ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 393

ความไม่สบายใจในบรรยากาศนั้นดูรุนแรง

เนลล์อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เธอรู้ว่าอะไรที่ทำให้กิดเดียนเป็นทุกข์เป็นร้อนขนาดนี้ แต่บางครั้งเธอก็ไม่สามารถควบคุมการพบเจอกับเกรกอรีได้

แทนที่จะตกลงสัญญา บางทีเธออาจจะทำลายมัน จะดีกว่าถ้าเธอสารภาพกับเขา

ด้วยเหตุนี้เธอจึงกระตุกริมฝีปากและพูดว่า “กิดเดียนฉันขอโทษ ฉันรู้ว่ามันกวนใจคุณ แต่ฉันมีความทุกข์ ฉันสัญญากับคุณ เมื่อเหตุการณ์เหล่านี้จบลง ฉันจะบอกคุณทุกอย่าง รอฉันก่อนได้ไหม?”

กิดเดียนขมวดคิ้ว

เขามองเธออย่างเยือกเย็นต่อการตัดสินใจ

ซักพักเขาก็ตอบอย่างเย้ยหยัน

"ตามที่ขอ"

…

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเนลล์และกิดเดียนก็ทำสงครามเย็นใส่กันและกัน

ทั้งคู่แต่งงานกันมาปีครึ่งแล้ว โดยปกติพวกเขาติดกันเหมือนกับกาว แต่คราวนี้การทะเลาะกันของ

พวกเขาใหญ่มาก แม้แต่ป้าจอยซ์และลิซซี่ก็ยังสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดระหว่างพวกเขา

ป้าจอยซ์เป็นห่วงพวกเขา เธอได้เห็นแล้วว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างไรและรู้ถึงถึงนิสัยใจคอกับความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่าย

ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุการณ์นั้นการทะเลาะครั้งนี้คงจะไม่เกิดขึ้น

ดังนั้นป้าจอยซ์จึงพยายามพูดคุยเรื่องความรู้สึกกับพวกเขาเป็นการส่วนตัว

น่าเสียดายที่ทั้งสองฝ่ายไม่ยอมอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น ท้ายที่สุดเธอก็เป็นแค่คนนอกในประเด็นนี้ และไม่สามารถให้คำแนะนำใด ๆ ได้

ป้าจอยซ์ได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอแอบอธิษฐานเพื่อความปรองดองของพวกเขา หวังว่าการทะเลาะครั้งนี้จะไม่นำไปสู่การทะเลาะที่ใหญ่โต

ในทางกลับกัน เนลล์รู้ว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่สามารถไปในทางนี้ได้

เธอรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน อันที่จริงด้วยความสามารถของเขา เขาสามารถตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตัวเองแทนที่จะถามเธอ

อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้ทำแบบนั้น เขาเคารพเธอและยอมให้เธอตัดสินใจเอง

เนื่องจากเขาได้ทำหน้าที่ของเขาไปแล้ว เนลล์ก็ไม่สามารถทำให้เขาผิดหวังได้

หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เนลล์ก็ตัดสินใจบอกความจริงกับเขา

เธอไม่แน่ใจว่ากิดเดียนจะรู้สึกอย่างไร หลังจากรู้เกี่ยวกับกองทหารมังกรและอาวุโสเค แต่ไม่ว่าผลลัพธ์จะเลวร้ายแค่ไหน มันจะไม่เลวร้ายเท่ากับสถานะปัจจุบันของพวกเขา

ดังนั้น เนลล์จึงรอโอกาสที่สารภาพกับกิดเดียน

แต่การตอบสนองกลับของชายคนนี้ก็ไม่คาดคิดโดยสิ้นเชิง

เขาไม่แปลกใจหรือตกใจ ท่าทางที่สงบของเขาทำให้เนลล์ตั้งคำถามว่าเขาได้ฟังเธออย่างถี่ถ้วนหรือเปล่า

ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็เข้าใจเธอ

ความรู้สึกดีใจจากสายตานั้น ขณะที่เขาถาม “ก่อนหน้านี้ ทำไมคุณไม่บอกผม?”

เนลล์ลังเลก่อนตอบว่า “ฉันเป็นโรคความจำเสื่อมและในช่วงหลายเดือนนั้น ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ประสบการณ์ต่าง ๆ คนที่ฉันเคยพบและสิ่งที่ฉันทำ

“เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันได้รับการช่วยเหลือจากเกรกอรี่ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเขาสอนศิลปะการต่อสู้และการแข่งรถให้ฉัน เขาช่วยชีวิตฉัน ฉันจึงเป็นหนี้เขา แต่นั่นคือทั้งหมดที่มีในความสัมพันธ์ของฉันกับเขา คุณเชื่อฉันไหม กิดเดียน?”

