ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 466

เนลล์รู้สึกงุนงงและรู้สึกนิด ๆ ว่ากิดเดียนทำตัวแปลก ๆ ในวันนี้ แม้ว่าเธอจะไม่มีเวลาคิด

เธอนอนแนบบนกล้ามหน้าอกของเขา เธอเงยหน้าขึ้นและมองเขาอย่างไม่พอใจ

กิดเดียนหัวเราะเบา ๆ นิ้วที่หยาบเล็กน้อยของเขาเลื่อนผ่านริมฝีปากของเธอ ลูบไล้เบา ๆ และลูบไล้ด้วยความรัก

กิดเดียนจับเอวเธอแน่น น้ำเสียงของเขาแหบพร่า เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่ร่าเริง

ขณะที่ร่างกายของเขาร่วงลงไป ใบหน้าของเนลล์ก็ชะล้างออกไปหมด แม้แต่ใบหูของเธอก็แดง เธอพยายามผลักเขาออกไป แต่มือของเธอถูกกดลงอย่างรวดเร็ว นิ้วประสานกันและกัน

ม่านแห่งความเร่าร้อนโอบล้อมพวกเขา

อย่างไรก็ตาม มีสาวใช้มาเคาะประตูจากด้านนอก “คุณผู้ชายคะ คุณวิลเบิร์นมาแล้วค่ะ”

เนลล์ผงะไปชั่วขณะหนึ่ง

“คุณวิลเบิร์น? ใคร?"

กิดเดียนหุบยิ้มออกจากใบหน้าอย่างเคร่งขรึมว่า “ญาติจากฝั่งแม่ของผม ลูกพี่ลูกน้องที่ห่างไกล”

เนลล์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้

ดูเหมือนเธอจะเคยได้ยินบางอย่างเกี่ยวกับคน ๆ นี้ที่บ้านพักของลีย์ เธอชื่ออะไรนะ เฮเลน วิลเบิร์น?

ใช่นั่นคือชื่อของเธอ

เมื่อแม่ของกิดเดียนจากไปตั้งแต่เขายังเด็ก กิดเดียนไม่ได้เตร็ดเตร่ไปบ้านของครอบครัววิลเบิร์น นอกจากไซมอน

การเผชิญหน้าครั้งล่าสุดเป็นเพราะการฉลองวันเกิดของท่านผู้หญิง เธอเป็นตัวแทนของวิลเบิร์น เธอมาที่เมืองหลวงเพื่ออวยพรวันเกิดให้ท่านผู้หญิงควินตัน

ต่อมาเธอต้องการศึกษาต่อในเมืองหลวง ดังนั้นท่านผู้หญิงจึงช่วยเธอและจัดที่สำหรับให้เด็กสาวได้อยู่

เมื่อไตร่ตรองทุกอย่างแล้วพวกเขาเป็นญาติกัน อย่างน้อยเธอก็จะได้มีที่อยู่ในเมืองหลวง ซึ่งดีกว่าอยู่ในหอพักของโรงเรียนเสียอีก

แค่... ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่แทนที่จะอยู่ที่โรงเรียนล่ะ?

ไม่ว่ายังไง พวกเขาก็จะได้เจอกับเธอ เพราะเธออยู่ที่นี่แล้ว

ดังนั้นเนลล์จึงสะกิดชายที่อ้อมแขนแล้วพูดว่า “เมื่อเธออยู่ที่นี่ คุณควรรีบลงไป”

กิดเดียนมีสีหน้าว่างเปล่า ไม่แสดงความกระตือรือร้นแม้แต่นิดเดียว

อย่างไรก็ตาม เขายังคงพลิกตัวและลุกขึ้น ขณะเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาตอบไปว่า “บอกป้าจอยซ์ให้ดูแลเธอและบอกว่าเราจะลงไปอีกสักพัก”

นัยน์ตาของความเศร้าใจก็ผุดขึ้นในดวงตาของป้าจอยซ์เมื่อกล่าวถึง ดวงตาของเธอว่างเปล่า

ครู่ต่อมาเธอหัวเราะและส่ายหัว “มันเป็นอดีตทั้งนั้น ตอนนี้ฉันเป็นเพียงหญิงชราธรรมดา ฉันพอใจที่สามารถช่วยคุณผู้ชายในเรื่องบางอย่างได้”

ระหว่างการสนทนาของทั้งคู่ กิดเดียนก็ค่อย ๆ ลงบันได

ป้าจอยซ์ถอยไปข้างหลังแล้วเรียก “คุณผู้ชาย”

ขณะที่ดวงตาของเฮเลนเป็นประกาย เธอร้องออกมาด้วยความดีใจ “ลูกพี่ลูกน้อง!”

กิดเดียนมีสีหน้างุนงง เขาจำญาติห่าง ๆ คนนี้ได้ไม่ชัด

อย่างไรก็ตาม เขายังคงดูแลเธอเล็กน้อย เพื่อไม่ให้ดูเหมือนห่างเหินเพื่อเห็นแก่แม่ของเขา

ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและถามว่า “เธอคิดยังไงถึงมาในวันนี้?”

สายตาของเฮเลนจ้องมาที่เขา ผมของเขาหลายเส้นที่เหนือคอของเขามีหยดน้ำเกาะอยู่ และร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยไอน้ำเล็กน้อย ซึ่งเป็นสัญญาณว่าเขาได้อาบน้ำแล้ว มีจุดสีแดงที่กระดูกไหปลาร้าของเขาราวกับว่าถูกเล็บข่วนหรืออะไรบางอย่าง

มีประกายในดวงตาของเธอที่แวบหนึ่งของความอิจฉาริษยาแวบผ่าน และหายไปอย่างรวดเร็วอย่างไร้ร่องรอย