ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 775

ในห้องนั่งเล่นที่อาคารรับรองหลัก

เกรกอรีที่กำลังนั้งรออยู่ตรงนั้นแต่งตัวจัดเต็มเลยทีเดียว

ปกติจะไม่ค่อยเห็นเขาใส่ชุดสีขาวสบายตาแบบนี้สักเท่าไหร่ เหมือนว่าความขาวนั้นได้ชะล้างความหมองคล้ำของเขาออกไป จึงทำให้เขาดูสดใสและหล่อเหลาขึ้นมาในทันตา มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้กลับมาเป็นเด็กนักเรียนมหาวิทยาลัยอีกครั้ง

ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กับเขาเป็นชายท่าทางมูมมามคนหนึ่งที่กำลังทิ้งตัวพิงโซฟาด้วยท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ ในขณะที่ในมือของเขากำลังถือองุ่นพวงหนึ่งพลางยัดใส่ปากทีละชิ้น

“นี่นายจะบ้าไปแล้วเหรอเกรกอรี? ไม่ใช่ว่านายเคยบอกไว้เหรอว่านายไม่เคยรอผู้หญิงคนไหน? ใครคือสาวงามที่ทำให้นายต้องมานั้งรออยู่แบบนี้กัน?”

ความจริงแล้วเขาตื่นนอนตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ ดังนั้นเขาคิดว่าเขาควรจะรอต่อไปอีกสักหน่อย

เกรกอรีกำลังอ่านข่าวบนไอแพดของเขา พลางเหลือบตามองขึ้นไปที่มัสซิโม โนแลน

ผิวของเขาซีดเผือด ราวกับก้อนน้ำแข็งที่มีอายุมานับร้อยล้านปี

“นายจะกลับเลยก็ได้นะถ้าลำคานมากละก็”

สีหน้าของมัสซิโมเปลี่ยนไปด้วยความน่ากลัว เขารีบพูดแย้งขึ้นมาว่า “เฮ้ อย่าใส่ใจเลย ฉันก็แค่พูดล้อเล่นเอง”

เมื่อพูดจบ เขาก็เอนร่างกายลงนอนกับโซฟาด้วยความผ่อนคลายต่อไป เขาหัวเราะในขณะที่พูดว่า “ฉันรอได้น่า ฉันว่างอยู่แล้ว ฉันแค่อยากจะรู้ว่าใครคือคนที่ทำให้เกรกอรีพี่ชายสามของฉันกำลังรออยู่ ก็แค่นั้นเอง”

เกรกอรีเหลือบตามองไปที่เขาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

เสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาอย่างนุ่มนวลดังก้องเข้ามาจากด้านนอก

มัสซิโมเลิกคิ้วขึ้นพลางกระโดดลงมาจากโซฟาพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ “โย่ เจ้าของบ้านอยู่ที่นี่”

ประตูห้องนั่งเล่นถูกเปิดออกกว้างเมื่อร่างเพรียวบางกำลังเดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน

วิกกี้สวมชุดลำลองอย่างเรียบง่าย เธอสวมแจ็กเก็ตตัวสีเทาอ่อนและกางเกงจ็อกเกอร์ ข้างใต้กางเกงจ็อกเกอร์นั้นมีขาเรียวยาวคู่หนึ่งซ่อนไว้อยู่ ผมสั้นของเธอถูกหวีให้เป็นเส้นตรงและเป็นระเบียบเรียบร้อย โดยมีปอยผมพาดอยู่ด้านหน้าสองสามเส้น ดวงตาของเธอฉายแววของความสดชื่นซึ่งส่องประกายเฉิดฉายได้อย่างชัดเจน

มัสซิโมรู้สึกประหลาดใจมากที่ได้เห็นเธอ

ในฐานะที่เขาเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเกรกอรี จึงไม่แปลกใจเลยที่เขาจะรู้จักกับวิกกี้

เขายังรู้อีกด้วยว่าพวกเขาได้มีความลึกซึ้งร่วมกัน และรวมไปถึงความคับแค้นใจเอาไว้มากมาย

เกือบจะทุกคนที่ได้รับรู้เกี่ยวกับเรื่องของพวกเขา เพราะว่าในตอนนั้นพวกเขาทั้งสองคนผูกพันกันอย่างแน่นแฟ้นมาก

แต่เกรกอรีก็ยังเป็นคนชั่วร้ายมากพอที่จะส่งเธอเข้าไปในคุก

เป็นไปได้อย่างไรที่พวกเขาทั้งสองคนจะอยู่ใต้ชายคาเดียวกันด้วยความสงบสุขแบบนี้?

พวกเขาคืนดีกันแล้ว หรือแค่มาเพื่อยุติความขัดแย้งที่เคยเกิดขึ้น?

