ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 711

เนลล์เห็นมันชัดเจนและเธอก็พูดถูก

ชายสองคนนั้นกำลังติดตามพวกเธออยู่

สัมผัสที่หกของเนลล์รู้สึกได้ดีกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

ชายคนนั้นยกปืนขึ้นด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย เนลล์ตกใจและพยายามหลบหลีกตามสัญชาตญาณ

ในเวลาเดียวกัน ร่างที่มืดมิดก็เคลื่อนตัวผ่านไป

ขณะที่ได้ยินเสียงดัง ‘ปัง’ ชายคนนั้นถูกเตะและล้มลงกับพื้นในทันที

จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงร้องของแนนซี่ “เนลลี่ มานี่!”

เนลล์ตกใจ! เธอวิ่งเข้าหาไปหล่อน

พวกเธอไม่รู้ว่าทำไมชายสองคนนี้ถึงต้องการจัดการกับพวกเธอ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ทำการหาข้อมูลที่เหมาะสมเกี่ยวกับผู้หญิง พวกเขาถือว่าเนลล์และแนนซี่เป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาสองคน

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้คาดคิดว่าแนนซี่จะว่องไวและแข็งแรง

เห็นได้ชัดว่าชายสองคนนี้เป็นมือสังหารรับจ้างจากใครบางคน

อย่างไรก็ตาม พวกเขานำชีวิตของผู้โดยสารทั้งหมดบนเครื่องมาเสี่ยงเพียงเพื่อต้องการฆ่าพวกเธอ สิ่งนี้ทำให้เนลล์โกรธมาก

ผู้หญิงสองคนรีบไปที่ทางออกและเตรียมร่มชูชีพให้พร้อม ทันใดนั้นเครื่องบินก็บินไปทางพวกเธอ

เสียงประกาศดังก้องในอากาศผ่านลำโพงออกมา

“ผู้โดยสารทุกท่านที่อยู่บนเครื่องบินที่อยู่ข้างหน้าของเราโปรดทราบ เรามาที่นี่เพื่อช่วยคุณหากว่าคุณยินดีที่จะส่งมอบคนสองคนมาให้กับเรา เราจะจัดหาเครื่องบินที่ใช้งานได้อย่างสมบูรณ์เพื่อรับคุณและส่งคุณไปยังจุดหมายปลายทางอย่างปลอดภัย แต่ถ้าหากว่าคุณไม่ยอมให้ความร่วมมือก็อย่าโทษเราที่ไร้ความปรานี”

เนลล์ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

ป้ายผ้าสองใบถูกกางออกจากเครื่องบิน รูปภาพของเนลล์และแนนซี่ถูกขยายให้ใหญ่ขึ้น และตีพิมพ์ลงบนผืนธง

ผู้โดยสารเห็นรูปภาพนั้นจากทางหน้าต่าง

ทันใดนั้นมีคนตะโกนขึ้นมาว่า “ฉันเห็นพวกเธอ พวกเธออยู่ตรงนั้น”

เขาชี้ไปที่เนลล์และแนนซี่ที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า

ทั้งสองคนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะโหดเหี้ยมได้ถึงขนาดนี้

ในตอนแรกพวกเขาไม่ได้สนใจชีวิตของผู้คนที่อยู่บนเครื่องบิน แต่ว่าตอนนี้พวกเขาทำให้ผู้โดยสารคนอื่น ๆ ต่อต้านพวกเธอ

ขณะที่พวกเธอมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังวิ่งเข้ามาหาพวกเธอ ผู้หญิงทั้งสองคนก็ตระหนักว่าไม่มีเวลาให้เสียแล้ว

แนนซี่จับแขนของเนลล์แล้วพูดว่า “กระโดด!”

จากนั้นแนนซี่ก็ผลักเนลล์ออกจากเครื่องบินและกระโดดตามออกไป

เสียงปืนดังก้องไปในอากาศ

แต่เนื่องจากกระแสลมแรงมาก กระสุนจึงไม่โดนพวกเธอ

เนลล์สัมผัสได้ถึงลมหนาวที่ปะทะเข้ากับใบหน้าของเธอ มันรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของเธอถูกลมฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

เธอหลับตาลง ในสถานการณ์แบบนี้เธอคิดอะไรไม่ออก และเธอก็ไม่รู้ว่าแนนซี่อยู่ที่ไหน

ร่มชูชีพบนหลังของเธอกางออกพร้อมกับเสียง "หวืด” แต่เนื่องจากกระแสลมแรง และขาดอากาศออกซิเจน เธอจึงไม่สามารถพาตัวเองไปโฟกัสและควบคุมร่มชูชีพของเธอได้

ในท้ายที่สุด เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังพันรอบศีรษะของเธอจนแน่น เธอปวดหัวจนแทบจะระเบิดออกมา

เธอล้มลงและหมดสติไป

…

เมื่อเนลล์ตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นแสงระยิบระยับมาแต่ไกล

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา และรับรู้ว่าเธอกำลังนอนอยู่ในบ้านหลังเก่าทรุดโทรมแห่งหนึ่ง

ตัวบ้านทำด้วยดินเหนียวและหิน ที่นอนที่เธอนอนอยู่ก็ดูเก่ามาก แถมยังมีกลิ่นเหม็นอับ

พวกชาวบ้านก็ส่ายหัว

เมื่อความผิดหวังคืบคลานเข้ามาหาเนลล์ เด็กวัยรุ่นร่างกายผอมแห้งที่มีใบหน้าตอบก็ก้าวขึ้นมา

เขาพูดว่า “อ้อ ฉันรู้ ฉันกลับมาจากที่ลุงเฟร็ดและเพื่อนของเขา พวกเขาบอกว่าได้ช่วยชีวิตหญิงสาวคนหนึ่งเอาไว้ด้วย ไม่รู้จะว่าใช่เพื่อนของคุณรึเปล่า?”

ผู้หญิงคนนั้นมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

“เป็นไปไม่ได้ เฟร็ดอาศัยอยู่ห่างไกลจากเรามากกว่าสิบกิโลเมตร ผู้หญิงคนนี้เพิ่งจะบอกว่าเพื่อนของเธออยู่ใกล้ ๆ กับเธอ แล้วเพื่อนของเธอจะไปไกลขนาดนั้นได้ยังไง?”

แต่ทว่าดวงตาของเนลล์กลับเป็นประกายขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

“ใช่ ต้องเป็นเธอแน่ ๆ”

อันที่จริงเธอก็ไม่ได้แน่ใจนัก เพราะว่าพวกเธอกระโดดลงจากเครื่องบินพร้อมกับร่มชูชีพ โดยไม่ได้เจาะจงทิศทางใดเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่พวกเขาจะตกลงไปในพื้นที่ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

แต่ว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่าพวกเขาจะตกลงในที่เดียวกัน

หญิงสาวได้ฟังดังนั้นแล้วก็รู้สึกตกใจ

ทันใดนั้นเธอก็พยักหน้าขึ้นมา “โอเค ถ้างั้นคงจะเป็นเพื่อนของคุณนั้นแหละ แต่คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ เพราะว่าเพื่อนของคุณได้รับการช่วยเหลือจากลุงเฟร็ด ลุงของลิตเติ้ลซิกส์ เธอไม่น่าจะเป็นอะไรมากหรอก คุณนอนพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ แล้วฉันจะพาคุณไปหาเพื่อนของคุณ”

เนลล์รู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของเธอมาก และกล่าวขอบคุณเธออย่างล้นเหลือ "ขอบคุณมากนะคะ"

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะออกมาจนเห็นฟันเหลืองของเธอ "ยินดีเป็นอย่างยิ่ง"

หลังจากนั้นเธอก็หันหน้าไปทางกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังและประกาศว่า “เอาล่ะ ทุกคนดูมาพอแล้ว ได้เวลาออกเดินทาง”

ชาวบ้านที่นี่มองเนลล์ด้วยท่าทางแปลก ๆ และค่อนข้างอึดอัด

เนื่องจากความมืดและไร้แสงไฟ เนลล์จึงไม่ได้มองพวกเขาได้ไม่ชัด

ทันทีที่กลุ่มคนจากไป ผู้หญิงคนนั้นก็เดินกลับมาหาเนลล์และส่งยิ้มให้กับเธอ “สาวน้อย คุณหิวไหม? อยากให้ฉันทำอะไรให้ทานรึเปล่า?”

ถ้าเธอไม่พูดเรื่องของอาหารขึ้นมามันคงจะดีกว่านี้ แต่เมื่อเธอได้พูดออกมาแล้ว มันจึงให้เนลล์รู้สึกหิวขึ้นมาทันที