ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 499

ในที่สุดซูซานก็สามารถผ่อนคลายได้ หลังจากเห็นศีรษะของลูซี่

เธอมาหาลูซี่ด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวว่าจะปลุกเธอให้ตื่น แต่เมื่อเธอเข้าใกล้ลูซี่ เธอก็ต้องแปลกใจที่พบว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าวราวอย่างมาก

แม้แต่การหายใจของเธอก็เร็วและร้อนผ่าว

ซูซานสั่นสะท้านและวางมือบนหน้าผากของลูซี่ทันที

ตามที่คาดไว้ ลูซี่มีไข้

อุณหภูมิร่างกายของเธอค่อนข้างสูง แน่นอนว่าไม่ใช่ไข้เล็กน้อย

“ลูซี่ ลูซี่ ตื่นก่อน” ซูซานผลักลูซี่เบา ๆ แม้ว่าเธอจะใจร้อนเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่เสียงดังเกินไป

เธอกลัวว่าเธอจะปลุกลูซี่โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่ต้องการให้เธอตื่นจากฝันร้าย

ใช่ฝันร้าย

ลูซี่มีน้ำตาในดวงตาของเธอ เธอขมวดคิ้วและการแสดงออกของเธอก็เจ็บปวด เห็นได้ชัดว่าเธอมีปัญหาบางอย่าง

ซูซานไม่รู้ว่าลูซี่เคยเจออะไรมาบ้าง แต่เธอรู้จักลูซี่ดีพอ เธอคงไม่อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้หากไม่มีเหตุการณ์ที่น่าตกใจ

เพราะเหตุนี้เองที่ซูซานเริ่มรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

ซูซานปลุกเธอขึ้นหลังจากนั้นครู่หนึ่ง

ลูซี่หลั่งน้ำตาอีกครั้งเมื่อเห็นซูซานต่อหน้าเธอ

“พี่ซูซาน…” เธอไม่พูดอะไร เธอเอื้อมมือออกไปและกอดผู้จัดการของเธอ

ตอนนั้นเองที่ซูซานพบว่าลูซี่นอนเปลือยกายอยู่

“ลูซี่ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ!”

ลูซี่ไม่ได้พูดอะไร เธอแค่มองไปที่ซูซานและส่ายหัวทั้งน้ำตา

ซูซานเงียบไป เนื่องจากลูซี่ไม่ต้องการพูดอะไร เธอจึงทำได้เพียงนิ่งเงียบ

อย่างไรก็ตาม ซูซานรู้สึกเพียงว่าหน้าอกของเธอกำลังลุกไหม้ด้วยความโกรธ เมื่อมองไปที่ลูซี่ที่หายตัวไป

หลังจากรู้จักลูซี่มาหลายปีแล้ว เธอไม่ได้เป็นเพียงศิลปินที่อยู่ภายใต้เธอ แต่ยังเป็นเพื่อนที่ดีและน้องสาวของซูซานอีกด้วย

น้องสาวของเธอกำลังมีปัญหา มีเหตุผลใดบ้างที่จะไม่ช่วยเธอ? แน่นอนว่าไม่มี ดังนั้นซูซานจึงตัดสินใจและหลังจากลังเลอยู่มาก

เธอกอดลูซี่ไว้ในอ้อมแขนของเธออย่างเจ็บปวด เสียงของเธอเต็มไปด้วยความโกรธที่ซ่อนเร้น “ลูซี่ บอกพี่ที ใครกล้าทำกับเธอแบบนี้”

ร่างกายของลูซี่สั่นมาก และเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

ซูซานโกรธจัด เมื่อเธอเห็นลูซี่ในสถานการณ์นี้

เธอกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ลูซี่ เธอรู้หรือไม่ว่ามันจะสร้างความเสียหายกับเธอมากเพียงใดหากเรื่องนี้เป็นที่รู้จักในโลกภายนอก พวกเขาจะมองคุณอย่างไร? และเธอต้องการให้เมซปฏิบัติต่อเธออย่างไร?”

