ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 958

เนลล์หันไปหาคนขับรถที่เดินตามลิซซี่เข้ามา แล้วถามว่า "เกิดอะไรขึ้นระหว่างทางรึเปล่า?"

คนขับก้มศีรษะลง ท่าทีของเขาดูมีความผิดเล็กน้อย

“ระหว่างทางกลับบ้านไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับ แต่เมื่อเรามาถึงที่บ้าน เราก็ได้เจอกับคุณนายลีย์”

เนลล์ขมวดคิ้ว

คุณป้าจีน ลีย์?

คนขับมองมาที่เธอ และรีบพูดต่อว่า “คุณนายบอกอะไรบางอย่างกับคุณหนูครับ”

เนลล์หน้าซีดเผือด เธอนึกถึงคำที่ลิซซี่เพิ่งจะพูดออกมาเธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าป้าจีนพูดอะไรกับเธอ?

เธอพูดอย่างเงียบ ๆ "เอาล่ะ นายไปได้แล้ว"

หลังจากที่คนขับรถเดินออกไป เนลล์ก็เข้าไปที่ห้องของลิซซี่

ในห้องนั้น ลิซซี่กำลังนั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าหน้าบึ้งตึง

เมื่อเธอเห็นเนลล์เดินเข้ามา เธอก็ทำเป็นไม่สนใจ พลางหันหลังใส่แม่ของเธอ

เนลล์มองที่หัวเล็ก ๆ ของเธอ และเผลอยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

"โอ๋ ลิซซี่ของเราเป็นอะไรไปนะ? มีใครกล้าทำให้เธอโกรธได้ถึงขนาดนี้?"

เนลล์ยิ้มออกมาแล้วนั่งลง เธอหันไหล่เล็ก ๆ ของลิซซี่เข้ามา แล้วถามด้วยความอ่อนโยน

ลิซซี่บิดตัวหนี และผละออกจากมือของเธอ ก่อนจะพูดด้วยความโกรธเคืองว่า “ไม่มีใครทำให้หนูโกรธ! หนูไม่โกรธ”

เนลล์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ไม่โกรธจริง ๆ เหรอ? แล้วเมื่อกี้ใครน้าที่ตะโกนใส่แม่?”

ลิซซี่เม้มริมฝีปากของเธอ และรู้สึกค่อนข้างลำบากใจ

เนลล์ถอนหายใจออกมา

“ลิซซี่ แม่เคยสอนลูกไว้ว่ายังไงคะ? ต่อให้โกรธแค่ไหนก็เมินคนอื่นไม่ได้ ถ้าลูกรู้สึกไม่พอใจก็แค่พูดมันออกมา ปัญหาจะแก้ไขได้ก็ต่อเมื่อลูกพูดถึงมันใช่ไหมคะ?”

ลิซซี่รู้สึกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อผ่านไปได้สักครู่ เธอก็หันหน้ามามองดูเนลล์อย่างเก้ ๆ กัง ๆ

เนลล์ถามอย่างจริงจัง “บอกแม่สิว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ดวงตาของลิซซี่เป็นสีแดง เธอทำปากมุ่ยราวกับว่าเธอกำลังโกรธจัด

“แม่คะ จริงไหมที่คุณย่าบอกว่าแม่จะไม่รักหนู ถ้าหนูมีน้อง แล้วแม่ก็จะส่งหนูไปอยู่กับย่าทวด?”

เนลล์ถึงกับอึ้งไปเลย

เธอแค่คิดว่าป้าจีนคงจะพูดอะไรไม่ดีให้ลิซซี่ฟัง เพื่อยั่วโมโหเธอ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าป้าจีนจะพูดแบบนี้กับเด็ก

หัวใจของเนลล์ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“แล้วลูกคิดว่าที่คุณย่าพูดนั้นมันจริงรึเปล่า?”

ลิซซี่ตกใจ ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอมีแต่ความว่างเปล่า

เนลล์ยังคงอธิบายต่อไป

“ในความรู้สึกที่แท้จริงของลูก ถ้าแม่มีน้องสาวของลูกขึ้นมา แม่จะไม่รักลูก และจะทิ้งลูกไปหรือเปล่า?”

