ทาสรัก นิยาย บท 43
EP42
“…” เขานิ่งเงียบไม่ตอบอะไรกลับมา ฉันจึงหันหลังกลับไปมองก็เห็นคนตัวโตลุกจากพื้นแล้วเดินไปที่นอกระเบียง นี้อย่าบอกนะว่าเขากำลังคิดอะไรบ้าๆอีก คงไม่หรอกมั้งคงเรียกร้องความสนใจซะมากกว่า คิดได้แบบนั้นฉันจึงเอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วเข้าไปอยู่ในห้วงของนิทรา…
‘อุแว้…อุแว้’ เสียงของทารกน้อยสอดแทรกเข้ามาในโซนประสาท ทำให้ใบหน้าหวานที่สวมชุดนอนอยู่เดินเข้าไปในห้องเพื่อตามหาเสียงของทารกน้อย
พอเปิดประตูเข้าไปสายตาก็ไปหยุดอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ มีร่างของชายหนุ่มคุ้นตาที่นั่งหันหลังให้พร้อมกับอุ้มลูกน้อยในอ้อมกอด หยอกล้อกันอย่างมีความสุข นิวาจึงค่อยๆเดินไปหย่อนตัวนั่งลงข้างกายผู้ชายคนนั้น…
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาจึงหันกลับมามองเธอทำให้รู้ว่าผู้ชายที่กำลังอุ้มเด็กน้อยอยู่คือทิศเหนือ ส่วนทารกที่อยู่ในอ้อมกอดอุ่นหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเธอและชายหนุ่ม ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของใคร…
‘…ลูกเราน่ารักมั้ย น่ารักเหมือนแม่เลยเนาะ’ ทิศเหนือถามเองตอบเอง ทำเอาเด็กสาวที่กำลังมีความโกรธในใจอยู่ไม่ยอมคุยกับเขา มือเรียวพยายามจะยื้อร่างป้อมมากกกอดเอาไว้ ทวาสายตาเปล่งประกายระยิบระยับที่มองเธออยู่กลับสั่นระริก ดวงตาหมองเศร้าจึงช้อนมองคนข้างกาย…
'สงสัยลูกคงอยากให้เธอคุยกับฉัน…’
‘อย่าคิดอะไรเองเลยค่ะ แกยังไม่รู้เรื่องอะไรขนาดนั้น’ นิวาตอบปฏิเสธ กำลังจะยื้อคนตัวเล็กกลับ
‘แง~’ แขนอ้วนกลมขาวราวกับปุยนุ่นแกว่งไปมาไม่หยุดนิวาจึงสอดปลายนิ้วเข้าไปแหย่เล่นในกำปั้นกลม ทวามือของเด็กน้อยค่อยๆปัดป่ายมือเรียวไปข้างไว้บนหลังมือหนา แววตาเอ็นดูของนิวาจึงแปรเปลี่ยนเป็นความสงสัย
‘หนูอยากให้พ่อจับมือแม่หรอครับตัวเล็ก’
‘…’ มีเพียงแววตาใสตอบกลับมา ทารกน้อยมองไปที่ผู้เป็นแม่นั้นทำให้สัญชาตญาณของเธอมันบ่งบอกว่าลูกน้อยต้องการจะสื่ออะไรกันแน่…
‘ทำไงดีแม่เขาไม่ยอมใจอ่อนให้พ่อเลยครับ’ ทิศเหนือแสร้งทำเป็นน้อยใจแล้วก้มหน้าคุยกับลูกน้อย นิวาจึงตัดสินใจจับมือป้อมเอาไว้โดยที่ไม่มองใบหน้าของคนตัวโต
‘แง~’
‘อะไรนะครับ…อยากให้พ่อจับมือแม่’ ชายหนุ่มเหมือนคุยกับทารกน้อยเข้าใจ มือหนาจึงกอบกุมหลังมือเนียนเอาไว้ ทำให้รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างหน้าเหลือเชื่อ…
“แค่กๆ” กลิ่นไหม้เหม็นฉุนลอยแตะปลายจมูกเชิดรั้นทำให้นิวาสำลักควันออกมาหลุดจากห้วงความฝันในช่วงเช้าของวันถัดมาเปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้นแล้วลุกจากเตียงเดินตามกลิ่นนั้นไป…
