ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 6

กิดเดียนขมวดคิ้วขึ้น ขณะที่หัวเริ่มปวด

หลังจากเวลาผ่านไปขณะหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจและลดน้ำเสียงลง “ปล่อยไปผม ผมจะพาคุณไปพักผ่อน”

“ฉันไม่ต้องการ”

เนลล์โอบรอบคอของเขาและฝังใบหน้าของเธอไว้ที่หน้าอกของเขาราวกับว่าเธอเป็นคนจมน้ำและจับท่อนไม้ท่อนสุดท้ายไว้

เป็นเวลาหกปีที่เจสันปฏิเสธที่จะแตะต้องเธอ เธอเคยคิดโง่ ๆ ว่าเป็นเพราะเขาเคารพและห่วงใยเธอ

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาแค่คิดว่าเธอน่าเบื่อและไม่น่าสนใจ ในสายตาของเขาร่างกายของเธอก็ไม่ต่างอะไรจากผู้ชาย

เพียงแค่คิดถึงสิ่งนี้ก็ทำให้ความภาคภูมิใจของเธอถูกทำลายอย่างไร้ความปรานี

ราวกับว่าจะพิสูจน์อะไรบางอย่างเธอกอดชายคนนั้นแล้วจูบที่ริมฝีปากของเขาอีกครั้ง

คราวนี้ก็ไม่เบาเหมือนเดิม เธอเอาริมฝีปากของเขา เข้าปากของเธอบดและเลียเบา ๆ ขนตาหนาเหมือนพัดของเธอสั่นเบา ๆ และปัดแก้มของเขาทำให้เขาคันเล็กน้อย

ร่างกายของกิดเดียนแข็งทื่อ

ในความคิดของเขาตึงและเหมือนกำลังแตกหักออกทีละเส้น

หลังจากต่อสู้กับความต้องการ เขาก็พ่ายแพ้และเอื้อมมือไปจับคางของเธอ เขาหายใจอย่างหนัก “เนลล์ เจนนิงส์! คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่”

เนลล์ปล่อยริมฝีปากของเขาและส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดจากคางของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่เปียกชุ่มนัยน์ตาเหมือนลูกเจี๊ยบที่ได้รับบาดเจ็บ

เธอพูดอย่างมั่นใจว่า “ฉันอยาก! ฉันอยากนอนกับคุณ!”

กิดเดียนตะคอกด้วยความโกรธและเสียงหัวเราะ

ตาของเขามืดและเสียงของเขาต่ำมาก

"คุณแน่ใจใช่ไหม?"

เนลล์มึนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

“แน่ใจสิ! แล้วฉันจะทำให้คุณพอใจ”

บนชั้นสองของสวนลีย์

ประตูห้องนอนถูกกระแทกเปิดออก เขาวางเธอลงบนเตียงและจูบเธอในขณะที่ลากลงมา เสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มพื้น

เนลล์ถอนหายใจเบา ๆ ร่างกายของเธอเหมือนถูกไฟไหม้และศีรษะของเธอก็เวียนหัว เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเธออยู่ในความฝันหรือในความเป็นจริง

เสียงแหบแห้งของชายคนนั้นดังขึ้นข้างหูของเธอ “ผมให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย แน่ใจนะว่าอยากนอนกับผม”

เนลล์พยักหน้าอย่างพร่าเลือน

กิดเดียนเปิดลิ้นชักข้างเตียงแล้วหยิบเอกสารออกมา

“เอาล่ะ ลงชื่อไว้ก่อน”

เนลล์มองด้วยสายตาขุ่นมัว “อะไร?”

“การรับรองเป็นความเคารพขั้นพื้นฐานที่สุดที่ผู้ชายจะมีต่อผู้หญิงคนโปรดของเขา”

เธอมองเขาอย่างเหม่อลอยและไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ก็ยังเซ็นเอกสารด้วยความสับสนภายใต้ฤทธิ์แอลกอฮอล์

เมื่อมองไปที่คำสองคำที่ชัดเจนบนกระดาษกิดเดียน เม้มริมฝีปากด้วยความพึงพอใจและนำเอกสารกลับเข้าไปในลิ้นชัก จากนั้นเขาก็จูบที่ริมฝีปากของเธออย่างแรงอีกครั้ง

