ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 437

เมื่อใดก็ตามที่วิลเลียมเห็นเธอมีปัญหา เขาก็จะไม่พูดอะไร แม้ว่าเขาจะต้องจำนำของมีค่าทุกอย่างในบ้านของเขา เขาก็ไม่พูดอะไรสักคำ

ทุกครั้งที่เขาเห็นสการ์เล็ตจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

ต่อมาเมื่อสการ์เล็ตพบว่าเมื่อใดก็ตามที่อีกฝ่ายเผชิญหน้ากับวิลเลียม เขาจะต่อยหน้าตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

เขาจะต่อยตัวเองจนกว่าอีกฝ่ายจะพอและบอกให้หยุด

ในเวลานั้น วิลเลียมบอกว่าเมื่อเขามีเงินในอนาคต เขาจะแก้แค้นให้สำเร็จ

สการ์เล็ตยากที่จะเชื่อ ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะปฏิบัติกับเธอในลักษณะนี้เลย

เธอเริ่มแนะนำครอบครัวของเธออย่างต่อเนื่อง เพื่อให้วิลเลียมเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลกริฟฟิน

ท่านผู้หญิงไม่สามารถเอาชนะความดื้อรั้นของเธอได้ และยอมตกลงในที่สุด

หลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน วิลเลียมก็ไปหาคนที่ทำผิดต่อเขา โดยที่มีตระกูลกริฟฟินสนับสนุนเขา เขาจึงจัดการต่อยพวกเขาทีละคน

เมื่อสการ์เล็ตรู้เรื่องนี้ เธอก็ทะเลาะกับเขา เธอตำหนิเขาที่ทำสิ่งที่จะทำให้ภาพลักษณ์ของตระกูลกริฟฟินเสื่อมเสีย

วิลเลี่ยมไม่ได้พูดอะไรมากในตอนนั้น เขาเพียงก้มศีรษะลงแล้วยอมรับ

เขาไม่ได้อธิบายหรืออฺบายเหตุผลกับเธอ

สการ์เล็ตเข้าใจในภายหลังว่าเหตุผลที่เขาทำเช่นนั้นคือ เขาเกลียดคนพวกนั้นที่ดูถูกเขา

วิลเลียมมักใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้มากเกินไป ในตอนนั้นสการ์เล็ตคิดว่าเขาทำผิด เธอคิดว่ายิ่งเขาแสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจกับมันมากเท่าไหร่ คนอื่นก็จะคิดว่าเขามันก็แค่ปลิงที่เกาะตระกูลกริฟฟิน

สการ์เล็ตคิดว่าถ้าเธอได้ทำทั้งหมดอีกครั้ง ถ้าเธอมีโอกาสเลือกอีกครั้ง เธอจะไม่ตัดสินเขาแบบเดียวกับที่เธอทำ จะคอยติดตามเขาและแก้แค้นทุกสิ่งที่พวกนั้นพูดถึงเขาอย่างแน่นอน ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว!

ทุกสิ่งทุกอย่างได้หายไปอย่างไร้ความหมายอย่างสมบูรณ์แบบ

วิลเลี่ยมเป็นคนระยำ เขาติดการพนัน เขาเป็นคนที่หนีหนี้ แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายที่เธอรัก!

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าเธอต้องแอบช่วยเขาในการจัดหาเงินทุนให้กับครอบครัวคาบอท แต่วิลเลียมก็ทำหน้าที่ของเขาเพื่อตระกูลกริฟฟินเช่นกัน!

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาช่วยท่านผู้หญิงทำสิ่งต่าง ๆ จากเงามืด และจัดการกับปัญหาที่ตระกูลกริฟฟินไม่สามารถเกี่ยวข้องโดยตรงได้ ในทุกวันนี้ตระกูลกริฟฟินจะเป็นเช่นไร

ทำไมชีวิตของพวกเขาถึงกลายเป็นแบบนี้?

เหตุใดผู้ที่กระทำการชั่วช้าและชั่วร้ายที่สุดถึงเป็นคนที่มีชีวิตต่อไปอย่างสนุกสนาน?

เขาถูกกำหนดให้มีชีวิตที่แย่กว่าคนอื่นหรือไง? ทำไม?