“คุณเหนือ!?” นิวารีบวิ่งไปกระชากคนตัวโตออกจากเตาไมโครเวฟควันเริ่มลอยคลุ้ง มือหนาเปื้อนคราบดำของก้นหม้อที่เริ่มไหม้จากเตาแก๊ส เธอรีบไปดึงคันเอ้าท์ไฟลงแล้วปิดแก๊สเอาไว้ ก่อนไฟจะไหม้ทั้งคอนโด พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยร่างเล็กจึงทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้พลางถอนหายใจออกมา…
“เฮ้อ…”
“นิ…ฉันทำข้าวต้มให้เธอได้แล้ว”
ทิศเหนือเดินมาข้างกายแล้ววางชามข้าวต้มที่ขูดออกจากหม้อตรงหน้าเธอ ทำให้กลิ่นเหม็นฉุนลอยเข้าจมูกนิวาช้อนตามองร่างหนาที่ใบหน้ามีคราบเปื้อนสีดำ ร่างกายสวมผ้ากันเปื้อนกลับด้านพร้อมกับรอยยิ้ม…
อยากจะด่า แต่มันก็ด่าไม่ลง…
“ทีหลังถ้าทำไม่เป็นก็ไม่ต้องฝืนนะคะ…ครัวนิพังหมดแล้ว” เธอเอ่ยบอก แล้วระงับอารมณ์ก่อนจะจับชามข้ามต้มมาแล้วเทใส่ขยะจนเกลี้ยงพอหันกลับไปใบหน้าหล่อเหลาก็เจื่อนลงสายตามองข้าวต้มไหม้ที่กินไม่ได้สลับกับมองใบหน้าหวาน…
“รังเกียจกันจนต้องเททิ้งเลยหรอ?”
“ไม่ใช่ค่ะแต่นี้มันกินไม่ได้แล้ว”
“…” ชายหนุ่มนิ่งเงียบแล้วก้มหน้าหลบสายตา
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะ…มันไม่ได้น่าสงสาร” นิวาบ่นให้คนตัวโตแล้วหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดตามผิวแก้มเนียนใสจนหน้าอิจฉาออกทีละนิด
“ก็ฉันตื่นแต่เช้ามาเพื่อทำกับข้าวให้เธอกิน…”
“ทั้งๆที่รู้ว่าทำไม่เป็น”
“มันผิดด้วยหรอที่ฉันอยากทำอะไรเพื่อเธอบ้าง แค่อยากดูแล…”น้ำเสียงเรียบนิ่งตอบอู้อี้ สายตาจ้องมองใบหน้าหวานทุกสัดส่วน จนมาอยุดที่ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ทำเอานิวาหยุดชะงัก…
“นิดูแลตัวเองได้ค่ะ…ไม่ได้ต้องการให้ใครมาดูแล” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นนิวาก็ชักมือกลับแล้วทิ้งเศษทิชชูลงถังขยะ ฝันเมื่อคืนมันเกือบทำให้เด็กสาวใจอ่อน “ส่วนคุณก็ไปอาบน้ำแล้วออกจากห้องนิด้วยนะคะ กลับไปพักผ่อนที่บ้านตัวเอง นิต้องไปเรียน…”
สายตาละห้อยมองตามแผ่นหลังบางแล้วถอดผ้ากันเปื้อนออก ส่วนนิวาก็เดินมาหยิบโทรศัพท์เพื่อบอกช่างมาดูครัวให้ หลังจากนั้นก็กดเข้าไปอ่านในกรุ๊ปห้องที่อาจารย์พึ่งแจ้งมาว่ายกเลิกคลาสเช้า…
ครืด… ครืด…
‘ลูกพีช’
พอมีเสียงเรียกเข้านิวาจึงกดรับสาย…
“ว่าไงลูกพีช”
( พี่เหนืออยู่กับนิมั้ย…พวกพี่ไฟนอลติดต่อไปติดเลย ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ )
“อื้อ…ถ้าเป็นไปได้บอกพวกพี่แกมาพาคุณเหนือกลับที ไม่ยอมไปไหนเลย”
( คงยากอะนิ ขนาดโทรยังไม่ติด ไปลากตัวกลับคงไม่มีทางแน่พี่เหนือไม่ยอมหรอก )
“งั้นหรอ…” นิวาทวนซ้ำแล้วเบือนตาไปทางประตูครัวพอเห็นร่างหนายืนกอดอิกพิงขอบประตูจ้องมองมาที่เธอ ร่างเล็กจึงสะดุ้งตกใจเมื่อสบตาเข้ากับชายหนุ่มเต็มๆ…
( พวกพี่เขาฝากดูแลพี่เหนือด้วยนะ…ถือว่าทำบุญก็ได้ )
“คือ…แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวโทรกลับ” นิวาชิงตัดบทแล้วกดตัดสายในทันที ก่อนจะเดินไปประจันหน้ากับคนตัวโต…
“ใครโทรมา?”
