ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 949

คุณปู่บรู๊คส์หรี่ตาและมองไปที่เนลล์ เจนนิงส์

“มันจะดีต่อทั้งสองฝ่ายยังไง?”

เนลล์พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “ในตอนนี้ เราจะไม่บังคับให้คุณนำหยกออกมา แต่คุณจะต้องทำตามที่เราบอก และร่วมมือกับเราในการไปช่วยชีวิตฟลอร่า และเมื่อฟลอร่ากลับมาได้อย่างปลอดภัยแล้ว คุณต้องมอบหยกให้กับเราตกลงไหม?”

คุณปู่บรู๊คส์เม้มริมฝีปาก

กิดเดียนกล่าวขึ้นว่า “ผมขอรับประกันด้วยตัวเองว่าผมจะพาเธอออกมาให้ได้ คุณปู่ ที่นี่เป็นพื้นที่ชนบทในเมืองจีน และถ้าหากว่าพวกเราไม่สามารถพาเธอออกมาได้ แล้วคุณคิดว่าใครจะทำได้? และที่สำคัญ คุณจะแน่ใจได้ยังไงว่าเขาจะปล่อยตัวเธอไป หลังจากที่คุณมอบหยกให้กับเขาแล้ว? และถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ คุณก็จะต้องสูญเสียทุกอย่างไป”

อันที่จริง คุณปู่บรู๊คส์เองก็เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

ก่อนหน้านี้ที่ชายชราไม่เต็มใจฟังพวกเขา เพราะชายชราต้องการให้พวกเขาออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่ในตอนนี้เมื่อเขาครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เขาก็สรุปได้ว่านี่คงจะเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด

คุณปู่บรู๊คส์พิจารณาถึงคำพูดของกิดเดียนและถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “นายแน่ใจหรือเปล่าว่าพวกนายจะช่วยฟลอร่าได้จริง ๆ ?”

กิดเดียนตอบอย่างมั่นใจว่า "ผมขอรับประกันด้วยชีวิต"

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะลองเชื่อใจนายดูสักครั้ง”

เมื่อคุณปู่บรู๊คส์พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

กลุ่มของพวกเขาตกตะลึงและเดินตามชายชราไป

ในเวลานี้ ท้องฟ้าภายนอกมืดสนิท ไม่มีผู้คน ไม่มีโคมไฟบนท้องถนนแม้แต่ดวงเดียว

แต่คุณปู่บรู๊คส์สามารถเดินบนถนนในภูเขาที่คดเคี้ยวได้ราวกับว่ามันเป็นเพียงแค่พื้นราบ ซึ่งเนลล์และคนอื่น ๆ ไม่สามารถทำได้

กิดเดียนจับมือเนลล์ ในขณะที่เกรกอรีจับมือวิกกี้แน่น จากนั้นทั้งสี่ก็รีบไล่ตามชายชราไป เพื่อไม่ให้คาดสายตา

พวกเขาสงสัยว่าชายชรากำลังจะไปไหน จากนั้นพวกเขาก็เห็นว่าชายชรากำลังปีนขึ้นไปบนเนินเล็ก ๆ ที่มีหลุมศพของคุณยายบรู๊คส์

วิกกี้รู้สึกงุนงง

“เขามาที่นี่อีกทำไม?”

เกรกอรีส่งสัญญาณให้เธอเงียบไป จากนั้นกลุ่มของพวกเขาก็ปีนขึ้นไปบนทางลาดเล็ก ๆ และได้เห็นคุณปู่บรู๊คส์นั่งลงที่หน้าหลุมศพ เพื่อขุดหาอะไรบางอย่าง

เนลล์ใจเต้นแรงและเข้าใจได้ในทันที

เธอผลักกิดเดียนและพูดว่า "คุณไปช่วยเขา"

กิดเดียนพยักหน้า เขาปลดกระดุมและพับแขนเสื้อขึ้น จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปนั่งยอง ๆ เพื่อช่วยคุณปู่บรู๊คส์ขุดดิน

เมื่อฝนไม่ตกมาระยะหนึ่งแล้ว ดินจึงแห้งและยากต่อการขุดลงไปลึกได้ด้วยมือเปล่า

กิดเดียนเดินไปที่ด้านข้างและหักกิ่งไม้ลงมา จากนั้นเขาก็นั่งลงเพื่อขุดดินต่อ

หลังจากขุดดินอยู่สองนาที ในที่สุดเขาก็ขุดพบอย่าง

มันเป็นผ้าเช็ดหน้าสีเทา

“แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่า หลังจากนั้นไม่นาน จะมีอะไรเกิดขึ้นกับฟลอร่า ฉันรู้ว่า แกรนท์ เลนนอนลักพาตัวเธอไปและแกรนท์เป็นลูกชายของแจ็ค เลนนอน ดังนั้นฉันจึงไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาหรือแจ้งความจับเขา เพราะถ้าฉันแจ้งความเรื่องนี้กับตำรวจจริง ๆ พวกเขาอาจจะสอบสวนถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น และฉันก็จะต้องติดคุก

