ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 71

"ถูกต้อง! มันแย่มากที่เธอเป็นดาราพรมแดงในต่างประเทศ แต่เธอก็ยังโชว์โง่บนพรมแดงของงานเฉลิมฉลองของโรงเรียน ในตอนนี้เธอน่าสมเพช ฉันขอแนะนำว่าแทนที่จะตำหนิความคิดเห็นที่ไม่ได้ร้องขอของคุณที่นี่ คุณควรกลับบ้านและหาเงินไปทำตัวไร้เดียงสาของคุณจะดีกว่า!”

“นั่นเป็นเรื่องไร้สาระ! เซลีนของเราไม่ใช่ดาราธรรมดาทั่วไป เธอได้รับคำเชิญจากผู้จัดงาน!”

"จ้า ๆ แม้เซลีนจะไม่มีงานทุกปี แต่ก็มักจะได้รับคำเชิญอยู่ดี ใบหน้าไร้เดียงสาของคุณมันกว้างจนความไร้ยางอายวิ่งเล่นได้เลย”

“ใช่เธอไม่เหมือนแจนของเราเลยที่ปฏิเสธที่จะไปเว้นแต่เธอจะมีผลงานที่ได้รับคัดเลือกให้เข้าชิงรางวัล เฮ้อ! พวกเราทำอะไรได้บ้าง? แจนของเราไม่ใช่คนไร้ยางอายและบอบบาง!”

“แม้ว่าเซลีนจะไม่มีผลงานใด ๆ ที่เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ แต่ก็ไม่แปลกที่จะมีคนเชิญเธอ!”

“เอ๊ะ! คุณเป็นแค่คนที่อยากจะได้อะไรก็ต้องได้สินะ! อย่าเวอร์ไปหน่อยเลย!”

มีเสียงดังมากจากแฟน ๆ ที่นั่ง แฟน ๆ ของเซลีน บางคนกำลังร้องไห้ด้วยความโกรธ บนพรมแดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเซลีนนิ่งขึ้นชั่วขณะ

อย่างไรก็ตามเธอแกล้งทำเป็นไม่รับฟัง และประชดประชันและไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา

เมื่อเห็นว่าเนลล์ไม่ได้ตั้งใจจะสนใจเธอ เธอจึงหันกลับมาและพูดกับเจสัน

“เจสันตรงนี้อากาศหนาว ไปนั่งโต๊ะแขกกันเถอะ!”

ขณะที่เธอพูดเธอกอดแขนของเขาอย่างอ่อนโยน อย่างไรก็ตามแม้จะผ่านไปหลายวินาทีเจสันก็ไม่ตอบสนองเธอ

เซลีนขมวดคิ้วเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือเจสันจ้องมองไปที่เนลล์ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

การแสดงออกของเซลีน มืดลงทันที เธอจับแขนของเขาแน่นขึ้นความไม่เต็มใจและความโกรธลึก ๆ ในใจของเธอแทบจะระเบิดออกมาเหมือนภูเขาไฟ แต่เธอก็อดทนได้ มุมปากของเธอถูกดึงให้กลายเป็นรอยยิ้มที่แข็งกระด้าง

“เจสันคุณกำลังมองอะไรอยู่” คราวนี้ในที่สุดเจสันก็กลับมามีสติสัมปชัญญะ เขารีบพูดว่า

“ไม่มีอะไร”

สัมผัสของการเยาะเย้ยและความเกลียดชังฉายในดวงตาของเซลีน เธอหายใจเข้าลึก ๆ และมองกลับไปที่เนลล์พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเธอ

“คืนนี้พี่เนลล์ดูสวยจริง ๆ จริงไหมคะ?” เจสันตกอยู่ในภวังค์ เขาต้องการที่จะพยักหน้าและยอมรับว่าผู้หญิงคนนั้นสวยจริง ๆ

เธอสวยกว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเธอในงานวันเกิดของเซลีนเสียอีก ราวกับว่านับตั้งแต่ที่เธอจากไปเธอก็เหมือนไข่มุกสีฝุ่นที่ถูกขัดมันค่อย ๆ เป็นประกายและสะดุดตามากขึ้น มันทำให้เขารู้สึกไม่พอใจและ ... เสียใจจริง ๆ!