“นิเจ็บมาเยอะแล้ว นิไม่อยากกลับไปเป็นแบบเดิม…”
“มันจะไม่เป็นแบบเดิมทุกอย่างมันคือความผิดพลาด ถ้าฉันรู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นเธอป่านนี้เราคงได้รักกันแล้ว…” นิวาได้แต่นิ่งฟังทิศเหนือพูด หน้าท้องแบนราบคงยังถูกฝ่ามือใหญ่ลูบไล้มันอยู่แบบนั้น ผิวปากร้อนค่อยๆดูดเม้มตาเนื้อเนียนด้วยความโหยหา…
“คุณทำเลวกับนิมาตั้งหลายปี จะมาขอให้นิลืมแค่ไม่กี่เดือนเองหรอคะ นิรู้นะคะว่าคุณเจออะไรมาบ้าง แต่สิ่งที่นิเคยเจอมันก็สาหัสมากเหมือนกัน นิเข้าใจคุณค่ะ และนิก็อยากให้คุณเข้าใจนิด้วย เคารพการติดสินใจของนิด้วยนะคะ…”
“ไม่ว่าทำยังไงเธอก็ไม่ให้อภัยฉันเลยใช่มั้ย”
“มันก็แค่กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ก็เท่านั้นเองค่ะ” เด็กสาวยังยืนยันคำเดิม เธอเข้าใจทุกอย่างแล้วแค่ต้องการได้ยินคำขอโทษที่ออกมาจากความจริงใจและความรู้สึกผิดจริงๆ
“เพราะอะไรนิวา…เธอบอกฉันได้มั้ยฉันจะได้แก้ไขมัน”
“คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลยค่ะ ไม่ต้องแก้ไขอะไรทั้งนั้น”
“ทั้งที่เธอก็เข้าใจทุกอย่างแต่ทำไมเราถึงกลับไปเป็นเหมือมเดิมไม่ได้ล่ะ หรือว่าเธอไม่ได้รักฉันแล้วใช่มั้ย?” ทิศเหนือคาดคั้นเอาคำตอบนิวาจึงจับมือหนาออกจากอ้อมกอดทวาชายหนุ่มกลับกอดรัดเอวขอดแน่นกว่าเดิม ทั้งที่บอกขนาดนี้เขาก็ยังไม่รู้ตัวว่าต้องทำยังไง…
“ปล่อยนิเถอะค่ะ”
“หรือเพราะเธอคบกับไอ้อิฐจริงๆเลยกลายเป็นแบบนี้…ใช่มั้ยนิวา”
“คุณอย่าโทษคนอื่นเลยค่ะ…ทุกผลลับมันเกิดจากการกระทำของตัวเองทั้งนั้นแหละ”
“ฉันขอโทษ…ขอโทษที่มองเธอเป็นทาส ทำกับเธอเหมือนสัตว์” ทิศเหนือเอาแต่พูดขอโทษคนในอ้อมกอดไม่หยุดแล้วไซร้จมูกตามพวงแก้มเนียนใส นิวาที่แต่นั่งหน้านิ่งจึงเบือนหน้าหลบ “ต่อไปนี้ หน้าที่นั้นจะเป็นฉันเองฉันจะยอมเป็นทาสเธอ ยอมทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ความผิด…”
“…”
“แม้กระทั่งเป็นทาสบนเตียงให้เธอรังแกฉันก็จะยอม…นะคนดี”
.
.
.
ยอมเป็นทาสว่าซ่าน พี่มันบอก?
Next...
“ทีคุณทำกับนิไม่เห็นสงสารกันบ้างเลย…”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทาสรัก