ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 762

ท้ายที่สุดแล้วครอบครัวเทย์เลอร์ก็ถือได้ว่าเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง แต่เป็นเพราะไบรอันที่ทำให้พวกเขาต้องตกต่ำ

อย่างไรก็ตาม พวกเธอรู้ว่าเจนนี่มีพี่สาวคนหนึ่งซึ่งไม่ได้อาศัยอยู่กับครอบครัวเทย์เลอร์ตั้งแต่ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก แต่พวกเธอก็ไม่รู้อะไรนอกเหนือจากนั้น

ดังนั้นการได้เห็นวิกกี้ในตอนนี้จึงค่อนข้างเป็นที่แปลกใจเล็กน้อย

พวกเธอไม่คิดว่าพี่สาวของเจนนี่จะสวยและมีเสน่ห์ได้ถึงเพียงนี้

วิกกี้อยู่ในชุดที่เรียบง่าย เธอมีผมที่สั้นแต่นั่นไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอลดลงไปเลย เธอดูเรียบร้อยและสวยงามให้ความรู้สึกที่ไร้เดียงสา

อันที่จริงเธอให้ความรู้สึกที่บริสุทธิ์อย่างหนึ่ง

มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่า ใครสักคนจะสามารถคงความสวยงามเช่นนี้เอาไว้ได้ แม้ว่าเธอจะติดอยู่ในสถานที่เช่นนั้นมาเป็นเวลาสี่ปี

พวกเธอฟื้นคืนสติและเดินเข้ามา พวกเธอทักทายวิกกี้อย่างเป็นกันเอง

วิกกี้แก่กว่าพวกเธอ ดังนั้นพวกเธอจึงเรียกวิกกี้ว่า "พี่สาวโทมัส" อย่างสุภาพ

เธอพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้ม

เจนนี่พูดว่า "หืม พวกเธอยังไม่ได้กินข้าวเลยใช่ไหม? วันนี้ฉันทำอาหารเยอะมาก มากินข้าวเที่ยงด้วยกันสิ"

แน่นอนว่าเธอทั้งสองยินดีเข้าร่วม ดังนั้นอาหารมื้อแรกของวิกกี้จึงกลายเป็นมื้ออาหารที่มีชีวิตชีวามากขึ้น

วิกกี้รู้สึกดีกับผู้หญิงสองคนนี้ ด้วยบุคลิกที่ดีตามวัยของพวกเธอ

ท้ายที่สุดแล้ว การเป็นคนตรงไปตรงมาและแสดงอารมณ์ออกมาอย่างเป็นธรรมชาตินั้น คือเสน่ห์ของเยาวชน หลังจากได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ จากภายนอกมากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้คนจะรู้จักเก็บซ่อนอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้ภายในใจ ดังนั้นตลอดมื้ออาหาร วิกกี้จึงยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับพวกเขา

ในสายตาของเธอทั้งสอง พี่สาวของเจนนี่ดูเป็นกันเองมาก นอกจากเธอจะดูสงบและไม่พูดมากแล้ว วิกกี้ก็ไม่มีจุดด้อยอื่น ๆ อีกเลย

จากนั้นเธอทั้งสองก็ช่วยกันล้างจานหลังจากที่ทานอาหารเสร็จ

วิกกี้คิดว่ามันไม่เหมาะสมที่จะปล่อยให้พวกเธอทำ แต่เจนนี่ได้ห้ามเธอเอาไว้

เธอหัวเราะและกล่าวว่า "พี่สาว ปล่อยให้พวกเธอล้างจานไป พวกเธอจะกินฟรี ๆ ได้ยังไง สบายเกินไปแล้วนะ!"

จากนั้นพวกเธอต่างก็หัวเราะ

วิกกี้จึงไม่ขัดใจเธอ จากนั้นเธอก็เดินเข้าห้องไปพร้อมกับเจนนี่

เจนนี่จัดเตียงให้เธอและพูดว่า “พี่ วันนี้พี่นอนในห้องของฉันนะ ฉันจะไปนอนกับแซนดี้ในห้องถัดไป ทำตัวตามสบายนะ พี่อยู่ที่นี่ได้ฟรี ๆ เลย เพื่อนร่วมบ้านของฉันทั้งคู่ต่างก็เป็นคนใจดี พวกเธอเองก็ไม่มีปัญหาอะไร"

วิกกี้ตะลึงเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เธอถามเจนนี่ว่า "จะเป็นการรบกวนพวกเขามากไปหรือเปล่า?"

