ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 773

อันที่จริงเมื่อตอนที่วิกกี้และเกรกอรียังคงสนิทสนมกันอยู่ มันเหมือนกับว่าเธอไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลยว่ามีคนคอยคุ้มกันอยู่ใกล้ ๆ

มันเป็นเพียงสิ่งที่พวกเขาสังเกตเห็นได้ในตอนนั้น และในตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ได้ถูกปิดบังเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าเกรกอรีได้ปรับปรุงระบบการรักษาความปลอดภัยของคฤหาสน์ของเขาไว้เป็นอย่างดี

ในฐานะของนักฆ่าที่เก่งกาจ เธอชำชองกับการทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมรอบตัวของเธอได้เป็นอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้น เธอกลับไม่ได้นึกถึงระบบรักษาความปลอดภัยที่ซ่อนอยู่ไว้มากมายนัก ท้ายที่สุดเกรกอรีเขาก็เป็นคนที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลเกรแฮมก็รวยมาก ๆ อีกด้วย!

คนรวยมักจะดูแลรักษาชีวิตของตนไว้เป็นอย่างดี หากพวกเขาไม่จ้างเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่มีทักษะสูงมาปกป้องและป้องกันพวกเขาในทุก ๆ วันแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากว่าวันนึงเกิดมีใครบางคนตั้งใจจะปล้นพวกเขาด้วยอาวุธปืนขึ้นมา

อีกอย่างจงพึงรู้ตัวไว้อยู่เสมอว่ามีคนจำนวนมากที่เกลียดชังพวกคนรวยบนโลกใบนี้

ถึงอย่างนั้นเธอก็จดบันทึกทุกอย่างเอาไว้ เพื่อจดจำตำแหน่งจุดระบบรักษาความปลอดภัยที่ซ่อนเอาไว้อยู่ภายในค่ำคืนที่มืดมิด และมีลมพัดแรง ทำให้พวกเขาต้องจดจำเอาไว้ในใจ

ใครจะรู้ว่าสักวันหนึ่งมันอาจจะมีประโยชน์ขึ้นมาก็ได้ ถึงแม้ว่าเกรกอรี เกรแฮม จะรู้เห็นเป็นใจกับเธอ แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันของเธอนั้นก็ไม่ได้เอื้ออำนวยมากนัก

เนื่องจากทั้งสองคนต่างมีทิฐิต่อกัน จึงต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งก่อนที่พวกเขาจะต้องเสียเลือดเสียเนื้อกัน

ในที่แห่งนี้ไม่มีใครอยู่ข้างเดียวกับเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะทำงานนี้คนเดียวล่ะก็ เธอก็คงจะไม่หน้าด้านพอที่จะซ่อนตัวเองเอาไว้แบบนี้

ขณะที่ความคิดของเธอกำลังโลดแล่นอยู่นั้น หัวใจของเธอก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกบีบรัด เธอขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความเจ็บปวด

รูม่านตาสีดำของวิกกี้ฉายแววออกมาเมื่อเธอสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ เพื่อเก็บซ่อนอารมณ์ที่มันกำลังเอ่อล้นอยู่ภายในก้นบึ้งของหัวใจของเธอ พลางเปิดแล็ปท็อปของเธอขึ้นมา

ก่อนที่จะเรียกดูเว็บไซต์ข่าว เธอสุ่มกดเข้าไปดูเว็บไซต์บันเทิงหลายแห่ง และหมกหมุ่นอยู่กับมันเป็นเวลาสองถึงสามนาที

เนื่องจากเธอยังคงไม่แน่ใจว่าเว็บไซต์นั้นปลอดภัยหรือไม่ เธอจึงไม่ได้เรียกดูเว็บไซต์ทั่วไปที่สามารถให้ข้อมูลทางการทหารได้ แม้ว่ามันอาจมีข้อมูลที่เธอต้องการรู้อยู่ก็ตาม

เธอกดดูเว็บไซต์ทางการทหารหลายแห่งแบบผ่านตาอย่างคร่าว ๆ แต่นอกเหนือจากการฝึกซ้อมหลายต่อหลายครั้งแล้ว ก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนัก เธอจึงรู้สึกค่อนข้างผิดหวัง และเมื่อเธอได้รับการแจ้งเตือนจาก QQ มันสร้างความสนใจให้แก่เธอเป็นอย่างมาก

เธอคลิกเข้าไปดูในข่าวที่เด้งออกมา และพบว่ามันเป็นข่าวคดีฆาตกรรมข่มขืนเกี่ยวกับนักเรียนหญิงในประเทศอาร์ที่ไนท์คลับแห่งหนึ่ง เธอมองดูเอกสารอย่างคร่าว ๆ พลางมองเห็นภาพสุดท้ายที่ทำให้ตัวของเธอถึงกับสั่นเทา

ภาพที่ปรากฏขึ้นมานี้ถ่ายตรงริมถนนทางหลวง ซึ่งเป็นที่ที่พบศพอยู่ในท่อระบายน้ำที่มีกลิ่นเหม็นเน่า ร่างกายเปลือยเปล่ามีจุดสีแดงเข้มตามร่างกายอย่างน่าสยดสยอง ส่วนล่างของร่างกายเน่าเปื่อย และเปื้อนด้วยสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นจุลินทรีย์ขนาดเล็ก เป็นการยากที่จะอธิบายว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร แต่มันก็ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว และรังเกียจเป็นอย่างยิ่ง

สีผิวของวิกกี้ซีดเผือดขึ้นมาทันทีเมื่อเธอรู้สึกว่าตัวเธอเองกำลังหายใจไม่ออก นิ้วของเธอซีดราวกับไม่มีเลือดหลงเหลืออยู่เลย เธอจ้องมองไปที่ภาพบนหน้าจอของเธออย่างเงียบ ๆ ก่อนที่สายตาของเธอจะมืดดับลง ราวกับว่ามีปีศาจตนใดกำลังผุดขึ้นมาจากขุมนรก

"ปั๊ก!"

