ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 87

ได้ฟังเสียงกรีดร้องของฟิลิปที่รู้สึกเจ็บปวดราวกับมีหนามทิ่มไปทั้งตัว

เมื่อฟิลิปหยุดพูด บรรยากาศในห้องคนไข้ก็กลายเป็นหนักอึ้ง

ทันใดนั้น ฆวนที่ออกไปแล้วก็กลับเข้ามา เขาเห็นว่าทุกคนอยู่ที่นั่น รวมทั้งฟิลิปด้วย

“แกกล้ามาที่นี่ได้ยังไง?” ฆวนคว้าปกเสื้อของฟิลิปด้วยความโกรธ “แกยังทำกับวินน์ไม่พออีกเหรอ? ทำไมแกถึงยังมาที่นี่?”

ฆวนไม่ต้องการเห็นใครที่ไร้ประโยชน์เท่ากับฟิลิปที่นี่

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการโอ้อวด วินน์จะอยู่ในสภาพที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้เหรอ?

ฟิลิปสะบัดตัวจากเงื้อมมือของฆวนและจ้องมาที่เขา ดวงตาของเขามืดมัวขณะที่เขาพูดว่า “ฆวน แกมีธุระอะไรที่นี่? วินน์เป็นภรรยาของฉัน แกต้องออกไปจากที่นี่!”

เมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อแม่ของภรรยาของเขา ฟิลิปไม่มีทางเลือก

อย่างไรก็ตาม ต่อหน้าฆวน เขาจะไม่อ่อนแอ

"หุบปาก!"

ชาร์ลส์พูดขึ้นในขณะนี้ เขาชี้ไปที่ประตูขณะที่ตะโกนใส่ฟิลิป “นายคือคนเดียวที่ต้องออกไป!”

ลินน์มองดูอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอกดโทรศัพท์ รายงานสิ่งที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของเธอในการแชทเป็นกลุ่ม มุมปากของเธอยกขึ้นด้วยรอยยิ้มประชดประชัน

เธอยังแอบถ่ายรูปจำนวนหนึ่งและส่งพวกมันไปยังกลุ่ม

บทสนทนากลายเป็นถูกเติมเต็มด้วยคำพูดประชดประชันชั่วขณะหนึ่ง

การอยู่กับคนน่าเบื่อแบบนี้ทำให้หายใจไม่ออก

ฆวนดึงปกเสื้อสูทของเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและความเย่อหยิ่ง ในขณะที่เขาพูดว่า “ฟิลิป คลาร์ค ฉันรังเกียจแก หากแกยังมีความเป็นผู้ชาย มันถึงเวลาจบเรื่องนี้เสียที ตราบเท่าที่แกหย่ากับวินน์ ฉันจะดูแลค่าใช้จ่ายที่จำเป็นสำหรับการรักษาของ มิล่า รวมถึงค่าใช้จ่ายที่จำเป็นสำหรับการรักษาที่ตามมาภายหลัง”

ฆวนหยิ่งทะนงและท้าทาย

เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าฟิลิป เขามีความมั่นใจที่จะหยิ่งผยอง

คิ้วของฟิลิปขมวดเข้าหากันแน่น ในขณะที่หัวใจของเขาเย็นชา

ฆวน ปาร์คเกอร์ เกินไปแล้ว!

ตอนนั้นเองที่วินน์ผู้ซึ่งหมดสติอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลก็รู้สึกตัว

ทุกคนรุมล้อมเธอด้วยความเป็นห่วง

อย่างไรก็ตาม ฟิลิปถูกกีดกันออกจากฝูงชน

ทุกครั้งที่เขาพยายามเข้าใกล้ มาร์ธาจะจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

มาร์ธาไม่อยากจะเห็นด้วย แต่เมื่อดูสีหน้าของวินน์ เธอไม่มีทางเลือกและทำได้เพียงอ่อนข้อให้

ก่อนจากไป เธอจ้องฟิลิปอย่างดุร้าย ในขณะพูดด้วยน้ำเสียงตักเตือนว่า “แกควรจะพูดถึงเรื่องนั้นกับวินน์ด้วยตัวแกเองดีกว่า มิฉะนั้น อย่ามาหวังว่าฉันจะสุภาพกับแกอีก”

จากนั้นทุกคนก็ออกไป

เหลือเพียงฟิลิปและวินน์ในห้องคนไข้

ฟิลิปนั่งที่ขอบเตียงแล้วรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก เขาลังเล ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร

วินน์ เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างในตอนกลางคืน ไม่นานก่อนที่เธอจะพูดเบา ๆ “ฟิลิป ฉันขอโทษ นายรู้ใช่ไหมว่าคุณพ่อคุณแม่ของฉัน ท่านเป็นอย่างไร ฉันหวังว่านายจะไม่ตำหนิพวกท่านนะ”

ฟิลิปพยักหน้าและหัวเราะก่อนจะพูดว่า “วินน์ อย่าพูดอย่างนั้น พวกท่านเป็นพ่อแม่ของฉันด้วย แน่นอนว่าฉันจะไม่ตำหนิพวกท่านหรอก”

น้ำตาเป็นประกายจากหางตาของวินน์ เธอสูดจมูกและปาดน้ำตาอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าเธอได้ตัดสินใจครั้งใหญ่

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เป็นสิ่งที่ลืมไม่ลงสำหรับวินน์

ฟิลิปเปลี่ยนไป เขากลายเป็นคนที่เธอมองไม่เห็นอีกแล้ว

เธอหันหัวของเธอ ดวงตาของเธอแดงก่ำขณะที่เธอมองไปที่ฟิลิปที่งงงวย เธอพูดว่า “ฟิลิป เราหย่ากันเถอะ”