ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 399

เนลล์โกรธมาก

“ถ้าจะเอามาพูดเล่น ๆ แบบนี้ ฉันก็รู้เลยว่าคุณโนแลนเป็นคนยังไง?”

สีหน้าของโจแอนน์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอเคยได้ยินคำพูดประเภทนี้มามากจนไม่รบกวนเธออีกต่อไป

ดวงตาของเธอยังคงจ้องตรงไปที่กิดเดียน

“คุณชายลีย์ คุณจะพิจารณามันไหม?”

เนลล์โกรธมากจนอยากจะตะคอกใส่โจแอนน์ แต่เธอกัดฟันและคว้าแขนของกิดเดียน “ที่รัก ฉันชอบต่างหูคู่นั้นมาก”

กิดเดียนพยักหน้าอย่างเต็มใจ “ได้เลย ผมจะซื้อให้คุณ”

โจแอนน์ดูผิดหวังเล็กน้อย

ในที่สุดกิดเดียนก็มองมาที่เธอ แต่สายตาของเขาเย็นชา จากนั้นเขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “คุณโนแลน ผมรู้ว่าคุณกำลังพยายามทำอะไร แต่ผมขอโทษที่ต้องบอกผมไม่ใช่เหยื่อของคนอย่างคุณ…”

เขาต้องคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเรียบเรียงคำพูดของเขาใหม่ “ผมไม่สนใจผู้หญิงที่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน”

สีหน้าของโจแอนน์เปลี่ยนไป

“คุณชายลีย์หมายความว่าอย่างไร? ฉัน…"

“พอแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องอธิบาย เราทุกคนรู้ดีว่าครอบครัวโนแลนเป็นอย่างไร วันนี้คุณสู้กับพี่รองของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มันไม่ใช่เพราะหยกชิ้นนั้นหรือต่างหูคู่นั้น! คุณแค่ต้องการดึงดูดความสนใจของเขาเพราะเขาอยู่ในรายชื่อคนที่คุณพยายามติดต่อด้วยใช่ไหม?”

ใบหน้าของโจแอนน์แข็งทื่อทันที

หลังจากผ่านไปหลายปีนี่เป็นครั้งแรกที่เธอพบคนเช่นนี้ ไม่เป็นไรถ้าเขาไม่ยอมรับข้อเสนอของเธอ แต่การทำเช่นนั้นต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก เขาทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตา

ราวกับว่าเขารู้สึกว่าเขาพูดยังไม่พอ โจเอลพูดติดตลกว่า “พี่สะใภ้รองไม่ต้องกังวล พี่สามารถมั่นใจได้ว่าพี่รองของเรามีบุคลิกที่ดีอยู่เสมอ ถ้าเขาไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น แม้ว่าเธอจะใช้ความพยายามมากแค่ไหนเพื่อเขา เขาก็ไม่ต้องการเธอเช่นกัน”

เนลล์ยิ้มและไม่พูดอะไร

ใบหน้าของโจแอนน์เปลี่ยนไปครู่หนึ่ง แต่ในท้ายที่สุด เธอยังคงยิ้มทื่อ ๆ ไว้

เธอกล่าวว่า “นายน้อยคนรองของฟอสเตอร์ชอบพูดเรื่องตลกจริง ๆ ฉันจะเชิญคุณไปดื่มสักวันในอนาคต ดังนั้นโปรดระมัดระวังคำพูดของคุณในโอกาสเหล่านี้ วันนี้ฉันมาในนามของครอบครัวโนแลนเพื่อเข้าร่วมการประมูล ไม่ใช่เพื่อให้คุณทำฉันอับอาย!”

โจเอลเม้มริมฝีปากโดยไม่สนใจเธอ

ด้วยเหตุนี้ โจแอนน์จึงเดินกลับไปที่ที่นั่งของเธอด้วยความรำคาญ

ในที่สุด ต่างหูก็ถูกซื้อโดยกิดเดียน

ต่อมาโจเอลก็ซื้อสร้อยข้อมือปะการังสีแดงที่สวยงาม แต่เมื่อถูกถามว่าทำไมเขาถึงซื้อมัน เขาก็ปฏิเสธที่จะพูดและยังคงทำเป็นลึกลับ

แม้ว่าเนลล์จะจำได้ว่าวันเกิดของ ลูซี่ แคทซ์ จะใกล้ถึงในไม่กี่วันและในที่สุดเธอก็เข้าใจ

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้เปิดเผยความตั้งใจของโจเอล

เพราะเขาไม่ต้องการที่จะพูดอะไร เขาต้องไม่อยากให้ทุกคนรู้ ดังนั้นเนลล์จึงตัดสินใจหุบปากของเธอไว้

