ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 876

ดวงตาของเขาดูเบิกบานเมื่อเขามองไปที่วิกกี้ “จะนวดตรงไหนงั้นเหรอ? นวดตัวของฉัน? เธอจะเป็นคนนวดให้ฉัน?”

รอยยิ้มที่ดูสดใสของเธอในตอนนี้ดับลงในทันที และเธอก็เยาะเย้ยเขาว่า “ฝันไปเถอะ ไปนวดตัวเองเถอะ!”

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินออกไปด้วยอารมณ์โกรธ

เกรกอรี่ไม่คิดว่าเธอจะโกรธเขาจริง ๆ เขาไม่เข้าใจแม้กระทั่งว่าคำพูดของเขามีความหมายอะไรแอบแฝง

เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาได้พูดอะไรผิดไป เมื่อเขากลับมามีสติอีกครั้ง และตอนนี้เธอก็เดินไปใกล้จะถึงประตูแล้ว เขารีบแก้ไขตัวอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยว ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น อย่าเข้าใจผิดสิ ฉัน…"

“ฉันไม่สนใจหรอกนะว่านายจะหมายถึงอะไร?" วิกกี้หันกลับมาและพูดอย่างโมโห “ฉันบอกนายแล้ว นายควรที่จะกำจัดความคิดสกปรกที่นายมีเกี่ยวกับฉันออกไปให้หมด ไม่อย่างนั้น…ฮึ่ม!”

เธอยกกำปั้นขึ้นมาและทำท่าขู่ก่อนที่จะเดินออกไป

เกรกอรี่รู้สึกผิดมาก ผิดอย่างมหันต์

เขานั่งอยู่ที่นั่นและรู้สึกว่าเขายังไม่ได้ทำอะไรเลย ทุกอย่างถูกหยิบยกขึ้นมาโดยตัวเธอเอง แล้วทำไมในที่สุดเขาถึงได้กลายเป็นวายร้าย?

เขาถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง หัวใจของผู้หญิงช่างแปรปรวนเหมือนกับอากาศที่เปลี่ยนแปลงบ่อย ไม่มีเหตุผลที่จะคาดเดาความคิดของผู้หญิงได้เลย เพราะไม่ว่าคุณจะพยายามมากขนาดไหน? คุณก็จะไม่มีวันเข้าใจสิ่งที่เธอคิด

ถ้อยคำปรัชญาเหล่านั้นกล่าวเอาไว้ไม่มีผิด

เขาหันกลับมามองไปยังน้ำมันหอมระเหยที่วิกกี้ทิ้งไว้และหยิบขึ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด

นึกถึงภาพของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังใช้น้ำมันนี้นวดตัวให้กับเขา ทำให้ริมฝีปากของเขาก็ยิ้มกว้างออกมายากเกินจะควบคุม

อืม…มันก็ดีนะ คิด ๆ ดูแล้วมันก็เป็นความคิดที่ดี ถ้าหากเธอเต็มใจทำแบบนั้น

แต่ในอีกด้านหนึ่ง วิกกี้เธอเดินออกไปด้วยความโมโห และเดินช้าลงเมื่อเธอได้เดินถึงบันไดแล้ว

เธอไม่ได้รู้สึกโกรธจริง ๆ แต่เพิ่งบอกไปว่าเธอกำลังโกรธ เธอไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าจะรับมือกับเกรกอรีที่ทำตัวเหมือนจะจีบเธอยังไง ในสภาวะจิตใจของเธอในตอนนี้

เธอเข้าใจแล้วว่าเธอต้องทะนุถนอมชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอ และไม่สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตที่ผ่านมามากนัก

แต่การเข้าใจในบางสิ่งบางอย่างนั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่อีกเรื่องหนึ่งคือเธอจะทำได้หรือไม่?

สิ่งเหล่านั้นไม่มีทางที่จะทำให้เธอลืมมันไปได้ทั้งหมด หรือไม่สนใจต่อเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้น เป็นเรื่อธรรมดาที่พวกเขาไม่มีทางที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่ในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา ทำหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อได้เปรียบเทียบความสัมพันธ์นั้นแล้ว วิกกี้รู้สึกว่าเธอชอบความสัมพันธ์ในปัจจุบันมากกว่า

พวกเขาไม่ได้เหนียวแน่นเหมือนกับคู่รัก แต่เป็นเหมือนมิตรสหายและเพื่อนมากกว่า อย่างมากที่สุดก็เป็นเหมือนคู่หูที่ไว้ใจกันมาก ที่พวกเขาสามารถตอบแทนให้กันได้

เธอรู้สึกแบบนี้มาว่า การมีใครสักคนที่เป็นแบบนี้อยู่ในโลกใบนี้เป็นสิ่งที่โชคดีสำหรับเธอ

