ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 617

อย่างไรก็ตาม เธอจะสบายใจได้อย่างไร?

เธอพบเจอกับสิ่งที่ทนไม่ได้มากมาย รวมทั้งภูมิหลังของครอบครัวและอดีตของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเธอถูกวางไว้ตรงหน้าเขาและโลกทั้งหมด ไม่มีการป้องกันอะไรเลย

ถ้าเธอมอบหัวใจให้เขา เธอจะได้รับความรักที่เธอสมควรได้รับกลับคืนมาได้ไหม?

เมื่อโจเอลเห็นความลังเลในดวงตาของเธอ ดวงตาของเขาก็เศร้าลงและนิ้วของเขาก็ปัดดวงตาของเธออย่างอ่อนโยน

“อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น ลูซี่ เพราะมันกำลังทำให้ผมอกหัก”

ในคืนที่เงียบสงัด เสียงแหบของเขาถูกแต่งแต้มด้วยการถอนหายใจเบา ๆ อย่างหมดหนทาง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเสียงดังกล่าวจากเขา

เขาหยิ่งทะนงและร่าเริงอยู่เสมอ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาเป็นเหมือนนักเดินทางที่เดินทางไกล หายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่กอดเธอ

เธอกำลังจะร้องไห้ แต่เธอดิ้นรนและในที่สุดก็ลุกขึ้นได้สำเร็จเพราะโจเอลไม่รั้งเธอไว้

ลูซี่ก้าวถอยหลังไม่กล้าสบตาเขา เธอหลับตาลงและฝืนยิ้ม

“ทำไมคุณถึงพูดถึงหัวข้อนี้ตอนกลางดึก? ฉันเหนื่อยแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”

เธอหันกลับมาและอยากจะออกไป หลังจากที่เธอพูดจบ

โจเอลขมวดคิ้วอยากจะพูดอะไรบางอย่าง อย่างไรก็ตาม คำพูดไม่ได้ออกมาจากปากของเขา หลังจากที่จู่ ๆ เขาก็นึกถึงอะไรบางอย่าง

ขณะที่เขายืนขึ้น เขามองดูเธอและพูดว่า “สายเกินไปแล้ว คุณควรอยู่ที่นี่คืนนี้ ถ้าคุณต้องการกลับไป ผมจะส่งคุณกลับในวันพรุ่งนี้”

ลูซี่หยุดคิดครู่หนึ่ง เธอไม่ได้ปฏิเสธและตกลงมัน

คืนนั้นเธอพักอยู่ในห้องรับแขกชั้นบน เธอนอนอยู่บนเตียงหลังจากอาบน้ำ มองดูดาวเต็มท้องฟ้าขณะที่อารมณ์เสียมาก

เสียงที่ร้ายกาจและอาฆาตแค้นที่เธอได้ยิน เมื่อหลายปีก่อนยังก้องอยู่ในหูของเธออีกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าพฤติกรรมปัจจุบันของเธอมันเห็นแก่ตัวเกินไปหรือหวาดระแวงเกินไป

อย่างไรก็ตาม เธอเหนื่อยเกินไป เธอไม่ต้องการสัมผัสกับความรักที่บีบคั้นหัวใจอีกครั้ง

เธอรู้ว่าภายนอกโจเอลชอบดูถูกคนอื่น ตรงกันข้าม เขาเป็นคนกตัญญูมาก

ถ้าเธอตกลงกับเขา เขาจะไม่รู้สึกกดดัน เมื่อเขาต้องเลือกอนาคตของเขาหรือไง?

นอกจากนี้ เธอไม่มั่นใจว่าโจเอลจะเลือกเธอตลอด ในทุก ๆ สถานการณ์

เธอรู้ว่าเธอไม่ควรจะมีความคิดแบบนี้ เธอรู้ว่าเธอควรจะเชื่อในตัวเขา อย่างไรก็ตาม เธอกลัวจริง ๆ

เธอไม่กล้าเสี่ยง เธอยอมรับว่าเธอเป็นคนขี้ขลาด เธอกล้าที่จะซ่อนในที่ที่เธอรู้สึกปลอดภัยและไม่ต้องการที่จะก้าวออกไป แม้ว่าเธอจะรู้สึกเหงาในที่ที่เธออยู่

แม้ว่าวันหนึ่งเขาจะจากเธอไป เธอก็คงจะรู้สึกเศร้า

อย่างไรก็ตาม ความนับถือตนเองที่ดื้อรั้นนั้นเปรียบเสมือนเถาองุ่นที่โอบล้อมหัวใจเธออย่างแน่นหนา เธอไม่สามารถละเลยได้

