้ยินเพียงเสียงหอบของผู้ชายและเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเธอ

เนลล์รู้สึกได้ว่าร่างกายของเธออึดอัดขึ้น เมื่อเธอรู้สึกว่าชายคนนั้นค่อย ๆ เอนตัวไปข้างหูของเธอ ชายคนนั้นทำตัวราวกับว่าเขาพยายามที่จะระงับความต้องการของเขาขณะที่เขาหายใจเข้าที่คอของเธอโดยตรง เนลล์รู้สึกถึงความรู้สึกอบอุ่นที่รู้สึกเสียวซ่าบนผิวของเธอ

“ไม่ได้เจอกันมานานเลยลิตเติ้ลเซเว่น คุณจำผมไม่ได้อีกแล้วหรือ?”

ดวงตาของเนลล์เบิกกว้างเมื่อเธอตกใจ

มันคือเขา!

เสียงนั้นมันเป็นเสียงที่คุ้นเคยที่สุดที่เธอจำได้

หลังจากนั้น ชายคนนี้ก็ใช้เวลาหลายวันอยู่เคียงข้างเธอนำทางเธอและฝึกฝนเธอ

อาจกล่าวได้ว่าเขาเป็นคนสำคัญที่สุดคนหนึ่งในชีวิตของเนลล์ สำหรับเธอเขาเป็นที่ปรึกษาและผู้ช่วยชีวิตของเธอ แต่เขาก็ยังเป็นเธอ ...

เขายังเป็นศัตรูร่วมสาบานของเนลล์ซึ่งเธอปรารถนาที่จะไม่ข้ามเส้นทางนั้นอีก!

เนลล์ขมวดคิ้ว ขณะพยายามพึมพำอะไรบางอย่างจากปากที่ปิดสนิทของเธอ

ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ

“ดูเหมือนลิตเติ้ลเซเว่นจะจำผมได้ ไม่เลวแม้ว่าคุณจะไม่สามารถรับกลิ่นของผมได้ แต่คุณก็ยังจำเสียงของผมได้ อย่างน้อย ผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่กับมัน”

ไม่กี่วินาทีต่อมาชายคนนั้นก็ปล่อยมือจากการเกาะกุมของเขาในที่สุด

เนลล์จ้องไปที่ชายคนนั้นด้วยความโกรธ

แม้ว่าเธอจะยังมองไม่เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน แต่เธอก็ยังคงจ้องมองไปที่ร่างของเขาอย่างบ้าคลั่งและพูดว่า “คุณกลับมาที่นี่เพื่ออะไร?”

ชายคนนั้นหัวเราะ "เพื่อคุณไง"

“ความสัมพันธ์ของเรามันจบไปนานแล้ว!”

“ฮืม ย้อนกลับไปในสมัยนั้นคุณเคยเรียกผมว่า 'พี่ชาย' ด้วยน้ำเสียงหวาน ๆ แบบนั้นอยู่เลย ผ่านมาแค่ไม่กี่ปีเองคุณไม่ยอมรับว่าผมเป็นพี่ชายของคุณอีกต่อไปแล้วเหรอ?”

เนลล์หัวเราะเยาะ

“ไม่มีพี่ชายคนไหนทำแบบที่คุณทำกับน้องสาวของตัวเองหรอก! ยิ่งไปกว่านั้นฉันได้บอกอย่างชัดเจนแล้วว่าฉันเป็นหนี้บุญคุณอะไรฉันก็จ่ายคืนทั้งหมดแล้ว ฉันไม่ใช่น้องสาวของคุณอีกต่อไป!”

ชายคนนั้นส่ายหัว น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความผิดหวัง

ชายคนนั้นเลิกคิ้วและถามว่า“ ถ้าอย่างนั้นคุณอยากให้ผมเรียกคุณว่า ไคลน์ ซีเบน ไหมล่ะ?”

เนลล์พูดไม่ออก

ชายคนนั้นหัวเราะอีกครั้ง ดวงตาที่ดูเจ้าชู้ของเขาดูเหมือนว่ามันจะทำให้ใคร ๆ เขาหลง เขากล่าวว่า “ไคลน์ ซีเบน เป็นเวลาสี่ปีแล้วที่เราพบกันครั้งสุดท้ายไม่ใช่เหรอ?”

เนลล์รู้สึกได้เพียงว่าหน้าอกของเธอกำลังจะระเบิด

เธอไม่รู้ว่าความโกรธมาจากไหน เธอมองไปที่ใบหน้านั้นก่อนที่เธอจะเริ่มนึกถึงความทรงจำทั้งหมดของเธอ เป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่เธอจะไม่สามารถต้านทานการล่อลวงที่จะชกบนใบหน้าของเขาได้อีกต่อไป

เธอตะคอก “ไม่! ฉันไม่ได้สนใจอะไรกับคุณเลย! ได้โปรดออกห่างจากชีวิตฉันให้มากที่สุด และอย่ามารังควานฉันอีก!”

เนลล์หันไปทันทีเมื่อเธอพูดจบประโยค

เป็นช่วงเวลาที่ชายคนนี้ประกาศอะไรบางอย่างด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์

“อาวุโสเคตายแล้ว!”

เนลหยุดอยู่ในเส้นทางของเธอ

ร่างกายของเธอแข็งทื่อ

เธอมองกลับไปที่ชายคนนั้นและรู้สึกไม่เชื่อกับสิ่งที่เธอได้ยิน เสียงของเธอหยาบเล็กน้อยขณะที่เธอถามว่า "คุณพูดว่าอะไรนะ?"

ชายคนนั้นไม่ยิ้มอีกต่อไป แต่ดวงตาของเขายังคงสงบนิ่งอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเขาไม่ได้เผยให้เห็นอารมณ์รุนแรงใด ๆ อย่างเด่นชัด และเขาก็อธิบายเหตุการณ์เหมือนเป็นเรื่องประจำวัน

“อาวุโสเคตายแล้ว เขาถูกใครบางคนลอบสังหารเมื่อครึ่งเดือนก่อน ฆาตกรอาจเป็นคนกลุ่มเดียวกับที่พยายามฆ่าคุณเมื่อไม่กี่ปีก่อน ผมพบรอยดอกไม้แบบเดียวกันบนร่างกายของเขา”

เนลล์หยุดอยู่ในความสยองขวัญอยู่ จิตใจของเธอว่างเปล่าและมีเสียงแหลมที่ดังก้องอยู่ในหูของเธอ

"เกิดอะไรขึ้น? เขา ... อยู่ในประเทศตลอดไม่ใช่เหรอ? ทำไม…"

“เขาถูกลอบสังหารอย่างแน่นอน ภายในประเทศนี่แหละ ยิ่งไปกว่านั้นมันยังอยู่ในบ้านของเขา ภรรยาและครอบครัวของอาวุโสเค อยู่ในที่เกิดเหตุ แต่ฆาตกรเพียงแค่ผลักพวกเขาออกและไม่ได้ฆ่าพวกเขา นั่นคือเหตุผลที่ผมคิดว่าอาวุโสเคต้องค้นพบอะไรบางอย่าง

“เมื่อพิจารณาจากเหตุการณ์เมื่อ 7 ปีที่แล้วดูเหมือนว่ากลุ่มนี้จะดำเนินการตามหลักการบางอย่าง ในการไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์ซึ่งเป็นสาเหตุที่ครอบครัวของอาวุโสเค ยังคงไม่ได้รับอันตรายจนถึงทุกวันนี้”