ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 443

อเล็กซานเดอร์ จีฟส์ พูดจากด้านหลังว่า “นายน้อยกำลังดูแลบางสิ่งอยู่ คุณผู้หญิง เชิญนั่งก่อน!”

เจเน็ตหันกลับมาและยิ้มให้เขา เธอวางเค้กลงบนโต๊ะและนั่งบนโซฟา

“อยากดื่มอะไรไหมครับ?”

“อะไรก็ได้ค่ะ”

“ชาแดงโอเคไหม?”

"ได้ค่ะ!"

มีชุดน้ำชาโบราณวางอยู่บนโต๊ะ อเล็กซานเดอร์ชงชาอย่างชำนาญ แสดงให้เห็นถึงสไตล์ชากังฟูที่เชี่ยวชาญของเขา

เจเน็ตดูอย่างสนใจ

ไม่นานหลังจากนั้น กลิ่นหอมสดชื่นของชาก็ฟุ้งเต็มห้อง อเล็กซานเดอร์เสิร์ฟชาที่ชงให้กับเจเน็ต เธอจิบเล็กน้อยและได้ลิ้มรสความขมของชาเล็กน้อย ตามด้วยรสชาติที่หวาน มันเป็นชาที่ดีจริง ๆ

“ฉันไม่คิดว่าคุณจะมีความสามารถในการชงชาที่ดีขนาดนี้!”

อเล็กซานเดอร์ยิ้มอย่างเขินอายและนั่งตรงข้ามกับเจเน็ต

“นายน้อยชอบมัน ผมจึงเรียนหลักสูตรระยะสั้นในเวลาว่าง! ผมหวังว่าผมจะไม่ทำให้ตัวเองอับอาย!”

เจเน็ตยิ้มและพูดว่า “เลียมโชคดีที่มีผู้ช่วยที่ซื่อสัตย์!”

อเล็กซานเดอร์ส่ายหัว อารมณ์ซับซ้อนวาบบนใบหน้าของเขา

“ตระกูลกริฟฟินใจดีกับผมและนายน้อยก็เป็นทายาทของตระกูลกริฟฟิน ไม่เพียงแต่ผมจะชงชา ถึงแม้ว่าผมต้องเสียสละชีวิต ผมก็ยินดีที่จะทำ”

ในเวลานั้นประตูห้องถูกเปิดออกและผู้คนภายในก็เริ่มทยอยกันออกมา

อเล็กซานเดอร์ยืนขึ้นมองผ่านกระจกไปที่เลียม และชี้ให้เจเน็ตเข้าไปข้างใน

เจเน็ตลุกขึ้นและถือเค้กไปด้วยขณะเดินไปที่สำนักงาน

“ทำไมจู่ ๆ ถึงมาล่ะ?”

เลียมยังคงนั่งอยู่หลังโต๊ะและไม่เงยหน้าขึ้นเพื่อรับรู้การมาของเธอ เขาจดจ่ออยู่กับรายงานทางธุรกิจมากเกินไป

เจเน็ตเดินไปวางเค้กบนโต๊ะแล้วยิ้ม

“ฉันคิดถึงคุณ ฉันก็เลยมาหา! ฉันมาถึงเมื่อเช้านี้ แต่กังวลว่าคุณยังไม่ได้กินข้าว ฉันเอาเค้กมาให้คุณด้วย!”

ในที่สุดเลียมก็มองมาที่เธอ และหยุดเหลือบมองที่เค้กและหยุด

เขาหลับตาลงอย่างไร้ความรู้สึก

"พูดสิ! ต้องการความช่วยเหลืออะไร?”

เจเน็ตสำลัก

เธอแอบสาปแช่งเขาในใจว่า 'ปีศาจ! เขาไม่ฉลาดบ้างได้ไหม?'

