ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 848

“ตอนนี้ฉันดีขึ้นมามากแล้ว คุณหมอบอกว่าฉันจะหายดีภายในหนึ่งเดือน”

หลังจากที่เขาได้ยินว่าวิกกี้จะต้องใช้เวลาอีกหนึ่งเดือนในการฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของเธออย่างเต็มที่ แทนที่เขาจะโล่งใจแต่คิ้วของแจ็คกลับเริ่มย่นเป็นขมวด

“มันคงเป็นอาการบาดเจ็บสาหัสมากใช่ไหม”

วิกกี้พยักหน้าตอบรับ

แต่เธอก็ไม่ได้อธิบายเหตุผลที่ทำให้เกิดอาการบาดเจ็บของเธอ เมื่อพวกเขาทั้งคู่เพิ่งพบกัน แจ็คสันก็ไม่อยากจะถามเจาะลึกลงไปอีก

เขาไม่ต้องการที่จะทำให้มันเกินขอบเขตของเขา

ดังนั้นเขาจึงกล่าวขึ้นมาว่า “ในอนาคตกรุณาระมัดระวังให้มากขึ้นกว่าเดิม ขอให้คุณโทมัสหายจากอาการบาดเจ็บโดยเร็ว”

วิกกี้ยิ้มกว้างออกมาและพูดว่า “ขอบคุณค่ะ”

หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องน้ำ แจ็คสันชี้นิ้วไปข้างหน้าและพูดว่า “ห้องน้ำอยู่ตรงนั้นครับ คุณสามารถเดินไปที่นั่นได้ด้วยตัวคุณเอง คุณโทมัส”

วิกกี้พยักหน้าตอบรับ และกล่าวขอบคุณแจ็คสันก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไป

หลังจากที่เธอใช้ห้องน้ำเสร็จแล้ว เธอได้แต่งหน้าตรงกระจก จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและเตรียมตัวที่จะเดินออกจากห้องน้ำไป

ในขณะเดียวกันนั้น มือของเธอที่กำลังจับลูกบิดประตูอยู่ ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็แข็งทื่อในทันที

วิกกี้วนเวียนอยู่ในเขตแดนของความเป็นความตายมาหลายปี สัญชาตญาณของเธอกำลังบ่งบอกเธอว่ากำลังมีคนอื่นอยู่ในห้องน้ำ

ห้องน้ำเป็นสถานที่ห่างไกลมากจากโซนวีไอพี มีห้องน้ำและอ่างล้างหน้าเพียงแห่งเดียวในบริเวณนั้น

เมื่อตอนที่เธอเข้าไปในห้องน้ำ ก็ไม่มีใครอยู่ข้างใน แต่แล้วทำไม…

เธอค่อย ๆ จับลูกบิดประตูอีกครั้ง และสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะเปิดประตูออกมา

แจ็คสันเขายังคงรออยู่ข้างนอก ที่ไหนสักแห่งซึ่งไม่ไกลจากห้องน้ำ

วิกกี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอคิดว่าเขาจะทิ้งเธอไว้หลังจากที่พาเธอมาถึงที่ห้องน้ำ

เธอเดินเข้าไปหาเขาแล้วยิ้มและพูดว่า “ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอ”

แจ็คสันวางบุหรี่ที่ถือไว้ในมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ผมก็ไม่มีอะไรทำเหมือนกัน”

เขาหยุดพูดไปชั่วขณะ หลังจากนั้นเขาก็พูดต่อว่า “คุณทำธุระเสร็จแล้วใช่ไหม? ถ้าเสร็จแล้วเราไปกันเถอะ”

วิกกี้พยักหน้าตอบรับ

ดังนั้นทั้งสองจึงเดินกลับไปที่เลานจ์

วิกกี้ได้หยุดกะทันหัน พวกเขากำลังเดินไปข้างหน้าได้สองก้าว เธอรีบหันกลับมา “โอ้ ไม่นะ สร้อยข้อมือของฉันหายไป ฉันคิดว่าฉันน่าจะทิ้งมันไว้ในห้องน้ำ ฉันขอกลับไปหามันก่อนนะ”

แจ็คสันตกใจ! จึงหันกลับมา จากนั้นเขาก็ได้ถามเธอว่า “สร้อยข้อมืออะไรเหรอ? คุณต้องการให้ผมช่วยหรือเปล่า?”

