ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 35

“แน่นอนครับ” ไอเดนพูดอย่างภาคภูมิใจ

รัสเซลรู้อยู่แล้วว่าไอเดนจะต้องพูดเช่นนี้ แอบซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ เขาถามต่อ “ผมขอทราบได้ไหมว่าเพื่อนที่มิสเตอร์แกรนท์ซื้อภาพต่อมาจากเขานั้นคือใคร?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของไอเดนก็ยิ่งปลาบปลื้มมากขึ้น นี่รัสเซลอยากจะรู้จักกับเพื่อนของเขาอย่างนั้นเหรอ? เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเขาที่จะได้เป็นเพื่อนกับรัสเซล “ท่านประธานฟีลด์ ชื่อของเขาคือเดวิด ไวท์ เป็นเจ้าของตลาดของเก่าที่มีชื่อเสียง ผมจะโทรหาเขาตอนนี้เลย” ไอเดนยิ้ม

“ไม่ต้องหรอก” รัสเซลโบกมือห้าม ก่อนจะหยิบมือถือของเขาออกมา พร้อมกับพูดยิ้ม ๆ “ผมรู้จักกับเดวิด ไวท์”

แน่นอนว่ารัสเซลรู้จักเดวิด ไวท์ ชายคนนี้เป็นเจ้าของตลาดของเก่าที่มีชื่อเสียงแต่ในขณะเดียวกันเขาก็มีชื่อเสียงในทางที่ไม่ดีในหมู่แวดวงนักสะสมด้วย เหตุผลก็คือเดวิด ไวท์ ช่ำชองในการขายภาพปลอมและภาพย้อมแมว เขามักจะขายให้ของปลอมให้กับผู้คนที่ไม่รู้จักงานศิลปะดี และดูเหมือนว่าครั้งนี้เดวิดก็ได้หลอกไอเดนเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม รัสเซลไม่ได้รู้สึกเสียใจกับเขาเลยสักนิดเขากดโทรศัพท์และโทรออก “มิสเตอร์ไวท์ สบายดีรึเปล่า?”

อีกด้านของปลายสาย เสียงนิ่งของชายวัยกลางคน ที่เป็นน้ำเสียงปกติของคนไม่ซื่อสัตย์ เสียงที่เขาพูดออกมานั้นเป็นโทนเสียงสูงอย่างจงใจ “โอ้ ไม่อยากจะเชื่อเลย ทำไมจู่ ๆ ท่านรัสเซลถึงโทรหาผมในวันนี้? คุณจะเข้ามาดูสินค้าอย่างนั้นเหรอครับ?”

เดวิดอยู่ที่ร้านของเก่าของเขา นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้วินเทจพร้อมกับจิบชาไปด้วย

“หยุดพูดไร้สาระแล้วมาที่ซีวิล แกลลอรี่เดี๋ยวนี้!” รัสเซลพูดด้วยเสียงห้วนก่อนจะวางสายไป

เดวิดไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอะไร แต่กลับรีบไปสตาร์ทรถพอร์ชของเขา ก่อนจะขับมุ่งหน้าไปยังซีวิล แกลลอรี่

ไอเดนยังคงยิ้มอยู่เพื่อหวังที่จะประจบประแจงรัสเซล ในขณะที่เขาพูดขึ้น “ท่านรัสเซล รู้จักกับมิสเตอร์ไวท์ด้วยงั้นเหรอครับ? ช่างเป็นเรื่องบังเอิญเสียจริง”

รัสเซลไม่ได้พูดอะไร นั่งลงที่โต๊ะกาแฟในมุมห้องอย่างเงียบ ๆ เพื่อรอเดวิด เขามองไปที่ไอเดนราวกับว่ากำลังจ้องมองคนโง่เขลา ในขณะที่เด็กหนุ่มยังคงมองเขาอย่างชื่นชมต่อไป

ทุกคนก็เช่นกันพวกเขายืนอยู่ด้านข้างรัสเซล รอคอยอย่างเงียบ ๆ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าทำไมรัสเซลถึงโทรหาเดวิดให้มาที่นี่ก็ตาม มันจะต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับภาพวาดนี้เป็นแน่

เดวิดหยุดชะงัก เข้าโค้งตัวคำนับก่อนจะตอบ “ไม่จริงเลยครับต้องขอบคุณท่านรัสเซลที่ช่วยอุปถัมถ์”

“ฮึ่ม!” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังตุ๊บ! เกิดขึ้นรัสเซลทุบโต๊ะกาแฟด้วยมือของเขาก่อนที่จะชี้ไปที่ภาพวาดที่อยู่บนผนังด้วยความโกรธจัด “เดวิด ไวท์ นั่นเป็นภาพที่แกขายไปใช่ไหม?”

ผู้คนที่อยู่รอบข้างก็ตกตะลึงไปเช่นกัน ต่างงุนงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เดวิดตกใจกลัวขึ้นมา ด้วยความที่รัสเซลคือคนที่ช่วยสนับสนุนเขามาก่อนทำให้เขาสามารถมีวันนี้ได้ แต่ภายหลังจากที่ธุรกิจของเขาเติบโตขึ้นเขาก็ไม่ได้ติดต่อกับรัสเซลเช่นเคย และพวกเขาก็ค่อย ๆ แยกหายกันไป

อย่างไรก็ตามเดวิดไม่เคยกล้าที่จะทำไม่ดีผลีผลามต่อหน้ารัสเซล เขารีบหันกลับไปดูที่ตู้โชว์กระจก และในทันทีเข่าของเขาก็อ่อนยวบลง! มันคือภาพสองสหายบนภูเขาฤดูใบไม้ผลิ!

แย่แล้ว! เขาไม่สามารถปิดบังความจริงที่ว่าเขาขายภาพปลอมภาพนี้ออกไปได้และยิ่งไปกว่านั้นภาพวาดสองสหายบนภูเขาฤดูใบไม้ผลิของจริงเป็นของรัสเซลมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นภาพที่แขวนอยู่นั่นจะต้องเป็นของปลอมโดยแน่!