ห้องนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์และความอ่อนโยน

…

วันรุ่งขึ้นเนลล์ตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

ร่างกายของเธอเจ็บมากจนรู้สึกเหมือนถูกรถบรรทุกหลายคันวิ่งทับ เธอเจ็บทุกที่

เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความยากลำบากและพบว่าคอของเธอแห้งมาก

เมื่อเห็นแก้วน้ำบนโต๊ะข้างเตียงเธอจึงหยิบมันขึ้นมาและกระดกโดยไม่ต้องคิด

แก้วน้ำอุ่นไหลเข้าสู่ท้องของเธอซึ่งทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากและความทรงจำที่เลือนลางเมื่อคืนก็ค่อย ๆ กลับคืนมา

เธอลูบหัวของเธออย่างคลุมเครือจำได้ว่าเธอขึ้นรถไปกับผู้ชายคนหนึ่ง ดูเหมือนเธอจะทำอะไรบางอย่างที่น่าทึ่งหลังจากถูกกระตุ้นด้วยการโทรติดต่อจากเจสัน และเซลีน

เนลล์สะดุ้งยกผ้าห่มขึ้นอย่างดุเดือด

แม้ว่าเธอจะเตรียมพร้อมสำหรับมัน แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเมื่อเห็นร่องรอยจากการจูบไปทั่วร่างกายของเธอ

‘อ๊ากกก! นี่มันเกิดอะไรขึ้น?’

บางทีอาจเป็นเพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้า กิดเดียนจึงหันกลับมา ความประหลาดใจวูบวาบในดวงตาของเขาเมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่บนบันได

เนลล์สวมชุดเดรสยาวคลุมเข่า สไตล์เชิ้ตสีดำที่เขานำมาให้เธอ ขอบเสื้อผู้หญิงตอนหน้าอกกว้างเล็กน้อยและผูกริบบิ้นสีดำรอบคอ บวกกับรูปร่างที่สูงและสันทัดของเธอเธอดูเรียบง่าย แต่เซ็กซี่

ดวงตาของกิดเดียนมองจ้อง เขาลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องอาหาร

เนลล์ทำได้เพียงเดินตามเขาไป ในที่สุดเธอก็คว้าเขาได้เมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปในห้องอาหาร

“คุณคะ? เมื่อคืน…ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันเมา”

กิดเดียนดึงเก้าอี้ออกให้เธอนั่งก่อน จะนั่งที่ปลายอีกด้านของตัวเอง เขาตอบเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร”

หลังจากหยุดชั่วคราวเขากล่าวเสริมว่า “ผมก็ทำหน้าที่ของผมอยู่ดี”

"ฮะ?"

เนลล์รู้สึกสับสน แต่มีชายคนหนึ่งเดินมาจากข้างนอกก่อนที่เธอจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

เขาเดินไปหากิดเดียนและมอบสมุดบันทึกสีแดงสองเล่มด้วยความเคารพ “ท่านประธานครับเสร็จแล้ว”

กิดเดียนฮัมเพลงและเอื้อมมือไปพลิกเปิดข้างหนึ่งก่อนที่จะยื่นอีกข้างให้เนลล์อย่างไม่ใส่ใจ

“ดูสิ”

เนลล์ตกตะลึงและรู้สึกว่าหนังสือสีแดงเล่มนี้ดูคุ้นเคยเล็กน้อย ‘ทำไมมันดูเหมือน …’

ด้วยการเต้นของหัวใจอย่างกะทันหันเธอคว้ามันขึ้นมาและอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเมื่อดวงตาของเธอเห็นชื่อสองชื่อที่ชัดเจนและสะดุดตาอยู่ด้านบนของหนังสือพร้อมกับภาพถ่ายพื้นหลังสีแดง

“กะ - เกิดอะไรขึ้นที่นี่”

กิดเดียนชำเลืองมองเธอ

เมื่อเทียบกับความตกใจของเธอเขาดูสงบลงมาก เขาวางทะเบียนสมรสไว้ในมือและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “คุณลืมสิ่งที่คุณเซ็นไว้หรือเปล่า?”

ดวงตาของเนลล์กลม “ฉันเซ็นอะไร?”

“เฮ้!” ราวกับคาดการณ์ปฏิกิริยาของเธอออก กิดเดียนก็เคาะลงบนโต๊ะ แมทธิว สตาร์ก ส่งเอกสารทันที

เนลล์มองไปที่เอกสารมีคำขนาดใหญ่สองคำที่เขียนไว้อย่างชัดเจน ใบทะเบียนสมรส