“ถ้าเธอสารภาพกับพี่ตอนนี้ พี่ยังสามารถคิดหาวิธีที่จะช่วยให้เธอผ่านเรื่องนี้ไปได้ ถ้าพี่ไม่รู้เรื่องนี้ เธอต้องแก้คนเดียวนะ ลูซี่”

ลูซี่หยุดสะอื้น แล้วค่อย ๆ หยุดลง

เธอมองขึ้นไปทางซูซาน ความว่างเปล่าในดวงตาของเธอค่อย ๆ หายไป ทิ้งความสงบและการไตร่ตรองไว้เบื้องหลัง

ลูซี่รู้ว่าซูซานพูดถูก

ไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถซ่อนได้เพียงลำพัง

อันที่จริง เธอสามารถปกปิดเรื่องนี้ได้ แต่ถ้าซูซานช่วยเธอ

เธอไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ด้วยตัวเอง เธอยังต้องการการช่วยเหลือจากซูซาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฝ่ายบริหารตั้งคำถามว่าเธอขาดงานเพราะเธอสามารถกลับมาทำงานได้ หลังจากที่รอยต่าง ๆ ทั่วร่างกายของเธอหายไปแล้วเท่านั้น

หลังจากที่คิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลูซี่ตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ซูซานฟัง

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ซื่อสัตย์กับซูซานอย่างสิ้นเชิง เธอบอกหล่อนแค่ว่าเธอกับโจเอลนอนด้วยกันแค่สองครั้ง สองครั้งแรกของเธอมอบให้กับผู้ชายคนนี้ แต่ก็ไม่ได้สร้างความแตกต่างมากนักอยู่ดี

นั่นคือเหตุผลที่คำอธิบายต้องน่าเชื่อถือมากเพื่อหลอกผู้คน

ลูซี่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถาม “พี่ซูซาน พี่วางแผนจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?”

ซูซานคร่ำครวญ “เมื่อรู้ที่จะถามพี่ พี่คิดว่าเธอจะจริงใจ”

“พี่ตั้งใจจะจัดการเรื่องนี้ด้วยวิธีนี้” ซูซานจิบเครื่องดื่มให้ชุ่มคอแล้วพูดต่อ

“พี่จะบอกผู้บริหารไปแล้วว่าช่วงนี้เธอไม่สบายและต้องการพักผ่อน สำหรับเมซ เธอจะต้องเผชิญหน้ากับเขาด้วยตัวเอง”

"ฉันควรทำอย่างไรดี?" ลูซี่ถาม

ซูซานเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดอย่างจริงจังว่า “พี่ต้องการให้เธอบอกเขาว่า เธอป่วยเมื่อเร็ว ๆ นี้ ไม่ใช่ทางร่างกาย แต่ทางจิตใจ”

“ทางจิตใจ? ฉันควรจะพูดอะไรดี” ลูซี่ขมวดคิ้วและมองซูซานด้วยท่าทางงงงวย "ยังไง?"

ซูซานยิ้มและพูดว่า “พี่ต้องการให้เธอบอกเขาว่าสุขภาพจิตของเธอไม่ค่อยดีในช่วงนี้ เธอเหนื่อยเกินกว่าจะเจอผู้คน เธอสามารถหลีกเลี่ยงข้อกังวลและข้อสงสัยของเขาได้ ก็ต่อเมื่อเธอบอกว่าเธอต้องอดทนกับแรงกดดันอย่างมาก ด้วยวิธีนี้ มีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถพักผ่อนและปล่อยให้ร่างกายฟื้นตัวได้ แล้วเธอจะกลับมาหลังจากทุกอย่างเรียบร้อย”

“แบบนี้…” ลูซี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

“ก็ได้ ขอบคุณนะคะ”

ซูซานเหลือบมองเธอด้วยความตกใจ “อย่าพูดถึงมัน! ไม่จำเป็นต้องขอบคุณพี่ ระหว่างเราไม่ต้องการคำพวกนี้”

ลูซี่เอียงศีรษะครู่หนึ่งแล้วลูบจมูก “พี่พูดถูก ฉันรู้สึกอายจริง”

เธอปาดน้ำตาและพร้อมที่จะลุกขึ้น แต่ทันทีที่เธอลุกจากเตียงเพื่อแต่งตัว ขาของเธอก็อ่อนลง และเธอก็คุกเข่าลงกับพื้น

ซูซานนั่งลงข้างลูซี่และช่วยเธอลุกขึ้น "เป็นอะไรไหม?"

เมื่อพูดจบเธอก็รู้ว่าร่างกายของลูซี่ร้อนมาก

ซูซานโทษตัวเองด้วยการเคาะหัวของเธอ เธอรู้สึกรำคาญ “พี่ลืมไปว่าเธอยังเป็นหวัดอยู่ นอนบนเตียงเถอะ พี่จะเทน้ำให้เธอและซื้อยามาให้”