ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 83

“วินน์! ที่รัก!"

ฟิลิปคำรามราวกับคนบ้า ในขณะที่เขากระโจนไปเข้าไปกอดวินน์ไว้ กดลงไปบนท้องของเธออย่างแรง “ไม่ต้องกลัว มันจะไม่เป็นไร! เธอจะไม่เป็นไร!”

ริมฝีปากของ วินน์เปลี่ยนเป็นสีขาวในขณะชั้นของที่เหงื่อเย็น ๆ ผุดขึ้นบนหน้าผากของเธอ

มันเจ็บ!

พวกอันธพาลตื่นตระหนกทันทีเช่นกัน และหนีออกจากที่เกิดเหตุโดยไม่มีความลังเล

มันคือความสับสน ผู้คนกำลังถ่ายรูปและวิดีโอเพื่อโพสต์บนอินเทอร์เน็ต แต่ไม่มีใครโทรออกสักสาย

ฆวนไล่ตามชายเหล่านั้น แต่ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับโทรศัพท์ของเขา “สวัสดี ฉันโทรมาจากโรงแรมอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ มีผู้ได้รับบาดเจ็บที่นี่ โปรดส่งความช่วยเหลือมาเดี๋ยวนี้! ได้โปรดเร็วหน่อยนะครับ!”

ฟิลิปอุ้มวินน์ไว้ในอ้อมแขนแล้วรีบวิ่งออกจากลานจอดรถราวกับคนบ้า เขาหยุดแท็กซี่ และตะโกนใส่หน้าคนขับว่า “ไปโรงพยาบาล! ไปโรงพยาบาลเร็ว!”

คนขับยังคงนิ่งและมีสติ ในขณะที่เขาเร่งไปที่โรงพยาบาล

อย่างไรก็ตาม มันเป็นชั่วโมงเร่งด่วนในตอนเย็น การจราจรจึงติดขัดเป็นอย่างมาก!

เวลากำลังจะหมด!

ฟิลิปกระโดดลงจากรถกับวินน์ที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเขาและวิ่งต่อไป

เลือดไหลออกมาจากบาดแผลถูกแทงที่ท้องของ วินน์ อย่างไม่หยุดหย่อน เปลี่ยนสีเสื้อที่เปื้อนเหงื่อของฟิลิปเป็นสีแดงเลือดนก

“หมอ! ฉันต้องการหมอตรงนี้! ฉันต้องการความช่วยเหลือ!"

วินาทีที่ฟิลิปรีบวิ่งไปที่โรงพยาบาลรัฐบาลริเวอร์เดล เขาคุกเข่าลงกับพื้นและเริ่มตะโกน

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หลายคนที่ห้องฉุกเฉินมาช่วยกับเตียงคนไข้และรีบเข็นวินน์เข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว

…

สิบนาทีต่อมา

ฟิลิปนั่งอยู่ที่ทางเดินนอกห้องฉุกเฉินรู้สึกราวกับเป็นอัมพาต เขายังคงดึงผมของเขาอย่างกระวนกระวาย ในขณะที่เขาพึมพำแทบไม่ได้ยินว่า “มันจะไม่เป็นไร จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ”

ในขณะนั้น แม่ยายและพ่อตาของเขา มาร์ธาและชาร์ลส์ มาถึงโรงพยาบาลหลังจากได้ยินข่าว

"เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้หมอกำลังทำอะไรอยู่”

มาร์ธากังวลใจกับท่าทีเหมือนเต้นอยู่บนกระทะร้อน ๆ ในขณะที่เธอรีบเดินผ่านฟิลิป โดยแนบตัวเธอไปที่ประตูห้องฉุกเฉินเพื่อพยายามดูว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น

“ฟิลิป เกิดอะไรขึ้น? พูดอะไรหน่อยได้ไหม?” ชาร์ลส์ตะโกนอย่างโกรธจัดใส่ฟิลิปซึ่งทรุดตัวอยู่กับพื้น

ทันใดนั้น มาร์ธาก็เข้าไปหาและรีบเข้าไป เธอดึงฟิลิปขึ้นและกรีดร้องใส่เขา “ฟิลิป เกิดอะไรขึ้น? ทำไมวินนี่อยู่ในห้องฉุกเฉิน? พูดกับฉัน! พูดอะไรสักอย่าง!"

