ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 68

อีกด้านของปลายสาย น้ำเสียงกักขฬะของชายหนุ่มคำรามออกมา “ไอ้บ้าหน้าไหนมันกล้ามาแหยมกับเธอ? อยากตายหรือยังไงกันวะ?”

“ไทเกอร์ นายต้องอยู่ข้างฉันนะ ฮึก…” รูบี้น้องไห้อย่างน่าสงสาร

“ได้ หยุดร้องไห้ก่อนแล้วบอกฉันมาว่าไอ้บ้าหน้าไหนที่มันมายุ่งกับเธอ!”

อีกด้านของปลานสาย ชายหนุ่มร่างกำยำและลูกน้องอีกสองสามคนกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่ภัตตาคารหยก

ไม่มีคนอื่นอีกนอกจากไทเกอร์ที่เปลือยกายท่อนบนอยู่

ไทเกอร์เป็นคนเลือดร้อนอยู่เป็นทุนเดิม จึงไม่แปลกที่เขาจึงรู้สึกเดือดดาลขนาดนี้

รูบี้เป็นคนรักของเขา ใครที่กล้ามาแตะต้องเธอก็เหมือนมาตบหน้าเขาด้วยเช่นกัน

ไม่ว่าอย่าไรต้องตามล่าคนคนนั้นให้ได้ เขาต้องทำให้คนคนนั้นได้รับรู้ว่ามันจะเป็นอย่างไรที่มาแตะผู้หญิงของเขา เขาไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอยู่แล้วด้วย!

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รูบี้และเพื่อนสาวก็มาถึงที่ภัตตาคารหยก

รูบี้ยังคงสภาพยับเยิน ไม่เพียงแต่เติมเครื่องสำอางบนหน้า แต่เธอก็ยังเพิ่มรอยช้ำปลอม ๆ ที่หางตาและมุมปากเข้าไปด้วย

ตอนที่เจอหน้ากัน เธอรีบเข้าไปกอดไทเกอร์อย่างมารยา และฟูมฟายออกมา “ไทเกอร์ ดูสิ! มันตีฉันจนฉันสภาพเป็นแบบนี้ นายต้องจัดการให้ฉันนะ!”

เมื่อไทเกอร์เห็นรอยแผลบนใบหน้าของรูบี้ เขาก็โกรธจัดขึ้นมา ทุบลงไปที่โต๊ะจนแก้วไวน์กระฉอกและหล่นลงไปที่พื้น เขาตะโกนขึ้น “แม่งเอ้ย! ไอ้บ้าที่ไหนมันช่างกล้าดีขนาดนี้ ไม่ไ้ดบอกมันเหรอว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”

ไทเกอร์โกรธจัด

ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายใบหน้าสวย ๆ ของแฟนสาวเขา มันคนนั้นจะต้องรับรู้ถึงความโกรธของเขาด้วย

ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องการทำร้ายร่างกาย มันเกี่ยวกับศักดิ์ศรีต่างหาก

รูบี้สะอื้นก่อนจะพูดขึ้น “ฉันบอกเขาแล้วแต่เขาก็ พะ...พูดว่า...”

รูบี้แสร้งทำเป็นพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัว

ไทเกอร์ขมวดคิ้วก่อนจะคำรามออกมา “มันพูดว่าอะไร? บอกฉันมา!”

“เขาพูดว่า ‘ไอ้ไทเกอร์ มันคือใคร? ก็แค่ลูกแมวเหมียว ถ้าแน่จริงก็บอกมัน ให้มาตามหาฉันได้เลย ฉันจะเลาะเขี้ยวน้อย ๆ ของัมนออกมาให้ดู” รูบี้พูด

เธอได้เตรียมบทพูดมาเป็นอย่างดีในระหว่างทางที่มาที่นี่ แน่นอนว่าเป็นเรื่องขึ้นมาเองทั้งหมด

เพื่อนของเธอต่างก็พยักหน้าและร่วมผสมโรงด้วย

“ใช่แล้ว ไทเกอร์ ผู้ชายคนนั้นมันดูถูกนาย”

