ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 985

เนลล์ขมวดคิ้ว

“น็อคเทิร์นเหรอ? สถานที่นั้นเละเทะมากเลยไม่ใช่เหรอคะ? ไปที่แบบนั้นคนเดียวมันจะไม่อันตรายเกินไปหน่อยเหรอคะคุณป้า”

จีนกลอกตามองบนด้วยความเหลืออด

“มันจะเละเทะแค่ไหนกันเชียว? ให้ฉันจะพาบอดี้การ์ดไปด้วยไม่ได้เหรอ? อีกอย่างครอบครัวของเราก็มีชื่อเสียง จะไปกลัวอะไรทำไมล่ะ? จะมีใครหน้าไหนมากล้ายั่วโมโหเรา”

เธอพูดพลางแสยะยิ้มให้กับกิดเดียน

กิดเดียนจึงไม่ได้ห้ามให้เธอออกไปเที่ยว เพราะถึงยังไง เขาก็รู้ดีว่าป้าจีนไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้

เขาหยิบการ์ดออกมาแล้วยื่นมันให้กับเธอ

เขาพูดด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ว่า “พาบอดี้การ์ดไปด้วย แล้วขอความกรุณาอย่าสร้างปัญหาด้วยนะครับ”

จีนยิ้มออกมา และพยักหน้าทันที “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจนะจ๊ะหลานรัก”

พูดจบกิดเดียนก็พาเนลล์และคนอื่น ๆ กลับเข้าไปในโรงแรม

เมื่อเคธี่กลับเข้ามาในโรงแรม เธอก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ฌอนจึงพาเธอกลับไปที่ห้อง หลังจากที่ทานอาหารเย็นกับกิดเดียนและเนลล์เสร็จ

เนลล์และกิดเดียนก็กลับไปที่ห้องของพวกเขาด้วย

ทันทีที่พวกเขากลับมาถึงห้อง เนลล์ก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ “คุณใจดีกับคุณป้าของคุณเกินไปนะคะ เรายังไม่ได้รู้จักสถานที่นั้นดีพอ อีกอย่างเธอก็ชอบสร้างปัญหา ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ แค่บอดี้การ์ดสองสามคน มันจะไปมีประโยชน์อะไร”

กิดเดียนหัวเราะ พร้อมกับเดินเข้ามากอดเธอจากด้านหลัง “ที่คุณภรรยาพูดก็จริงนะ”

แม้ว่านั้นจะเป็นสิ่งที่เขาพูดออกมา แต่มือของเขากลับปัดป่ายไปมา

เขาก้มตัวลงต่ำ พลางจับเอวที่บองบางและอ่อนนุ่มของเนลล์เอาไว้ ก่อนจะแนบหูไว้บนหน้าท้องของเธอ

“ขอผมฟังหน่อย วันนี้ลูกชายของผมคุยกับผมหรือยังนะ?”

เนลล์ยืนนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้น แล้วปล่อยให้เขาแนบหูลงที่ท้องของเธอ ก่อนจะหัวเราะออกมา “เขายังไม่ทันได้เกิดมาเลย คุณรู้ได้ยังไงว่าเขาจะเป็นลูกชาย”

กิดเดียนมองขึ้นไปที่เธอ “ผมก็ต้องรู้อยู่แล้วสิว่าผมปลูกอะไรลงไป”

เนลล์ถึงกับพูดไม่ออก

เธอควรจะทำอย่างไร หากเธอต้องการเอาชนะผู้ชายคนนี้?

กิดเดียนฟังเสียงท้องของเนลล์อยู่ครู่หนึ่ง ไม่มีใครรู้ว่าเขาได้ยินอะไรหรือเปล่า แต่ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยความพอใจ ก่อนจะช่วยพยุงเนลล์ให้ไปนั่งบนโซฟาที่อยู่ข้าง ๆ

เนลล์หัวเราะพลางพูดติดตลกว่า “คุณได้ยินที่ลูกชายของคุณ พูดกับคุณไหมคะ?”

กิดเดียนพยักหน้าอย่างจริงจัง “แน่นอน ผมได้ยิน”

“เขาบอกอะไรคุณเหรอ?”

