ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 64

เนลล์ตรวจสอบสองสามคดีและวิเคราะห์คดีที่ผ่านมาในบริษัท

เธอกระจายงานและยุ่งจนถึงเที่ยงก่อนที่จะปิดการประชุม บางคนในบริษัทยังคงไม่มั่นใจ แต่หลังจากการประชุมพวกเขายอมรับเธอจากใจ

ท้ายที่สุดแล้วสิ่งเหล่านี้เคยเป็นกรณีทดสอบความอดทนของพวกเขา แต่เนลล์ก็สามารถเสนอแนวทางแก้ไขในการประชุมสั้น ๆ ข้อเสนอเหล่านี้ใช้ได้อย่างแน่นอนและจะทำให้ถูกต้อง

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ไม่นานก่อนที่เนลล์จะรักษาความปลอดภัยในแผนกประชาสัมพันธ์

กิดเดียนตอนแรกกังวลว่าจะมีคนแอบมาขวางทางเพราะเธอยังเด็ก ดังนั้นเขาจึงส่งแมทธิวไปสอดส่อง

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาสั้น ๆ ของสองสัปดาห์ในไม่ช้าเขาก็พบว่าพนักงานของแผนกประชาสัมพันธ์ไม่ได้ขัดเนลล์

ในความเป็นจริงพวกเขาทำตามคำสั่งของเธอโดยทำตามทุกครั้ง กิดเดียนเม้มริมฝีปากเมื่อได้รับรายงานจากแมทธิว เขาตระหนักว่าเธอโดดเด่นกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่ห่างเหินและไม่แยแส แต่ในขณะที่เธอเข้าสู่สนามทำงานเธอกลับมีความเฉลียวฉลาดและเด็ดขาดซึ่งเป็นพลังที่ต้องคำนึงถึง

ไม่ว่าจะเป็นความสามารถและวิธีการของเธอในการจัดการเรื่องต่างๆเธอก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน บางคนเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

การแสดงความยอดเยี่ยมนั้นมาจากผู้หญิงของเขา เมื่อเจ้านายของเขามีความสุข แมทธิวความสุขเช่นกัน อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถคาดเดาปัญหาได้

แมทธิวจ้องมองไปที่กิดเดียน และสังเกตเห็นว่าเขาอารมณ์ดีเขาถามด้วยความอยากรู้

“ท่านประธานคุณไม่เห็นด้วยกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ในออฟฟิศโดยบอกว่ามันจะส่งผลกระทบต่องานทำไมคุณถึง ... ” กิดเดียนพุ่งเข้ามาจ้องเขา มีความสับสนที่อธิบายไม่ได้ในดวงตาของเขา

ครู่หนึ่งต่อมาเขายิ้ม

“คุณคงไม่เข้าใจแม้ว่าผมจะอธิบายก็ตาม” แมทธิว

“??”

'ฉันจะเข้าใจได้อย่างไรถ้าคุณไม่พูดถึงมัน' กิดเดียนโบกมือ

“เอาล่ะตอนนี้ ผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ คุณเลิกถามสักที "แมทธิวไม่สามารถถามเพิ่มเติมได้เลยปล่อยให้เรื่องนี้ไป

เวลาผ่านไปและหนึ่งเดือนผ่านไป ฤดูหนาวมาถึงแล้ว

จินเฉิงอาจตั้งอยู่ทางตะวันออก แต่ฤดูหนาวมาเร็วกว่านั้น ตอนนี้เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่ใกล้เข้าสู่ฤดูหนาว หิมะกำลังกองอยู่ข้างนอก

เนื่องจากเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์เนลล์จึงไม่จำเป็นต้องไปทำงาน หลังจากการตรวจรอบ ๆ ซิงฮุยในตอนเช้าเธอไม่ต้องกังวลที่จะออกจากบ้านในตอนบ่าย

ดังนั้นเธอจึงเอนกายบนโซฟาเพื่ออ่านหนังสือกิดเดียนเดินทางกลับเมืองหลวงสองสามวัน เขามีแผนจะพาเธอไปด้วย แต่ถูกเนลล์ปฏิเสธ เธอไม่ได้ตัดสินใจว่าจะกลับไปกับเขา