“นายต้องไปจัดการมันนะ! ชื่อของมันคือฟิลิป คลาร์ค”

“ฉันรู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหน พวกมันอยู่ที่โรงแรมอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์”

บรรดาหญิงสาวต่างจ้อไม่หยุด

ไทเกอร์เดือดพล่านไปด้วยความโกรธ และเขาไม่รู้จะปลดปล่อยลงที่ไหนดี เขาลุกขึ้นเตะเก้าอี้ ก่อนจะคำรามออกมา “แม่งเอ้ย! ฉัน ไทเกอร์ แซนเดอร์ อยู่กับ ธีโอ แซนเดอร์ มาเจ็ดแปดปี นี่เป็นครั้งแรกที่มีไอ้หน้าไหนไม่รู้กล้ามาดูถูกฉัน! โรงแรมอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ ใช่ไหม? ไปเรียกลูกน้องมาให้หมด เราจะไปลุยกัน! จัดการไอ้คนตาบอดหน้าโง่นั่นมาให้ปะป๊าซะ!”

แน่นอนว่าไทเกอร์ไม่รู้ว่าฟิลิปคือใคร

มิสเตอร์คลาร์กเหรอ?

ไทเกอร์ก็รู้จักมิสเตอร์คลาร์ค แค่ในชื่อมิสเตอร์คลาร์คเท่านั้นไม่รู้ชื่อเต็มของเขา

และอีกอย่างถึงแม้เขาจะรู้ว่ามิสเตอร์คลาร์กชื่อฟิลิปแต่มันก็มีคนชื่อฟิลิป คลาร์ก อีกมากมายในโลกใบนี้

เสียงคำรามดังกึกก้องขึ้นภายในห้องรับรองส่วนตัว

ชายเจ็ดแปดคนที่นั่งอยู่ห้องรับรองส่วนตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะตะโกนออกมาอย่างเดือดดาล

เขาจะเป็นใครกันนะ

วินน์นั่งอยู่ในห้องทำงาน แต่เธอกลับใจลอยคิดไปถึงเรื่องอื่นตลอดทั้งวัน หลังจากนิ่งคิดอยู่นาน เธอก็ตัดสินใจโทรหาฟิลิป

“ว่าไงที่รัก มีอะไรงั้นเหรอ?” น้ำเสียงคุ้นเคยดังลอดออกมาจากปลายสาย

วินน์กัดริมฝีปาก แสดงท่าทีลังเลก่อนจะถามออกไป “ฟิลิป ฉันอยากจะถามคุณถึงเรื่องที่คุณมาช่วยฉันที่ซีเลสเชียลคลับน่ะ”

มันเป็นเรื่องที่พูดยาก

ถึงกระนั้น เธอก็เกือบจะถูกแรนด์ เทิร์นเนอร์ ข่มขืน ด้วยความที่ต้องการทำธุรกิจกับเขา

วินน์ยังคงรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ฟิลิปและแอกเนสมาถึงที่โรงแรมอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเมื่อได้ยินเรื่องที่วินน์ถามเขา

เขาจึงตัดสินใจที่จะโกหก “เจ้าของคลับมีเรื่องเข้าใจผิดกับใครบางคนในวันนั้น ดังนั้นผมก็เลยรีบเข้าไปช่วยคุณโดยไม่ได้คิดอะไร”

“แค่นั้นเองงั้นเหรอ? วินน์ถามด้วยความสงสัย เห็นได้ชัดเจนว่าเธอไม่เชื่อ

“มีอะไรอย่างนั้นเหรอ? นี่คุณไม่เชื่อผมเหรอ?” ฟิลิปหัวเราะพลางถามขึ้น

วินน์ขมวดคิ้วแล้วนิ่งคิดไปชั่วขณะหนึ่ง “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็วางสาย มองจ้องไปที่เอกสารที่กระจัดกระจายอยู่ตรงหน้า

ถึงแม้ว่าชายลึกลับคนนั้นจะไม่ได้มาช่วยเธอด้วยตนเอง แต่ก็ต้องขอบคุณที่ช่วยเธอไว้

บุคคลลึกลับคนนั้น เขาเป็นใครกันแน่?