ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 496

ไม่สงสัยเลยว่านี่เป็นการระเบิดที่รุนแรงสำหรับเจด้าซึ่งมีภาพลักษณ์ที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา

อย่างไรก็ตาม โจเอลไม่สนใจเรื่องนี้

เขาไม่เคยใจดีกับผู้หญิงที่เขาไม่สนใจ

ถ้าเจด้าไม่ควรทำอะไรเกินไปในตอนนี้ เขาอาจจะยังมองข้ามเรื่องนี้ไปเพราะหน้าตาที่อ่อนน้อมและมารยาทดีของเธอมาก่อน อย่างไรก็ตาม…

เจด้าคิดว่าเขาจะยอมโดนใครตบง่าย ๆ หรือไง?

เขาสามารถอดทนต่อลูซี่ได้ เพราะเขารักเธอจากก้นบึ้งของหัวใจและปฏิบัติกับเธอเพียงคนเดียว

เจด้าคิดว่าใครกันที่ประพฤติตัวเช่นนั้น? เธอคิดว่าเธอจะหนีไปได้หลังจากที่ตบเขาเหรอ

โจเอลรู้สึกตลกมากเมื่อคิดเรื่องนี้

สิ่งที่เขาไม่รู้คือ จู่ ๆ ลูซี่ก็ตัวสั่นเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียว…

ดวงตาของลูซี่หรี่ลง แต่เธอไม่ได้พูดอะไร

เธอไม่สามารถสนใจเรื่องนี้ได้ และที่สำคัญกว่านั้น เธอทำไม่ได้

สถานการณ์อยู่ในภาวะชะงักไปครู่หนึ่ง

ไม่มีใครกล้าขึ้นมาหยุดโจเอล ทั้งสี่คนที่เกี่ยวข้องก็ไม่มีอะไรจะพูด

คนนอกไม่กล้าเข้าไปแทรกแซงเพราะกลัวว่าจะทำให้โจเอลโกรธ ในขณะที่คนในนั้นไม่ได้ทำอะไรเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ในที่สุดโจเอลก็เป็นคนทำลายความเงียบ

เขาหันกลับมายิ้มให้เมซ ขณะปรับแขนเสื้อ “ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ยอมแพ้เรื่องของเธอแล้วคุณจะสามารถสนุกกับชีวิตที่หรูหราได้ ถ้าคุณปฏิเสธ ผมจะลากตระกูลสมิธลงไปกับคุณ”

ใบหน้าของลูซี่และเมซซีด

ในที่สุด ลูซี่ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“โจเอล ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้? แค่ปล่อยฉันไป” ลูซี่กัดริมฝีปากล่างของเธอ เธออ่อนลงหลังจากนั้น “ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”

โจเอลตกใจกับคำว่า "ได้โปรด" เป็นเวลานาน และไม่สามารถหวนคืนความรู้สึกได้

เขาและลูซี่เป็นเพื่อนในวัยเด็กมาสิบปีแล้ว และเขารู้ว่าเธอมีความมุ่งมั่นแค่ไหน

อย่างไรก็ตาม เธอขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป และปล่อยให้เธอแต่งงานกับเมซ

แล้วเขาไปอยู่ในตำแหน่งอะไร?

“เขาดีขนาดนั้นเลยเหรอ?” จู่ ๆ น้ำเสียงของโจเอลก็สงบลงมาก สงบจนลูซี่ตื่นตระหนก

ลูซี่ปฏิเสธมันในใจของเธอ เธอไม่ต้องการให้เขาเห็นว่าเธอมีความทุกข์ใจ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า

"ใช่" เสียงของลูซี่เบามาก นุ่มนวลจนอาจไม่ได้ยินเธอ หากเขาอยู่ห่างออกไปเพียงเล็กน้อย

โจเอลรอคำตอบของลูซี่ เขาอยากรู้คำตอบของเธอมาก

อย่างไรก็ตาม เขารอคำตอบเช่นนั้น

ร่างกายของโจเอลแข็งทื่อ

เขาหัวเราะอย่างกะทันหัน เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นเรื่อย ๆ จนดังก้องไปทั่วสถานที่

เสียงหัวเราะทำให้ลูซี่ตื่นตระหนก

เธออยากจะเดินไปจับเขา โดยบอกเขาว่าเธอรักเขา และไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับเมซ

ลูซี่รู้ว่าเธอทำไม่ได้ เธอทำได้เพียงจับเมซไว้ในอ้อมแขนของเธอแน่นโดยไม่ปล่อยมือ

หัวใจของเมซเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แต่รู้สึกประทับใจเมื่อรู้สึกว่าแขนของลูซี่แน่น

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลูซี่ที่กำลังมองลงมา เขาไม่เห็นหน้าเธอ

เมซรู้สึกเพียงว่าเขาไม่เคยรักเธอมากเท่าตอนนี้

“ลูซี่ ผมจะทำดีกับคุณ ผมจะดีกับคุณอย่างแน่นอน” เมซจับมือเธอและสัญญาอย่างจริงจัง

ลูซี่ยิ้มอย่างไม่เต็มใจ แต่ไม่ได้ตอบ

ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่ต้องการแต่งงานกับเมซ และไม่ต้องการจะปฏิบัติกับโจเอลแบบนี้

แต่เมื่อลูซี่นึกถึงพ่อบุญธรรมของเธอที่เป็นเหมือนปลิง เธอก็บังคับตัวเองไม่ให้คิดถึงโจเอล

เขาดีเกินไปสำหรับเธอใช่ไหม

แต่ก็จำกัดอยู่แค่ความรักในครอบครัวเท่านั้น

ลูซี่ยังคงรักโจเอลมากที่สุด เธออาจจะเดาได้ว่าเธอทำร้ายโจเอลมากแค่ไหนในวันนี้ ดังนั้นเธอจึงอดเป็นห่วงเขาไม่ได้

ดังนั้น ความรู้สึกของลูซี่ที่มีต่อโจเอลจึงค่อนข้างซับซ้อน

ขณะที่เธอเดินไปตามถนน เธอก็ได้ยินเสียงรถบีบแตรข้างหลังเธอ

เธอมองย้อนกลับไปที่รถและพบว่ามีคนนั่งอยู่ที่เบาะคนขับ

ลูซี่ไม่รู้จักใครไปมากกว่านี้ และมันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโจเอล เธอตกตะลึง

เธอไม่รู้ว่าโจเอลมาทำอะไรที่นี่ในเวลานี้

ลูซี่รู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในอันตราย

ความรู้สึกที่เธอตกอยู่ในอันตรายกระตุ้นให้เธอก้าวต่อไปและวิ่งเร็วขึ้นโดยไม่คำนึงถึงส้นเท้าของเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอยังช้ากว่ารถมาก

โจเอลตามทันลูซี่หลังจากนั้นไม่นาน

รถจอดอยู่ข้างลูซี่

คราวนี้ลูซี่ไม่วิ่งต่อ เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถหนีไปได้

"คุณกำลังจะทำอะไร?!" ลูซี่มองโจเอลอย่างใจเย็น

โจเอลลงจากรถและเดินไปหาลูซี่พร้อมกับโยกตัวไปมาโซซัดโซเซ

ลูซี่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่มาจากเขา

เธอขมวดคิ้วมองโจเอล "เมาหรือเปล่าเนี่ย?"

โจเอลไม่ตอบคำถามของเธอ ทันใดนั้นเขาก็จับมือเธอและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา "ตามผมมา"

ลูซี่รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

เธอเตะและตีเขาอย่างสิ้นหวัง พยายามหนีจากเขา

แต่สุดท้ายเธอก็ทำไม่สำเร็จ