ฟิลิปตัวสั่นเกินกว่าจะพูด

ในขณะนั้น ฆวนก็มาถึงเช่นกัน เมื่อเขามาถึง เขาเหวี่ยงแขนไปที่ฟิลิปและต่อยฟิลิปเข้าที่หน้า จากนั้นเขาก็คว้าคอเสื้อของฟิลิปอย่างรวดเร็วและตะโกนใส่หน้าเขาว่า “ฟิลิป คลาร์ค เป็นความผิดของแกทั้งหมด! ทำไมแกถึงพูดเรื่องโกหกทั้งหมดเหล่านั้น? ทำไม! คนพวกนั้นเป็นใคร? คนแบบไหนที่แกไปทำให้ขุ่นเคืองใจข้างนอกนั่น? ฉันสาบานว่าฉันจะไม่ยกโทษให้แกถ้าเกิดอะไรขึ้นกับวินน์!”

เมื่อมาร์ธาได้ยินว่าฟิลิปเป็นคนก่อเหตุการณ์นี้ เธอจึงก้าวไปข้างหน้าทันทีและตบฟิลิปหลายครั้ง “ฟิลิป คลาร์ค ฉันมั่นใจได้เลยว่าแกจะจ่ายด้วยชีวิตของแก ถ้าฉันเสียลูกสาวของฉันไป!”

ความดันโลหิตของมาร์ธาเพิ่มขึ้นทันทีพร้อมกับความโกรธของเธอ เธอจับหน้าอกของเธอขณะที่เธอเดินโซเซไปข้างหลัง

ด้วยความช่วยเหลือของฆวน มาร์ธาเดินโซเซไปข้างหน้า น้ำตาคลอเบ้าขณะที่เธอถามอย่างกังวลว่า “คุณหมอ ลูกสาวของฉันปลอดภัยไหม?”

หมอพยักหน้าเป็นคำตอบ “ตอนนี้เธอปลอดภัย ถ้าแผลลึกกว่านี้ไปหนึ่งนิ้ว คงจะซับซ้อนกว่านี้มาก โชคดีที่เธอถูกส่งมาที่นี่ทันเวลา ดังนั้นเราจึงสามารถช่วยเธอได้ คุณควรไปจัดการตามระเบียบ”

มาร์ธาอ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของหมอ เธอจับมือหมอแน่นและกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณคุณหมอ ขอบคุณมาก!"

ฟิลิปหน้าซีดยิ่งขึ้นเมื่อเขาเห็นวินน์ถูกเข็นออกจากห้องฉุกเฉิน

เขาต้องการที่จะก้าวไปข้างหน้าและดูอาการของเธอ แต่เขาถูกทำให้หยุดอย่างกระทันหันโดยมาร์ธาขณะที่เธอตบหน้าเขาอีกครั้ง “ทำไมแกถึงยังยืนอยู่ตรงนี้? เราไม่อยากที่จะเห็นแกอีกต่อไป แกมันตัวซวย!”

ฟิลิปไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากคอยดูอยู่ห่าง ๆ หลังจากแน่ใจว่า วินน์ดีขึ้นแล้ว เขาขอโทษอีกสองครั้งก่อนจะหันหลังจากไป

เมื่อเขาเดินออกจากโรงพยาบาล รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ เอส-คลาส สีดำสองสามคันก็เข้าแถวกันที่ตรงหน้าทางเข้าโรงพยาบาล รถยนต์ที่วาววับส่องประกายในความมืด ดูวิบวับเป็นอย่างยิ่ง

ผู้ที่ยืนอยู่ข้างประตูรถยนต์คันหนึ่งคือจอร์จ สวมชุดสีดำทั้งหมด เขามีไม้เท้าสีดำทองอยู่ในมือขณะรออย่างอดทนและด้วยความเคารพในท่าโค้งคำนับต่ำ

ทันทีที่ฟิลิปออกจากประตูโรงพยาบาล ความสิ้นหวังในตัวเขาก็สลายไปในอากาศทันที และแทนที่ด้วยความรู้สึกดุร้ายที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ความรู้สึกดุร้ายนี้ไม่เคยปรากฏสักครั้ง ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา

จอร์จโค้งคำนับให้ต่ำลงกว่าเดิม

เขารู้ว่านายน้อยของตระกูลคลาร์คกลับมาแล้ว

ฟิลิปขึ้นรถด้วยสีหน้าเคร่งเครียดโดยไม่แสดงสัญญาณของอารมณ์ใด ๆ "พวกมันอยู่ที่ไหน?"

จอร์จนั่งลงข้างฟิลิป ท่าทางที่เคร่งเครียดของเขาเข้าคู่กับฟิลิปขณะที่เขาตอบว่า “พวกถูกจับได้แล้วครับ ตอนนี้พวกเขาอยู่ในสวนแล้ว”