เธอไม่รู้ว่าเธอผล็อยหลับไปอย่างไรในคืนนั้น เธอจำได้แค่ความฝัน

ไม่มีวันที่มืดมนในวัยเด็กในความฝันของเธอนั้น เธอฝันว่าพ่อของเธอฟื้นคืนชีพขึ้นมาทันใด ทั้งสามคนอาศัยอยู่อย่างมีความสุขร่วมกับพ่อของเธอ ซึ่งยังคงเป็นสำนักงานที่มีความสามารถมากที่สุดภายใต้นายน้อยฟอสเตอร์

แม่นั่งอยู่ที่หน้าต่าง ผูกโบว์ให้เธออย่างชำนาญ

เธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว แต่เธอโตขึ้น ทั้งสามคนเป็นเหมือนครอบครัวที่ธรรมดาที่สุดในโลก เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

ลูซี่ยังคงฝันต่อไป เธอพบว่าหมอนของเธอเปียกไปด้วยน้ำตา เมื่อเธอตื่นจากความฝัน

เพราะเมื่อวานเธอลืมปิดม่าน แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่าง โชคดีที่แสงแดดในฤดูหนาวไม่จ้ามากนัก อย่างไรก็ตาม มันคายความอบอุ่นที่หายไป

เสียงผู้หญิงชัดเจนดังขึ้นทันทีที่นาตาลีพูดจบ “ไม่จำเป็น ฉันตื่นแล้ว”

เธอเห็นลูซี่เดินเข้ามาทันทีที่เธอหันศีรษะ

คาริน่ารีบวิ่งไปหาลูซี่ราวกับว่าเธอเห็นผู้ช่วยชีวิตมาช่วยเธอ เธอลดเสียงลงแล้วพูดว่า “พี่ลูซี่ เธอ…”

ลูซี่ยกมือขึ้นและตบหลังมือของคาริน่าเบา ๆ เป็นสัญญาณว่าไม่ต้องพูด และเธอเข้าใจสถานการณ์

คาริน่าเหลือบมองเธออย่างเห็นอกเห็นใจ แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะไม่ชอบโจเอลกับลูซี่อยู่ด้วยกัน แต่หลังจากการลักพาตัวของลูซี่ เธอรู้สึกว่าทั้งคู่จะมีคู่ที่ดี

แม้ว่าโจเอลจะดูอารมณ์ไม่ดีและอารมณ์ของเขามักจะไม่แน่นอน อย่างน้อย เขาก็จริงใจกับลูซี่

เธอเพิ่งเปลี่ยนใจ น่าเสียดายที่จู่ ๆ เธอก็ได้เจอกับแม่มดชราคนนี้ เมื่อเธอต้องการนำข้าวของของลูซี่กลับไปให้ทีมงานถ่ายทำในเช้าวันนี้

สำหรับคาริน่า นาตาลีเป็นแม่มดแก่ที่ใจร้าย และเห็นแก่ตัว

ไม่มีใครทำให้เธอขุ่นเคือง แต่เธอเพิ่งทำไปเมื่อเช้า และกล่าวหาทุกคนอย่างไม่มีคำอธิบาย เธอเป็นเหมือนแม่สามีที่ชั่วร้าย ซึ่งมักจะทรมานลูกสะใภ้เหมือนกับในสมัยโบราณ

คาริน่าไม่สามารถช่วยอะไรและรู้สึกสงสารลูซี่มากขึ้น

โอ้ พระเจ้า พี่ลูซี่ช่างน่าสงสารเหลือเกิน

ลูซี่เพิ่งพบคนที่เธอรัก โจเอล และพวกเขาเกือบจะกลายเป็นคู่รักกัน ถ้าแม่ของเขาไม่เห็นด้วย จะทำอย่างไร?

อย่างไรก็ตาม ลูซี่ไม่ได้คิดมากในตอนนี้

ตอนแรกเธอกังวลเมื่อนาตาลีไม่ปรากฏตัว แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกโล่งใจ เมื่ออยู่ ๆ เธอก็ปรากฏตัว

บางทีนี่อาจเป็นดั่งคำพูดที่ว่า “ฉันไม่กลัวศัตรู ฉันแค่กลัวว่าศัตรูจะยังอยู่ในความมืด รอจังหวะที่เหมาะสมพร้อมจะกระโดดออกมาโจมตี”