เนลล์มีความรู้สึกว่าการมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงด้วยความสัมพันธ์ในตอนนี้เป็นเรื่องที่น่าอึดอัด

กิดเดียนไม่ยืนกรานโดยรู้ว่าอะไรอยู่ในความคิดของเธอ คุ้นเคยดีว่าผลกระทบอาจเกิดขึ้นหากเขาเดินเกมเกินไปเขาให้เวลาเธอไตร่ตรองถึงเรื่องนี้

ไม่มีเหตุให้ต้องกังวลกับเธอที่อยู่เคียงข้างเขา มันไม่เหมือนกับว่าเธอกำลังจะไปไหน เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ในโลกนี้เขามีความอดทนมากที่สุด

เมื่อถึงเวลาที่เนลล์รับสายก็เป็นเวลาห้าโมงเย็น

หมายเลขผู้โทรทำให้ดวงตาของเธอสว่างขึ้น รับสายอย่างทุลักทุเลเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“คุณกลับมาแล้วเหรอ?” กิดเดียนตอบว่า

“เป็นคุณจริงเหรอ? ฉันคิดว่าตาฝาด!”

หญิงสาวก้าวไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับใบหน้าที่ดูประหลาดใจ ด้วยความรู้สึกดูถูกที่เกิดขึ้น ระหว่างคิ้วของเธอเนลล์เหลือบมองเธอโดยไม่พูดอะไร เธอคีบบัตรธนาคารออกจากกระเป๋าเงินและมอบให้พนักงานขายบอกให้รูดบัตร

หลังจากรูดบัตรพนักงานขายก็ตอบอย่างมีสีว่า

“ยอดรวมเป็นสามหมื่นสี่พันแปดร้อย มาดามนี่คือผ้าพันคอของคุณ นี่ค่ะ” เนลล์พยักหน้าด้วยความขอบคุณเดินออกไปพร้อมกับพันผ้าพันคอในมือ

เมื่อไม่ได้ใส่ใจหญิงสาวที่มาจากชั้นบนก็ยิ้มเยาะอย่างดูถูก

“ทัศนคติเป็นอย่างไร? ฉันได้ยินมาว่าคุณเลิกกับเจสัน มอร์ตัน แล้ว? คุณเป็นนักขุดทองหรือไม่? ว้าวคุณยินดีที่จะจ่ายสามหมื่นกับผ้าพันคอเหรอ? สำหรับเสี่ยเลี้ยงของคุณหรือเปล่า?”

ดวงตาของเนลล์เปลี่ยนเป็นเฉยเมย เธอหันมาสนใจหญิงสาวคนนั้นเธอโพล่งอย่างเย็นชา

“ลิลี่ โอแฮร์ ระวังคำพูดของคุณด้วย!” ลิลี่พูดด้วยความใจกว้าง

“คุณไม่แสร้งทำเป็นไม่รู้จักฉันแล้วเหรอ? ตอนนี้คุณรู้จักฉันแล้วหรือยัง?” ลิลี่ โอแฮร์เคยอยู่โรงเรียนมัธยมที่เดียวกับเธอ พวกเขาอยู่ในเกรดเดียวกัน แต่ไม่ใช่ห้องเดียวกัน เนลล์คุ้นเคยกับเธอมาก

ในสมัยนั้นเธอเพิ่งรู้จักกับเจสันตอนที่ลิลี่ชอบเขา เท่านั้นเจสันเมินเฉยและเย็นชาใส่เธอ ต่อมาเขาเริ่มไล่จีบเนลล์และเมื่อทั้งคู่คบกัน ลิลี่ก็ไม่พอใจกับเนลล์เป็นเวลานาน ใครจะคิดว่าเธอยังไม่สามารถลืมมันไปหลังจากผ่านมาหกปี?

เนลล์ปรับเสียงอย่างเย็นชาก่อนจะยิ้มอย่างประชดประชัน

“ฉันขอโทษฉันไม่คิดว่าการรู้จักคุณเป็นเรื่องดีดังนั้นฉันจึงแสร้งทำเป็นไม่เห็นคุณ คุณพอใจกับคำตอบนี้หรือเปล่า?”