ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 978

“แล้วคุณไม่เคยสงสัยในตัวเขาบ้างเหรอ?”

เคธี่ตกใจ สายตาของเธอดูสับสนเล็กน้อย

“ทำไมฉันจะต้องสงสัยเขาด้วยล่ะ? ฌอนปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดี และเขาก็เป็นคนที่ปฏิบัติต่อฉันดีที่สุดในโลกนี้อีกด้วย นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่สามารถสงสัยเขาได้”

ประสบการณ์และความไร้เดียงสาของเธอ ทำให้เนลล์รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

เธอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้น ทำไมคุณถึงต้องการหลีกเลี่ยงฉัน? อย่าบอกว่าไม่ใช่เพราะฉันที่ทำให้คุณต้องรีบจากไป”

เคธี่บีบมือของตัวเองราวกับว่าเธอกำลังประหม่าเพราะเธอถูกจับได้ เธอเปิดเผยคำโกหกที่ซ่อนอยู่อย่างระมัดระวัง

“ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยงเธอ ฉันเพียงแค่กลัว…”

"กลัวเหรอ?" เนลล์เลิกคิ้วขึ้น "คุณกลัวอะไร?”

“ฉัน…” เธอตื่นตระหนกและมองไปรอบ ๆ ราวกับว่าเธอกำลังมองหาอะไรบางอย่าง

เนลล์รู้ว่าเธอกำลังตามหาฌอน มิลเลอร์

ราวกับว่าชายคนนั้นเป็นสมอเรือของเธอ และเขาไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้ ดังนั้นเธอจึงวิตกกังวลอย่างอธิบายไม่ถูก

ถึงแม้ว่าเนลล์จะไม่ใช่หมอ แต่เธอก็มีความรู้เกี่ยวกับจิตวิทยาอยู่บ้าง

เธอพบว่าสถานการณ์ปัจจุบันของเคธี่ คล้ายกับปฏิกิริยาความเครียดและถูกกระทบกระเทือนจิตใจ

เคธี่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เพราะคนที่เธอไว้ใจมากที่สุดได้ทรยศและต้องการให้เธอตาย

ดังนั้นเธอจึงกลัวและหวาดระแวง ถึงแม้ว่าเธอจะสูญเสียความทรงจำทั้งหมดตั้งแต่ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา แต่ความกลัวก็ยังคงฝังลึกอยู่ภายในจิตใต้สำนึกของเธอ

และคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้คือ ฌอน มิลเลอร์

เช่นเดียวกับคนจมน้ำที่จับสายช่วยชีวิตไว้ทันใด เธอจึงมองว่าเขาเป็นแสงแดดเพียงดวงเดียวในชีวิตของเธอ เธอจึงต้องการเกาะติดกับเขาไม่ยอมปล่อย

ทุกสิ่งรอบตัวเธอจึงดูน่ากลัวสำหรับเธอ และมีเพียงฌอน ชายที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้เท่านั้นที่จะได้รับความไว้วางใจจากเธอมากที่สุด

เมื่อคิดเช่นนั้น เนลล์ก็โล่งใจในทันที

ถ้าเป็นเช่นนั้น แล้วเธอจะต้องโกรธไปเพื่ออะไร?

เหมือนดั่งที่กิดเดียนได้บอกกับเธอว่า มันคือพรจากพระเจ้า ที่เคธี่สามารถรอดชีวิตจากอุบัติเหตุครั้งใหญ่เช่นนั้นมาได้

และสิ่งที่เนลล์ต้องทำไม่ใช่การตำหนิหรือต่อว่าเธอ แต่เป็นการหวงแหนและแสดงความรักต่อเธอ เพื่อชดเชยเวลาสิบปีที่พวกเธอไม่มีโอกาสได้ใช้ร่วมกัน

เมื่อคิดเช่นนั้น ริมฝีปากของเนลล์จึงขดขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“คุณไม่ต้องการพูด ก็ไม่ต้องพูดอะไร”

เธอถามออกไปอย่างระมัดระวัง “ฉัน…เข้าไปใกล้คุณได้ไหม?”