หลังจากการประมูลทั้งสามคนกำลังจะจากไป ก็มีชายวัยกลางคนเข้ามาหาพวกเขา

“คุณชายลีย์ ไม่พบกันนานแล้วนะ”

ทั้งสามหยุดและเห็นชายวัยสามสิบของเขา เขาแต่งกายด้วยชุดสูทสีเทาเงินซึ่งแสดงอารมณ์ที่สง่างามและสง่างาม และผิวขาวและรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเขาคล้ายกับความรู้สึกของสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

ความประทับใจแรกของเนลล์ที่มีต่อชายคนนี้คือ เขาต้องมีสถานะที่สูงมาก

นั่นเป็นเพราะว่าถึงแม้ใบหน้าของเขาจะมีรอยยิ้ม แต่ความมีเกียรติและออร่าอันสง่างามของเขานั้นไม่อาจละเลยได้

กิดเดียนพยักหน้าให้เขา "คุณเชลบี้ไม่ได้เจอกันนานเลย ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ในวันนี้”

เกล เชลบี ยิ้ม “นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาที่ประเทศจีน ดังนั้นฉันจึงใช้โอกาสนี้กลับมา ต้องบอกว่าประเทศเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ฉันจำสถานที่หลาย ๆ ที่แทบไม่ได้”

กิดเดียนก็ยิ้มเช่นกัน “การพัฒนามันเป็นไปอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ถ้าคุณเชลบีสนใจ คุณสามารถอยู่ในประเทศนี้ได้นานขึ้น”

เกลพยักหน้า “ฉันตั้งใจจะทำอย่างนั้น ฉันสงสัยว่าเมื่อไหร่ คุณชายลีย์จะว่าง? ฉันเกรงว่าจะต้องไปที่บ้านเพื่อรบกวนคุณอีก”

“ถ้าคุณเชลบีเต็มใจที่จะมาเราจะต้อนรับคุณเป็นอย่างดี ด้วยการอ้าแขนรับ”

สีหน้าของนายท่านการ์เร็ตต์เปลี่ยนไป

เนลล์รู้สึกสับสน “เกิดอะไรขึ้น?”

"โอ้ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร"

เห็นได้ชัดว่านายท่านการ์เร็ตต์ดูแปลก ๆ แต่เขาก็ปัดมันออกอย่างรวดเร็ว “อย่างไรก็ตาม พรุ่งนี้ฉันจะทานอาหารเย็นกับครอบครัวที่บ้าน และอยากจะขอโทษหนูอย่างเป็นทางการสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มาด้วยนะ?”

กิดเดียนมองไปที่เนลล์

เนลล์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ไม่จำเป็นเลยค่ะ คุณปู่การ์เร็ตต์ ฉันซาบซึ้งในความเมตตาของคุณ เรื่องนี้เป็นเรื่องของอดีตและมันไม่ได้รบกวนฉันอีกต่อไป ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องทานอาหารเย็น”

นายท่านการ์เร็ตต์กล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ใช่แค่ขอโทษคุณ มีอย่างอื่นที่ฉัน… ฉันอยากจะบอกหนูด้วยตัวเอง”

เนลล์มองไปที่เขา "มันคืออะไร? พูดตอนนี้ก็ไม่เสียหาย”

"คืองี้…"

โจเซฟอธิบายว่า “เนลลี่ มีบางอย่างที่ไม่สะดวกที่จะพูดที่นี่ ดังนั้นแค่ทำตามที่ลุงรองขอ แล้วพรุ่งนี้มาเจอกัน”

เนลล์รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

พูดตามตรง เธอไม่อยากไปที่การ์เร็ตต์เลยจริง ๆ

ไม่เพียงเพราะ เซลีน เจนนิ่งส์ และจิม การ์เร็ตต์ เท่านั้น แต่เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับทัศนคติของตระกูลการ์เร็ตต์ ดังนั้นเธอจึงต้องระวังตัวไว้

กิดเดียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “วันนี้เนลลีไม่ว่าง ไว้คราวหน้าค่อยมาคุยกัน!”

นายท่านการ์เร็ตต์และโจเซฟดูผิดหวังอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม ด้วยคำพูดของกิดเดียน พวกเขาไม่สามารถบังคับมันได้อีก

นายท่านการ์เร็ตต์มองเนลล์ด้วยการอ่อนข้อ

“ได้เลย! เมื่อกิดเดียนพูดอย่างนั้น ฉันจะไม่บังคับ อย่างไรก็ตามเนลลี่หากหนูประสบปัญหาในเมืองหลวงอย่าลืมบอกปู่! ปู่จะคอยอยู่รอบ ๆ จะไม่มีใครกล้ารังแกหนู”