ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 469

อากาศค่อนข้างคลุมเครือที่โต๊ะอาหาร ด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมา เนลล์ยังคงนิ่งเงียบและกดหัวของเธอไว้ในอาหาร

สักพักเธอก็วางช้อนส้อมลงและพูดขึ้นว่า “ฉันอิ่มแล้ว ขอให้กินอาหารให้อร่อย”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงลุกขึ้นและพร้อมที่จะจากไป

แขนของเธอถูกคว้าไว้อย่างกะทันหัน กิดเดียนวางตะเกียบลงแล้วตอบว่า “ไปด้วยกันสิ”

เนลล์เลิกคิ้ว

ที่นั่งตรงข้าม เฮเลนสนใจกับความต้องการของพวกเขาและไม่ได้กินอะไรเท่าไรนัก

เมื่อเจ้าบ้านทั้งสองลุกจากที่นั่ง เธอก็วางชามลง โดยไม่รู้ว่าจะกินต่อเพื่ออะไร

เนลล์ยิ้มออกมา “คุณวิลเบิร์น ฉันต้องขอโทษ เธอคงยุ่งและไม่มีเวลากินข้าว เธอก็รู้ว่าฉันท้องและเหนื่อยง่าย ดังนั้นลูกพี่ลูกน้องของเธอจะพาฉันขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบน ฉันหวังว่าเธอจะไม่คิดมากที่จะต้องอยู่ที่นี่คนเดียว”

เฮเลนฝืนยิ้ม “ฉันไม่เป็นไร”

“นั่นดีเลย”

เนลล์หันหลังเดินออกไป ด้วยความช่วยเหลือของกิดเดียน พวกเขากลับไปที่ห้องนอนชั้นบน

เมื่อพวกเขาอยู่ในห้อง เนลล์บอกเขาอย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันไม่ชอบเธอ”

กิดเดียนยิ้ม และช่วยพยุงเธอขึ้นไปบนเตียงและตอบว่า “ผมก็เหมือนกัน”

เนลล์เงยหน้าขึ้นมองเขาและขมวดคิ้ว

“ลูกพี่ลูกน้องของคุณกังวลมากเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ท่านผู้หญิงและแม่ของคุณ ฉันไม่อยากจะต้อนรับเธอจริง ๆ ”

กิดเดียนคิดในใจ

“ทำไมผมไม่ลงไปที่นั่นแล้วไล่เธอออกไปล่ะ?”

เนลล์ “...”

หลังจากเงียบไปสองสามวินาที เธอก็โบกแขนอย่างหงุดหงิด

“ลืมมันไปซะ! เรายังต้องพิจารณาความรู้สึกของคนอื่น ถ้าไม่ใช่เธอ แม้ว่าท่านผู้หญิงควินตันจะไม่พูดอะไร แต่ผู้คนจะพูดถึงเราและท่านผู้หญิงก็โยนภาระมาที่พวกเรา แล้วคำพูดจะกลับไปหาเธอ มันจะไม่ดีถ้าพวกเขาแสดงความคิดเห็นที่ผ่านไปแล้ว”

กิดเดียนหัวเราะคิกคักก่อนจะคุกเข่าต่อหน้าเธอเพื่อถอดรองเท้า

เขาจุมพิตที่หน้าผากของเธอและตอบว่า “มันก็แค่วันนี้เอง เราจะให้สาวใช้บอกเธอว่าไม่มีใครอยู่บ้าน ถ้าเธอมาครั้งหน้า เธอจะไม่กลับมาอีกหลังจากถึงทางตัน”

เนลล์พยักหน้าและหลับตาลง

“ฉันเหนื่อยนิดหน่อย ฉันขอตัวไปงีบก่อนนะ”

“ได้สิ คุณนอนเถอะ ผมจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนกับคุณ”

"โอเค"

ในไม่ช้าเนลล์ก็หลับไปอย่างรวดเร็ว กิดเดียนจับมือเธอไว้และรอจนกระทั่งเธอหลับสนิท ก่อนจะซุกแขนไว้ใต้ผ้าปูที่นอน จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและจากไป

แทนที่จะลงไปชั้นล่าง เขาก็ไปที่ห้องทำงาน

หลังจากหยิบและเลือกจากชั้นหนังสือ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเลือกหนังสือประวัติศาสตร์ตะวันตก

กิดเดียนเพิ่งออกจากห้องทำงาน เขาได้เผชิญหน้ากับร่างเพรียวบางที่กำลังเดินมา

เขาขมวดคิ้ว

“ลูกพี่ลูกน้อง พี่สะใภ้หลับอยู่หรือเปล่า?”