กิดเดียนมองเธอและพยักหน้า "ผมเชื่อคุณ"

เนลล์ถอนหายใจอย่างโล่งอก

กิดเดียนกล่าวเสริมว่า “เกรแฮมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ในฐานะลูกชายนอกสมรส เกรกอรีใช้เวลาส่วนใหญ่ในต่างประเทศและต้องผ่านอะไรมามากมาย เขาต้องมีเหตุผลในการสร้างกองทหารมังกรขึ้นมาใหม่”

เนลล์พยักหน้า

“ฉันไม่มีแผนจะเข้าไปเกี่ยวข้อง แต่อาวุโสเคตายไปแล้ว เขาบอกว่าคนที่ฆ่าอาวุโสเคอาจจะเป็นแก๊งเดียวกันกับที่พยายามฆ่าฉันในครั้งล่าสุด ฉันต้องการที่จะตามหา กิดเดียน ฉันอยากรู้ว่าฉันผ่านอะไรมาบ้างในช่วงหลายเดือนนั้น ทำไมพวกเขาถึงต้องการฆ่าฉัน? ฉันไม่อยากจากโลกนี้ไปพร้อมกับคำถามทั้งที่ยังไม่มีคำตอบ คุณเข้าใจไหม?"

กิดเดียนรู้สึกกระวนกระวายใจ เขามองเธอด้วยความตกตะลึง

เขากล่าวว่า “เนลลี่คุณเคยคิดบ้างไหมว่าบางครั้งเราไม่จำเป็นต้องรู้ความจริงทั้งหมด รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์”

ความทรงจำของเขาย้อนกลับไปยังอดีตอย่างรวดเร็ว และหยุดลงในคืนที่เป็นเวรกรรมในคืนนั้น

เป็นเวลานานมาแล้วที่เขาคิดว่าตัวเองผ่านความเหนื่อยยากกับความบอบช้ำมามากมาย และประสบการณ์ที่น่าวิตกอันตรายมากมาย ตอนนี้เขาควรจะรู้สึกเฉยชาและไม่รู้สึกสิ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังถูกกลืนกินไปกับอารมณ์ที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้

ฝ่ามือหยาบกร้านขนาดใหญ่ของเขาโอบรอบมือเล็กบอบบางของเธอ รู้สึกถึงความอบอุ่นบนผิวของเธอ ถึงอย่างนั้นสิ่งที่เขารู้สึกสำหรับเธอคือ ความเจ็บปวดและความเศร้าโศก

'เนลลี่ ผมขอโทษ!'

เธอได้เปิดเผยอดีตของเธอแก่เขา เธอเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับสถานที่ที่เธอเคยไปและสิ่งต่าง ๆ ที่เธอทำก่อนที่เขาจะพบเธอ

น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถสารภาพกับเธอได้เช่นเดียวกับเหตุการณ์นั้นและ… ความทรงจำที่เธอสูญเสียไปในช่วงหลายเดือน

สายตาของชายคนนั้นหม่นหมองและดวงตาของเขาแดงก่ำ

ความแดงก่ำในดวงตาของเขาทวีความรุนแรงขึ้น เมื่อเขาตระหนักว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานกับตัวเองมากแค่ไหน

เขารับโทรศัพท์และส่งข้อความ

จากนั้นเขาก็จูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเธอและค่อย ๆ พาเธอเข้าไปในห้องนอน

เนลล์หลับอย่างสบาย

เมื่อเธอตื่นขึ้นก็เป็นเวลาพลบค่ำ และแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดินส่องผ่านหน้าต่าง ทำให้ห้องสว่างด้วยแสงสีทองจาง ๆ

เธอหรี่ตาก่อนจะยืดตัว

อาจเป็นเพราะเธอรู้สึกโล่งใจหลังจากได้พูดความจริง แต่เธอพบว่าการนอนหลับของเธอสดชื่นกว่าเดิม ตอนนี้เธอได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่และเต็มไปด้วยความแข็งแรง

อย่างไรก็ตาม…

กิดเดียนอยู่ที่ไหน?

เนลล์ขยี้ตาแล้วลุกจากเตียง เมื่อเธอมาถึงห้องนั่งเล่น เธอก็รู้ว่าเธอเป็นคนเดียวในบ้านทั้งหลังนี้

ลมพัดเบา ๆ พัดหน้าหนังสือที่เธอทิ้งไว้บนโต๊ะกาแฟ หน้ากระดาษพลิ้วไปตามสายลมทำให้เนลล์สังเกตได้ว่าบ้านว่างเปล่า