“ฉันเพียงแค่คิดว่า ถ้าหากเขาต้องการมันจริง ๆ ฉันก็จะให้เขาไป แต่ฉันก็ไม่ได้โง่ เพราะถ้าฉันให้เขาไปแล้ว แต่เขายังไม่ปล่อยเธอไปล่ะ?

“ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ขุดมันออกมา ก่อนหน้านี้เมื่อเขาบอกให้ฉันไปพบเขา ฉันเพียงแค่ต้องการจะเจรจากับเขา และตราบใดที่เขาเต็มใจปล่อยฟลอร่าออกมาอย่างปลอดภัย ฉันก็จะบอกเขาทันทีว่ามันถูกฝังอยู่ที่ไหน แต่ถ้าหากว่าเขาไม่เชื่อฉัน เขาก็ยังสามารถแลกเปลี่ยนตัวประกันได้ เขาสามารถมัดมือและเท้าของฉัน ในขณะที่ฉันพาเขาไปในพื้นที่ที่หยกถูกฝังเอาไว้ได้ตราบเท่าที่ฟลอร่าปลอดภัย

“แต่แล้วเขาก็ไม่ได้พาเธอออกมา ฉันจึงรู้สึกไม่มั่นใจ และกลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ แต่ในตอนนี้ เมื่อพวกนายบอกว่าพวกนายเต็มใจที่ช่วยฉันช่วยเธอแล้ว ฉันก็จะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป เพราะฉันเชื่อใจพวกนาย ดังนั้นถึงแม้ว่าพวกนายจะยังไม่ได้เข้าไปช่วยชีวิตเธอ แต่ฉันก็ยินดีที่จะมอบหยกชิ้นนี้ให้กับพวกนายก่อน ดีกว่าที่มันจะต้องตกไปอยู่ในมือของแกรนท์ เลนนอน"

หลังจากที่เขาพูดจบ พวกเขาก็ตระหนักได้ว่าชายชราที่อยู่ข้างหน้าของพวกเขาไม่ได้ตระหนี่และแปลกอย่างที่พวกเขาคิด

การกระทำของเขาก่อนหน้านี้ ที่เขาต้องการทำให้เรื่องยุ่งยากและผลักไสให้พวกเขาจากไป ก็เพราะว่าเขาต้องการนำหยกชิ้นนี้ไปช่วยชีวิตหลานสาวของเขา

แต่ในตอนนี้ พวกเขายังไม่ได้เข้าไปช่วยชีวิตเธอ แต่เขากลับมอบหยกให้พวกเขาแล้ว สิ่งนี้แสดงให้เห็นถึงความจริงใจของเขาอย่างแท้จริง

กิดเดียนยืนขึ้นและโค้งคำนับคุณปู่บรู๊คส์อย่างสุภาพ

“นายท่าน ก่อนหน้านี้เราได้เข้าใจผิดคุณไป ได้โปรดยอมรับคำขอโทษของเราด้วย”

ชายชราโบกมือและยิ้มเล็กน้อยอย่างเชื่องช้า

“นายท่านอะไร? อย่างฉันน่ะเหรอนายท่าน? ฉันอยู่ติดดินมาตั้งแต่เด็กจนชราภาพ ฉันเพียงแค่พยายามอยู่เงียบ ๆ มาโดยตลอด และฉันก็รู้ว่า มันยากที่จะจบลงด้วยดีบนเส้นทางเดินสายนี้ และถ้าแกรนท์ เลนนอน เกลียดฉันจริง ๆ จนอยากจะฆ่าฉัน ฉันก็จะมอบมันให้กับเขาโดยไม่พูดอะไรเลย แต่ฟลอร่ายังไร้เดียงสา เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงอายุ 18 ปีที่ยังไม่รู้อะไรดี แล้วเธอทำอะไรผิด? เธอสมควรตายด้วยน้ำมือของคนเช่นนั้นจริง ๆ เหรอ?”

กิดเดียนพยักหน้าและกล่าวว่า “คุณพูดถูก ฟลอร่าเป็นเพียงแค่เด็กที่ไร้เดียงสา และด้วยเหตุนี้ เราจะต้องช่วยเธอออกมาให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”