ลิซซี่ดูเหมือนจะตกตะลึงกับคำถามนั้น เธอจึงไม่ได้ตอบนานเลยทีเดียว

เนลล์ลูบหัวของเธอ พลางพูดว่า "คิดให้ดีให้รอบคอบแล้วบอกแม่เมื่อลูกคิดออกแล้วนะคะ"

หลังจากนั้นไม่นาน ลิซซี่ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"ไม่ค่ะ"

“แล้วทำไมลูกถึงเชื่อสิ่งที่คุณย่าจีนพูดล่ะคะ?”

"คือหนู..."

ลิซซี่พูดไม่ออกไปชั่วขณะ เธอมองหน้าเนลล์ และเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความเกรี้ยวกราด

น้าจอยซ์เห็นด้วย และพูดว่า “ใช่แล้วค่ะ ครั้งนี้คุณนายลีย์ทำเกินไปจริง ๆ”

เนลล์ครุ่นคิดและถอนหายใจออกมา

“โอเค ไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลังนะ ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันจะกลับห้องไปพักผ่อนก่อน”

ป้าจอยซ์พยักหน้ารับ พลางช่วยประคองเธอกลับไปที่ห้อง

เมื่อกิดเดียนกลับมาในตอนเย็น เนลล์ก็ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง

เธอไม่ได้โทษใครทั้งนั้น แต่ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่ป้าจีนได้พูดกับลิซซี่ หรือความจริงที่ว่าป้าจีนขอยืมเงินหนึ่งร้อยล้านจากเธอ ทั้งหมดนี้กิดเดียนจะต้องได้รับรู้

พอเขาได้ฟัง เขาก็โกรธจัด

เขาพูดตรง ๆ ว่า "เราจะไม่ให้เธอยืมอะไรทั้งนั้น!"

เนลล์ยิ้มและพูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องปฏิเสธเร็วขนาดนั้นก็ได้ค่ะ แม้ว่าฉันจะรู้สึกรำคาญที่เธอพูดเรื่องไร้สาระให้ลิซซี่ฟัง แต่ถ้าหากว่าเธอทำธุรกิจจริง ๆ การให้เงินกับเธอก็ไม่ได้เสียหายอะไรเลยนะคะ”

กิดเดียนพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “เธอจะไปทำธุรกิจอะไรได้ นอกจากการเล่นพนัน”

เนลล์ส่ายหัวพลางพูดว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ”

กิดเดียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็ตกลง

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ลองดูแล้วกัน ถ้ามันเป็นเรื่องที่เหมาะสมจริง ๆ ก็ให้เธอไปเถอะ”

หลังจากหยุดนิ่งไปชั่วครู่เขาก็พูดเสริมว่า "ในวันข้างหน้า อย่าปล่อยให้เธอเจอกับลูก ๆ ของเราบ่อยมากนัก ผมเกรงว่าเธอจะสอนเรื่องไร้สาระให้กับพวกเขา"

เนลล์เห็นว่ากิดเดียนกำลังโมโห และเธอก็ไม่ได้รู้สึกโกรธป้าจีนมากนัก เธอจึงยิ้มและพูดว่า “โอเค โอเค เข้าใจแล้ว คุณรีบไปอาบน้ำเถอะ แล้วลงมาทานข้าวเย็นกัน”

พูดจบกิดเดียนก็เดินไปเข้าห้องน้ำ

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น ลิซซี่ก็อารมณ์ดีขึ้นมามากแล้ว เธอรู้ว่าคุณย่าโกหกเธอ เธอจึงรู้สึกละอายใจเล็กน้อย และไม่ได้โกรธคุณแม่ของเธออีกต่อไป

เนลล์แสร้งทำเป็นไม่ได้สังเกตเห็นอาการเหล่านั้น และการทานอาหารเย็นร่วมกัน ก็กลับมาเป็นเรื่องที่น่าพอใจเหมือนเคย

ลิซซี่ตักซี่โครงชิ้นหนึ่งลงในชามของเนลล์ พลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า "แม่คะ ลองกินอันนี้ดูสิคะ"