วิกกี้ส่ายหัวไปมา

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งกำลังออกมาจากห้องน้ำ ผู้หญิงคนนั้นสวมเครื่องแบบของพนักงานทำความสะอาด เธอน่าจะยังคงอยู่ในการปฏิบัติหน้าที่ทำความสะอาดอยู่

วิกกี้ขมวดคิ้วของเธอ

แจ็คสันเดินไปที่ด้านข้างของวิกกี้ ในขณะนั้น เขาเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ได้ก้าวเดินต่อไปอีก ดวงตาของเธอมีประกายแห่งความโกรธ ราวกับว่าดวงตาเหล่านั้นกำลังสาปแช่ง เขาไม่ได้ช่วยอะไรแต่รู้สึกสับสน

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

วิกกี้เงยหน้าขึ้นและหยิบสร้อยข้อมือรูปใบไม้ออกจากแขนเสื้อของเธอ

“ไม่เป็นไร ฉันคงไม่ต้องไปหามันแล้วล่ะ เห็นได้ชัดว่ามันแขวนติดอยู่บนลูกไม้ตรงแขนเสื้อของฉัน”

แจ็คสันถอนหายใจออกมาแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “เป็นเรื่องที่ดีที่ได้ยินแบบนั้น พวกเราไปกันเถอะ”

วิกกี้พยักหน้าตอบรับ

เขาทั้งสองได้เดินออกไปข้างนอก

ในระหว่างที่เดินทางกลับวิกกี้ ให้ความสนใจกับหลังของเธออยู่ตลอดเวลา เพื่อตรวจสอบอะไรบางอย่างที่น่าสงสัยต่าง ๆ หลังจากที่เธอแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครเดินตามพวกเขามา เธอขมวดคิ้ว เมื่อครู่เธอคิดมากเกินไปหรือเปล่า?

พนักงานทำความสะอาดคนนั้นกำลังทำความสะอาดในห้องน้ำอยู่จริง ๆ หรือ?

เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอกลับมีความรู้สึกแปลก ๆ อยู่ข้างในใจ

หลังจากที่เธอได้ไตร่ตรองมาสักระยะหนึ่งแล้ว เธอคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเธออ่อนไหวง่ายเกินไป

หลังจากที่เธอมาถึงยังสถานที่จัดงาน วิกกี้ก็รู้ว่าเกรกอรีกำลังตามหาเธออยู่

ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค เขาได้สังเกตเห็นแล้วว่าขาของเธอบวมขึ้นเล็กน้อย

เขาขมวดคิ้ว

แม้ว่าหมอจะบอกว่าวิกกี้สามารถเดินได้แล้ว แต่เขายังบอกเธออีกด้วยว่าเธอควรจะหลีกเลี่ยงการใส่รองเท้าส้นสูงเป็นเวลานาน ๆ

เห็นได้ชัดว่าเธอยืนนานเกินไป

ก่อนหน้านี้ เขาได้ยินมาว่าวิกกี้กำลังเล่นเกม และดื่มเหล้ากับผู้ชายคนอื่น ๆ ตอนนี้ขาของเธอบวม ความรู้สึกโกรธก็ได้ปรากฏขึ้นในหัวใจของเขา

เขาเงยหน้าขึ้นไปมองเธอ หลังจากนั้นเขาก็ได้ถามเธอว่า “ฉันบอกเธอว่ายังไงก่อนที่ฉันจะออกไป? ฉันบอกให้เธออยู่ที่นี่และรอฉันกลับมา ทำไมเธอถึงไม่ฟังฉัน แล้วเธอยังเดินออกไปเล่นเกมกับพวกเขาอีก”

วิกกี้รู้สึกผิดเล็กน้อยจุงได้หลบสายตาของเขา เพราะเธอไม่กล้าสบตากับเขา

แต่เธอก็ยังคงปากแข็ง “ฉันจะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับนาย?”

เมื่อเธอพูดจบประโยค ทันใดนั้นเงาดำก็บดบังการมองเห็นของเธอ ในวินาทีถัดมา มีบางอย่างมาสัมผัสที่ริมฝีปากของเธอ

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ

สิ่งนั่นคือจูบที่เร่าร้อน

ริมฝีปากนั้นเคยปรากฏอยู่ในความฝันของเขาหลายครั้ง เขาเคยจินตนาการว่าอยากจะจูบกับริมฝีปากนั้นสักวัน และเขาก็ยังนึกถึงรสหวานเหล่านั้นได้

เขาสามารถสังเกตเห็นริมฝีปากเหล่านั้นได้จากระยะไกล ไม่ว่าเขาจะเคยเห็นริมฝีปากนั้นกี่ครั้งก็ตาม

เขาต้องทนทุกข์ทรมานในความเงียบเป็นเวลานาน

และในตอนนี้เขาได้จุมพิตและได้ลิ้มรสริมฝีปากนั้นอีกครั้งแล้ว เขาตระหนักได้ว่าความทรงจำเหล่านั้นถูกซ่อนไว้จริง ๆ เขาคิดว่าเขาได้ลืมสิ่งเหล่านั้นไปหมดแล้ว เขาไม่รู้ว่าความทรงจำอันแสนหวานนั้นยังคงอยู่ในส่วนลึกของจิตใจเสมอ

สิ่งที่เขาต้องการคือแรงกระตุ้นเพียงเล็กน้อย เพื่อให้ความทรงจำอันแสนหวานเหล่านั้นปรากฏขึ้นอีกครั้ง

วิกกี้รู้สึกลังเลในตอนแรก

จูบนั้นมันกะทันหันเกินไปสำหรับเธอ เธอไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร? และทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้?

ริมฝีปากของเขาได้ถูกล็อกเอาไว้ด้วยตัวเธอเอง และในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากำลังต้องการที่จะก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง