ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 51

เนลล์ลงไปชั้นล่างเพื่ออธิบายกับป้าจอยซ์

ปรากฏว่าป้าจอยซ์ไม่เชื่อคำที่เธอพูด ในความเป็นจริงป้าจอยซ์ชี้แนะให้เธอฟัง

"ฉันเข้าใจค่ะ คุณผู้หญิงไม่จำเป็นต้องอายเลย ไม่เป็นไรค่ะ เป็นสิ่งที่ดีมากสำหรับคู่รักที่จะแบ่งปันความสัมพันธ์ที่ดี อีกไม่นานอาจจะมีนายน้อย ในสวนลีย์คงมีความวุ่นวายแน่ ๆ ค่ะ ”

เนลล์เดินเตร่ ท้ายที่สุดเธอไม่เชื่อเรื่องที่เนลล์เล่าเป็นความเข้าใจผิด เนลล์ยอมแพ้กับคำอธิบายของเธอที่ไม่สามารถทำให้ป้าจอยซ์เชื่อได้

เธอและกิดเดียนเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมายดังนั้นจึงไม่มีอะไรผิดปกติสำหรับพวกเขาที่จะมีส่วนร่วมในความใกล้ชิดเล็กน้อย มันค่อนข้างน่าอึดอัดที่ถูกผู้เฒ่าจับได้คาหนังคาเขา แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เนลล์หันไปเทนมให้ตัวเองสักแก้วแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

เธอได้ยินเสียงพูดพล่อยดังมาจากภายในห้องทำงานขณะที่เธอเดินผ่านมา จากเสียงคือกิดเดียนกำลังคุยโทรศัพท์ เธอไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เธอก็พร้อมที่จะไปในทางของเธอเมื่อจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงแผ่วเบา

“โธ่ ที่รัก ผมสบายดี ฟังผมนะกินยาและพักผ่อนก่อนโอเคไหม?” ร่างกายของเธอแข็งทื่อ เธอหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น

“ผมจะกลับไปเร็ว ๆ นี้"

“เป็นผู้หญิงที่ดีและผมจะใช้เวลากับคุณเมื่อผมกลับไปโอเค?”

“ใช่ แน่นอนลิซซี่เธอเป็นที่รักที่น่ารักที่สุดในโลก” เสียงบทสทนายังคงดำเนินต่อไปในห้องทำงาน

บทสนทนาส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับเสียงแผ่วเบาของชายคนนี้ซึ่งเป็นน้ำเสียงที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน มันเป็นไปด้วยความอ่อนโยนเช่นนี้

เธอสามารถจินตนาการถึงผู้ชายที่มีรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาและมองใบหน้าของเขาด้วยความรักใคร่ มันเป็นภาพที่อบอุ่น แต่เธอรู้สึกราวกับว่าน้ำกระเซ็นกระทบตัวเธอส่งความหนาวสั่นไปที่กระดูกสันหลังของเธอ เนลล์ถึงกับได้ยินกิดเดียนหัวเราะเบา ๆ ด้วยความดีใจอย่างที่สุด

“โอเคผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน ราตรีสวัสดิ์" การโทรสิ้นสุดลง

ภายในเงียบไปสักพัก แต่ก็มีเสียงฝีเท้าที่เดินออกมาอย่างรวดเร็ว เนลล์มีสีหน้าเศร้าลง ด้วยแรงกระตุ้นที่แปลกประหลาดทำให้เธอหันหลังและวิ่ง เธอวิ่งไปที่ห้องนอนของเธอและกระแทกประตูอย่างแรง

เมื่อออกมาจากการห้องทำงาน กิดเดียนได้เห็นลมบ้าหมูพัดไปแต่ไกลและสิ่งต่อไปที่เขารู้คือประตูห้องนอนถูกปิด เขารู้สึกมึนงง แต่ความคิดในทันใดนั้นทำให้ขมวดคิ้วของเขา บังเอิญป้าจอยซ์เดินขึ้นมาชั้นบนและกำลังเดินผ่านไป เขายืนอยู่ข้างทางเดินและถามว่า

“คุณผู้หญิงเป็นอะไรหรือเปล่า??” ป้าจอยซ์หยุดงงอยู่ครู่หนึ่ง

“คุณผู้หญิงเพิ่งขึ้นมาชั้นบนไม่ใช่เหรอคะ? เธอก็โอเคแล้วนะคะ!”

ใบหน้าของกิดเดียนขมวดคิ้วลึกขึ้น เขาหันหน้าไปทางห้องนอนโดยไม่พูดอะไรอีก ในแสงสลัวเนลล์เอนกายพิงหัวเตียงในห้องนอนพลิกดูนิตยสารบันเทิง กิดเดียนถามอย่างไม่สนใจว่า

“คุณไปห้องทำงานมาเหรอ?” เมื่อมองไปที่เขาผ่านมุมตาของเธอเนลล์ ก็ปไอออกมา

“ใช่ ฉันผ่านไปเฉย ๆ คุณกังวลเรื่องอะไร?” กิดเดียนไม่ได้ตอบกลับ

ทันใดนั้นก็มืดไปทั่ว ไฟดูเหมือนจะดับลงแล้ว ท่ามกลางความมืดประสาทสัมผัสของมนุษย์มักจะคมชัดกว่าตอนที่มีแสงสว่าง ร่างกายของพวกเขาไม่ได้สัมผัส แม้จะมีช่องว่างเล็ก ๆ ระหว่างพวกเขา

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้อยู่ใกล้ ๆ ใครจะไม่สนใจ

เวลาผ่านไปสักพัก

เนลล์ส่งเสียงอู้อี้ก่อนพลิกตัวกลิ้งไปด้านข้าง ช่องว่างระหว่างพวกเขาถูกยืดออกไปถึงครึ่งเมตร ระยะทางได้ปลดปล่อยความตึงเครียดในอากาศ เนลล์แอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่เธอรู้สึกอบอุ่นที่อยู่เบื้องหลังอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นก็ย้ายมาเช่นกัน

เนลล์ขมวดคิ้ว แม้ว่าเธอจะหันหลังให้เขา แต่เธอก็สามารถกะได้ว่านั่นคือหน้าอกของชายคนนั้น

ท่ายั่วขนาดนี้ ... เธอขบฟันเธอพยายามที่จะเกลือกกลิ้งอีกครั้ง ชายคนนั้นเกาะติดตามเหมือนเพรียง

เนลล์เริ่มที่จะโมโห เธอลืมตาขึ้นในความมืดเธอสูดลมหายใจเข้า เว้นระยะห่างของชายคนนั้น

ราวกับว่าเขาหลับสนิท

ไม่แน่ใจว่าเขาหลับหรือแกล้งหลับเหมือนเธอเนลล์จมอยู่ในความคิดของเธอชั่วขณะ ในที่สุดเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ และเดินไปที่ด้านข้างของเตียง ไม่ว่าเตียงจะใหญ่แค่ไหนเธออยู่ที่ขอบเตียงสามครั้ง ไปข้างหน้าอีกนิ้วเธอจะล้มลงไปนอนกับพื้น

อย่างไรก็ตามชายคนนี้ดูเหมือนจะตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับเธอ เธอหยุดเมื่อคนข้างหลังติดอยู่ใกล้เธออีกครั้ง คราวนี้มันมาพร้อมกับวงแขนที่โอบรัดรอบเอวที่อ่อนนุ่มของเธอ