มัสซิโมมองดูพวกเขาทั้งสองคนด้วยความสับสน

วิกกี้และเกรกอรีดูจะมีความใจกว้างต่อกันและกัน แต่อีกในทางหนึ่งขณะที่วิกกี้กำลังเดินเข้ามา เธอก็ได้ชำเลืองมองไปที่มัสซิโมอย่างรวดเร็ว เธอเลิกคิ้วขึ้นและเอ่ยถามว่า “มีแค่เราแค่นี้เหรอ?”

ตอนนี้บนใบหน้าของมัสซิโมมีสีหน้าที่แปลกไปจากเดิม

เกรกอรีสงบสติอารมณ์ของตัวเองก่อนจะวางไอแพดลง เขายืนขึ้นพลางปรับเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เดี๋ยวจะมีคนอื่นมาอีก”

หลังจากสิ้นสุดคำพูดของเขา เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังก้องมาจากประตูทางเข้า

“พระเจ้า ดูอากาศที่น่าตื่นตาตื่นใจของวันนี้สิ! ฉันว่าคุณควรจะออกไปเดินเล่นกับฉันสักหน่อยนะคะเกรกอรี”

ยูเลียนา ลินซ์ เดินเข้ามาพร้อมกับเสียงนั้น เธอสวมเสื้อผ้าจากคอลเลคชั่นแบรนหรูอย่างโอต์กูตูร์ของชาแนล

สิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือการแต่งหน้าที่มีความละเอียดอ่อนของเธอ ดวงตาคมเข้ม และฟันที่เรียงสวยของเธอ ผมของเธอเป็นลอนตกลงมาเหนือไหล่ของเธออย่างเป็นธรรมชาติ สะโพกของเธอโยกไปมาจากด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่งเมื่อเธอก้าวเดิน จึงทำให้เธอนั้นดูมีเสน่ห์มากจนทำให้ผู้ที่ได้มองเกิดความหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น

มัสซิโมถึงกับตกตะลึงในความสวยของเธอในทันที

เขาได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นกำลังหัวเราะเยาะเขา แต่ตอนนี้เขาสูญเสียการตอบสนองไปแล้ว

แน่นอนว่าคนที่หัวเราะออกมานั้นคือวิกกี้นั้นเอง

เมื่อสังเกตเห็นว่ากำลังถูกเขาจ้องมองอยู่ ยูเลียนาก็หน้าแดงขึ้นมาด้วยความเขินอาย

"จริงเหรอคะ? ถ้างั้นฉันจะใส่ชุดนี้ไปก็แล้วกัน”

เกรกอรีพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ เพราะสายตาของเขาได้แอบมองไปยังวิกกี้

วิกกี้ยืนหันหลังให้กับเธอ ด้วยท่าทีที่เย็นชาราวกับว่าเธอเป็นต้นสน

ความรู้สึกโกรธที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ผุดขึ้นมาในใจของเขา

เขาสูดลมหายใจเข้าอย่างแผ่วเบา และทำเป็นไม่สนใจเธอ เขาหยิบเสื้อแจ็คเก็ตของเขาขึ้นมา และพายูเลียนาออกจากบ้านไป

จนกระทั้งที่พวกเขาทั้งคู่ได้เดินออกจากห้องนั่งเล่นไป มัสซิโมก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เขาจึงหันกลับมามองหน้าวิกกี้

เขาถามเธออย่างมีลับลมคมในว่า “คุณโทมัสครับ เราก็ตามเขาไปกันเถอะครับ?”

วิกกี้ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น เธอไม่สนใจแม้แต่จะตอบคำถามเขาก่อนจะเดินออกไป

มัสซิโมไม่คิดว่าตัวเขาเองจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าลำบากใจเช่นนี้ เขาจึงแก้ความเขินด้วยการขยี้จมูกของเขาเอง

เขารู้อยู่แล้วว่าวิกกี้เป็นคนแบบนี้มาตลอด เธอทำตัวเย็นชาแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อสี่ปีที่แล้ว ดังนั้นจะมัวมาคาดหวังอะไรกับสี่ปีให้หลัง

เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เกรกอรีกำลังคิดอยู่เลย ความจริงที่ว่าพวกเขาได้เลิกรากันไปแล้ว พวกเขาทั้งสองคนก็ควรที่จะแยกจากกันและเลิกทำอะไรล้ำเส้นกันเสียที

แต่ทำไมเขาต้องพาเธอกลับมาอยู่ข้างกายเขาด้วย นอกเหนือสิ่งอื่นใด มัสซิโมก็รู้สึกพอใจหากพวกเขาทั้งสองคนจะกลับมาคืนดีกัน

เมื่อดูจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่ามีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่เกรกอรีคบหาอยู่ แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่สเปกของเกรกอรีเลยสักนิด นี่เขากำลังเล่นเกมอะไรของเขาอยู่?

มัสซิโม โนแลนรู้สึกสับสนมากกว่าเดิมหลายเท่านัก

ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความพ่ายแพ้ เขาส่ายหัวและเดินตามคนอื่น ๆ ออกไป

รถโรลส์รอยซ์สีดำ และเลกซัสสีเทาเข้มถูกเปิดประตูออก