ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 464

เนลล์พยักหน้าและหันมองไปทางวอร์ด

“ปู่เป็นยังไงบ้าง?”

สีหน้าของโจเซฟซีดเผือด เมื่อพวกเขาเอ่ยถึง

เขาถอนหายใจ

“เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว มุ่งหน้าไปเลย จำไว้ว่าอย่าทำให้มันสายไป”

เนลล์พยักหน้า

เธอก้าวเข้าไปในวอร์ด ขณะที่กิดเดียน เลียม และคนอื่น ๆ รออยู่ข้างนอก แทนที่จะตามเธอเข้าไป

พวกเขารู้ว่านายท่านต้องการพบเนลล์เพียงลำพังในช่วงเวลานี้ จะเป็นการดีที่สุดที่พวกเขาทิ้งทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง

เนลล์สวมชุดป้องกันก่อนที่จะเข้าไป

ชายชราที่ใกล้จะถึงประตูแห่งความตายนอนอยู่บนเตียงโดยหลับตาอยู่ บางทีอาจเป็นเสียงฝีเท้าที่ทำให้เขาเหลืยบมองไปที่เสียงนั้น และหันศีรษะไปทางเธอด้วยความยากลำบาก

เสียงฝีเท้าของเนลล์หยุดอยู่ที่นั่น

เธอบอกตัวเองให้เข้มแข็ง แต่สายตาของนายท่านที่นอนอยู่ที่นั่นทำให้ดวงตาสีแดงของเธอท่วมท้นไปด้วยน้ำตา

“เน เนลลี่”

เขาเอื้อมมือออกไปหาเธอ เธอเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อพยายามกลืนก้อนเนื้อในลำคอของเธอ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าสองก้าวเพื่อจับมือเขา

“คุณปู่ ปู่ตื่นแล้ว เป็นยังไงบ้างคะ?”

ชายชรามองมาที่เธอ ดวงตาของเขางุนงง

ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ปู่คิดว่าปู่ฝันไป เป็นหนูจริง ๆ ด้วย”

ในขณะนั้น ความแข็งแกร่งที่เนลล์สร้างขึ้นมาเป็นเวลานานก็พังทลายลงจนพังยับเยินเพราะคำพูดของเขา

เธอจับมือที่แทบจะกลายเป็นกระดูกของชายชราที่เบิกตากว้าง

เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดของเธอ นายท่านการ์เร็ตต์ดูค่อนข้างสงบ

เขานอนเงียบ ๆ อยู่ตรงนั้น สบตาเธอด้วยความเมตตาและความรักเป็นเวลานานมาก ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “เนลลี่ ฟังปู่นะ”

เนลล์พยักหน้า

เธอหยุดร้องไห้ไม่ได้

บางทีเขาอาจจะรู้สึกได้ว่าเขาใกล้จะถึงจุดจบแล้ว ชายชราไม่ได้เรียกร้องให้เธอหยุดร้องไห้

เขาพูดช้า ๆ แทนว่า “ปู่ทำให้คนสามคนผิดหวังในชีวิต

“แค่ก ๆๆ... หนึ่งคือแม่ของหนู ถ้า ถ้าไม่ใช่เพราะปู่ เธอคงไม่ต้องแยกทางกับคนที่เธอรักและได้นอนพักผ่อนตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ ปู่เอง... ที่เห็นแก่ตัว ปู่คิดว่าการแยกทางเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ ดังนั้นปู่จึงสร้างความเข้าใจผิดระหว่างพวกเขา หนู...

“แม่ของหนูโกรธปู่มาทั้งชีวิต ถ้าปู่จากไป ปู่จะขอให้เธอยกโทษให้ คนที่สองคือพ่อของหนู

“พ่อของหนูเป็นคนดี สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับแม่ของหนูไม่ใช่ความผิดของเขา ถ้ามีคนถูกตำหนิ มันจะเป็นสินบนที่ทุจริตของตระกูลและชะตากรรมที่ประชดประชัน ปู่ทำให้พวกเขาไม่สบายใจอย่างไม่เป็นชิ้นดี ทิ้งให้พ่อของหนูต้องจมอยู่ในกองขยะ ซึ่งนำไปสู่การฆ่าตัวตายอย่างไม่ได้ตั้งใจ ปู่เป็นหนี้เขามากกว่าคำขอโทษ

“คนที่สามคือหนู”