สำหรับในส่วนอื่น ๆ เธอก็ยังไม่อยากที่จะคิดถึงมัน เธอจะก้าวทีละก้าวและข้ามสะพานนั้นเพื่อไปให้ถึงมัน

ด้วยความคิดแบบนั้น เธอจึงผ่อนคลายและเดินลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว

ชั้นล่าง แอนเดรียกำลังคุยกับสาวใช้อีกคนที่กำลังขัดแจกันอยู่ เมื่อหล่อนเห็นเธอเดินลงมา หล่อนจึงทักทายวิกกี้อย่างรวดเร็ว และวิ่งไปหาเธอด้วยรอยยิ้มว่า “พี่วิกกี้ คุณกลับมาแล้ว”

วิกกี้พยักหน้าด้วยเสียงครางในลำคอ

เนื่องจากขวดน้ำมันหอมระเหยขวดนั้นได้รับการทดสอบแล้วว่าไม่ได้มีปัญหาอะไร วิกกี้จึงตระหนักได้ว่าเธอกำลังคิดมากไปเอง

มันน่าประหลาดใจที่เธอกลับสงสัยแอนเดรียว่า หล่อนจะเข้าไปยุ่งกับขวดน้ำมันหอมระเหยของเธอ เพียงแค่เพราะว่าเธอเผลอหลับไปครั้ง สองครั้ง แต่ถึงอย่างไรในตอนนี้ก็คือช่วงเวลาที่ยากลำบาก มันจึงไม่ผิดอะไรที่เธอจะต้องรอบคอบ

ดังนั้นเธอจึงต้องการที่จะออกไปดูว่ามีอะไรที่เหมาะสมให้เธอสามารถซื้อและมอบให้กับแอนเดรีย เพื่อชดเชยความผิดของเธอ?

แน่นอน แอนเดรียไม่ทันรู้ตัวเกี่ยวกับความคิดเหล่านั้นเลย

เขาทั้งสองมาถึงห้างสรรพสินค้าระดับไฮเอนด์ และวิกกี้ได้กล่าวว่า “ลองมองไปรอบ ๆ ตัวของเธอสิ ถ้าหากเธอชอบอะไรก็บอกฉันได้เลยนะ ฉันจะซื้อของที่เธอชอบให้เธอ”

แอนเดรียหยุดและรู้สึกหนักใจขึ้นมาเล็กน้อย "คุณจะซื้อให้ฉัน? จริงเหรอคะ?"

วิกกี้หัวเราะ "แน่นอน ฉันเคยโกหกเธอหรือเปล่าล่ะ?”

แอนเดรียตกตะลึง เธอยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย “แต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ม-มันจะสมควรเหรอคะ?”

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดออกมาแบบนั้นก็ตาม แต่ดวงตาของเธอแสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนว่ามีบางสิ่งบางอย่างล่อใจ

ท้ายที่สุด ห้างสรรพสินค้าที่วิกกี้พาเธอไปนั้นเป็นห้างที่หรูหราที่สุดในละแวกนี้ ทุกอย่างที่ขายที่นี่ล้วนแล้วแต่มีคุณภาพที่ดี

เธอเป็นแค่สาวใช้ และถึงแม้เธอจะได้รับเงินเดือนที่สูงแล้ว แต่มันก็ไม่ได้เยอะมากมายขนาดนั้น โดยปกติแล้วเธอไม่กล้าแม้แต่จะมองสินค้าที่อยู่ในห้างนี้ทุกครั้งที่เดินผ่าน การซื้อของจากที่นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แต่ในตอนนี้ที่มีโอกาสสามารถที่จะเลือกได้ตามที่เธอต้องการ แน่นอนว่าเธออาจจะถูกล่อลวง

วิกกี้เห็นแอนเดรียที่ลังเลและยิ้ม "ทุกอย่างเป็นเหมือนปกติ ในเมื่อเธอเองก็เรียกฉันว่า 'พี่สาว' ตลอดเวลา มันไม่ปกติเหรอที่ฉันจะซื้อของให้เธอ?”

แอนเดรียรู้สึกหายกังวลหลังจากที่ได้ยินแบบนี้ เธอจึงหัวเราะออกมา “ถ้าอย่างนั้น มันก็เป็นเรื่องที่ดีที่ฉันจะเรียกคุณว่าพี่สาว ถ้าหากฉันรู้ก่อนหน้านี้ ฉันน่าจะเรียกคุณว่า 'พี่สาว' ให้บ่อยขึ้นกว่านี้ และฉันก็จะได้ของมากขึ้นอีกด้วย”

วิกกี้รู้ว่าเธอพูดเล่น เพราะแอนเดรียที่เธอรู้จักไม่ใช่เป็นคนที่โลภมาก