ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 413

เมื่อรู้ว่าเนลล์โกรธ กิดเดียนยิ้มขณะที่เขาจับมือเธอและจูบมันเบา ๆ แล้วพูดว่า "ขอโทษที เมื่อคืนผมยับยั้งตัวเองไว้ไม่ได้ คราวหน้าผมจะทำตัวให้ดี"

เผชิญหน้าสายตาจ้องเขม็งของเนลล์แล้วเขาหยุดยิ้ม “นอนพักเถอะครับ ยังพอมีเวลา เดี๋ยวผมพาไปกินข้าวเช้า พักสักหน่อยก่อนจะออกไป”

อย่างไรก็ตาม เธอเพียงแค่สูดอากาศเย็น ๆ และบอกให้เขาออกไป

ในเวลาเดียวกัน ในอีกด้านหนึ่ง แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านสีขาวของหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน อาบทั้งห้องด้วยแสงอันอบอุ่น

ทั่วพรมที่หรูหราและมีราคาแพง มีเสื้อผ้าเลอะเทอะเกลื่อนพื้น กระจายจากห้องนั่งเล่นไปยังห้องนอน

บนเตียงใหญ่ในห้องนอน มีคนสองคนกำลังหลับอยู่ แสงแดดส่องมาบนใบหน้าที่อ่อนโยนและสดใสของหญิงสาว เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ แม้แต่เส้นผมเล็ก ๆ บนใบหน้าของเธอก็สามารถมองเห็นได้ราวกับนางฟ้า

ลูซี่ตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

เธอลืมตาขึ้นและมองไปที่เพดานที่ว่างเปล่าอยู่หลายวินาทีก่อนที่จะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

ความทรงจำเมื่อคืนนี้ค่อย ๆ กลับมา เธอจำได้ว่าเธอไปร่วมงานวันเกิดของโจเอล ทุกคนมีความสุขกับบาร์บีคิวแล้วก็ไปดื่มกัน จบค่ำคืนด้วยเกม ตามด้วยเครื่องดื่มมากมาย

เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น?

ความเจ็บปวดผุดขึ้นในจิตใจของเธอ เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้นอกจากสูดลมหายใจและเปล่งเสียงแสดงความไม่พอใจ เธอจับหัวของเธอ ขณะที่เธอเตรียมจะลุกขึ้น ทันใดนั้นเสียงกรนเบา ๆ ก็มาจากด้านข้าง

เธอเริ่มตัวแข็งทื่อ ก่อนที่เธอจะมองไปด้านข้างอย่างไม่เชื่อ

ในวินาทีถัดมา “อ๊าก!”

“อ๊าก!”

เสียงกรีดร้องสองครั้งดังขึ้นทีละคน ตามด้วยเสียงหอบหายใจ คนที่อยู่ข้าง ๆ เธอกลิ้งตัวลงกับพื้นด้วยความตกใจ

"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?"

"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?"

ทั้งสองคนอุทานพร้อมกัน

ลูซี่และโจเอลจ้องหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับว่าพวกเขาไม่เชื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้า ในที่สุดพวกเขาทั้งสองคนก็มองไปที่กระจกแต่งตัวอีกด้านอีกครั้ง

ร่างทั้งสองของพวกเขาสะท้อนอยู่ในกระจก

ผ้าคลุมเตียงคลุมอยู่ เผยให้เห็นไหล่ที่สวยงามและใบหน้าอันบอบบางที่มีผมยุ่ง

ร่างอีกคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียงขณะถือผ้าห่ม และมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าที่หล่อเหลาเล็กน้อย แม้จะไม่รู้ว่าถูกตบจากการโจมตีหรือเปล่า

ใบหน้าที่ดูแพงและสละสลวยอยู่ตลอดเวลานั้น แต่ในเวลานี้ ก็ดูลำบากใจเล็กน้อยเพราะท่าทางกับสถานการณ์แบบนี้

ทั้งสองกรีดร้องพร้อมกันอีกครั้ง

“อ๊าก!”

วินาทีถัดมาก็มีเสียงตบดังกึกก้อง

ใบหน้าของโจเอลเปลี่ยนไป มีเพียงความรู้สึกแสบร้อนที่แก้มของเขาเท่านั้น

“โจเอล คุณมันคนป่าเถื่อน!”

ลูซี่เกือบจะร้องไห้

เธอไม่รู้ว่าเธอมาลงเอยบนเตียงกับผู้ชายคนนี้ได้อย่างไร เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้!

น่าเศร้าที่เธอเก็บคืนแรกของเธอมานานกว่ายี่สิบปี แต่นั่นก็ถูกทำลายโดยไอ้เลวคนนี้!

โจเอลยังสับสนเล็กน้อยในเรื่องนี้

หลังจากสับสนอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตระหนักว่า เขาถูกตบและจู่ ๆ ก็กังวลและโกรธ

“คุณเรียกใครว่าป่าเถื่อน! คุณคือคนป่าเถื่อน! นี่มันห้องของผม ถ้าผมไม่ริเริ่ม คุณมาอยู่ในห้องของผมได้อย่างไง?”

ดวงตาของลูซี่เบิกกว้างไปด้วยความโกรธ

“ทำไมไม่พิสูจน์ให้ฉันเห็นอย่างละเอียดล่ะว่า นี่คือห้องของใคร!”

ลูซี่หมดแรงแล้ว เธอไม่มีเรี่ยวแรงเลย ดังนั้นเธอจึงเหนื่อยหลังจากโจมตีเพียงไม่กี่ครั้ง เธอหายใจเข้า หลังจากความโกรธของเธอ จิตใจของเธอก็สงบลงเล็กน้อย

เธอหันไปมองโจเอลด้วยใบหน้าแดงก่ำและถามว่า “คุณจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”

แม้ว่าโจเอลไม่อยากจะยอมรับ แต่ความจริงก็คือ เขาจำไม่ได้

ความทรงจำเดียวของเขาคือหลังจากที่เนลล์และกิดเดียนจากไป พวกเขายังคงดื่มกันต่อไป ต่อมาพวกเขาดื่มหลังจากที่คนอื่น ๆ ออกไปแล้ว ทิ้งเพียงเขาและลูซี่ไว้ตามลำพัง

เขาจองห้องในโรงแรมไว้ล่วงหน้า เมื่อเนลล์และคนอื่น ๆ ไม่ได้อยู่ที่นั่น จึงมีห้องเพิ่มเติม

เขาจำได้ว่าช่วยเหลือลูซี่และชักชวนให้เธอกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นเขาจำไม่ได้ว่าทำไมพวกเขาสองคนถึงมาอยู่ในห้องเดียวกันหรือเกิดอะไรขึ้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด

ท้ายที่สุด นี่เป็นครั้งแรกของผู้หญิงที่ถูกเขาพาตัวมาอย่างเร่งรีบ และเขาก็ลืมมันไปหลังจากที่มันเกิดขึ้น ไม่ว่ามันจะเป็นเช่นไร เขาก็รู้สึกว่าเขาควรจะโดนทุบตี

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น ในขณะที่เขาจับมือเธอตบหน้าเขา

ลูซี่ตกใจ ตกใจกับการกระทำของเขา เธอกลัวจนลืมร้องไห้

"คุณกำลังทำอะไร?"

"ผม..." โจเอลเคยชินกับการเป็นคนขี้เล่น ดังนั้นเมื่อจู่ ๆ เขาก็กลายเป็นคนจริงจัง เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็พูดว่า “ผมขอโทษ เมื่อคืนผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ลูซี่อย่าโกรธผม คุณสามารถทุบตีผมและดุผมถ้าคุณต้องการ คุณสามารถทุบตีผมได้อีกหลายครั้ง ถ้ายังไม่พอใจแต่อย่าโกรธผมได้ไหม?”

เมื่อลูซี่ได้ยินเรื่องนี้ เธอก็มองมาที่เขาและสูดหายใจเข้าอย่างเย็นชา

โจเอลรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

นายน้อยคนรองของครอบครัวฟอสเตอร์อยู่ต่างประเทศมาหลายปีแล้ว และมันก็เป็นความยินยอมระหว่างเขากับสตรีคนอื่น ๆ เสมอ เขาเคยลำบากใจขนาดนี้เมื่อไหร่กัน?