กิดเดียนพูดด้วยความลึกซึ้งว่า “เขาบอกว่าอย่าบอกให้คุณรู้”

เนลล์รู้ได้ในทันทีว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย เขาแค่กำลังล้อเล่นกับเธอเท่านั้น

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา และต่อยเขา

กิดเดียนก็ไม่ได้หลบหลีกแต่อย่างใด เขาปล่อยให้เธอต่อยเขาตามที่เธอต้องการ เพราะไม่ว่ายังไงกำปั้นอันบอบบางของเธอนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรไปมากกว่าการถูกจั๊กจี้

ทั้งสองคนหยอกล้อกันอยู่ครู่หนึ่งจนเนลล์เริ่มเหนื่อย เธอจึงนอนลงบนโซฟาเพื่อพักผ่อน

ระหว่างนั้นกิดเดียนก็เดินไปที่ด้านข้าง เพื่อจัดการกับเอกสารบางอย่างที่แมทธิวเพิ่งจะส่งมาให้

จู่ ๆ ภายในห้องก็เงียบสงัดลง

ทั้งสองคนหยุดคุยกัน กิดเดียนนั่งจดจ่ออยู่กับงานของเขาจนเสร็จ และเมื่อเขามองขึ้นไป เขาก็ตระหนักได้ว่าตอนนี้ท้องฟ้าได้มืดลงแล้ว

เมื่อเขามองดูนาฬิกาที่ข้อมือ เขาก็พบว่ามันเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว

เขาตกใจ และอดที่จะโทษตัวเองไม่ได้ที่มัวแต่ยุ่งกับงานจนลืมเวลาไป

เขารีบลุกขึ้นจากโต๊ะพลางมองดูภรรยาของเขา อาจเป็นเพราะเนลล์เหนื่อยเกินไป หรือเพราะเธอรอเขานานเกินไป เธอจึงผล็อยหลับไปบนโซฟา

เนลล์มองเขาแล้วส่ายหน้า

"ไม่ค่ะ" เธอหยุดและมองตัวเองอีกครั้งด้วยความสับสน

“ฉันเผลอหลับไปได้ยังไง?”

กิดเดียนนั่งลง พลางลูบผมของเธอเบา ๆ

“คุณคงจะเหนื่อยมากเกินไป คุณเลยผล็อยหลับไปตอนที่นั่งรอผม”

ตอนนั้นเองที่เนลล์เริ่มจำได้ เธอยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย จากนั้นเธอก็นึกถึงเคธี่และฌอน

“เออ ตอนนี้กี่โมงแล้วเหรอคะ? แม่กับฌอนออกไปทานอาหารค่ำกันรึยัง?”

เธอพูดขณะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา

กิดเดียนหยุดเธอไว้อย่างรวดเร็ว เขายิ้มออกมา “ไม่ต้องห่วงหรอก ผมออกไปบอกแม่กับฌอนแล้วว่า ให้พวกเขาไปหาอะไรทานกันก่อนได้เลย ไม่ต้องรอพวกเรา”

เนลล์รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินแบบนี้

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเคธี่ ได้หายตัวไปนานถึงสิบปี เนลล์จึงมักจะรู้สึกถึงความการสูญเสียนั้น ตอนนี้เธอเห็นคุณค่าของเคธี่เป็นพิเศษ จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะเกิดอาการประหม่า

กิดเดียนเข้าใจความคิดของเธอ เขาจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาดึงปอยผมมาไว้ข้างหลังใบหูของเธอแล้วถามว่า “คุณหิวรึยัง?”

เนลล์ลูบท้องของเธอ

ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แต่เมื่อกิดเดียนถามถึงเรื่องนี้ เธอก็เลยรู้สึกหิวขึ้นมาทันที

เธอพยักหน้า

กิดเดียนพูดออกมาอย่างอ่อนโยน ว่า “คุณมีอยู่สองทางเลือก หนึ่งคือให้คนเอาอาหารมาให้ และเราจะกินข้าวกันในห้อง และตัวเลือกที่สองคือ ลงไปกินที่ร้านอาหารชั้นล่าง คุณจะเลือกแบบไหนดี?”

เนลล์หัวเราะออกมา “ทำไมถึงมีให้เลือกแค่สองอย่างล่ะ? เราออกไปเดินเล่นข้างนอก แล้วค่อยหาร้านกินไม่ได้เหรอ?”

กิดเดียนส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ได้ วันนี้คุณเดินมาเยอะแล้ว คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้เดินไปไหนอีกแล้ว”