ในความเป็นจริง ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา แม้ว่าทั้งสองคนจะดูเหมือนคืนดีกันและอาจดูเป็นที่รักจากมุมมองของบุคคลที่สาม มีเพียงเจเน็ตเท่านั้นที่รู้ว่าชายผู้นี้ยังคงไม่สามารถละทิ้งอดีตได้

ด้วยเหตุนี้พวกเขาทั้งสองจึงมีช่องว่างระหว่างกัน

เธอทำหน้าบึ้ง ลากเก้าอี้หนังข้าง ๆ เขาแล้วนั่งลงอย่างโกรธเคือง

เลียม แจ็คแมนจะจริงจังเมื่อเขาทำงาน เธอไม่ได้พูดขึ้นดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรสักคำ

ในสำนักงานเงียบกริบและได้ยินเสียงปากกาขีดเขียนเบา ๆ บนแผ่นกระดาษ

เจเน็ตรอจนกว่าเขาจะตรวจสอบกองเอกสารเสร็จ

เธอถามว่า “เสร็จแล้วเหรอ?”

เลียมพยักหน้า

“งั้นก็รีบกินนี่ซะ!”

เลียมตกตะลึงครู่หนึ่งและมองมาที่เธอด้วยใบหน้างุนงง ราวกับว่าดอกไม้กำลังงอกออกมาจากหัวของเธอ!

“จู่ ๆ คุณก็ใจดีกับผมมาก มันต้องมีอะไรไม่ดีแน่นอน”

แม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้ แต่เขาก็ยังเรียกให้อเล็กซานเดอร์นำช้อนส้อมเข้ามา

เค้กก็ไม่เล็กมาก เขาหั่นชิ้นสำหรับตัวเองและมอบส่วนที่เหลือให้อเล็กซานเดอร์

เมื่อเห็นว่าชายของเธอนั่งอยู่หลังโต๊ะและกินเค้กอย่างสง่างาม เจเน็ตคิดกับตัวเองว่า 'เขาคงยุ่งมากจนลืมกินเลย'

“ตามคุณผู้หญิงไปและสืบว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหน ช่วยเธอจัดการบางอย่าง ผมจะไปหลังเลิกงาน”

อเล็กซานเดอร์ตอบว่า “ครับ เข้าใจแล้ว”

เลียมโบกมือและอเล็กซานเดอร์ก็ออกจากห้อง

…

เจเน็ตเดินออกจากอาคารมาด้วยความผิดหวัง เธอโยนกระเป๋าของเธอไปในรถและนั่งอยู่ข้างใน

เธอไม่มีความหวังเลยเมื่อมาพบกับเลียม

ถึงอย่างนั้น เจเน็ตก็ยังรู้สึกเจ็บปวดเพราะเธอสามารถพูดได้เพียงไม่กี่คำก่อนที่จะถูกเขาปฏิเสธอย่างโจ่งแจ้ง

ตอนนี้เธอควรทำอย่างไรดี?

บ้านหลังนี้มีมูลค่าสิบล้าน นี่จะไม่เป็นอะไรเลย ถ้าเธอยังคงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อของเธอ แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ สิบล้านนั้นไม่ใช่เงินจำนวนเงินที่เล็กน้อย

อีกไม่กี่วันการประมูลเพื่อการกุศลก็ใกล้เข้ามาแล้ว เธอจะหาเงินก้อนโตขนาดนี้ได้จากที่ไหน?

ดวงตาของเธอวนไปรอบ ๆ และเธอหยุดจ้องมองไปที่โทรศัพท์ข้าง ๆ เธอ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

ในท้ายที่สุด เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลขพี่ชายของเธอ เอลริก แฮนค็อก

การโทรเชื่อมต่อติดอย่างรวดเร็ว

“แจน ว่าไง?”

“อืมม...”

เธอใช้ชีวิตมาทั้งชีวิตโดยไม่ต้องขอเงินสักบาทเดียว คราวนี้เป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะขอเช่นนั้น

เมื่อคิดถึงบ้าน เธอจึงกัดและพูดว่า “พี่คะ พรุ่งนี้พี่หาเงินสิบล้านให้ฉันได้ไหม?”

เอลริก แฮนค็อกตกตะลึง “ทำไมแกถึงต้องการเงินมากขนาดนั้น?”

“อย่าถามน่า! ฉันมีเหตุผลของฉันแล้วกัน”

หลังจากครุ่นคิดไปบ้างแล้ว เธอเสริมอย่างรวดเร็วว่า “จะเป็นการดีที่สุดถ้าเป็นเงินส่วนตัวของพี่ ไม่ใช่แบบที่พ่อสามารถเข้าถึงได้”