ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 792

เจนนี่เก็บข้าวของและจากไปโดยไม่ลังเล

เมื่อเธอย้ายออกมาจากหอพักเธอก็ได้รับสายจากวิกกี้ เธอจึงรู้สึกยินดีเป็นอย่างอย่าง

พวกเธอนัดพบกันที่ร้านหม้อไฟแห่งหนึ่ง

ร้านหม้อไฟแห่งนี้ตกแต่งอย่างประณีต แตกต่างจากร้านอาหารทั่วไปตามท้องถนน ร้านอาหารแห่งนี้ไม่เพียงแต่มีวัตถุดิบที่สดใหม่เท่านั้น แต่บรรยากาศและรสชาติของอาหารนั้นยอดเยี่ยมมากอีกด้วย

เนื่องจากเป็นครั้งแรกของเจนนี่ที่เธอได้มาทานอาหารในสถานเช่นนี้ เธอจึงค่อนข้างไม่สบายใจเมื่อเธอเข้ามาถึง ในที่สุดร่างกายที่เกร็งของเธอก็ผ่อนคลายหลังจากที่พนักงานเสิร์ฟพาเธอไปที่ชั้นสอง และเข้าไปในห้องส่วนตัวที่วิกกี้รออยู่

“พี่สาว!” เธอตะโกนขึ้นด้วยรอยยิ้ม

วิกกี้เงยหน้าขึ้นสบตาและทักทายเจนนี่อย่างมีความสุข “เธอมาแล้ว! นั่งลงก่อนสิ”

เจนนี่พยักหน้าและนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามทันที หม้อไฟที่อยู่ตรงหน้าของเธอกำลังร้อนได้ที่

วิกกี้ใช้ตะเกียบคีบเนื้อใส่ลงในหม้อแล้วพูดว่า “กินก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

เจนนี่พยักหน้าในขณะที่เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาและคีบหน่อไม้ที่สุกแล้วขึ้นมาทาน

“อื้ม หอมมาก!” เธออ้าปากค้างด้วยความชื่นชม

วิกกี้มองเธอแล้วยิ้มออกมา “ถ้าอร่อยก็กินเยอะ ๆ”

จากนั้นเธอก็คีบเนื้อที่สุกแล้วให้ตัวเอง

เจนนี่ทำตัวสบายขึ้นและเริ่มทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เธอพูดคุยกับวิกกี้ไปพร้อม ๆ กัน “พี่สาว พี่ก็กินด้วยสิ”

"แน่นอน"

ทั้งคู่ทานอาหารร่วมกันอย่างเป็นกันเอง กลิ่นหอมของหม้อไฟอบอวลไปที่ใบหน้าของพวกเขา ห่อหุ้มพวกเขาไว้ด้วยความผ่อนคลายและทิ้งปัญหาและความกังวลทั้งหมดของโลกภายนอกเอาไว้ข้างหลัง

หนึ่งชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็ทานอาหารเสร็จ

วิกกี้เรียกพนักงานเสิร์ฟให้มาเก็บหม้อและภาชนะที่อยู่บนโต๊ะอาหารก่อนที่เธอจะสั่งน้ำชา

จากนั้นเธอก็เอนหลังพิงเก้าอี้และมองไปที่เจนนี่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อกินอิ่มแล้วเจนนี่ก็มีสีหน้าพึงพอใจ วิกกี้พูดกับเธอ “เจนนี่ ฉันกำลังจะไป”

เจนนี่จ้องมองวิกกี้อย่างแปลกใจ

"ไป? ไปไหน?"

วิกกี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ฉันจะไปประเทศเอฟ และฉันก็อาจจะเดินทางไปรอบ ๆ ประเทศ”

ประเทศที่เธออ้างถึงคือ ประเทศจีน

เจนนี่ขมวดคิ้ว ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอจึงรู้สึกไม่สบายใจ เธออดไม่ได้ที่จะถาม “ทำไมพี่ต้องไป? อยู่ที่นี่ไม่ดีเหรอ?”

วิกกี้ยิ้มบาง ๆ เธอเอนหลังพิงเก้าอย่างสบายใจ จากนั้นเธอก็วางแขนขวาลงบนโต๊ะแล้วจับถ้วยชาที่อยู่ในมือ ให้ความรู้สึกที่เป็นอิสระและผ่อนคลาย

วิกกี้หัวเราะ

สิ่งที่เธอทำลงไปไม่ใช่สิ่งที่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย และถึงแม้ว่าเธอจะฝ่าฝืนกฎหมายแต่เธอก็ปฏิเสธที่จะยอมรับว่าความผิดเหล่านั้นเป็นอาชญากรรม

แม้ว่าเธอจะเป็นนักฆ่า แต่เธอก็จะฆ่าเฉพาะคนที่อยู่ในแวดวงเดียวกับเธอเท่านั้น และคนเหล่านั้นต่างก็เป็นคนที่มือสกปรกด้วยมือที่เปื้อนเลือดมากกว่าเธอ

ทุกคนต้องการแย่งชิง ใครบางคนจะได้มันไปถ้าหากว่าเธอไม่ทำ อาจเป็นพวกเขาหรือเธอที่จะเอาชนะได้ในท้ายที่สุด ดังนั้นถนนสายนี้จึงไม่เหมาะสำหรับคนอ่อนแอ จึงมีบางครั้งที่เธอจะต้องโหดเหี้ยม

อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยยกกำปั้นของเธอต่อหน้าคนธรรมดาที่ไร้เดียงสา

นี่คือหลักการของวิกกี้มาโดยตลอด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะบอกหรืออธิบายเรื่องนี้กับเจนนี่

มันอาจจะดีกว่าถ้าเจนนี่เข้าใจผิดว่าเธอเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เพราะอย่างน้อยเจนนี่ก็จะระวังตัวและสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเองโดยรู้ตัวเองว่าอะไรผิดหรืออะไรถูก

ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้เห็นพื้นที่สีเทาบนโลกใบนี้ หากเป็นไปได้เธอเองก็หวังว่าเจนนี่จะคงอยู่อย่างที่เป็นอยู่ตลอดไปและคงไว้ซึ่งความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างขาวและดำ เธอควรจะได้มองเห็นเพียงแค่แสงสว่างและความหวังภายใต้แสงอาทิตย์ที่ต่างจากวิกกี้ ที่กำลังเดินอยู่ในความมืดมิดเพียงลำพังเพื่อเพ่งความสนใจไปที่ขุมนรกและต้องถูกความว่างเปล่ากลืนกิน

ไหล่ของเจนนี่ดูเหมือนจะหนักขึ้น เมื่อวิกกี้ยังคงพูดไม่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้

ในเวลาเดียวกัน เธอก็เต็มไปด้วยความเสียใจและการตำหนิตัวเอง วิกกี้ดีกับเธอมากและคอยช่วยเหลือเจนนี่มาตลอด แต่เจนนี่กลับทำร้ายเธอด้วยคำพูดเหล่านั้น

วลี "กัดมือที่ให้อาหารคุณ" ต้องเป็นเธออย่างแน่นอน

เมื่อคิดเช่นนั้นเจนนี่ก็เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปที่วิกกี้