เคธี่ตัวแข็งทื่อ เธอมองไปที่เนลล์ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

เนลล์ก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง “คุณไม่ต้องกลัว ฉันคือลูกสาวของคุณ ครอบครัวของคุณเช่นเดียวกับฌอนของคุณ ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ เราทุกคนรักคุณมาก ได้โปรดอย่ากังวล ฉันแค่คิดถึงคุณมาก และอยากอยู่ใกล้คุณก็แค่นั้นเอง คุณอย่าปิดกั้นฉันจะได้ไหม?”

เคธี่จ้องมองไปที่เนลล์ อาจเป็นเพราะว่าเธอเชื่อในคำพูดของเนลล์ แม้ว่าร่างกายของเธอยังคงแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด แต่เธอกลับดูสงบนิ่ง

เนลล์เดินเข้าไปหาเธอ

เธอกางแขนออกเพื่อโอบกอดเคธี่

"คุณแม่"

คำพูดคำเดียวที่เธอเอ่ยออกมา สามารถทำให้น้ำตาเอ่อล้นจากดวงตาของเธอ

ราวกับว่าเธอตระหนักได้ถึงสิ่งที่เธอพูด เธอจึงรีบแก้ตัวด้วยความประหม่า

เนลล์ขัดจังหวะและให้ความมั่นใจกับเธอ “ฉันรู้ คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้กลัวฉัน คุณแค่กลัวว่าฉันจะพูดถึงเรื่องภายในอดีตจนทำให้คุณจดจำช่วงเวลาที่เจ็บปวดเหล่านั้นขึ้นมาได้อีกใช่ไหม?”

เคธี่พยักหน้า

เนลล์ถอนหายใจอย่างโล่งอกและปลอบโยนเธอ “คุณไม่ต้องกลัวและคุณก็ไม่ต้องกังวล ฉันรู้ว่าคุณไม่ต้องการจดจำสิ่งเหล่านั้น เราจะแสร้งทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้พูดถึงมัน ตกลงไหม?”

เคธี่พยักหน้าอีกครั้งด้วยความรู้สึกโล่งใจ

เนลล์ยิ้มออกมา “ในเมื่อคุณยังไม่ได้ตัดสินใจว่าคุณจะไปไหน แล้วทำไมคุณไม่อยู่ในเมืองหลวงต่ออีกสักสองวันล่ะ? ฉันไม่เชื่อว่าคุณได้เที่ยวเล่นไปทุกที่แล้ว ฉันรู้จักสถานที่ดี ๆ หลายแห่งที่คุณจะต้องไม่เคยไปมาก่อน ถ้าหากคุณอยู่ต่ออีกสักสองวัน ฉันจะพาคุณไปรอบ ๆ คุณคิดว่าดีไหม?"

เคธี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

แต่เพราะว่าเธอเป็นคนอ่อนโยน ดังนั้นเธอจึงยอมจำนนเมื่อได้เห็นท่าทางที่อ้อนวอนของเนลล์

“ก็ได้ ฉันตกลง”

เนลล์ยิ้มอย่างมีความสุข

ในเวลานี้ ที่ด้านนอกห้องรับแขก

ชายสามคนยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ

มิสเตอร์ดอนเนลลี่รู้สึกอึดอัดใจ เมื่อฝ่ายหนึ่งเป็นเพื่อนของเขา แต่อีกฝ่ายหนึ่งอาจจะเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจในอนาคตของเขา

แต่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องภายในครอบครัวและเขาก็รู้ดีว่าเขาเป็นเพียงบุคคลภายนอก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกอึดอัดใจและคิดว่าเขาไม่ควรจะอยู่ตรงนี้

เคธี่และเนลล์ยังคงอยู่ภายในห้องรับแขก ฌอนไม่ได้เป็นคนในเมืองหลวง และนี่เป็นครั้งแรกที่เขามาเยี่ยมชมเมืองหลวง ดังนั้น มิสเตอร์ดอนเนลลี่จึงไม่สามารถทิ้งเขาไว้ตามลำพังได้เช่นกัน

ถึงแม้ว่าพวกเธอจะเป็นแม่ลูกกัน แต่ในตอนนี้เคธี่ก็จำอะไรไม่ได้เลย