เขาค่อย ๆ เอียงศีรษะและจ้องมองมาที่เนลล์ มือผอมบางของเขาลูบไล้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความห่วงใย ขณะที่ดวงตาของเขาฉายมีแสงสะท้อนของน้ำตา

“เนลลี่ เพราะสิ่งที่ปู่ทำ หนูได้รับบาดเจ็บตามท้องถนนตั้งแต่เด็ก ปู่ทำให้หนูล้มเหลว ปู่ไม่มีวิธีอื่นที่จะชดใช้ เวลาของปู่บนโลกนี้กำลังจะหมดลงแล้ว ปู่หวังว่าหนูจะไม่เกลียดปู่”

จากนั้นเขาก็ไออย่างรุนแรง ไอจนรับรู้ถึงความร้ายแรงที่มาจากปอด

เนลล์ยื่นแขนออกทันทีเพื่อลูบหลังของเขา นายท่านการ์เร็ตต์หลับตาลงและตอบอย่างช้า ๆ “เนลลี่ ปู่เป็นหนี้หนูมากเกินไป มันคงจะดีถ้าหนูจะไม่ยอมรับปู่ว่าเป็นปู่ของหนูอีกในร้อยปีข้างหน้า ปู่ตกลงที่จะบริจาคอวัยวะ เศษร่างกายของปู่ทำสิ่งสุดท้ายเพื่อโลก และเพื่อชดใช้บาปของปู่กับหนู...”

“คุณปู่อย่าพูดอย่างนั้นสิ”

เนลล์สำลักเสียงสะอื้น

“เด็กดี มันดีแล้ว ปู่จะมองดูหนูอยู่ หนูต้องมีชีวิตที่ดี”

ด้วยคำพูดสุดท้ายนี้ น้ำเสียงของเขาก็น้อยลงทันที

เนลล์สัมผัสได้ถึงมือที่เธอจับไว้อย่างอ่อนแรง

โจเซฟพงกหัวและไม่นาน คณะแพทย์หลายคนก็พาคนมาช่วยพาเขาออกไป

เนื่องจากยังมีขั้นตอนที่ต้องรับมืออีกมาก โจเซฟจึงตามหมอออกไปโดยปล่อยให้วอร์ดว่าง

เนลล์ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่าง พาดมาบนไหล่ของเธอ ที่เย็นเฉียบราวกับหิมะ

เธอหลับตาลง ราวกับว่าอากาศยังคงอบอวลไปด้วยลมหายใจสุดท้ายของชายชรา และคำพูดที่หนักใจของเขา

“เนลลี่ อย่าเกลียดปู่...”

น้ำตาก็เริ่มไหล

ด้วยสายตาที่หดหู่ใจ กิดเดียนจับเธอแน่นอย่างเงียบ ๆ

เนลล์เอนตัวพิงร่างกายของเขาอย่างอ่อนแรง ราวกับเรือที่หายไปในทะเลในที่สุดก็เข้าเทียบท่า

เธอจับไหล่ของเขาไว้แน่นแล้วร้องไห้ออกมา

ไม่รู้ว่าเลียมเข้ามาเมื่อไหร่ เขาถอนหายใจ

“เนลล์ทุกสิ่งจบลงแล้ว ผมขอแสดงความเสียใจด้วยครับ”

เนลล์ไม่ได้พูด

เสียงร้องข้างนอกเป็นของตระกูลการ์เร็ตต์

ไม่ว่าจะจริงใจหรือหลอก ทุกคนก็แสดงความรู้สึกเศร้าโศก

...

งานศพของนายท่านการ์เร็ตต์นั้นเรียบง่าย

สิ่งนี้ได้รับการร้องขอเป็นพิเศษจากนายท่านก่อนที่เขาจะตาย

เขาเชื่อว่าความผิดของเขามีค่ามากกว่าคุณธรรมในชีวิต ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการงานศพใหญ่ นอกจากเพื่อนสนิทและครอบครัว ยังไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ไปงานศพของเขาอีก

งานศพต้องมีสุสานแน่นอน หลังจากรับใช้กองทัพมาครึ่งชีวิตแล้ว นายท่านก็แสดงท่าทีทัศนคติต่อชีวิตและความตาย เขาไม่กังวลกับขนบธรรมเนียมอันเล็กน้อยและซับซ้อนที่ตามมาหลังจากความตาย