เจนนี่เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "ไม่เลย"

วิกกี้จึงพยักหน้าตอบรับ

หลังจากจัดเตียงเสร็จแล้ว เจนนี่ก็บอกให้เธอพักผ่อน จากนั้นเจนนี่ก็เดินออกไป

เสียงหัวเราะของสาว ๆ ที่ดังอยู่ข้างนอกในตอนแรกค่อย ๆ จางหายไป พวกเขาคงกำลังพักผ่อนเช่นกัน

วิกกี้นอนลงบนเตียงและสูดดมกลิ่นหอมของผงซักฟอกบนผ้าปูที่นอนที่เพิ่งจะซักใหม่ เธอตกอยู่ในความเงียบแต่เธอก็นอนไม่หลับ

เธอยกนาฬิกาขึ้นและมองดูเวลา ขณะนี้เป็นเวลาบ่ายโมง

เมื่อเธอหลับตาลง ฉากต่าง ๆ มากมายก็ปรากฏขึ้นภายในใจของเธอ อดีตที่ยากจะลืมเลือนเหล่านั้นราวกับฉากที่ถูกฉายในภาพยนตร์

เธอออกไปข้างนอกแล้วไม่กลับมาทานอาหารเย็นเหรอ?

เธอกำลังจะไปไหน?

เจนนี่รู้ดีว่าวิกกี้ไม่มีเพื่อนที่นี่ และมันก็ไม่ควรจะมีอะไรที่สำคัญที่เธอจะทำได้ เจนนี่จึงอดคิดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได้ห้ามวิกกี้ เธอตะโกนขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ระวังตัวด้วยนะ โทรหาฉันทันทีถ้ามีอะไรเกิดขึ้น”

วิกกี้ยกมือขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอได้รับรู้แล้ว

เมื่อวิกกี้ออกจากหอพักมา เธอก็เดินตรงไปยังรถโรลส์รอยซ์สีดำที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน

ภายในรถ เกรกอรีกำลังนั่งเงียบ ๆ ด้วยใบหน้าอันมืดมนของเขา เขากำลังมองดูใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามา

ผู้ช่วยคนขับรถฮาโรลด์ที่อยู่ด้านหน้าเห็นสิ่งนี้พวกเขาจึงรู้สึกประหลาดใจ เขาเหลือบมองเขาผ่านกระจกหลังเพื่อต้องการบอกอะไรบางอย่างแก่เจ้านาย แต่ก่อนที่เขาจะได้พูด หน้าต่างรถก็ถูกเคาะจากด้านนอกแล้ว

หน้าต่างรถลดต่ำลง เผยให้เห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์และบริสุทธิ์ของวิกกี้ ผิวอันขาวผ่องของเธอที่อยู่เหนือผิวของคนธรรมดาดั่งเช่นหยกขาวที่มีคุณภาพสูงสาดส่องเข้ามาและเปล่งประกายด้วยแสงสีขาวอันบริสุทธิ์

ดวงตาของเกรกอรียังคงลึกลับและดูเย็นชา

ในทางกลับกันวิกกี้อยู่ในท่าทีที่สงบ เธอหยิบบุหรี่จากกระเป๋าของเธอออกมาจุดและสูบมัน จากนั้นก็พ่นควันบุหรี่ให้เป็นวงเล็ก ๆ และเหลือบมองเขาด้วยรอยยิ้ม

“หัวหน้าเกรแฮม ไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้ว ทำไมนายเอาแต่ตามฉันมาอยู่เรื่อย นายอยากจะคุยกับฉันถึงเรื่องในอดีต หรือว่าอยากจะแก้แค้นอย่างนั้นเหรอ?" น้ำเสียงของเธอฟังดูผ่อนคลาย ในขณะที่คำพูดของเธอเต็มไปด้วยถ้อยคำที่เยาะเย้ยและถากถาง

เมื่อเห็นเช่นนั้น คนขับรถก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร เขาหันหลังกลับไปอย่างเงียบ ๆ และแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่เห็นหรือได้ยินอะไรเลย

หลังจากที่เขารับใช้เกรกอรีมาเป็นเวลาเกือบแปดปี เขาจึงได้รับรู้เรื่องราวของเกรกอรีและวิกกี้