ใบหน้าของเขายังคงดูว่างเปล่า เขาเหลือบมองที่ข้างหน้าเฮเลน ที่ถือชามซุปหรือชาที่มือของเธอ

เขารู้สึกว่าเธอคงจะจากไปหลังอาหารกลางวันแต่เธอก็ยังอยู่ที่นี่

กิดเดียนถามอย่างแผ่วเบาว่า “เธอหลับอยู่ มีอะไร?"

“ไม่มีอะไร ฉันสังเกตว่าพี่ไม่ได้อะไรกินมากในตอนบ่าย ฉันก็เลยต้มบัวหิมะและโกจิเบอร์รี่ให้พี่ มันดีต่อปอดและมีชีวิตชีวา เป็นชายามบ่ายที่สมบูรณ์แบบ...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ กิดเดียนก็ตัดบทเธออย่างเฉยเมย

“ไม่จำเป็น เธอไม่สนใจของหวาน”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงเดินผ่านเธอและกำลังจะออกไป

“อย่าเข้ามาถ้าไม่มีอะไร พี่สะใภ้ของเธอแข็งแรงดีและไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ”

ร่างกายของเฮเลนสั่นสะท้าน

เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นกำลังจะเดินออกไป เธอตัดสินใจและกัดฟัน ขณะที่เธอวางชามลงอย่างกะทันหันและวิ่งไปกอดเอวของเขาจากด้านหลัง

"ลูกพี่ลูกน้อง!"

ในเวลาไม่ถึงวินาที พลังอันทรงพลังก็เหวี่ยงเธอออกไป

อย่างไรก็ตาม เธอจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เธอตัดใจจากเขาไม่ได้ อ้อนวอนด้วยน้ำตา

"ลูกพี่ลูกน้อง! ฉันขอร้องพี่โปรดช่วยฉันด้วย! ตอนนี้ฉันสามารถมองหาพี่ได้เท่านั้น ฉันจะตายถ้าพี่ไม่ช่วยฉัน ลูกพี่ลูกน้อง ฉันขอร้อง”

กิดเดียนตะโกนอย่างโกรธเคืองต่อไปไม่ไหวแล้ว “ปล่อย!”

“ไม่! ฉันจะไม่ปล่อยไปจนกว่าพี่จะสัญญากับฉัน ลูกพี่ลูกน้อง พี่สะใภ้ท้องได้สามเดือนแล้ว ฉันก็ทำได้”

กิดเดียนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินคำพูดที่ชัดเจนและไร้ยางอายเหล่านี้

ด้วยความโกรธเกรี้ยวที่พุ่งออกมาจากหน้าอกของเขา เขาเหวี่ยงเธอออกไปพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือด

หน้าที่บูดบึ้ง เขาหันไปมองผู้หญิงที่ล้มลงกับพื้นและพูดพลางกัดฟันแน่น “คุณมาที่นี่เพื่อสิ่งนี้เหรอ?”

แทนที่จะตอบ เฮเลนเบิกตากว้าง เดรสคอวีที่เธอสวมอยู่หลุดออกจากคอเลื้อหลังการเหวี่ยง

กิดเดียนสัมผัสได้ถึงเส้นเลือดที่หน้าผาก ขณะที่ดวงตาเผยความรังเกียจและความรังเกียจ

เขาตะโกนด้วยความโกรธ “ป้าจอยซ์!

ป้าจอยซ์กำลังยุ่งอยู่ในสนามและไม่ได้ยินเสียงสิ่งรบกวนจากฝั่งนั้น เมื่อไม่มีใครตอบเขา กิดเดียนจึงก้าวใหญ่เพื่อเตรียมมองหาเธอที่ชั้นล่าง

อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงที่อยู่บนพื้นพยุงตัวเองขึ้นอย่างรวดเร็วและล็อคตัวเองจากด้านหลังอีกครั้ง

“อย่าไป! ลูกพี่ลูกน้องฉันชอบพี่ พี่ไม่รู้เหรอกว่าฉันชอบพี่มากแค่ไหน? ฉันเคยคิดว่าฉันไม่คู่ควรกับพี่เพราะสถานะของฉันต่ำ และเพิ่งรู้ว่าพี่ไม่สนใจเรื่องนั้นเมื่อคุณแต่งงาน

“ผู้หญิงคนนั้นที่พี่มีตอนนี้มีสถานะด้อยกว่าฉัน ถ้าเธอสามารถแต่งงานกับพี่ได้ ฉันก็เป็นผู้หญิงของพี่ได้ ทำไมฉันจะทำไม่ได้ล่ะ ลูกพี่ลูกน้องฉันขอร้องพี่โปรดให้ฉันอยู่เถอะนะ! ฉันจะเป็นคนดีและฟังทุกคำของพี่ ฉันจะทำให้พี่มีความสุขมากกว่าพี่สะใภ้อย่างแน่นอน”