ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 456

ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธอดูอ่อนเยาว์ ใบหน้าของเธอก็ถือว่าสวยงามถ้าเธอไม่ได้ดูไร้อารมณ์ขนาดนั้น ดวงตาของเธอเปิดเผยอย่างเย็นชาเมื่อเธอสบตากับเนลล์

เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เนลล์โดยเอียงศีรษะไปด้านข้าง เธอมองราวกับว่าเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเนลล์ถึงหยุดพวกเขา

เนลล์จ้องกลับไปที่พวกเขาและรู้สึกว่าลำคอของเธอแน่น มีคำถามมากมายที่เธอต้องการจะถาม แต่เธอก็ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้

“คุณเป็นครอบครัวของอาวุโสเคใช่ไหม?” เนลล์กระซิบหลังจากนั้นครู่หนึ่ง

สีหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไป สายตาของเธอก็ค่อย ๆ ระวาดระแวง

“คุณรู้จักอาวุโสเคไหม?”

“ฉัน…” เนลล์หยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ฉันเป็นเพื่อนของเขา ฉันเคยแข่งกับเขา…”

เธอยังไม่จบประโยคก่อนที่สีหน้าของหญิงสาวจะเย็นลง

“ฉันเห็นว่าพวกคุณมาจากที่นั่นใช่ไหม? อะไรอีกล่ะ? คุณไม่สามารถเอาอะไรจากฉันได้ คุณจึงมาที่นี่ใช่ไหม? คุณจะทำอย่างไรต่อไป? ขังเราไว้กับความต้องการและสอบปากคำเรางั้นเหรอ?”

เนลล์ตกใจมาก เธอไม่ได้คาดหวังคำตอบจากเธอ

สายตาของเธอก็มืดลงทันทีหลังจากนั้นราวกับว่าเธอรู้อะไรบางอย่าง

“คุณกำลังพูดว่ามีคนตามคุณสองคนใช่ไหม?”

ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองที่เธอและหัวเราะอย่างมืดมน “อย่าพยายามเสแสร้ง คุณเป็นคนดีและเห็นได้ชัดว่าก็เป็นคนเลวเหมือนกัน คุณคิดเพียงเพราะว่าฉันไม่ยอมรับ ฉันเป็นคนงี่เง่าที่จะเชื่อใจคุณและจะยอมบอกคุณทุกอย่างเหรอ? ฝันไปเถอะ"

สีหน้าของเนลล์ซีดลง

“คุณผู้หญิง ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิด ฉันเป็นสหายของอาวุโสเค และฉันออกจากกองทหารมังกรไปนานแล้ว ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกันภายในไหม?

ไม่ใช่แค่คุณที่เสียใจกับการตายของเขา ฉันก็เสียใจด้วย ฉันมาที่ประเทศ F เพื่อค้นหาความจริงเกี่ยวกับการตายของเขา ถ้าคุณรู้อะไร คุณต้องบอกฉัน ไม่ต้องกังวล ฉันไม่เหมือนคนที่คุณเพิ่งพูดถึง ฉันแค่ไม่อยากให้เขาตายอย่างคลางแคลงใจ ฉันเชื่อว่าคุณและฉันกำลังคิดเหมือนกัน ฉันถูกไหม?"

ผู้หญิงคนนั้นมองเธออย่างเย็นชา เธอไม่ได้พูดอะไรต่ออีกซักพัก

แนนซี่และแมทธิวเดินมาหาเนลล์ เมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

พวกเขารู้เรื่องราวของอาวุโสเคและความพยายามของเนลล์ในการไขความจริง

คาดว่าเธอจะต้องขอเบาะแสที่เป็นประโยชน์ในตอนนี้ เมื่อเธอได้พบกับครอบครัวของอาวุโสเค เบาะแสเหล่านั้นอาจเป็นที่ที่พวกเขาสามารถใช้อิงเพื่อสืบสวนของพวกเขา

ทั้งสองคนจึงเข้ามาช่วยเธอ “อ่อ คุณ! คุณสามารถไว้วางใจเราได้! พวกเราทั้งหมดมาที่นี่เพื่อมาเคลียร์การตายของสามีคุณ คุณอยากรู้ว่าใครฆ่าเขาใช่ไหม?”

ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ไม่พูดอะไรสักคำ

เธอจ้องไปที่พวกเขาทั้งสี่อย่างเงียบ ๆ เมื่อสัญญาณเตือนในดวงตาของเธอหายไป ไม่มีความไว้วางใจหรือความอบอุ่นในตัวพวกเขามากนัก

“ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น คุณไม่จำเป็นต้องถามคำถามใด ๆ กับฉัน ฉันไม่รู้อะไรเลย เขาตายแล้ว ฉันแค่อยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบสุขกับลูกสาวของฉัน เราไม่อยากถูกรบกวน ได้โปรดยอมแพ้ซะเถอะ”

ด้วยคำพูดเหล่านั้น ผู้หญิงคนนั้นก็พร้อมที่จะจากไปพร้อมกับลูกสาวของเธอ

เนลล์สะดุ้งก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง “ถ้าพวกคุณกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของคุณ เราสามารถปกป้องคุณได้…”

ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมาและยิ้มเยาะให้เธอ

“ปกป้องเรา? คุณรู้ไหมว่าพวกเขาเป็นใคร? คนที่ตามหาเรา? มั่นใจแค่ไหนว่าจะปกป้องพวกเราได้?”

แมทธิวเห็นเนลล์กำลังเจอเข้ากับอุปสรรคและรู้ว่าเขาต้องทำอะไรบางอย่าง “ถ้าคุณรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร ทำไมคุณไม่บอกเราเพื่อที่เราจะได้ช่วยกำจัดพวกเขา? ปลอดภัยกว่าการที่ต้องเผชิญหน้าด้วยตัวเองอย่างแน่นอน”

ผู้หญิงคนนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง

ทุกคนออกจากบ้านด้วยอารมณ์ที่มีความสุข แต่หัวใจของพวกเขาหนักอึ้งเมื่อออกจากบ้าน

ไม่นานหลังอาหารเย็น เนลล์ได้รับโทรศัพท์จากคุณยายลีย์ในห้องของเธอว่าอารมณ์ดีขึ้น ท่านผู้หญิงบอกว่าลิซซี่คิดถึงเธอและต้องการคุยกับเธอ

ตอนนี้ลิซซี่อายุได้เจ็ดขวบ คุณยายลีย์ดูแลเธออย่างดี ร่างกายของหญิงสาวไม่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้เธอสามารถวิ่งเล่นและเล่นกับเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนได้สักพักแล้ว

เด็กคนนี้อาจจะตัวเล็ก แต่เธอจะโตเป็นสาวสวย ใบหน้าของเธอยังคงเติบโตขึ้น แต่หลายคนก็เห็นความคล้ายคลึงกันระหว่างเธอกับพ่อของเธอแล้ว

เนลล์มองเธอและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอรู้สึกถึงความสุขและความพึงพอใจที่ไหลเวียนอยู่ภายในตัวเธอ มันเป็นความรู้สึกที่มีค่าและไม่สามารถถูกแทนที่ได้

“ลิซซี่อยู่กับ เกรท นานะสบายดีไหม?”

มุมปากของลิซซี่ดึงยิ้มหวาน “แน่นอนค่ะแม่! เมื่อไหร่แม่กับพ่อจะกลับมา เมื่อแม่กลับบ้านหนูขอพาแม่ไปดูแสงไฟในทะเลสาบได้ไหม?”

เนลล์ได้ยินมาว่ามีงานที่โรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งขอให้เด็ก ๆ เขียนความปรารถนาของพวกเขาและวางไว้ใต้แสงทะเลสาบแล้วปล่อยให้มันล่องไปตามลำธาร เป็นวิธีที่เด็ก ๆ จะสร้างความปรารถนาของตนไว้ที่ใดที่หนึ่ง

ลิซซี่คงไม่พอใจกับแสงที่เธอใส่ลงไปในทะเลสาบ เธอจึงขอให้เนลล์ไปกับเธออีกครั้งเมื่อเธอกลับมาที่ประเทศ

“แม่คิดว่าแม่จะอยู่ที่นี่สักพัก แต่รอแม่ด้วยโอเคไหม? แม่สัญญาว่าแม่จะไปกับหนู” เนลล์พูดด้วยรอยยิ้ม

"ตกลงค่ะ"

“ลิซซี่เขียนคำขอว่าอะไรคะ?”

ลิซซี่ขยิบตาอย่างลึกลับ “แม่ หนูไม่สามารถบอกแม่ได้ ความปรารถนาจะไม่เป็นจริงถ้าหนูพูดออกมาดัง ๆ”

เนลล์หัวเราะคิกคักและคิดว่าเด็กคนนี้ดูจริงจังกับความปรารถนาของเธอมาก