ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 862

ควีนซี่ดึงแขนมัสซิโมเบา ๆ แล้วพูดว่า "ฉันรู้สึกปวดท้องนิดหน่อย พาฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ"

มัสซิโมจึงหันหลังกลับมา พลางพยักหน้าให้กับเธอ แต่เขาก็ยังไม่วายหันกลับไปมองที่คุณคลินตันอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ

ต่อจากนั้น มัสซิโมก็บอกให้วิกกี้และเกรกอรีรอเขาอยู่ตรงนี้ ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับไป และพาควีนซี่ไปที่ห้องน้ำ

หลังจากที่เขาเดินออกไป คุณคลินตันก็จากไปด้วยความพ่ายแพ้

คราวนี้เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เนื่องจากว่าเขายังไม่ได้ทักทายกับเกรกอรี

แต่เกรกอรีก็ไม่ใช่คนใจแคบ

และไม่เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้เป็นคนใจแคบเท่านั้น แต่เขายังทักทายคุณคลินตันด้วยความยินดีอีกด้วย

“ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ คุณคลินตัน”

ได้ยินแบบนี้คุณคลินตันถึงกับลนลาน จนเกือบจะสะดุดล้มเลยทีเดียว

วิกกี้รู้สึกอดไม่ได้ เธอจึงหันไปจ้องเกรกอรีด้วยความโมโห “นี่นายขู่เขาอยู่เหรอ?”

เกรกอรีเลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า "เปล่านะ ฉันพูดจริง ๆ วัยขนาดเขาไม่ควรต้องมานั่งแข่งขันการประมูลแบบนี้หรอก"

วิกกี้ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“นายกล้าดียังไงที่บอกว่าเขาไม่ควรเข้าร่วมแข่งขันการประมูลนี้ หลังจากที่เขากล้าเสี่ยงในวันนี้ ฉันเกรงว่าทุกคนจะรู้ว่านายมีความสามารถในการแข่งขันการประมูลแค่นี้”

เกรกอรีหัวเราะกับคำพูดของเธอ

อยู่ดี ๆ เขาก็หันกลับมามองหน้าเธอ พลางก้มหน้าลงแล้วพูดว่า "ฉันจะสามารถแข่งขันการประมูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดได้ก็ต่อเมื่อฉันมีเธอ ต่อให้โลกจะต้องแตกสลาย ฉันก็จะไม่มีวันยอมแพ้เรื่องของเธอไปจนวันตาย"

วิกกี้ตกใจ

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นแดงก่ำขึ้นมาทันที

ขณะที่ผู้ชายคนนั้นกำลังก้มศีรษะลง ร่างสูงของเขาโอบรอบเธอไปทั่วทั้งตัว ก่อนที่เธอจะถูกกลิ่นหอมของเขาเข้าปกคลุม

วิกกี้ตื่นตระหนกเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบเขาไปอย่างไร

เธอดูเหมือนจะเข่าอ่อนเล็กน้อย ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวถอยหลัง แต่ผู้ชายคนนั้นก็จับมือของเธอเอาไว้แล้วดึงตัวเธอไปข้างหน้า ทันใดนั้น ร่างกายของเธอก็ถูกโอบเอาไว้อย่างมั่นคงในอ้อมแขนของเขา

เกรกอรีสวมกอดเธอ พลางลูบศีรษะของเธอและพูดว่า "วิก เธอเป็นของฉัน ของฉันคนเดียวเท่านั้น"

หัวใจของวิกกี้ปั่นป่วนไปหมด เมื่อเธอได้ยินเสียงพึมพำเบา ๆ ของเขา

ความรู้สึกที่เกรกอรีมีต่อเธอในช่วงเวลานี้มันดูชัดเจนมากเลยทีเดียว

ผู้ชายคนนี้ไม่ได้รู้สึกอายที่จะแสดงความเป็นเจ้าข้าวของเจ้าของออกมา และนั้นมันทำให้เธอรู้สึกคลั่งไคล้แทบบ้า

วิกกี้รู้ดีว่าการหลีกเลี่ยงเขาต่อไปไม่ใช่ทางออกที่ดี

แต่นอกจากการหลีกเลี่ยงต่อไปแบบนี้แล้ว เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ในขณะนั้น

ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยกันซักพัก

ทันใดนั้นเอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะของใครบางคนดังขึ้นมา

“ว้าว นี่เพิ่งจะผ่านไปแค่หนึ่งนาทีเองที่ฉันไม่ได้เห็นพวกเธอ ถึงกับกอดกันแล้วเหรอ?”

วิกกี้ตกใจมากเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา และเห็นว่ามัสซิโมกับควีนซี่ กำลังเดินมุ่งหน้ามาทางพวกเขาจากทางห้องน้ำ

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ขณะที่เธอผลักเกรกอรีออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความละอายใจ

ในขณะเดียวกัน เกรกอรีดูสงบมาก เขามองมัสซิโมด้วยความสงสัยและถามว่า "นายอยากได้สนับมือคู่ไหม?"

มัสซิโมยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันมามองทางวิกกี้สลับกับเกรกอรี และเขาก็เริ่มเข้าใจถึงสถานการณ์ได้อย่างชัดเจน

เขาเดินไปวางฝ่ามือบนไหล่ของเกรกอรี พลางหัวเราะออกมา

“ก็ได้ ฉันก็แค่แซวเล่นเอง ถ้านายไม่ชอบฉันก็จะไม่พูดอีก”

แม้ว่าเขาจะไม่อ้าปาก แต่การขยิบตาของเขาก็ได้แสดงความหมายออกมาอย่างสมบูรณ์แล้ว

เกรกอรีเลิกสนใจที่จะต่อปากต่อคำกับเขาต่อ และไม่นานหลังจากนั้น ก็มีพนักงานเข้ามาขอลายเซ็นของเกรกอรี

หลังจากได้ลงนามในใบเรียกเก็บเงินเรียบร้อยแล้ว พนักงานก็เก็บชิ้นส่วนของหยกอาถรรพ์ที่ถูกประมูลส่งมอบให้กับเขา

ก่อนที่พวกเขาจะนำกลับไป พนักงานก็ได้เตือนพวกเขาว่า “ของสิ่งนี้มีค่ามาก นายน้อยเกรแฮม โปรดใส่ใจกับความปลอดภัยของตัวคุณเองด้วย”

เกรกอรีพยักหน้า

เมื่อตอหนวดของเขาได้ไปโดนกับนิ้วของเธอ มันก็เลยทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ขึ้นมา

หัวใจของวิกกี้สั่นไหวในทันใด

นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอก็เริ่มสั่นสะท้านไปด้วยเช่นกัน

ข้าง ๆ ของเธอ ผู้ชายคนนั้นยังคงทำเหมือนกับว่าเขาไม่ได้เห็นอะไร หลังจากที่กินผลไม้ชิ้นนั้นเข้าไป สีหน้าของเขาจริงจังขึ้น เมื่อหยิบกล่องนั้นออกมาวางลงบนโต๊ะ จากนั้นเขาก็ถามว่า "เธออยากจะเปิดมันรึเปล่า หรือจะให้ฉันเป็นคนเปิด?"

วิกกี้ดึงมือของตัวเองเข้ามา และพยายามยับยั้งความคิดของเธอเอง ราวกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น “นายเปิดมันเถอะ”

เกรกอรีพยักหน้าแล้วเปิดกล่องนั้นออก

หยกสีขาวประกายแวววาวนั่งนิ่งเงียบอยู่ภายในกล่อง

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสองคนได้เห็นมัน แต่พวกเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทึ่ง เมื่อได้เห็นมันอีกครั้งหลังจากสี่ปีที่แล้ว

วิกกี้รู้สึกอดไม่ได้ที่จะเดินไปข้างหน้า และหยิบหยกชิ้นนั้นขึ้นมา

เธอถือหยกชิ้นนั้นเอาไว้ในมือ ความเย็นเยียบเข้าแผ่ซ่านราวกับว่ามันกำลังกัดกินกระดูกของเธออยู่ ในแสงที่ เธอเห็นเหมือนจะมีรอยสลักจาง ๆ อยู่บนนั้น มันดูไม่เหมือนตัวหนังสือ แต่ดูเหมือนกับสัญลักษณ์พิเศษอะไรบางอย่างมากกว่า

ขอบทั้งสี่ของหยกนั้นถูกขัดเกลาให้โค้งมนเข้ารูปเป็นอย่างดี หยกชิ้นนี้มีขนาดกว้างแค่เพียงสามนิ้วเท่านั้น ดังนั้นเมื่อเธอถือมันเอาไว้ในมือ มันจึงให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังถือน้ำแข็งอยู่

แต่ว่ามันก็สบายกว่าการถือน้ำแข็ง เพราะมันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า ความเย็นของชิ้นส่วนของหยก ได้ซึมเข้าไปในชั้นผิวหนัง

วิกกี้อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ

เธอต้องยอมรับว่า แม้ว่าจะมีคนที่ไม่สนใจข่าวลือแปลกประหลาดของหยกชิ้นนี้อยู่ แต่ว่าหยกอาถรรพ์ชิ้นนี้แค่ผิวของมันก็ยังคงเป็นสมบัติที่ล้ำค่า

เกรกอรีเพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั่น และมองดูเธอชั่งน้ำหนักของหยกในมืออย่างเงียบ ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถามว่า “เธอเห็นเงื่อนงำอะไรบ้างไหม?”

วิกกี้คิดพิจารณาครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ

เกรกอรียื่นมือออกไปแล้วพูดว่า "ขอฉันดูหน่อย"

แล้วเธอก็ยื่นหยกชิ้นนั้นให้กับเขา

หยกที่ส่องแสงประกายแวววาวนั้น ดูเล็กและโปร่งใสกว่า เมื่ออยู่ในฝ่ามือของชายคนนั้น ภายใต้แสงไฟ ทำให้ลวดลายแกะสลักจาง ๆ ของหยกดูสว่างไสวยิ่งขึ้น