ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 642

“แม่แค่ไม่อยากเห็นลูลู่เดินผิดทาง และแม่ก็ไม่อยากให้ลูกต้องผ่านความยากลำบากแบบเดียวกับที่แม่เจอ”

“อีกอย่าง ครั้งนี้แม่ป่วยหนักมาก หลังจากการผ่าตัดครั้งนี้ แม่ก็ได้ลองเปิดใจมากขึ้น คนรุ่นหลังค้นพบความสุขของตนเองได้ บางครั้ง สิ่งที่เราคิดในฐานะพ่อแม่มันเป็นแค่ตัวแทนของเราเท่านั้น ไม่ใช่ของลูก

“นอกจากนี้ยังไม่มีหลักประกันว่าลูกจะมีความสุข ดังนั้น ปล่อยลูกไปและปล่อยให้ลูกทำในสิ่งที่ลูกชอบและรักใครก็ตามที่เธออยากจะรักดีกว่า ไม่ว่าเธอจะมีความสุขหรือไม่ในอนาคต อย่างน้อยก็ไม่มีความเสียใจ”

แม่แคทซ์หยุดชั่วคราว จากนั้นเธอก็มองไปที่ ลูซี่ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“นอกจากนี้ลูลู่ กลายเป็นผู้หญิงที่เติบโตขึ้นแล้ว เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยังต้องคอยถามความคิดเห็นจากแม่ในทุกเรื่องอีกต่อไป ดังนั้นเกี่ยวกับการแต่งงานของลูก ตราบใดที่ลูกตกลงและชอบมัน ก็เพียงพอแล้ว อย่างอื่นไม่สำคัญ”

เมื่อลูซี่ได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

เธอรู้สึกประทับใจมากจนเอื้อมมือออกไปกอดแม่ของเธอ

"แม่..."

แม่แคทซ์หัวเราะ

เมื่อยืนอยู่ข้าง ๆ โจเอลก็ประทับใจ

เขาขยับตัวพูด “คุณน้า ในอนาคตผมสัญญาว่าผมจะดีกับลูลู่ คุณน้าคอยดูผมจากด้านข้างได้ และถ้าผมทำอะไรให้เธอบาดเจ็บ คุณน้าก็สามารถลงโทษผมได้เสมอ”

แม่แคทซ์ยิ้มขณะที่เธอพูดว่า "เฮอะ และเธอยังเรียกฉันว่าน้าอยู่หรือไง?"

ลูซี่เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแดงก่ำด้วยความละอายขณะที่เธอมองดูเขา

“โง่จริง คุณควรเปลี่ยนวิธีการพูดกับแม่ได้แล้ว”

ตอนนั้นเองที่โจเอลตอบสนอง ใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อย แต่เขาตะโกนอย่างมีความสุขว่า “แม่!”

"ดี มันต้องแบบนี้สิ"

หลังจากนั้นแม่แคทซ์ ก็กลับไปที่ห้องของเธอ หยิบกระเป๋าเดินทางออกมา และจัดซองจดหมายสีแดงขนาดใหญ่สองซองให้พวกเขาสองคน

เธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนนี้แม่ไม่มีอะไรจะให้ทั้งสองแล้ว พูดถึงเรื่องนี้ ลูกต้องโทษตัวเองที่บอกแม่กะทันหันแบบนี้จนแม่ไม่มีเวลาเตรียมของขวัญแต่งงานเลย แค่ยอมรับซองจดหมายสีแดงทั้งสองนี้ตามที่แม่ต้องการ ขอให้ลูกมีความสุขตลอดไปและขอให้มีความสุขกับการแต่งงาน”

ทั้งสองยิ้มและยอมรับมัน

โจเอลอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เขาสั่งให้สาวใช้ไปทำหน้าที่ของตัวเอง เขายังจัดให้แพทย์ประจำตระกูลเข้ามาตรวจร่างกายให้แม่แคทซ์

เขาบอกกับแม่แคทซ์ว่า "ถ้าแม่จำเป็นต้องตรวจสุขภาพในอนาคต แม่ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล แค่โทรออกแล้วหมอจะมาหาแม่เอง"

แม่แคทซ์รู้สึกเขินเล็กน้อย “มันจะเป็นการเพิ่มปัญหามากเกินไปหรือเปล่า?”

โจเอลตอบว่า "ไม่เลย พวกเขาเป็นหมอประจำตระกูล และนี่เป็นส่วนหนึ่งของบริการของพวกเขา"

เมื่อพูดอย่างนั้นแม่แคทซ์ ก็ยิ้มและยอมรับ

ทุกคนเล่นมุขตลกก็หัวเราะกันทั้งบ่าย จากนั้นในตอนเย็น เชฟคนใหม่ก็จัดงานเลี้ยงอาหารค่ำให้พวกเขา

เนื่องจากพวกเขาพิจารณาว่าแม่แคทซ์ เพิ่งออกจากโรงพยาบาล เธอไม่สามารถกินเนื้อสัตว์มากเกินไป อาหารมันหรือเผ็ดได้ ดังนั้นอาหารระหว่างอาหารค่ำจึงเบาและสดชื่น

ลูซี่ถึงกับไปเปิดขวดไวน์ แต่แม่แคทซ์ ไม่สามารถดื่มได้ แต่เธอไม่ได้ให้พวกเขาหยุดดื่ม

เธอเพียงแค่จู้จี้ที่ลูซี่

“ลูกดื่มไม่เก่ง ดื่มให้น้อยลง”

ลูซี่แลบลิ้นด้วยรอยยิ้ม โจเอลก็ยิ้มและพูดว่า "ไม่เป็นไร วันนี้เราอยู่ที่บ้าน แม้ว่าคุณจะเมาอยู่ก็ไม่เป็นไร"

แม่แคทซ์พูดติดตลกว่า "ระวัง เธออาจทำให้เธอเสียนิสัยได้"

ลูซี่ย่นจมูกทันทีด้วยความไม่พอใจ

“แม่ ใครทำให้หนูเสียนิสัยกัน พูดเหมือนหนูเป็นคนไม่มีเหตุผล”

แม่แคทซ์กัดริมฝีปากและยิ้มอย่างสนุกสนาน

“ไม่เป็นไร ลูกเป็นคนมีเหตุผลที่สุด”

จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างพอใจให้นาตาลีและพูดว่า "ก็ได้ ก็ได้ ไม่เป็นไรถ้าเขาไม่กลับมา อาหารเย็นพร้อมไหม ผมขอดูได้ไหมว่าวันนี้มีอะไร?"

พูดจบก็เดินไปที่ห้องอาหาร

ดวงตาของนาตาลีมืดลง เมื่อมองดูเขาจากไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

ในท้ายที่สุด เธอไม่ได้ดำเนินหัวข้อนี้ต่อและติดตามเขาไป

เย็นวันนั้น หลังอาหารเย็น ลูซี่พาแม่ของเธอไปเดินเล่นรอบสวน

ในทางกลับกัน โจเอลขึ้นไปชั้นบนเพื่อทำงาน เมื่อทั้งสองแต่งงานกันอย่างถูกกฎหมายแล้ว พวกเขาไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงสิ่งใด ดังนั้นเขาจะค้างคืนที่นั้น

หลังจากที่ลูซี่ไปกับแม่ของเธอเพื่อเดินเล่น เธอก็กลับมาที่ห้องของเธอ

เมื่อเธอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนอน เธอรู้ว่าโจเอลยังต้องอยู่ในห้องทำงาน

ลูซี่หันกลับมาและเดินไปที่ห้องทำงาน

ในระหว่างนี้ ในห้องทำงานนั้น โจเอลกำลังจดจ่ออยู่กับการวาดบางอย่างบนคอมพิวเตอร์

โจเอลแตกต่างจากพี่ชายชื่อจอห์น ตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก จอห์นถือเป็นเด็กประเภทที่เหมือนกับเด็กคนอื่น

เขายอดเยี่ยมในทุกสิ่งที่เขาทำและสามารถทำทุกอย่างได้ดีเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะเป็น EQ หรือ IQ ทั้งหมดนั้นยอดเยี่ยม และมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถคู่เขาได้

ดังนั้นตั้งแต่อายุยังน้อย โจเอลรู้ว่าเขาไม่สามารถเปรียบเทียบพี่ชายของเขาในเรื่องนี้ได้

เป็นสิ่งที่ดีที่เขาไม่อยากต้องการที่จะเปรียบเทียบ

นอกจากนี้ความสนใจและทิศทางของพวกเขาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ตัวอย่างเช่น หลังจากที่จอห์นจบการศึกษาจากวิทยาลัย เขาไปทำงานในบริษัทของตระกูลตามคำขอของพ่อ

ในอดีต โจเอลเคยถามพี่ชายของเขาเป็นการส่วนตัวว่าเขาไม่พอใจกับสิ่งที่พ่อเตรียมไว้บ้างไหม