อย่างไรก็ตามเจสันยังคงส่ายหัว เขามองออกไปและลดสายตาลงเพื่อมองไปที่เซลีนแล้วยิ้ม

“ไม่สวยเท่าคุณหรอก” เซลีนหัวเราะเบา ๆ

“แต่ทุกคนต่างยกย่องเธอ! เจสันคุณเสียใจไหม?” แสงมืดสว่างวาบในดวงตาของเจสัน

เขาส่ายหัวและเอื้อมมือไปจับมือของเซลีน

“เป็นไปได้ยังไง? ตั้งแต่ผมเลือกคุณผมก็ไม่เสียใจไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นอกจากนี้ไม่ว่าคนนอกจะสวยแค่ไหน แต่วันหนึ่งพวกเขาก็จะแก่ลงเช่นกัน สิ่งที่ผมชอบคือตัวตนของคุณ คุณเป็นคนอ่อนโยนมีเหตุผลและเข้าใจ " เซลีน มองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างสงบ จากนั้นเธอก็ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

“ฉันรู้ค่ะ ว่าเจสันรักฉันมากที่สุด”

“คนต่อไปเป็นนักเรียนรุ่นที่ 65 ของโรงเรียนเจเน็ต แฮนค็อกนำการแสดงกู่เจิงมาให้คุณเพลง [หงส์ขังรัก]”

หลังจากพิธีกรประกาศเสร็จเจเน็ต ก็เห็นว่าเดินขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกู่เจิงในอ้อมแขนของเธอ เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากฝูงชน

มีแฟน ๆ ของ 'ผู้หญิงที่สวยที่สุด' มากมาย ไม่จำเป็นต้องแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับทักษะกู่เจิงของเจเน็ต อีธาน แฮนค็อก ประธานบริษัท แฮนค็อก เอ็นเตอร์ไพรส์ กล่าวถึงลูกสาวของเขาอย่างลึกซึ้งและปล่อยให้เธอมีทุกอย่างที่ต้องการในชีวิต

อย่างไรก็ตามมีสองสิ่งที่เขาไม่เคยผ่อนคลายการควบคุม นั่นคืออาชีพและความสัมพันธ์ของเธอ ไม่จำเป็นต้องพูดศิลปินชายคนใดที่มีข่าวลือเรื่องอื้อฉาวกับเจเน็ต โดยพื้นฐานแล้วจะได้หายไปจากวงการบันเทิง

สำหรับอาชีพของเจเน็ต เดิมที อีธาน ไม่ต้องการให้ลูกสาวเข้าสู่แวดวงบันเทิง แต่เขาไม่สามารถต้านทานความชื่นชอบของเจเน็ตได้ และพาเธอไปตลอดกระบวนการหลังจากตกลงอย่างไร้ประโยชน์

ในภาพยนตร์และละครโทรทัศน์ทั้งหมดของเจเน็ต ชื่อของแฮนค็อก เอ็นเตอร์ไพรส์ สามารถพบได้ในคอลัมน์ของนักลงทุน

เจเน็ตเป็นนักแสดงที่เก่ง และสามารถเล่นกู่เจิงได้ดีเธอยังเรียนวาดภาพจีนโบราณในเวลาว่าง ตราบใดที่เธอไม่อารมณ์เสีย เธอก็ดูเหมือนผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบจากสังคมชั้นสูง ด้วยเหตุนี้อีธานจึงพอใจลูกสาวของเขามากยิ่งขึ้น

ยิ่งเขาพอใจมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าคนอื่นไม่คู่ควรกับเธอ และทุกคนที่กล้ายั่วยุเจเน็ตจะถูกจัดการ เจเน็ตไม่แยแสกับท่าทีปกป้องของพ่อมาโดยตลอด

นอกจากนี้... คนที่ยั่วยุเธอไม่เคยเป็นคนที่เธอชอบ... คนที่เธอชอบจะไม่ยั่วโมโหเธอ!

บนเวทีเจเน็ตยิ้มกว้าง เชือกที่อยู่ใต้นิ้วของเธอดูเหมือนจะมีชีวิตเล่นเพลงเศร้าและซาบซึ้ง นกฟินิกตัวผู้กลับไปที่บ้านเกิดและท่องทะเลเพื่อแสวงหานกฟินิกซ์ตัวเมีย อีกมุมหนึ่งชายหนุ่มที่มีดวงตาเย็นชายืนพิงกำแพงและจ้องมองไปที่เวทีอย่างเงียบ ๆ

เขาสวมหมวกแก๊ปสีดำและแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขาในแสงสลัว แต่อารมณ์ที่เย็นชาและดุร้ายของเขานั้นชัดเจน มีคนเดินผ่านมาและบังเอิญชนเขาและรีบขอโทษ

“โอ๊ะ! ขอโทษครับพี่ อ้าว! คุณเองเหรอ…?”