เธอปิดแล็ปท็อปของเธอลงอย่างฉับพลัน สมองของเธอและตาที่กำลังหลับอยู่ ดูเหมือนว่าเธอกำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเธอเอาไว้อยู่

เธอกระโดดลงจากเตียงด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเพียงแค่ครั้งเดียว

ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงห้าทุ่มแล้ว คนส่วนใหญ่ในบ้านก็ได้หลับกันไปหมดแล้ว ยกเว้นแต่ชายคนหนึ่งที่ยังไม่เข้านอนเขาคือ เกรกอรี เกรแฮม นั้นเอง

เธอเดินตรงไปที่ชั้นหลักและมองดูจากระยะไกล เธอก็สามารถเห็นได้ว่าไฟในห้องสมุดยังคงเปิดไว้อยู่ ตามที่เธอได้คาดเอาไว้

จากการเฝ้าดูของเธอ วิกกี้รู้ว่าเกรกอรีจะยังไม่นอนจนกว่าจะถึงเวลาตีหนึ่งหรือตีสอง และหลังจากนั้นเขาจะออกจากบ้านในเวลาเจ็ดโมงเช้า ดังนั้นทั้งสองคนจึงไม่มีโอกาสที่จะได้พบเจอกันมากนัก

นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์ที่เธอออกมาหาเขา

เนื่องจากเธออยู่แต่ในบ้านและตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลากลางคืน เธอจึงสวมแค่ชุดนอนสีม่วงแดงที่มีสองชั้น ประกอบด้วยชุดชั้นในและชั้นผ้าไหมคลุมด้านนอกเท่านั้น

วิกกี้พูดไม่ออก

เธอก็แค่พูดโกหกแบบส่ง ๆ ออกไป จะให้เธอมานึกถึงชื่อให้ทันในตอนนี้ได้ยังไง? เธอกังวลว่าถ้าหากว่าเธอพูดชื่อออกมา เขาก็คงจะมีคำถามกับเธอต่อไปเรื่อย ๆ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเงียบไป

ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นด้วยความรำคาญ

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในตอนนี้อารมณ์ของเธอเริ่มพลุ่งพล่าน เธอเอนไหล่พิงไว้กับข้างประตูพลางพูดขึ้นมาว่า “ถึงฉันจะบอกชื่อเขาไป คุณก็ไม่รู้จักเขาอยู่ดี คุณแค่ตอบฉันมาว่าคุณจะช่วยฉันหาตั๋วเที่ยวบินได้หรือเปล่า!”

เกรกอรีเม้มริมฝีปากของเขาไว้ เขาไม่ได้ตอบแต่กลับจ้องมองเรือนร่างของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแทน

เขาก้มศีรษะลงและอ่านเอกสารของเขาต่อ นัยน์ตาสีดำดั่งหินของเขาดูเข้มขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

“ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอก!” เขาปฏิเสธ

เวลาหยุดหมุนลงครู่หนึ่ง ราวกับว่าเขารู้สึกได้ถึงแสงสว่างจ้าของผู้หญิงจากทางเข้าของประตู เขาเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับขมวดคิ้ว และอธิบายกับเธออย่างใจเย็นว่า “วันพรุ่งนี้จะมีไต้ฝุ่นเกิดขึ้นในโตเกียว ถ้าเขาไม่ใช่เพื่อนที่สำคัญอะไรมากมาย เธอก็แค่ให้คนที่อยู่ที่นั้นไปแทนก็แล้วกัน”

วิกกี้ตกตะลึงกับคำพูดของเขาอีกครั้ง เธอรู้สึกตัวได้ในทันทีพลางส่ายหัวปฏิเสธ "ไม่เป็นไรฉันจะไปเอง"

ชายคนนั้นดูประหลาดใจเล็กน้อย ในขณะที่เธอกำลังเดินออกจากห้องห้องสมุดพร้อมกับปิดประตูอย่างเบามือ

ตะเกียงรูปทรงผลไม้แอปริคอทส่องแสงสว่างที่โถงทางเดินในยามค่ำคืน รัศมีของแสงอันนุ่มนวลดึงดูดเงาของเธอให้ออกไปในความมืดมิด เธอยืนแน่นิ่งโดยให้แผ่นหลังของเธอตรงกับแสงไฟสลัวราวกับว่าเธอเป็นดั่งรูปปั้นหิน

เธอกำหมัดในมือของเธอเอาไว้แน่นอย่างเงียบ ๆ “ฉันจะไม่ยอมให้เธอต้องตกอยู่ในดินแดนที่สกปรกแบบนั้นอย่างแน่นอน!”