ยิ่งสการ์เล็ตคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งร้องไห้มากขึ้นเท่านั้น เมื่อถึงเวลาที่เธอร้องไห้เสร็จ เธอแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป เธอได้แต่นั่งจมปลักอยู่ในความปวดร้าว

ในขณะนั้นได้ยินเสียงฝีเท้า รองเท้าบูทหนังขัดมันคู่หนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ

สการ์เล็ตตกใจ เธอเงยหน้าขึ้นมอง

แดดแรงมาก เธออาจจะตาบอดเพราะแสงแดด เมื่อเธอพยายามแหงนหน้าขึ้นมอง เธอหรี่ตาลงก็มองไม่เห็นว่าชายผู้นี้เป็นอย่างไร สการ์เล็ตเห็นแต่เขาสวมหมวกสีดำ

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำสะอาดหมดจดและเอามือซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อ เขายืนเหนือเธอ ราวกับพระเจ้ากำลังมองดูมดที่ไม่เหมาะสมอยู่

“จึ๊ ๆ มงกุฎของเจ้าหญิงแห่งตระกูลกริฟฟินได้หลุดพ้นออกจากความเมตตาแล้ว โดนทิ้งอยู่กลางถนน ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน!

ชายคนนั้นพูด น้ำเสียงของเขาออกมาจากตัวเขา ราวกับธารน้ำแร่จากภูเขาอันอ่อนโยน

แม้ว่าเขาจะประชดประชัน แต่ก็มีบางอย่างเกี่ยวกับน้ำเสียงของเขาที่น่าดึงดูดอย่างประหลาด มันไม่ได้ออกมาอย่างหยาบคาย

"คุณเป็นใคร?" สการ์เล็ตถาม

“ผมคือผู้ช่วยชีวิตของคุณ”

"ช่วยฉัน?"

“ใช่ ช่วยชีวิตคุณ!”

เขายิ้มบาง ๆ ให้เธอ หลังจากพูดจบเขาหันกลับมาทันทีโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของเธอ และเดินไปที่รถเบนท์ลีย์สีดำที่จอดอยู่ข้างถนน

สการ์เล็ตนั่งอยู่ที่นั่นอย่างตกตะลึง เธอตั้งสติได้ครู่หนึ่งก่อนจะดึงตัวเองให้ลุกขึ้นวิ่งไล่ตามเขาทันที

…

เธอรู้สึกว่าเหตุการณ์นี้มีอะไรมากกว่านั้น

พ่อของเธออาจมีส่วนในเรื่องนี้ แต่เขาเพียงคนเดียวไม่สามารถเป็นภัยคุกคามมากพอที่จะคุกคามความปลอดภัยของกิดเดียนได้

เอเวลินลืมตาขึ้นเพื่อมองดูเธอ หลังจากนั้นเธอก็หลับตาและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

สีหน้าของเธอดูเหมือนหนูตายที่ไม่รู้สึกหนาว มันทำให้เนลล์เย้ยหยัน

คิ้วของเธอค่อย ๆ ฉายความโกรธเคือง

สถานการณ์กับเอเวลินนั้นพิลึกแปลก ๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอพยายามลอบสังหารกิดเดียนอย่างกะทันหัน พวกเธอก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

สำหรับตอนนี้… มันคงยากที่จะกลับไปทำอย่างนั้น

จู่ ๆ อารมณ์ก็กังวลขึ้นเล็กน้อย

เนลล์ไม่รีบร้อน เธอกลับไปที่โซฟาของเธอ เธอใช้ปลายนิ้วแตะโซฟา ขณะรอผู้หญิงคนนั้นอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่เธอจะพูด

การผสมผสานของแสงแดดและลมอ่อน ๆ ที่มาจากนอกหน้าต่าง สายลมพัดผ่านใบไม้ดูเหมือนเมฆฝุ่นที่ทับถมความทรงจำในอดีตอันยาวนานที่ปั่นป่วน

เธอจำได้ว่าในตอนนั้นระหว่างพวกเขาไม่ได้เป็นแบบนี้

ย้อนกลับไปตอนนั้น เอเวลินได้ช่วยชีวิตเธอไว้ด้วยซ้ำ

เมื่อนึกถึงการพบกันครั้งแรกของพวกเขา ทันใดนั้นเนลล์ก็มีอารมณ์อ่อนไหวเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอก็เริ่มหวนคิดถึงอดีตของเธอ

มันเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งในชีวิตของเธอที่เธอได้รับความอบอุ่นเช่นนี้ มันเป็นสาเหตุของความทุกข์ในปัจจุบันของเธอด้วย

“คุณยังจำได้ไหมว่าเราพบกันครั้งแรกเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว” เนลล์ถามขึ้นทันที

ร่างกายของเอเวลินรู้สึกว่าร่างกายของเธอแข็งทื่อ ดวงตาของเธอดูหม่นหมอง

เธอจะลืมไปได้อย่างไร?